Rockwave Festival: Eric Burdon, The Godfathers, Active Member, Νικήτας Κλιντ Moriginal & Fleck κ.ά. @ TerraVibe Park, 11/07/14

Αποτυχία σε όλα τα επίπεδα εκτός του καλλιτεχνικού μέρους

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Τόνια Πετροπούλου, Θοδωρή Ξουρίδα, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 14/07/2014 @ 12:22
Το Rockwave ήταν ανέκαθεν το φεστιβάλ που στηριζόταν -με λίγες εξαιρέσεις- σε συγκροτήματα της εναλλακτικής rock, του heavy metal και του ελληνικού rock και έντεχνου. Ξαφνικά φέτος αποφάσισε να βασιστεί στο κλασικό rock και την ελληνική hip hop σκηνή (την πρώτη μέρα του φεστιβάλ), κόντρα στην 20-χρονη «εκπαίδευση» του κοινού του. Διάλεξε επίσης ονόματα μεσαίου και χαμηλότερου εμπορικού βεληνεκούς με τακτική παρουσία στις σκηνές της Αθήνας. Απέτυχε έτσι να συγκεντρώσει το κοινό και των δύο ιδιωμάτων, στη χειρότερη εισπρακτικά χρονιά του.

Καλλιτέχνες όπως οι Active Member, ο Eric Burdon και οι Villagers Of Ioannina City προέρχονταν από επιτυχημένες εμφανίσεις σε μικρούς χώρους λίγους μήνες (στην περίπτωση του Burdon λίγο περισσότερο από έναν χρόνο) πριν και το κοινό έδειξε πως δεν είχε κίνητρο να τους ακολουθήσει ξανά, τόσο σύντομα και τόσο μακριά από το κλεινόν άστυ.

Ο κόσμος τελικά ήταν ελάχιστος και αυτό που έμεινε να δούμε ήταν τι θα παρουσίαζαν οι καλλιτέχνες, κάποιοι από τους οποίους έπαιξαν μπροστά σε διψήφιο αριθμό ανθρώπων. Στη παλιά μικρή σκηνή έπαιξαν οι rock καλλιτέχνες, ενώ στην μεγάλη σκηνή, στον χώρο που παλιά ανέβαιναν μόνο οι μουσικοί, τώρα χώρεσαν μαζί τους και οι θεατές.

Διαβάστε παρακάτω για το καλλιτεχνικό μέρος και τι παρακολουθήσαμε στο άδειο ουσιαστικά TerraVibe, ξεκινώντας από την σκηνή με τους hip hop καλλιτέχνες.

Αντώνης Μουστάκας



Terra Stage

Η μικρή προσέλευση του κόσμου δεν βοήθησε τα πρώτα σχήματα να αποδώσουν όπως θα μπορούσαν. Συγκεκριμένα, ο κόσμος έχασε το τζαμάρισμα των Normatraxx Sessions, το "Συνένοχος" από τις Στιχοπλοκές και τη χιπ χοπ με φωνητικά Evanescence των Ground Zero.

Η ώρα περνούσε υπερβολικά αργά και ούτε οι Noova Groova ούτε ο Ταφ Λάθος κατάφεραν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του -καθισμένου- κοινού. Μέχρι που στη σκηνή εμφανίστηκε το χιπ χοπ μπουλούκι, όσοι έχουν μείνει δηλαδή, και το σκηνικό άρχισε να μεταμορφώνεται σε live. Το Θηρίο και ο Βέβηλος έπαιζαν με το κοινό ως συνήθως και ο Παράφρων με θεατρικό ύφος, εξιστόρησε τα περισσότερα τραγούδια. Το Βαβυλώνιο τέρας ξέρει τι κάνει.



Ακολούθησε ο Νικήτας (Χ-ray), ελαφρώς εκτός φόρμας αλλά απόλυτα ικανός να κάνει πάλι τα μαγικά του. Μαζί του οι Moriginal Champ System και ο Fleck. Από free-style σε μιξάκια Prodigy μέχρι beatboxing απ’ τον Felipe. Το ελληνικό κοινό θα αγαπάει πάντα τον X-ray, όσα χρόνια κι αν περάσουν.



Οι Razastarr με τον Dj Everlast ήταν τόσο υποτονικοί που πήγα μια βόλτα στο bazaar κοσμημάτων του Rockwave! Επέστρεψα ακριβώς όταν βγήκε ο νονός της βρετανικής χιπ χοπ, Rodney με τον Dj Skitz. Η καλύτερη παρουσία της βραδιάς, με μπιτ και ρυθμό που ξεσήκωσε ακόμα και τους διστακτικούς, free style acapella και συμμετοχή από τον Ramon. Ο στρατιώτης της low- bap, όπως αυτοαποκαλέστηκε, έδωσε πνοή στο τόσο κουραστικό φεστιβάλ, προετοιμάζοντας το έδαφος για τους -χωρίς συστάσεις- Active Member.



Κάνοντας μια μικρή εισαγωγή για την ευκαιρία που δόθηκε στη φαμίλια να επανενωθεί, η Sadahzinia έκανε την αρχή με ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από το 18ο άλμπουμ τους, "Cosmos Alivas". Ο χώρος είχε πλέον γεμίσει και η σκηνή σταμάτησε να φαντάζει τόσο μικρή. Το κοινό βοηθούσε τόσο στις λούπες, όσο και στην ερμηνεία, αφού γνώριζε όλους τους στίχους, με αποκορύφωμα τα "Φυσάει Κόντρα", "Φύλακας Άγγελος", "Πού Με Πας" και "Δεν Είμαι Κανενός". Ο Κλιντ συμμετείχε σε κάποια κομμάτια και δεν παρέλειψε να αναδείξει τους μακροχρόνιους φίλους του.



Οι Active Member έχουν δημιουργήσει μια αδιάσπαστη σχέση με το κοινό τους, κάνοντας κάθε τραγούδι προσωπικό. Το κοινό εκτιμάει το μεράκι και τη προσπάθεια που καταβάλλουν και το σχήμα την παρουσία του κόσμου σε κάθε συναυλία ανεξαιρέτως. Η συναυλία έκλεισε με το "Σκιάχτρο" και τον Foxmoor να λέει «Και ας τους μάθουμε βρε παιδιά εκεί στη διοργάνωση. Γιατί το χιπ χοπ δεν είναι σαν το rock. Γίνεται αλλιώς».

Τόνια Πετροπούλου
SETLIST

[Άγνωστο]
Βάστα
Πόρνες Στο Κόκκινο Χαλί
Ντου Ξελευτερία
Φύλακας Άγγελος
Στη Χάση Και Στη Φέξη
Πόσο Καιρό Έχεις Να Γλεντήσεις
Τραγούδα Μου Να Φύγει Το Σκοτάδι
Η Μελωδία Της Παρακμής
Μάσκα (με τον X-ray)
Πάμε (Γκουαντάναμο) (με τον X-ray)
Κάμερα Στραμμένη Πάνω Μου
Φυσάει Κόντρα
Μέρες Παράξενες Θαυμάσιες Μέρες
Θέμα Χρόνου (με τον Βέβηλο)
Blah Blasphemy
Έξω Απ' Την Πόρτα Μας
Τι Άλλο Φοβάσαι
Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά
Τότε Και Τώρα (με τον X-ray)
Πού Με Πας
Δεν Είμαι Κανενός
Το Σκιάχτρο



Vibe Stage

Beggar's Blues Diary



Μπροστά σε ελάχιστο κόσμο και ενώ ο ήλιος βρισκόταν ακόμη ψηλά, το power trio των Beggar's Blues Diary άνοιξε τον κύκλο των εμφανίσεων στο Vibe Stage. Παρά τις μη ευνοϊκές συνθήκες, η μπάντα δεν πτοήθηκε και έχοντας στις αποσκευές της το φρέσκο "Desperate Rock 'N' Roll", απέδωσε, όπως μας έχει συνηθίσει, εξαιρετικά: στιβαρό rhythm section με μπάσο που το ένιωθες, δυνατές κιθάρες και ταιριαστά φωνητικά συνετέλεσαν στην πιο heavy και άκρως διασκεδαστική εκδοχή των blues και του rock 'n' roll.



Ξεχώρισαν η πολύ καλή -προσαρμοσμένη στα πρότυπα των Beggar's Blues Diary- διασκευή στο "Rockin' Ιn The Free World" του Neil Young και ως συνήθως το εξαιρετικό "Lunatic", κομμάτι που μπορεί να βοηθήσει τη μπάντα να αλλάξει επίπεδο. Στο κλείσιμο, ο frontman Γιάννης Πασσάς έστειλε το δικό του μήνυμα, αφιερώνοντας την εμφάνιση σε όλους τους παρευρισκόμενους και αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «δεν μπορεί μετά από δεκαεννιά χρόνια ένας άνθρωπος να τρελάθηκε».

Θοδωρής Ξουρίδας

Villagers Of Ioannina City



Ένα δεκάλεπτο μετά την αναχώρηση των Αθηναίων, ήρθε η σειρά των πολυσυζητημένων Ιωαννιτών V.I.C. να καταλάβουν το Vibe Stage. Στα 60 λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους η εικόνα του λιγοστού κόσμου μπορεί να παρέμεινε πλήρως αποκαρδιωτική, ο ντάλα ήλιος όμως αποδείχθηκε κατάλληλος της περίστασης κι έτσι η μπάντα δεν δυσκολεύτηκε να μεταδώσει την μεθυστική συνένωση των μουσικών της ταμπεραμέντων. Την πεντάλεπτη ορχηστρική εισαγωγή ακολούθησαν τα "Echoes", "Tabourla" και "Nova", με την πεντάδα να αποδίδει με όρεξη και ενεργητικότητα και τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους του κοινού να φανερώνουν ότι ήταν αρκετοί εκείνοι που τραβήχτηκαν μέχρι τη Μαλακάσα μόνο γι' αυτούς.



Οι μελωδίες του εκπληκτικού "Jiannim" μας καθήλωσαν (εύκολα καλύτερο απ' το αυθεντικό, έτσι...), τα "Svarna" και "Ti Kako" μας πώρωσαν άσχημα, ενώ στο "Krasi" ακόμα και οι αραχτοί σε γρασίδια / παγκάκια ένιωσαν κάτι απ' την παραζάλη της μουσικής των Villagers. Η λιτή και ουσιώδης παρουσία της μπάντας επί σκηνής -με τον χειριστή όλων των πνευστών και μέγιστο πάρταλο Κωνσταντή Πιστιόλη να συγκεντρώνει τα περισσότερα βλέμματα- και οι παθιασμένες αποδόσεις ολόκληρης της πεντάδας απέσπασαν με ευκολία το καθολικό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, με τους V.I.C. να μας αφήνουν με το «πανηγυρτζίδικό» "St. Triad" - αλλά και το μικρό παράπονο της έλλειψης των "Μπάτσων".

Setlist: Intro / Echoes / Tabourla / Nova / Jiannim / Svarna / Ti Kako / Krasi / St. Triad.

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

The Godfathers



Μετά από τον rock πανηγύρι των Villagers, την τιμητική του θα είχε ο παραδοσιακός βρετανικός ήχος, εκπροσωπούμενος από τους γνωστούς μας πλέον Godfathers. Η συνταγή του '80s rock 'n' roll με αναφορές στο garage / punk και το new wave / alternative θεωρητικά είναι μια καλή λύση για φεστιβάλ, για διαφορετικούς ωστόσο λόγους το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Peter Coyne και της παρέας του. Με τρία καινούρια μέλη σε κιθάρες και τύμπανα η μπάντα δεν ήταν αρκετά δεμένη, ο ήχος είχε προβληματάκια και ο λιγοστός κόσμος σίγουρα δεν βοηθούσε.



Όπως και να 'χει, η έναρξη με το "She Gives Me Love" και τις a la Thin Lizzy lead κιθάρες τράβηξε το ενδιαφέρον, και η συνέχεια περιελάμβανε αναμενόμενα παλιά κομμάτια, με την εξαίρεση του tribute στους Ramones, "I Can't Sleep Tonight" από το περσινό "Jukebox Fury". Αντίστοιχο tribute έγινε και στους MC5 με το πιο "Kick Out The Jams" πεθαίνεις, "Just Because...", ενώ αντιθέτως το πολύ γνωστό "Birth, School, Work, Death" που έκλεισε το set μας θύμισε από που προέρχεται το μότο "Birth, School, Metallica, Death". Σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση των Godfathers δεν προσέφερε συγκινήσεις, και συνετέλεσε απλά στο να περάσει ευχάριστα η (μία) ώρα.



Το setlist ήταν: She Gives Me Love / If I Only Had Time / Cause I Said So / Strange About Today / I'm Unsatisfied / Love Is Dead / I Can't Sleep Tonight / Lonely Man / Unreal World / I'll Never Forget What's His Name / Just Because You're Not Paranoid Doesn't Mean To Say They're Not Going To Get You! / That’s The Way I Feel / This Is War / I Want Everything / This Damn Nation / Birth, School, Work, Death.

Θοδωρής Ξουρίδας

Eric Burdon



Ήταν τον Μάιο του 2013 όταν μας είχε επισκεφθεί ξανά. Στο Half Note η εμπειρία μας ήταν θετική, με τον Eric Burdon σε καλή κατάσταση να προσφέρει τρεις ζεστές βραδιές σε έναν μικρό και φιλόξενο χώρο. Σίγουρα δεν περιμέναμε την καταπληκτική εμφάνιση που απολαύσαμε μαζί με τους περίπου 200 ανθρώπους στη Μαλακάσα.



Με την προσθήκη του Hammond και των κρουστών στο σχήμα αλλά κυρίως με τη γεμάτη ενέργεια καινούργια προσέγγιση στα κλασικά τραγούδια του ρεπερτορίου του, το συγκρότημα μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Με μπροστάρη τον υπέροχο Billy Watts (Mojo Monkeys - βλέπε soundtrack του "Sons Of Anarchy") και την κιθάρα του, οι μουσικοί έβγαλαν ενέργεια και παρέσυραν τον Eric Burdon σε παθιασμένες ερμηνείες που μας έκαναν να χορεύουμε ενθουσιασμένοι. Το "Spill The Wine" ακούστηκε όπως του έπρεπε, ενώ ο ιστορικός τραγουδιστής των Animals εξέπληξε τους πάντες με την κατάσταση της φωνής του, με αποκορύφωμα το "Before You Accuse Me". Η μπάντα μας ρόκαρε με εκτελέσεις φωτιά όπως αυτή στο "Inside-Looking Out", ενώ το κλείσιμο με το "The House Of The Rising Sun" ήταν ανατριχιαστικό.



Επέστρεψαν με τον Γιάννη Χαρούλη στη σκηνή για να παρουσιάσουν σε ακουστικές εκτελέσεις το "Black Dog" σε συνδυασμό με τα "Εκατόφυλλα", αλλά και την "Μαύρη Πεταλούδα" ενωμένη με το "Paint It Black" των Rolling Stones. Πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες στην δημοσιογραφική εκδήλωση λίγες μέρες πριν, οι εκτελέσεις ήταν δουλεμένες και απέδειξαν ότι πέρα από την αιτία μιας σύμπραξης αυτό που μετρά είναι η αλήθεια των καλλιτεχνών. Και οι δύο έπαιξαν εξαιρετικά σεβόμενοι ο καθένας την πορεία του. Αν δε συγκρίνουμε την συγκεκριμένη συνεργασία με αντίστοιχες εντελώς πρόχειρες και αταίριαστες του παρελθόντος, ανεβαίνει ακόμα περισσότερο στην εκτίμησή μας. Ούτε ο Χαρούλης τραγούδησε στα αγγλικά, ούτε μετάφρασαν στίχους του "Paint It Black" για να τα ερμηνεύσει ο πολύ αξιόλογος Έλληνας καλλιτέχνης. Αυτά τα κάνουν μόνο οι τσαπατσούληδες που δυστυχώς συνεχίζουν να γεμίζουν χώρους με τις πέντε τους μπαλάντες και άλλοι που έκαναν καριέρα με το ρεπερτόριο των μεγάλων συνθετών που τους χαρίστηκε κάποτε από τις δισκογραφικές. Μπράβο και στους δύο, κρίμα που τους απόλαυσαν λίγοι.



Το τέλος ήρθε με την επιστροφή στον ηλεκτρισμό και το "It's My Life", το "My Way" του Eric Burdon, ολοκληρώνοντας μετά από μιάμιση ώρα μια υπέροχη, ηλεκτρισμένη εμφάνιση - την καλύτερη που μας έχει προσφέρει τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον.

Σημείωση: Το DJ set του Roni Size τελείωσε πριν την ώρα του, λόγω της απουσίας του κόσμου και το αντίστοιχο του Timo Maas δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Αντώνης Μουστάκας
SETLIST

Don't Bring Me Down
When I Was Young
Inside-Looking Out
Don't Let Me Be Misunderstood
Water
Spill The Wine
Monterey
Before You Accuse Me
Bo Diddley Special
I Believe To My Soul
We Gotta Get Out Of This Place / River Is Rising
The House Of The Rising Sun

Encore:
Black Dog / Εκατόφυλλα (με τον Γιάννη Χαρούλη)
Μαύρη Πεταλούδα / Paint It Black (με τον Γιάννη Χαρούλη)
It's My Life

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET