Συνέντευξη The Liminanas

«Το πόσο καλός είσαι, εξαρτάται από πόσο καλός είναι αυτός που κλέβεις». Δεν θυμάμαι καν ποιος το είχε πει αυτό, αλλά είχε δίκιο. Ή το άλλο «αν κλέψεις, κάντο με στιλ». Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν λέμε πως οι Liminanas είναι κλέφτες. Το ζευγάρι του Lionel και της Marie Liminana από τη Γαλλία λατρεύει Velvet Underground, Νick Cave, Serge Gainsbourg, Morricone, το garage rock, την vintage pop, το σινεμά και πάνω απ' όλα, είναι διασκεδαστικοί. Θέλουν να μεταφέρουν την ομορφιά της μουσικής και όχι να... ψυχοπλακώσουν.

Tην Παρασκευή 8 Μαΐου, οι Liminanas θα είναι στο Fuzz και, λίγες μέρες πριν, απάντησαν στις ερωτήσεις μας, στις περισσότερες από αυτές ο Lionel. Πάρτε μια ιδέα ποιοι είναι, ακούγοντας τη μουσική τους, και η απόφαση αν θέλετε να τους δείτε κι από κοντά, θα είναι πανεύκολη...
Nα πάτε νωρίς, να δείτε και τους Drunken Gramophone. Δικά μας παιδιά!

Yπάρχουν αμέτρητες επιρροές στη μουσική σας και ήδη ο μουσικός Τύπος απαριθμεί μερικές. Ποιές όμως είναι για εσάς οι βασικές;
Ακούμε πολλά και διαφορετικά πράγματα από την εφηβεία μας. Αυτές κυμαίνονται από την αμερικανική πρωτόγονη folk και blues μουσική, το πρώιμο punk των 60s, τον Nick Cave, τους Joy Division. Είμαστε φανατικοί με το σινεμά, τις ιταλικές κωμωδίες, το σινεμά του φανταστικού, τον  Σέρλοκ Χολμς, την βικτωριανή Αγγλία του Τζακ του Αντεροβγάλτη, τον John Carpenter...

Βασικές επιρροές, δεν είπαμε ποτέ πως έχουμε, ή πως πρέπει να πάρουμε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Υπάρχουν πάντα στοιχεία που μπορείτε να ακούσετε στον ήχο μας, που θυμίζουν κάτι περισσότερο σε σχέση με άλλους. To "Funhouse" των Stooges, τις ταινίες του Leone με τη μουσική του Morricone, τις παραγωγές και τις ενορχηστρώσεις του Phil Spector ή του Michel Colombier. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να πάρουμε στοιχεία για να χτίσουμε τον δικό μας ήχο.

Ποιά ήταν η στιγμή που αποφάσισες να γίνεις μουσικός;
Στα 16, στο γυμνάσιο. Δεν προσπαθούσα να γίνω αμέσως μουσικός, η τεχνική μου ήταν πάρα πολύ υποτυπώδης. Εξακολουθεί να είναι, παρεμπιπτόντως... Θέλαμε απλά να μοιάζουμε σας τους ήρωές μας. Σαν αυτά που ακούγαμε στις συλλογές "Back From The Grave", σαν τους Stooges και τους The Doors. Είχαμε φτιάξει με φίλους μια μάλλον παρακμιακή ομάδα και είχαμε ανακηρυχθεί ως οι θεματοφύλακες της Canigou.

Ποιά συναισθήματα νιώθεις και θέλεις να μεταδώσεις παίζοντας μουσική και δεν μπορείς με άλλον τρόπο;
Υποθέτω ότι όλο το φάσμα των συναισθημάτων μπορεί να γίνει αισθητό μέσω της μουσικής. Η μουσική είναι τόσο εθιστική. Αν είσαι ερωτευμένος ή σε κατάθλιψη θες να βάλεις το "Otis Blues" του Otis Redding", ή αν ακούσεις τις πρώτες νότες από το "No Fun", "Jumping Jack Flash" θες να... καταστρέψεις ένα μπαρ! Έχω δει ανθρώπους να τρελαίνονται με ένα τραγούδι που θα βάλει ένας dj. Η δύναμη που έχει ένα «σαρανταπεντάρι» είναι απίστευτη!



Τρία μέρη και εποχές που θα ταξιδεύατε εάν είχατε «μηχανή του χρόνου»!
Στη δεκαετία του '50 στην Αλγερία, στο Οράν για να δω πώς ζούσαν οι γονείς μου και να ανακαλύψω τη χώρα. Στο Woodstock για να δω τους Sly & The Family Stone, αλλά θα έφευγα μετά! Να δω τον Otis Redding στο Monterey και τον Captain Beefheart στην παραλία του Cane. Kαι να αγοράσω όλα τα garage EP της Vogue της διετίας 1965/66.

Η καλύτερη στιγμή σε συναυλία σας;
Ήταν στο Σικάγο, στο Empty Bottle. Είχα σχεδόν... τρομοκρατηθεί, το κοινό ήταν πραγματικά πολύ cool μαζί μας. Υπήρχαν δύο κορίτσια στην πρώτη σειρά που τραγουδούσαν όλα τα τραγούδια μας, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το ιδανικό θα ήταν να επιστρέψουμε εκεί το συντομότερο δυνατό.

Αγαπημένες σύγχρονες μπάντες και καλλιτέχνες; Με ποιόν θα «σκοτώνατε» για να συνεργαστείτε;
Μας αρέσει o Pascal Comelade, oι JC Satan και ο Nick Cave με τους Bad Seeds. Με τον Warren Ellis θα συνεργαζόμουν στη στιγμή. Όσα κάνει στους Grinderman, τα soundtrack με τον Cave. Ο τύπος σύνδεσε μπουζούκι με fuzz και wah wah πετάλια! Τρομερός ενορχηστρωτής...

Η μέχρι τώρα πορεία σας, είναι έκπληξη για εσάς; Πώς ελπίζετε να είναι η μπάντα, ας πούμε σε πέντε χρόνια;
Ζούμε σε ένα μικρό χωριό στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας. Ηχογραφούσαμε από το ξεκίνημα, στο γκαράζ μας, χωρίς μεγάλο προϋπολογισμό. Εκπλαγήκαμε όταν ακούσαμε ένα τραγούδι μας να παίζετε στο εθνικό / κρατικό ραδιόφωνο! Αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία. Ήμασταν τυχεροί που αρέσαμε στις αμερικανικές Hozac και Trouble In Mind Records και μας βοήθησαν. Θέλουμε να παραμείνουμε απλοί και σεμνοί και να ερχόμαστε στην Ελλάδα πιο συχνά στο μέλλον!

Δώστε μας 5 «desert-islands» δίσκους.
"Back From The Graves Vol. 2" - Crypt
"Let It Bleed" - Rolling Stones
"Suicide" - Suicide
"Melody Nelson" - Serge Gainsbourg
"Fun House" - The Stooges



Αν η μουσική σας ήταν ταινία, ποιά θα ήταν;
Θα φανώ ίσως περίεργος και πολύ απαιτητικός, αλλά θα ήθελα να είναι μια διασταύρωση μεταξύ του "Animal House" του John Landis, το "Le Fanfaron" (1962) του Dino Risi και το "Midnight Cowboy" από τον John Schlesinger!

H μουσική σας είναι νοσταλγική προς συγκεκριμένους ήχους, ένας φόρος-τιμής ή απλά βγαίνει αβίαστα;
Δεν νιώθουμε πως έχουμε κάποια «ψύχωση» με το παρελθόν, αλλά δεν υπάρχουν πολλά που να μας ενθουσιάζουν με τη μουσική και τον κινηματογράφο σήμερα. Σαφώς αγαπάμε τον ήχο της δεκαετίας του '60, μπάντες όπως οι Cramps και οι Ramones ή oι Suicide. Όταν είμαστε στο στούντιο, θέλουμε τα πράγματα να συμβούν αβίαστα και φυσικά, δεν έχουμε στο νου μας να «ακουγόμαστε έτσι». Οι τεχνικές παραγωγής είναι σίγουρα ένα σημαντικό εργαλείο στο στούντιο αλλά στο τέλος ακούγεται όλα ίδια. Το Pro Tools έχει κάνει πολύ κακό για τη μουσική του σήμερα.

Πώς προέκυψε το μπουζούκι στο "My Black Sabbath"; Γνωρίζετε ή ακούτε καλλιτέχνες από την Ελλάδα;
Δυστυχώς, δεν ξέρω καλά την ελληνική μουσική εκτός των Aphrodite's Child. Η ιδέα της χρησιμοποίησης του μπουζουκιού μας ήρθε όταν είδαμε τον Warren Ellis με τους Grinderman! Δίνει έναν τόσο ζεστό και όμορφο τόνο.