Acid Mammoth, Wormhog, Rascal Whack @ Temple, 12/11/21

Τόσο ο περσινός, όσο και ο φετινός δίσκος των Acid Mammoth, μου έχουν κάνει πολύ καλή εντύπωση. Σε συνδυασμό με την επιτακτική προτροπή ενός φίλου που τους είχε δει μόλις δυο μέρες πριν στη Θεσσαλονίκη, κατηφόρησα προς στο Temple για να τους δω από κοντά. Η αίσθηση ότι αυτή η επίφαση «κανονικότητας» που περνάμε δε θα διαρκέσει και τόσο πολύ ακόμα χρονικά, έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της.

Και πάλι η ουρά είχε αρχίσει να σχηματίζεται πριν το άνοιγμα της πόρτας. Ο έλεγχος σε σχέση με τους Planet Of Zeus ήταν σχολαστικότερος, προφανώς λόγω του ότι έχουν αλλάξει και τα μέτρα προστασίας, έγινε όμως με την ίδια ευγένεια.Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως όλο αυτό γίνεται για να μπορούμε να παρακολουθούμε συναυλίες σε κλειστούς χώρους με όσο μεγαλύτερη ασφάλεια γίνεται και δεν είναι κάποιο καπρίτσιο που ικανοποιεί ο εκάστοτε χώρος που φιλοξενεί μια εκδήλωση.

Λίγο αργότερα από την ώρα που είχε αρχικά ανακοινωθεί, οι Rascal Whack κατέλαβαν τη σκηνή. Παίζουν ένα αρκετά δεμένο stoner και έχουν και ορισμένα ευπρόσδεκτα grunge στοιχεία στα τραγούδια τους. Η θετική προδιάθεση που είχα για να τους παρακολουθήσω σκάλωσε αρχικά στον ήχο τους, ο οποίος όμως ευτυχώς στη συνέχεια έστρωσε. Οι Μαρκοπουλιώτες έπαιξαν ζωντανά ολόκληρο τον φετινό τους δίσκο, "Maliveni" και ύστερα από 35 λεπτά αποχώρησαν εν μέσω χειροκροτημάτων κι ενώ το μαγαζί είχε αρχίζει πια να γεμίζει.

Επόμενοι ήταν οι Wormhog από την Τρίπολη, οι οποίοι μας παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο το περσινό "Yellow Sea". Το βαρύ και ορμητικό stoner τους είχε ενδιαφέροντα riffs και αλλαγές, με την αύρα των Sabbath να πλανάται έντονη στον χώρο. Ξεχώρισα το "Inertia" και το "Planet Earth", ενώ μου άρεσε πολύ το ότι το μπάσο ήταν τόσο ξεκάθαρο και είχε πρωτεύοντα ρόλο στο ρυθμικό κομμάτι του ήχου. Στο τέλος έπαιξαν κι ένα τραγούδι από το πρώτο τους EP κι έκαναν χώρο για τους headliners της βραδιάς.

Με την ομολογουμένως σπάνια ιδιαιτερότητα να έχουν στις τάξεις τους πατέρα και γιο και ο δεύτερος να είναι αυτός που έφερε τον πρώτο, οι Acid Mammoth πάτησαν σανίδι λίγο πριν τις 23:00. Ο εξώστης είχε ποια ανοίξει για όλους, ενώ η πλατεία είχε κόσμο αρκετό για να τη γεμίσει χωρίς όμως να επικρατεί το αδιαχώρητο. Παρ’ όλο που έχουν και φετινό δίσκο, τα τρία πρώτα κομμάτια που έπαιξαν ήταν παλιότερα. Το ασήκωτο "Jack The Riffer" ήταν καταπληκτικό, όπως επίσης και το αργόσυρτο "Tusks Of Doom".

Ο ήχος των Acid Mammoth ήταν εντυπωσιακός, πραγματικά μπετόν αρμέ. Οι κιθάρες κεντούσαν πάνω στο rhythm section, σε έπαιρναν και σε σήκωναν. Ο πατέρας Χρήστος Μπαμπαλής (είναι συνονόματος με τον γιο!) έχει αναλάβει τα καθήκοντα της lead κιθάρας και καθώς η βραδιά προχωρούσε, νομίζω ότι ήταν ο σιωπηλός πρωταγωνιστής της. Στο "Psychedelic Wasteland" και στο "Tree Of Woe" μου συνέβη τα μέρη του να με βάλουν ασυναίσθητα σε μια ατμόσφαιρα θρήνου. Πάντα με εκπλήσσει η δυνατότητα της μουσικής να μεταδώσει και μερικές φορές κιόλας να μπορεί να επιβάλει συναισθήματα. Δεν είναι πολύ εύκολο και δεν μπορεί να γίνει σε κάθε περίσταση, εδώ όμως συνέβη.

Το ενδιαφέρον "Black Wedding" προέρχεται από ένα split που έχουν βγάλει με τους Ιταλούς doomsters 1782. Μετά το "Berzerker" αφήσανε τα όργανά τους και μας χαιρετήσανε. Δεν τους πήρε παραπάνω από λίγες ματιές μεταξύ τους όμως για να αποφασίσουν να τα ξαναπιάσουν και να παίξουν το ομότιτλο από τον φετινό δίσκο "Caravan". Μπορώ να πω με ευκολία ότι ήταν το συγκρότημα που έκλεψε την παράσταση την Παρασκευή το βράδυ στο Temple. Ο μεστός, πωρωτικός ήχος ήταν όπως έχω στον μυαλό μου τον ιδανικό ήχο για μια συναυλία stoner doom συγκροτήματος. Ογκώδης, με τα όργανα να διακρίνονται, με ακριβώς όση λάσπη χρειαζόταν.

Επίσης, αυτό που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι υπήρχε πλούσιος πάγκος με βινύλια, CDs, μπλουζάκια, αυτοκόλλητα από τα συγκροτήματα και όποιος ήθελε να στηρίξει περαιτέρω πλην του εισιτηρίου, είχε αρκετές επιλογές για να το κάνει. Μόνο αρνητικό το ότι δυστυχώς φύγαμε και κυριολεκτικά μπαρουτοκαπνισμένοι, όχι μόνο μεταφορικά. Τελειώνετε με το ρημάδι πια...

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης