UFO @ Fuzz Club, 16/04/10

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 20/04/2010 @ 11:17
Θα ορκιζόμουν πως είχαν έρθει πρόπερσι, αλλά κι όμως, η τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν οι UFO ήταν πριν 3,5 χρόνια. Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα και μιας και για το συγκρότημα οι νόμοι του Murphy ποτέ δεν υπήρξαν επιεικείς, ο Pete Way αναγκάστηκε σχετικά πρόσφατα να αποχωρήσει για λόγους υγείας. Πόσο να αντέξει το καημένο το συκώτι άλλωστε; Καλώς ή κακώς, το... «Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο» δεν το έβαλε κάτω, ηχογράφησε άλλο ένα αρκετά καλό album με τον Vinnie Moore στις κιθάρες, και τίτλο "The Visitor", και ξανά προς την -όποια- δόξα τραβά.




Οι γνωστοί -λίγοι αλλά καλοί- τριακόσιοι που είχαν τιμήσει την μπάντα με την παρουσία τους το 2006, βρέθηκαν και στο Fuzz την Παρασκευή για... τι άλλο; Αγνό, κλασσικό hard rock. Και σιγά μη μας άφηναν παραπονεμένους. Εντάξει, οι UFO δεν είναι τόσο... εξωγήινοι όπως άλλοτε, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν εξαιρετικά. Για την ακρίβεια δε οι... "Mechanix" φρόντισαν, και το UFO ίσως και να λειτουργεί καλύτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η εξήγηση είναι απλή: Τιμή και δόξα στον τεράστιο Pete Way, αλλά από τις καταχρήσεις είχε καταλήξει εσχάτως να παίζει τα κομμάτια από... ένστικτο.



Αντιθέτως, ο Barry Sparks (πρώην μέλλος των MSG - τι ειρωνεία!) που εκτελεί πλέον χρέη μπασίστα, μπορεί να μην έχει την ίδια ιστορία στις πλάτες του, όμως επί σκηνής ήταν απολαυστικός και έδειχνε να δένει αρμονικά με τον «παλιό» πλέον Vinnie Moore, ο οποίος με τη σειρά του φαίνεται να έχει αφομοιώσει πλήρως τις απαιτήσεις της θέσης, προσφέροντας ουκ ολίγες στιγμές κιθαριστικής μαεστρίας και μαγείας. Εξάλλου, το τζαμαρίσμα των δύο, που τους βρήκε μέχρι και να παίζουν κιθάρα και μπάσο πίσω από το κεφάλι, αποτέλεσε ένα εκ των highlight της βραδιάς.



Με τους Paul Raymond και Andy Parker σε πλήκτρα / κιθάρες και drums αντίστοιχα να εκτελούν το έργο τους χωρίς περιττές κινήσεις, την παράσταση για τους εκπροσώπους της παλιάς φρουράς έκλεψε όπως αναμενόταν ο γερο-Phil Mogg. 62 τα χρόνια του πλέον, αλλά τόσο η φωνή, όσο και το βρετανικό χιούμορ, παραμένουν αναλλοίωτα.



Και αν δεχτούμε πως αυτός είναι ο υπεύθυνος για το set list, φρόντισε αυτή τη φορά να μας προσφέρει και 2-3 εκπλήξεις, πέραν των κλασσικών (βλ. "Mother Mary", "Doctor Doctor", "Love To Love", "Rock Bottom" κτλ). Τα "Cherry" και "Ain' t No Baby" από το "Obsession" δύσκολα τα περίμενε κανείς, ενώ το "Out In The Street", παρότι αποτελεί μία από τις πιο όμορφες και μεστές συνθέσεις τους, δεν είχε ακουστεί στη χώρα μας ούτε το 2004, ούτε το 2006.



Τώρα όσον αφορά στις ελλείψεις, εντύπωση προκάλεσε η απουσία των "Lights Out" και "Shoot Shoot", ενώ η αγαπημένη του ελληνικού κοινού "Belladonna", δεν ακούστηκε ούτε αυτή τη φορά. Όσο για την προσωπική αδυναμία μου, το "Queen Of The Deep", ούτε λόγος.



Σε ό,τι έχει να κάνει τέλος με τις επιλογές των πιο πρόσφατων κομματιών, αυτές περιορίστηκαν στα "Saving Me", "Stop Breaking Down" και "Hell Driver" από το "The Visitor", και το «νεοκλασικό» "When Daylight Goes To Town", από το "You Are Here". Το "The Monkey Puzzle", αν και το θεωρώ το καλύτερο εκ των τριών δίσκων της Moore era, αγνοήθηκε παντελώς, ενώ -ορθώς μάλλον- στα αζήτητα έμειναν και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν με τον Schenker μετά το reunion του 1993.



Εν κατακλείδι, μπορεί σήμερα, χωρίς τον Michael Schenker και τον Pete Way, οι UFO να απέχουν αρκετά από αυτό που τους έκανε θρύλους για τη rock μουσική, παρόλα αυτά, καταφέρνουν λόγω της αύρας του Mogg και του αστείρευτου ταλέντου του Moore να διατηρούν το μύθο γύρω από το όνομά τους, προσφέροντας στους οπαδούς τους δυνατές και άρτιες εμφανίσεις. Μια τέτοια ήταν και αυτή της Παρασκευής.

Setlist:

Let It Roll
Mother Mary
Saving Me
Out In The Street
When Daylight Goes To Town
Stop Breaking Down
Cherry
Hell Driver
Love To Love
Only You Can Rock Me
Ain' t No Baby
Too Hot To Handle
Doctor Doctor
----------------------------------
Rock Bottom


Κωστής Αγραφιώτης
  • SHARE
  • TWEET