Ejekt Festival (Florence & The Machine, Editors, Warpaint, Goat Girl, Royal Arch) @ Πλατεία Νερού, 02/07/23

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι καλοκαίρι αν δεν ιδρώσεις τραγουδώντας και χορεύοντας μέχρι εκεί που δεν πάει. Και πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερα αυτό, απ' ότι σε μία μέρα γεμάτη δροσερές, εναλλακτικές μουσικές. Μετά την περσινή επιστροφή στην κανονικότητα, κάθε προσθήκη στη σύνθεση του φετινού Ejekt Festival έβαζε ένα επιπλέον χαμόγελο στο τεράστιο πρώτο που είχε κεράσει η ανακοίνωση των Florence + The Machine. Ένα σεβαστό ποσοστό από εμάς είχε μείνει με τις μνήμες από τις εμφανίσεις πριν η πανδημία φέρει τα πάνω κάτω. Για ένα άλλο θα ήταν η πρώτη φορά. Κάποιοι και κάποιες είχαν φτιάξει πρόγραμμα κι έπαιξαν σωστά στο ενδιάμεσο. Μαζί με τον λαό που κατέκλυσε την Πλατεία Νερού, ήμασταν έτοιμοι κι έτοιμες να χαθούμε μαζί στον υπέροχο κόσμο της αγαπημένης νεράιδας από το Λονδίνο. Πριν από αυτό όμως, ας ξεκινήσουμε από την αρχή. [A.M.]

Λίγα λεπτά πριν την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης, οι Αθηναίοι Royal Arch ανέβηκαν πάνω στη σκηνή κερδίζοντας ένα χειροκρότημα από το μικρό, αλλά πολύχρωμο κοινό. Μπορεί να ήταν αντιμέτωποι με τον πιο καυτό ήλιο όλου του φεστιβάλ, αλλά το υλικό τους βοηθούσε να χαθείς μέσα σε μία ραστώνη και να λικνιστείς. Ξεκινώντας με το "Why Don't You (Let Ιt All Go)?", και με πολύ σφιχτό παίξιμο, κατάφεραν να μας βάλουν στο κλίμα χωρίς δυσκολία, και με αρκετή άνεση επί σκηνής.

Ο κόσμος φαίνεται να ανταποκρίνεται στο νεόκοπο σχήμα παρ' όλο που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει full length, τιμώντας το ακόμη και με ιαχές με το όνομά τους όταν τα ντραμς παρουσίασαν ένα μικρό πρόβλημα. Μέσα στην κάψα του απομεσήμερου, με το λίγο ρετρό, λίγο δανδικό στυλ τους τα πήγαν εξαιρετικά καλά, ευχαρίστησαν για την παρουσία μας, και μας είπαν συγκινημένοι πως «Το 2014 ήρθαμε να δούμε τους Editors, τώρα μοιραζόμαστε την ίδια σκηνή μαζί τους». Με λίγα λόγια, ένα πραγματικό success story απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις. [Μ.Κ.Ο]

Κάτω από τις καυτές ακτίνες του ηλίου έμελλε να απολαύσουμε για πρώτη φορά το βρετανικό σχήμα φωτιά των Goat Girl. Όπως μας αποκάλυψαν ήταν πολύ έτοιμες να τα δώσουν όλα στη σκηνή και η αλήθεια είναι πως περίμενα κι εγώ το ίδιο. Ενώ είχε μαζευτεί ήδη αρκετός κόσμος στο κοινό, πολλοί άρχισαν να λυγίζουν. Μαζί και οι Goat Girl θα πω εγώ αφού ο καυτός ελληνικός ήλιος ήταν φανερό ότι τις δυσκόλεψε ιδιαιτέρως στην απόδοσή τους. Παρ’ όλη τη διάθεση και τον σταθερά υποδειγματικό ήχο του φεστιβάλ κι ενώ διαθέτουν ένα υλικό άξιο θαυμασμού, το συγκρότημα το διέκρινε μια δυσκολία.

Όσο περνούσε η ώρα, η λονδρέζικη σχεδόν κοριτσοπαρέα φάνηκε να βρίσκει το ρυθμό της και σίγουρα όσοι τις γνωρίζαμε απολαύσαμε κομμάτια όπως "Where Do We Go From Here?", "P.T.S. Tea" και "Sad Cowboy". Ο κόσμος που άντεξε τη ζέστη φάνηκε να περνάει όμορφα και η αλήθεια είναι πως οσο περνούσε η ώρα, οι ίδιες «ζεσταίνονταν» και μουσικά, αφού φάνηκε πως από ένα σημείο και μετά αψήφησαν την σωματική δυσφορία και πέρασαν σε μια πνευματική κατάσταση που θα τα έδιναν όλα, για όσο άντεχαν. Τεράστιο επίτευγμα αν με ρωτάτε μετά από τα προβλήματα υγείας που έχει αντιμετωπίσει μέλος τους. Χάρηκα πολύ που είδαμε τις Goat Girl στην ακμή τους κι ας τις δυσκόλεψε η συνθήκη, μένω με την ευχή να τις δούμε κάποια στιγμή σε κλειστό χώρο για να θαυμάσουμε τις ξεχωριστές τους μελωδίες όπως τους αρμόζει. Η επόμενη τετράδα μουσικών άλλωστε, έμελλε να τις επισκιάσει. [Ε.Τ.]

Δεν την περίμενα καιρό αυτή την εμφάνιση των Warpaint, αλλά την περίμενα πολύ. Η πρόσφατη γνωριμία μου με το κουαρτέτο από την Πόλη των Αγγέλων, αρκούσε για να με διδάξει πόσο ταλαντούχες είναι, και ανυπομονούσα να ακούσω τη μουσική τους σε ένα χορταστικό σέτλιστ. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή, ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει την κάθοδό του, κι έτσι υπήρχε μία ευχάριστη καλοκαιρινή ισορροπία, που έδενε τέλεια με τον post-punk/indie χαρακτήρα τους. Οι Warpaint ενδεχομένως είχαν την καλύτερη αναλογία εντύπωσης/εξοικείωσης με το κοινό σ' όλο το φεστιβάλ, συνδυάζοντας αψεγάδιαστο performance, ήχο κρύσταλλο (ίσως οι κιθάρες άντεχαν να δυναμώσουν λίγο και να μην χάνουμε ορισμένα leads), και ένα πολύ δυνατό υλικό από τα τέσσερα ως τώρα άλμπουμ τους.

Δεν γινόταν να μην λατρέψεις την αναμαλλιασμένη και κάθιδρη Jenny Lee Lindberg, που μοίραζε απλόχερο γκρουβ με τις μπασογραμμές της, ή την Stella Mozgawa στα ντραμς, που έδειχνε τον ενθουσιασμό της με γκριμάτσες και μορφασμούς, ενώ το στακάτο παίξιμό της έδινε παλμό και ταρακουνούσε την πλατεία. Εντυπωσιακά ηλεκτρονικά στοιχεία όποτε έμπαιναν, ροκ διάθεση (το τζαμάρισμα πριν το τέλος ήταν το κερασάκι στην τούρτα), άψογα αποδοσμένες πολυφωνίες ακόμη και σε απαιτητικές συνθέσεις (βλ. "Krimson"), και ένας δυναμισμός που άφηνε χώρο στην ευαισθησία των συνθέσεων να αναδειχτεί. Με λιτή και ουσιαστική σκηνική παρουσία, οι τέσσερις μουσικοί ήλθαν, είδαν, και κυριάρχησαν – νέτα σκέτα, και με ψυχραιμία. Ας ελπίσουμε, μόνο, να μην χαθούν από το συναυλιακό μέλλον της χώρας μας, και να τις απολαύσουμε ξανά σύντομα. [Μ.Κ.Ο.]

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν ο μουσικός και μη κόσμος αλλάζει μέρα με τη μέρα, όσες μόδες κι αν έχουν κάνει τον κύκλο τους, η σχέση του ελληνικού κοινού με τους Editors είναι από εκείνες τις σταθερές στις οποίες μπορείς πάντα να υπολογίζεις. Η τακτική παρουσία τους στα μέρη μας απεικονίζει μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Το υπόλοιπο βρίσκεται στη σπίθα που κάθε, μα κάθε, φορά ενώνει το σχήμα με το κοινό του. Κι αν μοιάζει υπερβολικά μεγάλο το κενό από την αξέχαστη εμφάνισή τους το 2018 με Nick Cave, Bad Seeds και θεομηνίες, το πράγμα αλλάζει τη στιγμή που πέφτει στο τραπέζι η παράνοια των τριών περασμένων καλοκαιριών.

Πολύ πριν το ρολόι δείξει 20:55, ήταν δεδομένο ότι η επιστροφή των Βρετανών θα είχε κάμποσες διαφορές από εκείνη την βραδιά. Στο κομμάτι πάνω από τη σκηνή, τουλάχιστον. Η ηλεκτρονική αισθητική του "Strange Intimacy" ήρθε σαν μεγαλοπρεπέστατη επιβεβαίωση από νωρίς. Η κιθάρα έμεινε διακριτικά στο πλάι. Η παρουσία του Tom Smith ήταν αναμενόμενα ηγετική. Κινήσεις με θεατρικότητα. Ερμηνείες με την προσωπική του σφραγίδα σε περίοπτη θέση. Επικοινωνία χωρίς υπερβολές ή κόλπα. Είναι ακόμα η ίδια, γνωστή κι αγαπημένη μπάντα, με διαφορετική εστίαση στην πρότασή της. Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν άφησαν περιθώριο για παρερμηνείες.

Τραγούδι το τραγούδι, η ένταση σταδιακά έχτιζε. Στα τρομερά ρυθμικά του "Sugar" ο συντονισμός είχε ολοκληρωθεί. Το γεγονός ότι παρά το μοίρασμα του υλικού σε παλιό και νεότερο, η πλάστιγγα του ήχου δεν έγειρε ποτέ στην πλευρά του πρώτου, δεν αποθάρρυνε κανέναν. Αντιθέτως, λειτούργησε σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο κλασικό ύφος του σεστέτου και σε εκείνο του "EBM". Από το πιανίστικο άνοιγμα του "The Racing Rats" ως το ασταμάτητο πάρτι του "Karma Climb" κι από τον αναπάντεχα ταιριαστό φόρο τιμής σε Adamski & Seal ως τις φιγούρες, τα νερά και οι φωνές στο "Papillon", οι όρκοι αγάπης ανανεώθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία. [Α.Μ.]

Οι δεσμοί του κοινού με την νεράιδα που λέγεται Florence Welch πίσω στο 2019 έφεραν τρεις συνεχόμενες sold out εμφανίσεις, κι όσοι ήμασταν εκεί ανεξαρτήτως ημέρας, βιώσαμε το τελετουργικό που μας έμεινε αξέχαστο. Αφήνοντας το Ηρώδειο και τα κλειστά γήπεδα, είχε έρθει η ώρα να δούμε μια εμφάνιση και σε ανοιχτό χώρο που θα μπορούμε να χορέψουμε ανενόχλητοι. Έτσι λοιπόν, στην φεγγαρόφωτη και κατάμεστη Πλατεία Νερού, έμελλε να ζήσουμε μια από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές του φετινού καλοκαιριού.

 
Το ρυθμικό πρόσταγμα του "Heaven Is Here", ομοιάζει οριακά με κάποιο ξόρκι που πέφτει πάνω μας. Ένα ξόρκι με άμεσα αποτελέσματα όπως φαίνεται, αφού με το μπάσιμο του "King" ο χορός ξεκινά για τα καλά, ενώ γύρω μας σε κάποιες φάσεις ακούγονται φωνές και τραγούδι δυνατότερα από ότι ακούγεται η μουσική. Κι αν μοιάζει η ένταση να χτίζεται βήμα - βήμα, έρχεται το "Ship To Wreck" να ξεσηκώσει ακόμη και τους πιο διστακτικούς. Η αεικίνητη Florence με τις αέρινες κινήσεις της αλωνίζει τη σκηνή και σε κάθε πρόσταγμά της η ενέργεια που μεταδίδει πολλαπλασιάζεται από το κοινό.

Συνέχεια με υλικό από το "Dance Fever" και το ξεσηκωτικό "Free", που μιλάει στην ψυχή κάθε ανθρώπου που παλεύει να ανταπεξέλθει σε μια ανελέητη, πιεστική πραγματικότητα γεμάτη άγχος. 'When I'm dancing, I am free' - και η ανάγκη για ελευθερία αντηχεί εκκωφαντικά από όλο τον κόσμο στην Πλατεία Νερού. Η αμφίδρομη αγάπη κοινού και καλλιτέχνη, αποτυπώθηκε γλαφυρά στην τριάδα των "Dream Girl Evil", "Prayer Factory" και "Big God", με τη Florence να κατεβαίνει στο κοινό, και να αφήνεται στα χέρια του, ανεβαίνοντας μέχρι και το κάγκελο. Αγκαλιές, χαμόγελα, μέχρι και ένα φιλί σε μια κοπέλα στο κοινό, και όλοι εκστασιασμένοι να παρακολουθούν αυτή την όμορφη σύμπραξη. 'I love you Athens', είπε με σπασμένη φωνή ανεβαίνοντας και πάλι στη σκηνή.

Φυσικά, τα hits είναι πολλά, και η διάθεση για χορό και ξεφάντωμα παρέμεινε αμείωτη παρά την ενοχλητική ζέστη. Χαμός από φωνές στο "Hunger", συντονισμένα παλαμάκια στο "Dog Days Are Over" και νερά να φεύγουν στον αέρα για την απαραίτητη ένεση δροσιάς. Στο "My Love" πραγματικά θαυμάσαμε τον κόσμο γύρω μας, με το υψίφωνο sing-along να είναι μαγικό. Η προτροπή της Florence να μαζευτούν τα κινητά για να ζήσουμε όλοι τη στιγμή, προς στιγμή τουλάχιστον φάνηκε να εισακούεται, κάτι που έδωσε λίγη παραπάνω ενέργεια στην ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

Το encore ήρθε με ένα κομμάτι που σχετικά πρόσφατα επανήλθε στο set, το "Never Let Me Go", σε μια ανατριχιαστική εκτέλεση. Το κλείσιμο με "Shake It Out" κούνησε συθέμελα την πλατεία νερού, και το "Rabbit Heart (Raise It Up)" ήρθε να αποστραγγίξει κάθε ψήγμα ενέργειας που μας είχε απομείνει. Όπως είχε φανεί και το 2019, έτσι και φέτος αποδεικνύεται ότι η Florence μαζί με την εξαιρετική μπάντα της, φέρνει τον αέρα μεγάλης rockstar. Από αυτές που βγαίνουν σπάνια.  Μια αυτόφωτη παρουσία που με την ειλικρίνεια, το πηγαίο ταλέντο και την αγάπη της για την τέχνη, μετουσιώνει κάθε εμφάνιση σε μια βιωματική, καθαρτική εμπειρία. Μέχρι την επόμενη φορά, θα συνεχίσουμε να είμαστε μαγεμένοι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Ejekt Festival