Marillion Weekend @ Lodz, Πολωνία, 08-10/04/22

Εκ πρώτης όψεως τίποτα στους δρόμους του Lodz, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Πολωνίας, δεν αποκάλυπτε το γεγονός που φιλοξενήθηκε το συγκεκριμένο τριήμερο. Φυσικά όσο οι ώρες και οι μέρες περνούσαν, τόσο τα t-shirts της μπάντας χρωμάτιζαν την πόλη. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα με τους Marillion. Ενώ για χρόνια η μάζα δείχνει να αγνοεί την μπάντα, για μερικές χιλιάδες ανθρώπους η γη σταματά να γυρίζει μετά από κάθε νέα κίνηση τους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω δάφνες παλαιότητας ως οπαδός. Τα τελευταία χρόνια όμως, με έναν ανεξήγητο και σχεδόν μαγικό τρόπο, οι Marillion σκαρφάλωσαν στην κορυφή των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Επειδή όμως ανεβήκαμε στο «τρένο» τους αρκετά αργοπορημένοι και επειδή, όπως φαίνεται ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, προσπαθήσαμε να καλύψουμε με έντονο τρόπο το χαμένο έδαφος.

Για όσους δεν γνωρίζουν, τα Marillion weekends συμβαίνουν εδώ και χρόνια σε διάφορες πόλεις του κόσμου και μεταξύ διάφορων γεγονότων και happenings περιλαμβάνουν, συνήθως, τρεις εμφανίσεις της μπάντας με τρία τελείως διαφορετικά setlists. Ιδανική αφορμή για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς, για όσους δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν ζωντανά αλλά και για κάθε μουσικόφιλο γενικότερα.

Η πρώτη μέρα μας βρήκε από νωρίς στο Wytwornia, το πολυτελές venue που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο DoubleTree Hotel του Hilton. Η έλλειψη support μπάντας μας έδινε την ευκαιρία να προσαρμοστούμε στον χώρο, να κάνουμε νέες γνωριμίες και να πιούμε τα πρώτα αλκοολούχα στο φουαγιέ αφού στην κεντρική αίθουσα όπου γινόταν το live απαγορεύονται ποτά και λοιπά φαγώσιμα. Ακριβώς στις 20:30 η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή μέσα σε αποθεωτικά χειροκροτήματα και τους ήχους του "The King Of Sunset Town". To "Seasons End" θα είχε την τιμητική του στο set της πρώτης μέρας αφού θα είχαμε τη δυνατότητα να το απολαύσουμε στην ολότητά του. Πριν καν προλάβουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, ήρθε το δημοφιλέστατο "Easter" για να φέρει τις πρώτες ανατριχίλες. Το "Season's End", o πρώτος δίσκος με τον Steve Hogarth στα φωνητικά περιείχε τη δυσκολία της αντικατάστασης του Fish αλλά με τις εξαιρετικές συνθέσεις του δικαίως στέκει ως μια από τις, πολλές, μεγαλειώδεις δουλειές της μπάντας.

Αναφέρουμε αρχικά τα μειονεκτήματα της βραδιάς αφού ήταν συγκριτικά πολύ λιγότερα και δικαιολογημένα αφού το συγκρότημα είχε να προετοιμάσει υλικό τριών εμφανίσεων. Όποια λάθη υπήρξαν (τα οποία είχαν ως συνέπεια, ένα κομμάτι να διακοπεί και να αρχίσει από την αρχή) ήταν κυρίως αποτέλεσμα τεχνικών προβλημάτων τα οποία δυσκόλευαν την επικοινωνία μεταξύ των μελών. Ανάμεσα στα πολλά προτερήματα που έχει ο Hogarth ως frontman είναι η ικανότητά του να διακωμωδεί με χαρακτηριστική άνεση οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση και έτσι τίποτα δεν χάλασε την καλή διάθεση τόσο του κοινού όσο και της ίδιας της μπάντας.

Ανάμεσα στα κομμάτια του "Season's End" είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τα "The Bell In The Sea" και "The Release", b-sides από τα singles της εποχής πριν έρθει το κλείσιμο του δίσκου με το ανεβαστικό "Hooks In You" και το "The Space" το οποίο αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Κερασάκι στην τούρτα το μακροσκελές "Gaza" το οποίο αφιερώθηκε στα παιδιά της Ουκρανίας (για το συγκεκριμένο θέμα θα αναφερθούμε αργότερα) αλλά και το πολύ όμορφο "Man Of A Thousand Faces". Δυο κομμάτια με δυο διαφορετικές αλλά εξίσου συγκλονιστικές ερμηνείες από τον πρωταγωνιστή Hogarth.

Τη δεύτερη μέρα άνοιξαν οι Πολωνοί Collage, μια πολύ αξιόλογη progressive μπάντα η οποία είχε εντυπωσιάσει με τα πρώτα της βήματα και κυρίως με το "Moonshine" του 1994. Με κομμάτια από όλες τις κυκλοφορίες τους, το καινούργιο "One Empty Hand" αλλά και τη διασκευή στο "God" του John Lennon πραγματοποίησαν μια πολύ όμορφη εμφάνιση.

Το Σάββατο είχε ως κυρίως πιάτο τον νέο, εικοστό, δίσκο των Marillion, το "An Hour Before It's Dark". H πρόσφατη κυκλοφορία της μπάντας έχει συλλέξει αποθεωτικές κριτικές από τον παγκόσμιο μουσικό τύπο ενώ ταυτόχρονα διαθέτει όλα τα φόντα ώστε να φέρει νέους οπαδούς στο στρατόπεδό της.

Αφετηρία με το συγκλονιστικό "Be Hard On Yourself" και συνέχεια με τα πιο πιασάρικα "Reprogram The Gene" και "Murder Machines". Το δεύτερο μέρος του δίσκου και φυσική εξέλιξη της βραδιάς περιείχε την τριπλέτα μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων η οποία ήρθε να κορυφωθεί με το μεγαλειώδες "Care". Το λάθος της μπάντας, που τους ανάγκασε να αρχίσουν το κομμάτι από την αρχή, για άλλη μια φορά δεν κατάφερε να «χαλάσει» τη διάθεση του κοινού που συμμετείχε ενεργά στο συγκινητικό φινάλε. "The angels in this world are not in the walls of churches"

Δίσκοι σαν αυτόν δείχνουν πραγματικά το μουσικό μεγαλείο των Marillion οι οποίοι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αδυνατούν να παραμείνουν στάσιμοι. Εξίσου σημαντική και η κοινωνικοπολιτική στάση της μπάντας, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα σε άπειρους στίχους της πλούσιας δισκογραφίας τους. Τα χρώματα της Ουκρανίας διακοσμούσαν τα νύχια του Hogarth σε όλο το τριήμερο αλλά και στα t-shirts της μπάντας. Σε συνεργασία με το πολωνικό fan club μαζεύτηκαν παραπάνω από 15.000 ευρώ τα οποία διατέθηκαν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις. Όλα αυτά φυσικά αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου αν αναλογιστεί κανείς ότι η Πολωνία έχει υποδεχτεί 2 εκατομμύρια πρόσφυγες οι οποίοι όλοι έχουν φιλοξενηθεί στα σπίτια των ντόπιων. Ίσως όλα αυτά να φαίνονται άσχετα αλλά το θέμα του πολέμου υπήρχε διάχυτο στην ατμόσφαιρα σε ολόκληρο το τριήμερο.

Ανάμεσα στα τέσσερα κομμάτια που έκλεισαν τη βραδιά, μεγάλος νικητής θεωρείται δίκαια το "The Invisible Man", χωρίς όμως να μειώνουμε την αξία των "Power", "Quartz" και "Neverland". Δεύτερη τούρτα για τον εορτάζοντα Mark Kelly (είχε προηγηθεί άλλη μια κατά τη μεσημεριανή παρουσίαση του βιβλίου του) ο οποίος ένοιωθε φανερά άβολα να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, έστω και για λίγα λεπτά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος της δεύτερης ημέρας αλλά ευτυχώς όχι ακόμα στο τέλος του τριημέρου.

Τρίτη και τελευταία μέρα λοιπόν και το μενού περιείχε μερικά από τα πιο up-tempo κομμάτια της δισκογραφίας των Marillion. Η μπάντα σε εξαιρετική διάθεση και εμφανώς πιο «χαλαροί». Όλα έδειχναν ότι το κλείσιμο του τριημέρου θα γινόταν μέσω μιας διασκεδαστικής βραδιάς η οποία γινόταν απόλυτα αποδεκτή μετά από τις δυο, συναισθηματικά φορτισμένες μέρες που προηγήθηκαν.

Opening act οι πολωνοί Pinn Dropp οι οποίοι μπορεί να μην είναι τόσο δημοφιλείς όσο οι Collage αλλά παρουσίασαν ένα ενδιαφέρον show ενώ ταυτόχρονα έδειχναν ξεκάθαρα ευχαριστημένοι με την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε να συμμετέχουν στο weekend.

Ακόμα και στα πιο ανεβαστικά, και μικρότερα σε διάρκεια, κομμάτια γίνεται φανερός ο μουσικός πλούτος των Marillion αλλά και η τάση τους να παραμένουν επίκαιροι και σύγχρονοι μουσικά. Ο Pete Trewavas βρήκε την ευκαιρία να γίνει πιο κινητικός αφού στη συγκεκριμένη βραδιά ακούσαμε πολλές και ενδιαφέρουσες μπασογραμμές. Οι Ian Mosley και Mark Kelly ένοιωθαν καλύτερα, κρυμμένοι στο πίσω μέρος της σκηνής αλλά φυσικά έχουν τεράστια συμμετοχή στο μουσικό αποτέλεσμα. Ο Steve Rothery, ένας από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες του είδους, δεν σταμάτησε λεπτό να χαμογελά και να απολαμβάνει αυτό που μαζί με τους συνοδοιπόρους του έχει καταφέρει. Τέλος, ο Steve Hogarth χρειάζεται ένα ολόκληρο άρθρο για να περιγράψουμε τη θεατρικότητά του, τις συγκλονιστικές ερμηνείες του αλλά και την άνεσή του επί σκηνής. Μπορεί να φανεί υπερβολικό αλλά δύσκολα θα βρει κανείς frontman που να μπορεί να τον ξεπεράσει.

Στα των συνθέσεων, η μπάντα έκανε πέρασμα σχεδόν από όλους τους ουκ ολίγους δίσκους της. Από της εποχή του Fish ακούσαμε τα "Lords Of The Backstage", "Incommunicado" και "Market Square Heroes" τα οποία έγιναν αποδεκτά με μεγάλο ενθουσιασμό. Δυστυχώς δυο συνθέσεις, τα "Cover My Eyes (Pain and heaven" και "Drilling Holes", κόπηκαν από το setlist αλλά το κλείσιμο του τριημέρου ήρθε με το αναμενόμενο αλλά εξίσου εντυπωσιακό "The Leavers" κατά το τέλος του οποίου ο ουρανός πλημμύρισε κομφετί και τα πρόσωπα όλων γέμισαν χαμόγελα.

Μια πραγματική γιορτή για όλους τους οπαδούς των Marillion είχε φτάσει στο τέλος της. Ενώ θα πίστευε κανείς ότι μετά από τρεις ολόκληρες μέρες και τρία διαφορετικά setlist θα είχαμε χορτάσει, το αποτέλεσμα ήταν μάλλον ακριβώς το αντίθετο. Το «μικρόβιο» έχει μπει μέσα μας και η όρεξή μας μόλις άνοιξε.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας