​Metallica @ Volksparkstadion, Αμβούργο, 26,28/05/23

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται όταν μιλάμε για ενθουσιασμό, συμπεριλαμβανομένων και πολλών λαθών αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή με μια μικρή εισαγωγή και για τις δύο βραδιές. Η απόφαση για το ταξίδι από Λονδίνο στο Αμβούργο πάρθηκε σχετικά άμεσα μόλις ανακοινώθηκε το Αμβούργο για αυτές τις ημερομηνίες που συμπίπτουν με τριήμερο στην Αγγλία. Ήθελα σαν σωστός γονιός που νοιάζεται για την σωστή (;) διαπαιδαγώγηση του γιού του να τον πάω σε μια συναυλία Metallica για να αποκτήσει γερές βάσεις. Το να πάμε σε φεστιβάλ να δούμε τους Metallica (Download) δεν έπαιζε αφού και δεν μου αρέσει και δεν νομίζω ότι είναι ότι βολικότερο με παιδί. Οπότε Αμβούργο και με χαρά διαπίστωσα ότι υπάρχει και ‘οικογενειακή’ κερκίδα με 50% έκπτωση για παιδιά οπότε μπράβο στους Metallica που και αυτό το σκέφτηκαν και τουλάχιστον δεν πουλήσαμε και τα δύο νεφρά για τις συναυλίες.

Η μέρα έφτασε και από το μεσημέρι της 26ης που προσγειωθήκαμε στο Αμβούργο ήταν φανερό ότι η πόλη ήταν γεμάτη από οπαδούς της μπάντας. Ειδικά εκεί που μέναμε στο θρυλικό St. Pauli δεν έβλεπες παρά μόνο μεσήλικες με battle jackets και μπλούζες Metallica και πολλές οικογένειες σαν και εμάς με μικρά παιδιά. Κουρασμένοι από το ταξίδι και από τις βόλτες στην πόλη (ε να κάνουμε και λίγο τουρισμό) είπαμε να ξεκινήσουμε κατά τις 6 για το γήπεδο μέσα στην αφέλεια μας και προσδοκία φυσικά ότι πρόκειται για Γερμανία, οργανωμένη χώρα κτλ. Γνωρίζαμε ότι το πρώτο support (Mammoth WVH) θα το χάσουμε αφού δεν γινόταν να πάμε τόσο νωρίς και οκ μας έκανε παρέα η σύζυγος που δεν ακούει καθόλου τέτοια μουσική μην την τρελάνουμε τελείως. Γνώριζα ότι το δεύτερο support βγαίνει κατά τις 7 οπότε λέμε θα τους προλάβουμε. Φτάνοντας στο σταθμό Stellingen όπου είναι η στάση για το Volksparkstadion (έδρα της ομάδας HSV) άρχισα να ανησυχώ. Αναμενόμενα ο κόσμος ήταν πολύς. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η απίστευτη ανοργανωσιά των Γερμανών. Δεν υπήρχε κανένας από τη διοργάνωση ή την αστυνομία για crowd control, δεν υπήρχε μισό σήμα να δείξει προς τα που να πάμε και αν υπήρχε ήταν καλυμμένο με stickers της HSV. Και άντε εντάξει το που θα πάμε λες ακολουθώ τον κόσμο. Περπατούσαμε 20 λεπτά (!) από το σταθμό για το γήπεδο σε ένα πεζόδρομο όπου κανείς δεν υπήρχε να πει στους κακόμοιρους τους κατοίκους της περιοχής ότι γίνεται μια συναυλία μην πάτε από εκεί με αποτέλεσμα από τη μια μεριά να έχεις 50,000 κόσμο να περπατάει προς τη συναυλία και από την άλλη κατεύθυνση ποδήλατα να κάνουν βόλτα και να πέφτουν πάνω σε μεταλλάδες, γιαγιάδες να κοιτάζουν τρομαγμένες και ένα μπάχαλο απερίγραπτο. Φτάνοντας στο γήπεδο δεν ξέραμε πού να πάμε, πού είναι η θύρα μας, δεν υπήρχε μισός υπάλληλος να ρωτήσεις και το μόνο που έβλεπες ήταν ουρές (μπούγιο) παντού. Ουρές για μπλούζες, ουρές για την είσοδο. Εικόνες που μου θύμισαν το '99 στην Ριζούπολη και το χάος τότε. Είχε ήδη πάει 7.30 και ακούγαμε τους Architects και αφού περάσαμε μετά κόπων και βασάνων τον έλεγχο (ο θεός να τον κάνει) προσπαθούσαμε επί 20 λεπτά να καταλάβουμε πού να πάμε για να κάτσουμε. Τριτοκοσμικές καταστάσεις οπότε αν σας πει κανείς για Γερμανία και διοργάνωση εξωτερικό μην ψαρώσετε. Μόνο Αγγλία έχω δεί σοβαρές διοργανώσεις σε συναυλίες.

Το πρώτο που παρατηρείς είναι η τεράστια σκηνή και οι τέσσερις τεράστιες κυλινδρικές οθόνες που υψώνονται στις τέσσερις γωνίες στο κέντρο της αρένας. Δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό των θεατών στις κερκίδες έχει μπροστά τους μια από τις κολώνες με τις οθόνες οπότε πάντα κάτι χάνεις από τη θέαση σου. Το μέγεθος της σκηνής φάνηκε να καταπίνει τους Architects και αναρωτιόμουν πως θα ‘συμπεριφερθεί’ στους Metallica αν και αυτοί σίγουρα είναι πιό έμπειροι στην διαχείριση της. Στις 8.45 ακριβώς ακούστηκε το "It’s A Long Way To The Top" και οι οθόνες άρχισαν να δείχνουν εικόνες από τις προηγούμενες επισκέψεις των Metallica στην πόλη. Ο Papa Het περπάτησε ανάμεσα από τον κόσμο και πήγε να ανάψει το πούρο του στα πλάγια της σκηνής δίπλα στον κόσμο και η συναυλία σιγά-σιγά ξεκινούσε. Αν και οι κερκίδες ήταν γεμάτες, κάτω τα πράγματα ήταν περισσότερο χαλαρά θα έλεγα με το μισό της αρένας να είναι σχεδόν άδειο λόγω και της χωροταξίας της σκηνής που δυσκόλευε σε σημεία την ορατότητα. Στην ‘οικογενειακή’ κερκίδα πάντως ήταν πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο να βλέπεις τόσα πολλά παιδιά με τους γονείς τους. Γενικά πάντως ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 35+.

Συνολικά 16 κομμάτια χωρίς encore με κάθε τέσσερα κομμάτια να υπάρχει ένα μικρό διάλειμμα και ο Lars να αλλάζει θέση στα κίτρινα drums του σε κάθε από τις 4 άκρες της -σχεδόν- κυκλικής σκηνής. Η πρώτη μέρα δεν είχε και τον καλύτερο ήχο αφού ήταν ιδιαίτερα μπουκωμένος και σε φάσεις δεν ακουγόταν είτε η κιθάρα, είτε η φωνή του James. Δυστυχώς τα drums ακουγόντουσαν πάντα και λέω δυστυχώς γιατί σχεδόν σε κάθε κομμάτι ο Lars έκανε λάθη και ήταν ασυγχρόνιστος. Γενικά η φάση ήταν λίγο βγήκαμε να τζαμάρουμε και να τα παίξουμε τα κομμάτια όπως γουστάρουμε κάτι που ήταν θετικό γιατί δεν μας αρέσουν τα προκάτ αλλά αφήνουν χώρο σε λάθη. Καλός ο ενθουσιασμός και το απρόβλεπτο αλλά σε πολλές στιγμές κάπου φαινόντουσαν να χάνονται. Το "Creeping Death" πάντως παίχτηκε άψογα με το κοινό να τους αποθεώνει. Δεν περίμενα να ακούσω και ενθουσιάστηκα με τα "Leper Messiah" και "Until It Sleeps". Στην πρώτη αλλαγή γωνιάς, η σκηνή κιτρίνισε και ήταν ώρα για καινούργια τραγούδια τα οποία μπορώ να πω πως παίξανε καλύτερα απ’όλα τα άλλα. "72 Seasons" και "If Darkness Had a Son" με το κοινό να συμμετέχει ενεργά φωνάζοντας ‘Temptation’ κάνοντας το γήπεδο να δονείται πραγματικά. Το "You Must Burn" πέρασε και δεν ακούμπησε αλλά το αντίθετο έγινε με το "Moth Into Flame" όπου η σκηνή πήρε στη κυριολεξία φωτιά. Ίσως το highlight της βραδιάς μαζί με το "Whiskey In The Jar" όπου τραγουδούσαν όλοι. Το "One" μετέτρεψε τη σκηνή σε πεδίο μάχης και φυσικά στο τέλος το "Enter Sandman" ήταν το κερασάκι στη τούρτα, αφήνοντας κατόπιν το κόσμο στις κερκίδες να χειροκροτεί συνεχώς για πολλή ώρα. Λίγες οι εκπλήξεις στο setlist, σχετικά λίγα εφέ με pyros κτλ με περισσότερη έμφαση στις οθόνες και πολύ κεφάτοι Hetfield και Hammett. Ήταν κάπως περίεργο να προσπαθείς να διακρίνεις πού είναι ο καθένας τους σε αυτή τη σκηνή με πολλές φορές απλά να βλέπεις τις πλάτες τους. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια σκηνή από κοντά και δεν μπορώ να πω ότι είναι και ό,τι καλύτερο αν και βολεύει στο να ικανοποιεί περισσότερο κόσμο. Ίσως η ποιότητα της απόλαυσης να θυσιάζεται στο βωμό της ποσότητας.

Τη δεύτερη μέρα (Κυριακή) ήμασταν περισσότεροι υποψιασμένοι και λιγότερο αγχωμένοι οπότε η εμπειρία του ταξιδιού προς το γήπεδο ήταν διαφορετική. Φυσικά το 45λεπτο στην ουρά (μπούγιο βασικά) για τις μπλούζες δεν το γλυτώσαμε αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε το μεγαλύτερο μέρος των Epica. Το μόνο ίδιο με τη Παρασκευή ήταν οι δύο εισαγωγές και η είσοδος του Hetfield μέσα από το κόσμο. Ήταν φανερό ότι και οι ίδιοι ήταν διαφορετικοί αυτή τη μέρα με τα λάθη στον ήχο να μην λείπουν μεν και τα τεχνικά λάθη να έχουν μειωθεί αλλά να υπάρχουν ακόμα (πχ στο "The Day That Never Comes" o Hammett έπρεπε να αλλάξει κιθάρα εν μέσω του τραγουδιού αλλά όλα καλά). Αλλά ήταν πιο χαλαροί κάτι που φάνηκε από το πόσο περισσότερο μιλούσε στο κόσμο ο Hetfield αλλά και σε κάποια φάση που ο Hammett άλλαξε θέση με τον Ulrich και προκάλεσαν αυθόρμητο γέλιο στο στάδιο (αν και υποψιάζομαι ότι η πλακίτσα αυτή δεν ήταν και τόσο αυθόρμητη).

Ντεμπούτο στη περιοδεία για το "Through The Never" και από τα καινούργια το "Lux Æterna" όπου ο Hetfield ουτε καν ακουγόταν ενώ το "Sleepwalk My Life Away" επιβεβαίωσε και live πόσο καλό κομμάτι είναι με το κόσμο να συμμετέχει ενεργά φωνάζοντας ‘Wake Me’. Ο Hetfield ανέβηκε με το πούρο του στη σκηνή παίζοντας το "Orion", το αναπόφευκτο "Nothing Else Matters" η αρένα γέμισε φώς από τους φακούς των κινητών και αλήθεια είναι πως αποδόθηκε με περίσσιο συναίσθημα έστω και αυτή την χιλιοστή φορά που το παίζουν. Τα highlights της βραδιάς ήταν όμως το "Sad But True" όπου παίζει να είναι το αγαπημένο τραγούδι των Γερμανών αφού η αρένα πήγε να γκρεμιστεί από τις φωνές τους και το οποίο πραγματικά το παίξανε με τεράστιο όγκο και πάθος αλλά και το "Blackened" το οποίο άνοιξε τη τελευταία τετράδα τραγουδιών της συναυλίας με τη φανταστική εισαγωγή του και τη γερμανική σημαία στις οθόνες κάνοντας το κόσμο να ενθουσιάζεται ακόμα περισσότερο. Το "Fuel" είχε τις απαραίτητες φωτιές, ενώ για φινάλε το αναμενόμενο "Master Of Puppets" όπου έχω τις ενστάσεις μου για το πόσο καλά λειτουργεί σαν φινάλε συναυλίας αφού μπορεί να είναι τεράστια μυθικό κομμάτι αλλά όχι για κλείσιμο συναυλίας κάτι που ήταν φανερό και από το πόσο κουρασμένοι ήταν προς το τέλος του τραγουδιού όλοι τους.

Ο Hammett είχε δηλώσει ότι έχουν κουραστεί να παίζουν συνέχεια τα ίδια μέρη στα τραγούδια τους και ότι θέλουν πλέον να αυτοσχεδιάζουν περισσότερο. Αυτο φάνηκε και τις δύο μέρες στο Αμβούργο. Υπήρχε περισσότερο διάθεση για να παίξουμε όπως νιώθουμε παρά όπως πρέπει. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπήρχαν πολλά λάθη και σε επίπεδο διοργάνωσης και σε τεχνικά σημεία (πχ τη δεύτερη μέρα και οι τέσσερις οθόνες είχανε καμένα pixels που ήταν ενοχλητικά) ενώ η σκηνή μείωνε την συνολική απόλαυση της εμπειρίας. ΑΛΛΑ. Είναι οι Metallica. Το κοινό τους λατρεύει και θα τους αποθεώνει ό,τι και να γίνει και έτσι και έγινε. Ξέρουν να κερδίζουν τις εντυπώσεις και ειδικά τη δεύτερη μέρα ήταν απολαυστικοί κάτι παραπάνω από rockstars. Σε φάσεις προκάλεσαν πολλά headbangings και mosh pits ακόμα και στην κερκίδα με εμάς τους μπαμπάδες και μαμάδες με τα παιδάκια να χτυπιούνται και να τραγουδάνε. Ο μύθος των Metallica επηρεάζει εδώ και 40 χρόνια τόσες και τόσες γενιές και όσο βαστάνε τα πόδια τους θα συνεχίσουν να λατρεύονται σαν θεοί όπου και όπως και αν παίζουν. Το πείραμα των δύο βραδιών με διαφορετικό setlist κρίνεται απολύτως επιτυχημένο και αποχαιρετήσαμε το Volksparkstadion όλοι μας με τεράστια χαμόγελα ικανοποίησης.

Φωτογραφίες από επίσημο λογαριασμό Metallica και Δημήτρης Μωυσίδης