Dirty Granny Tales @ Θέατρο Δίπυλον, 30/04/12

Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Dirty Granny Tales. Φοβήθηκα ότι ενδεχομένως να μη με εντυπωσίαζαν όσο την προηγούμενη φορά -προ διετίας όταν μας παρουσίαζαν τον δεύτερο δίσκο τους, "Didi's Son"- επειδή δε θα υπήρχε πια το καταλυτικό στοιχείο της έκπληξης. Όταν, όμως, έχεις μπροστά σου ένα από τα πιο ταλαντούχα ελληνικά συγκροτήματα (αν και ο όρος «ελληνικό συγκρότημα» ενδεχομένως να δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις, καθότι εδώ και καιρό έχουν ξεφύγει από τα σύνορα της Ψωροκώσταινας) να βγάζει για ακόμη μια φορά όλο το μεράκι που το χαρακτηρίζει επί σκηνής, έχοντας έναν ακόμα καλύτερο δίσκο στις αποσκευές του, τότε πιστέψτε με, στο τέλος δεν μπορείς παρά να καταλήξεις να χειροκροτάς όρθιος, εκστασιασμένος, όπως έκανε σύσσωμο το κοινό στο τέλος της παράστασης.



Η θεματολογία του "Rejection" απομακρύνεται από την κλασική ιστορία με τις μαριονέτες που πραγματεύονταν οι δύο προηγούμενοι δίσκοι των Dirty Granny Tales. Βασικός ήρωας είναι ο Ed Gein, υπαρκτό πρόσωπο, κατά συρροή δολοφόνος και πηγή έμπνευσης για αρρωστημένους χαρακτήρες γνωστών ταινιών όπως ο Norman Bates από το "Psycho", ο Leatherface από το "The Texas Chainsaw Massacre" και ο Jame Gumb από το "The Silence Of The Lambs". Βέβαια, η ιστορία του Ed Gein είναι δοσμένη υπό το Burton-ικό πρίσμα των παραμυθάδων Dirty Granny Tales. Ανέκαθεν, αυτό που έκαναν ήταν να παίζουν με τις γοτθίζουσες ατμόσφαιρες χρησιμοποιώντας τις ιστορίες τους για να υποστηρίξουν τη μουσική τους, η οποία παραμένει η ουσία και το μεγάλο ατού τους.



Το "Rejection" είναι ένα παραμύθι απόρριψης. Το εξαγριωμένο πλήθος κυνηγάει τον τερατόμορφο Ed Gein, τον συλλαμβάνει και τον κρεμάει. Οι περιπέτειες του Gein κατηφορίζουν στον άλλον κόσμο όπου κυνηγημένος ακόμα και από τα φαντάσματα που τον κατοικούν ξεκινά σιγά-σιγά να αποδέχεται τον κόσμο και να βρίσκει την αγάπη μέσα από το αρκουδάκι ενός μικρού παιδιού. Ως πρέπει, όμως, σε μια τραγική φιγούρα, οι καλές στιγμές δε θα κρατήσουν για πολύ. Κυνηγημένος από το πνεύμα της λήθης που καταβροχθίζει τις ψυχές όταν αυτές ξεχαστούν από τον κόσμο των ζωντανών, επιστρέφει στη γη να στοιχειώσει το σπίτι της μοναδικής γυναίκας της οποίας την αγάπη επιδίωξε ποτέ...



Το χοροθέατρο στο μέσο της σκηνής ήταν ως συνήθως πολύ δουλεμένο και τα κοστούμια εξαιρετικά. Στις τέσσερις γωνιές της σκηνής, τα μέλη των Dirty Granny Tales με τα βαμμένα πρόσωπα και τις φοβερές απόκοσμες εκφράσεις τους να καταφέρνουν να γίνονται ένα με την παράσταση σε απίστευτο βαθμό. Προεξέχων ήταν βέβαια ο Mouldbreath, ο οποίος έχει μια από τις πιο θεατρικές φωνές που μπορεί να συναντήσει κανείς. Ακροβατεί με εξαιρετική ευκολία μεταξύ black metal φωνητικών και οπερατικών είτε σε πολύ ψηλές οκτάβες είτε ως τενόρος σε πολύ χαμηλές. Και όλα αυτά δίχως να χάνει νότα, γεγονός ιδιαίτερα δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς τις δύσκολες μελωδίες που έπαιζε ταυτόχρονα στην ακουστική κιθάρα ή στο μαντολίνο του. Δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο, τόσο για την εξωπραγματική απόδοσή του όσο και για τις πανέμορφες μουσικές που γράφει, ένα κράμα Arcturus με King Diamond ένα πάντρεμα αναγεννησιακής μουσικής με συμφωνικό black metal.



Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Απειροελάχιστες μπάντες μπορούν να σε ταξιδέψουν έτσι με την εμφάνισή τους. Να σε χώσουν τόσο πολύ μέσα στον κόσμο τους. Πραγματικά είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε στη χώρα μας μια τέτοια μπάντα. Οι παραστάσεις σταματούν 6 Μαΐου, τρεχάτε.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν