Sivert Hoyem @ Floyd, 27/04/24

Η σχέση μας με τους Madrugada και με ό,τι κινείται γύρω από αυτούς είναι μια από τις μεγαλύτερες σταθερές της μουσικής μας πραγματικότητας. Η μπάντα είναι και πάλι ενεργή μετά από ένα δεκαετές διάλειμμα, αλλά ενεργή είναι και η solo καριέρα του τραγουδιστή τους. Ο Sivert Høyem λοιπόν δεν έχασε την ευκαιρία να μας επισκεφθεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στην περιοδεία για τον φετινό του δίσκο “On An Island” κι εμείς δε χάσαμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε.

Το γεμάτο Floyd ήταν έτοιμο αρκετή ώρα πριν την έναρξη να υποδεχτεί τον αγαπητό Νορβηγό. Λίγο μετά τις δέκα, τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν από μέρους μας καθώς ένα ένα τα μέλη της μπάντας έπιαναν τα πόστα τους. Ξεκινήσανε κάπως ήρεμα, αλλά το “Lioness” ήταν το πρώτο highlight της βραδιάς από νωρίς. Ένα τραγούδι που ο Sivert έχει γράψει για τη σύντροφό του, αλλά που πλέον είναι και δικό μας. Στο “Black And Gold” είχαμε το πρώτο πραγματικό χωσίδι της ηλεκτρικής κιθάρας του Cato Salsa.

Ο φαινομενικά μειλίχιος Cato είναι ο κιθαρίστας και των Madrugada μετά την επανασύνδεσή τους και παρέδωσε μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας όλη τη βραδιά. Στο “Long Slow Distance” ο Cato ανέπτυξε σκυφτός ένα υπόκωφο riff ενώ ο Sivert παρέλαβε συστημένα δύο τριαντάφυλλα από την πρώτη σειρά. Το πολυεργαλείο που λέγεται Christer Knutsen είχε καθίσει αρχικά πίσω από τα πλήκτρα, πολλές φορές όμως στη διάρκεια της βραδιάς μας έδειξε τις δυνατότητές του και στην ηλεκτρική κιθάρα. Η πρώτη ήταν στο αργόσυρτο “My Thieving Heart”. Γενικώς η μπάντα ήταν αρτιότατη σε όλα της.

Επίσης πέρα από την εκπληκτική, μοναδική και αναλλοίωτη φωνή του, ο Sivert μας έδειχνε για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι ένας απλός τραγουδιστής, αλλά ένας frontman. Προς τιμήν του μάλιστα, το setlist αυτής του της περιοδείας βασίζεται κατά 95% σε δικά του κομμάτια και από Madrudaga παίζει μόνο το “Majesty”. Πώς είπατε; Έπαιξε και το Honey Bee στην Αθήνα; Μάλιστα, το έπαιξε, ήταν όμως κάτι σπέσιαλ μόνο για εμάς, αφού μας εκμυστηρεύτηκε από μικροφώνου ότι το συγκεκριμένο κομμάτι το είχαν προβάρει μόλις το ίδιο απόγευμα.

Στο μελαγολικό αλλά ταυτόχρονα ενεργητικό “Into The Sea” ο Sivert μας έβαλε, με αξιοσημείωτη επιτυχία, να βαράμε ρυθμικά παλαμάκια ακριβώς πριν ο Cato δώσει ένα ακόμα ωραίο σολάρισμα στην κιθάρα. Πριν από το “Prisoner Of The Road” ακούσαμε ένα πολιτικό μήνυμα από σκηνής, πράγμα σχετικά ασυνήθιστο, είναι η αλήθεια. Ο Sivert μας είπε ότι μπορεί όποτε ψηφίζει να ψηφίζει προς τα αριστερά, αλλά ότι δεν πιστεύει πια σε ιδεολογίες που έρχονται από τον 19ο αιώνα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι αφιερωμένο στους πρόσφυγες, ένα θέμα που εδώ γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, όπως είπε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Από εκείνο το σημείο και πέρα, ο Hoyem μπήκε στην πρίζα. Απαλλάχτηκε από τα σακάκια, σήκωσε τα μανίκια και με το “Now You See Me/Now You Don’t” μας έδωσε την πιο δυναμική στιγμή της βραδιάς – μέχρι και τη βάση του μικροφώνου του πέταξε οργισμένος. Στο “Give It A Whirl” συνέχισε μαινόμενος, απλώς κάποια στιγμή έπιασε στα χέρια του και ένα ζευγάρι μαράκες. Ο Cato και ο Christer σε αυτά τα δύο κομμάτια έφτασαν να κάνουν μέχρι και κιθαριστική μονομαχία.

Ο Christer συνέχισε να βασανίζει την ηλεκτρική κιθάρα και στο “Not Enough Light”, όπου ο Cato έπαιξε ακορντεόν. Ο Sivert δεν παρέλειψε να επαινέσει όλα τα μέλη της μπάντας του, οι οποίοι εναλλάσσονταν σε όργανα με εντυπωσιακή ευκολία. Το ατμοσφαιρικό “The Rust” ήταν από τα νέα κομμάτια όποιος περίμενε να ακούσει δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα, ενώ στο “Sleepwalking Man” επιφυλάξαμε μια από τις πιο ζεστές μας υποδοχές. Ήταν και το τελευταίο πριν το τελετουργικό του encore.

“Majesty”, λοιπόν, ή αλλιώς, πώς ένας χωρισμός μπορεί να σε στείλει να μείνεις πάλι με τη μάνα σου στα 25 σου (απαγορευτικό για Νορβηγία!), αλλά παράλληλα να σου δώσει και την έμπνευση για μια σπουδαία τραγουδάρα. Η συναυλία έκλεισε με τρομερό sing along στο “Don’t Pass Me By”, την ώρα που ο Cato δεν παρέλειψε να μας γρατσουνίσει τα αυτιά με τις χορδές της κιθάρας του. Μια βραδιά αρκετά καλύτερη απ’ ό,τι περίμενα είχε μόλις φτάσει στο τέλος της.

Οι συνθήκες μέσα στο Floyd ήταν τέτοιες που φρόντισαν να κάνουν τους καλλιτέχνες να αισθανθούν σα να ήταν στο σπίτι τους. Χώρος γεμάτος αλλά ήμασταν όλοι άνετοι και με σχετική απόσταση μεταξύ μας. Τσιγάρο σχεδόν πλήρως απόν – αυτό κι αν είναι ευχάριστη έκπληξη, η οποία ευχόμαστε να συνεχιστεί. Οι θερμοκρασίες θα προτιμούσαμε να ήταν προσαρμοσμένες περισσότερο στην Ελλάδα και λιγότερο στη Νορβηγία, μιας και ξεπαγιάσαμε ελαφρώς, αλλά αυτό είναι και το μόνο παράπονο.

Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι, από τη στιγμή που έχουν επανασυνδεθεί οι Madrugada, πόσο πολύ μπορεί να χρειαζόμαστε την προσωπική καριέρα του τραγουδιστή τους; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πως η προσωπική καριέρα του αγαπημένου στη χώρα μας Sivert έχει να μας δώσει μερικά πολύ δυνατά κομμάτια και η σκηνική του παρουσία είναι πάντοτε φοβερή και αντάξια της φήμης που έχει και της αγάπης που τρέφουμε γι’ αυτόν στην Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι αυτά τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη | Γιώργος Κρίκος