Deafheaven, Once Upon A Winter @ Gagarin 205, 15/10/22

Δεν υπήρξαν πολλές μπάντες την περασμένη δεκαετία που να τάραξαν τόσο τα νερά στον metal μικρόκοσμο όσο οι Deafheaven. Το ότι είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε από κοντά ακριβώς τη στιγμή που το όνομά τους γιγαντωνόταν, το μακρινό 2014, παραμένει ανάμεσα στις λαμπρές σελίδες των εγχώριων συναυλιακών βιβλίων. Κι αν η προσέλευση ήταν ένα από τα ελάχιστα μελανά σημεία της τότε εμφάνισής τους, οχτώ χρόνια μετά αυτό άλλαξε - αποτέλεσμα της καθιέρωσής του ονόματός τους ή της δίψας του κοινού μετά την πανδημία, όπως κι αν το διαβάσει κανείς, το αποτέλεσμα παραμένει.

Τον, όχι απαραίτητα εύκολο, ρόλο του ανοίγματος της βραδιάς ανέλαβαν οι Once Upon A Winter. Ανεβαίνοντας στη σκηνή ακριβώς στις 21:10 και με καλά ισορροπημένο ήχο στο πλευρό τους, τα πρώτα δείγματα ήταν τουλάχιστον ενθαρρυντικά. Την ίδια στιγμή, έχοντας ως δεδομένα τις μέτριες-προς-αργές ταχύτητες του υλικού της πεντάδας από τη Θεσσαλονίκη και την προαιώνια ανάγκη του κοινού για μεγαλόφωνες συζητήσεις σε οποιοδήποτε post-adjacent live, το πράγμα θα μπορούσε σχετικά εύκολα να στραβώσει.

Εκ των υστέρων, μπορεί να χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να φύγει το αρχικό μούδιασμα, αλλά, κομμάτι το κομμάτι, τα πατήματα και ο συντονισμός βρέθηκαν. Τα κιθαριστικά χτισίματα, οι ατμοσφαιρικές πινελιές των πλήκτρων, τα σκισμένα ξεσπάσματα, όλα βρίσκονταν ακριβώς εκεί που έπρεπε. Η ισορροπία ανάμεσα στα blackgaze χρώματα και τις post-rock αρχές διατηρήθηκε με μαεστρία. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που έκανε τη διαφορά, αυτό ήταν τα γεμίσματα σε ντραμς και μπάσο. Στο σβήσιμο του "Existence", η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί για τα καλά...

Αντώνης Μαρίνης

Πιστοί στο πρόγραμμα της βραδιάς και οι Deafheaven, ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:20. Οι Καλιφορνέζοι εκπλήρωναν υπό μία έννοια την υπόσχεση που είχαν αφήσει με την αναβληθείσα λόγω Covid συναυλία τους τον Ιούνιο του 2020, η οποία ήταν πάλι προγραμματισμένη για το Gagarin. Βέβαια, τα πράγματα για αυτούς είναι πια αρκούντως διαφορετικά, καθώς μεσολάβησε η κυκλοφορία του δίσκου "Infinite Granite" το 2021.

Οι Deafheaven ως τρόπον τινά «κολλεγιόπαιδα» στον χώρο του black metal, ως υπερβολικά άγριοι για τον χώρο του post-rock και ως αδικαιολόγητα mainstream για τον χώρο του blackgaze, ανέκαθεν ήταν μια συνειδητά love or hate μπάντα. Ωστόσο, η πιο προβοκατόρικη ενέργειά τους ήταν η ολοκληρωτική μεταστροφή στην dream pop με το "Infinite Granite" σε μια από τις πιο απότομες αλλαγές πορείας των τελευταίων ετών - και ας εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα πως ήταν φυσιολογική. Φυσικά, προκάλεσε ουκ ολίγες αρνητικές αντιδράσεις από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς, μα η αλήθεια είναι πως επρόκειτο για ένα αξιοθαύμαστα όμορφο άλμπουμ, από εκείνα που δεν μπορούν να γράψουν τόσοι και τόσοι άλλοι ταλαντούχοι οπαδοί των Slowdive. Εν τέλει, άντεξε τις ακροάσεις και σιγά σιγά απέκτησε την αναγνώριση που του αξίζει ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ της περσινής χρονιάς.

Έλα, όμως, που, όσο απέδειξαν στο στούντιο ότι το ταλέντο τους στο songwriting τους επιτρέπει να παραμένουν εξαιρετικοί ό,τι και να παίζουν, άλλο τόσο στο σανίδι έδειξαν πως αυτή η αλλαγή δεν τους ταιριάζει όσο αρχικά πιστεύαμε. Τουλάχιστον, όχι αν δεν γίνουν κάποιες απαραίτητες δομικές αλλαγές πρώτα...

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, οι Deafheaven ξεκίνησαν την τελευταία βραδιά της ευρωπαϊκής τους περιοδείας με τρία από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένης της κομματάρας "Great Mass Of Color". Παρά την αξιοθαύμαστη ενέργεια που έβγαζαν προς τα έξω και παρά το πόσο εμφανές ήταν ότι γούσταραν πραγματικά που βρίσκονταν μπροστά μας, υπάρχαν δύο μεγάλα μειονεκτήματα: Κατά πρώτον, η φωνή του επιβλητικού τραγουδιστή τους, George Clarke, στα καθαρά σημεία ξέφευγε εμφανώς και σε άβολο βαθμό από τον σωστό τόνο. Μάλιστα, ορισμένα τελειώματα τα πήγαινε προς growls διότι η φωνή του δεν του έβγαινε, σε όποια οκτάβα και να το προσπάθησε. Κατά δεύτερον, από τις εκτελέσεις τους αυτές, απουσίαζε η δυναμική που θα έδινε τη γλυκύτητα και τη νοσταλγία που τα χαρακτηρίζουν ως συνθέσεις. Οι Deafheaven τα είχαν όλα στο κόκκινο: ενέργεια ένταση κίνηση. Το feeling απουσίασε, ενώ ταυτόχρονα πήγαινε να ξεπροβάλλει η αίσθηση indie rock arena μπάντας, κάτι το οποίο δεν θα μπορέσουν να πετύχουν με το τωρινό line up.

Προχωρόντας, στο βάθος του setlist, σε μονοπάτια που κατέχει καλά η μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, αποκαλύφθηκε η πραγματική αξία των Deafheaven και ο λόγος που όλοι μας βρεθήκαμε στο Gagarin. Ο George Clarke εξιλεώθηκε με τα φοβερά high pitched growls του και την αδιαμφισβήτητη στόφα frontman που διαθέτει, ενώ και το εξαιρετικό rhythm section του συγκροτήματος απογειώθηκε, κατά τις οργανικές μεταβάσεις, τα ξεσπάσματα και τα αδειάσματα με τα οποία τους αγαπήσαμε.

Η αρχή έγινε με το "Honeycomb", το αγαπημένο μου κομμάτι από τον αγαπημένο μου δίσκο τους, το "Ordinary Corrupt Human Love" του 2018. Όμως, κάτι που η μελωδία στις κιθάρες δεν είχε βρει ακόμα καλά τον δρόμο της στην κονσόλα του ηχολήπτη, κάτι που ήταν ακόμα μουδιασμένοι από τα προ ολίγων λεπτών Suede-vibes τους, η πραγματική αποκάληψη έγινε λίγο μετά. Μιλάμε για το "From The Kettle Onto The Coil", πολυαγαπημένο κομμάτι της μπάντας από το 2014 που δεν είχε βρει τον δρόμο να μπει σε κάποιο δίσκο. Από τα εναρκτήρια αβυσσαλέα blast beats στο σταδιακό ξεγύμνωμα και τούμπαλιν, οι Deafheaven διέπρεψαν και προκάλεσαν ανατριχίλες. Αυτές οι ανατριχίλες επιζήτησαν έπειτα την post-rock κάθαρση του συναισθηματικότατου μέσα στην αγριάδα του, "Worthless Animal", με τον βέλτιστο τρόπο.

Το "Infinite Granite" είχε την τιμητική του με ακόμα δύο κομμάτια που ακολούθησαν, στα οποία η απόδοση ήταν καλύτερη από τα πρώτα, αφού τα καθαρά φωνητικά του Clarke στο "The Gnashing" κρύφτηκαν πίσω από τις ογκώδεις κιθάρες. Έτσι, χάνονταν τα όποια λάθη και τα απολαύσαμε περισσότερο.

Μας κρατούσαν, φυσικά, το καλύτερα για το τέλος: Ο οδοστρωτήρας "Brought To The Water" από το "New Bermuda" ήταν η αρτιότερη εκτέλεση της βραδιάς, όντας ταυτόχρονα το πιο βλοσυρό/ζοφερό κομμάτι που ακούσαμε. A multiverse of fuchsia and violet surrenders to blackness στρίγγλιζε ο Clarke και αυτός είναι ο στίχος που περιγράφει σωστά τις κορυφές των Deafheaven. Για το τελειωτικό κλείσιμο, το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ (sic), το "Dream House" απο τον δίσκο-αποκάλυψη, έναν από τους πιο εμπορικούς δίσκους που έχουν γραφτεί με blastbeats και black metal φωνητικά, το "Sunbather" του 2013. Ήταν, φυσικά, και το τραγούδι με τη μεγαλύτερη ανταπόκριση του κοινού, το οποίο έγινε ένα με την μπάντα, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια συναυλία που είχε τα αρνητικά της μα είχε και τρομερές στιγμές, αφήνοντας ένα πρόσημο το δίχως άλλο θετικό για το βράδυ του Σαββάτου.

Υ.Γ.: Χίλια μπράβο στη διοργάνωση/venue που παρακαλούσε τους εισερχόμενους να μη καπνίζουν κατά τη συναυλία. Αρκετοί το σεβάστηκαν. Είναι η νοοτροπία που θέλουμε.

Μάνος Πατεράκης

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά