Paradise Lost, Fragment Soul @ Fuzz Club, 17/04/22

Πλησιάζεις προς Ταύρο, έχοντας στο κεφάλι μία σειρά από αγαπημένες μελωδίες. Σκέφτεσαι τα τραγούδια που ξέρεις ότι θα ακούσεις, εκείνα που ελπίζεις, κι εκείνα που δεδομένα θα μείνουν εκτός. Η κυριακάτικη μουντάδα σε έχει βάλει στο κλίμα. Βλέπεις μία ουρά να απλώνεται περίπου σε ολόκληρο το τετράγωνο. Μπαίνοντας στο χώρο βλέπεις χαμογελαστά γνώριμα πρόσωπα και το εξώφυλλο του "Obsidian" πάνω από τη σκηνή. Νιώθεις σα στο σπίτι σου. Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω που να πρέπει να ειπωθεί για τη λατρεμένη παρέα από το Halifax και τη σχέση μας μαζί της.

Πριν την εμφάνιση των πρωταγωνιστών, οι Fragment Soul ανέλαβαν το βαρύ έργο του ξεκινήματος. Οι όποιες τεχνικές ανησυχίες εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα μέτρα. Ισορροπημένος ήχος, με τα ρυθμικά να αφήνουν χώρο στην κιθάρα για να ανασάνει, τα πλήκτρα να γεμίζουν, και τα δύο μικρόφωνα να στέκονται σαν κερασάκι πάνω από το σύνολο. Πάει καιρός από τότε που βρεθήκαμε αντίστοιχη θέση, και το κενό της πανδημίας δεν βοήθησε, αλλά ποτέ δεν θα πάψουμε να χαιρόμαστε βλέποντας ένα νέο σχήμα που δεν κάνει εκπτώσεις παρά τη δεδομένη πίεση της περίστασης.

Η παρουσία του σεστέτου ήταν κομμένη και ραμμένη στο ατμοσφαιρικό πλαίσιο της βραδιάς. Οι εναλλαγές ανάμεσα σε αντρικά και γυναικεία φωνητικά ακούγονταν καθαρά. Τα φώτα έδιναν επιπλέον καλοδεχούμενους πόντους. Τα περάσματα της Heike Langhans (βλ. Draconian) αποδόθηκαν πιστά από την Ambre V. Σε στιγμές σχεδόν ένιωθες το φάντασμα των τελευταίων Anathema να γυρίζει στο κλαμπ. Ανάμεσα στους χαμηλούς τόνους, τις αργές ταχύτητες και το γενικό κλίμα, ωστόσο, το αποτέλεσμα έμοιαζε καταδικασμένο να μιλήσει μόνο στους πολύ πιστούς του ύφους.

Ο Holmes, με το γνωστό του βρετανικό φλέγμα, μας είχε ήδη ενημερώσει με ένα …ενθουσιώδες πρωινό του tweet ότι βρισκόταν στην Αθήνα και ότι η μέρα ήταν βροχερή. Εντός Fuzz, η νύχτα εξακολούθησε να κυλά κι αυτή σε βρετανικούς ρυθμούς κι έτσι ακριβώς στις 9:30 τα φώτα χαμήλωσαν για τα καλά. Ένας-ένας οι Paradise Lost, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες μας, λάβανε θέσεις και ξεκινήσανε με το κλασσικό "Embers Fire", ένα κομμάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το δικό τους "Enter Sandman", πιάνοντάς μας από τα μούτρα κατ' ευθείαν.

Η συνέχεια με τα "Forsaken" και "Blood And Chaos" έδειξε ότι πάμε για μεγάλη βραδιά από την πλευρά της μπάντας. Ήχος-μπόμπα, φώτα σένια, Aedy να κοπανιέται, Mackintosh να παραδίδει σεμινάρια ηλεκτρικής κιθάρας με τα riffs και τα σολίδια του. Ακολούθησε εύγευστη βουτιά στο παρελθόν με το ομότιτλο κομμάτι από το "Faith Divides Us - Death Unites Us", το "Eternal" και το "One Second" και ειλικρινά, η επιλογή κάποιου highlight ήταν δύσκολη υπόθεση. Το "As I Die" όμως που ακολούθησε, κατά κοινή ομολογία ήταν ένα από αυτά.

Το υπεραγαπημένο "The Last Time" βρήκε μάλλον τη μεγαλύτερη ανταπόκριση ολόκληρης της βραδιάς. Το "The Plague Within" εκπροσωπήθηκε από δύο κομμάτια, με το "An Eternity Of Lies" να συνεχίζει το σερί τίτλων που δημιουργούν πεσιμιστικά συναισθήματα που το φλέγμα του Holmes πλέον αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό και το "No Hope In Sight" έκλεισε το set. Ενδιάμεσα, το "Say Just Words" μας θύμισε πόσο τεράστια χαμαιλεοντική μπάντα έχουν υπάρξει κατά τη διάρκεια ζωής τους οι Lost. Το "So Much Is Lost" στο encore, απλώς επιβεβαίωσε αυτήν την αίσθηση, λίγο πριν οι αγαπημένοι βρετανοί μας αποχαιρετήσουν με το γοτθικό "Ghosts" - μια ίσως περίεργη επιλογή για τελευταίο κομμάτι, που όμως δε θα έπρεπε να μας κάνει καμία εντύπωση για τους συγκεκριμένους.

Το πώς έχει καταφέρει ένα συγκρότημα με έναν βασικό συνθέτη να ακούγεται τόσο μα τόσο διαφορετικό από δίσκο σε δίσκο, είναι φοβερό. Η ραχοκοκαλιά των συνθέσεων είναι πάντα αναγνωρίσιμη, όμως το εκάστοτε ντύσιμο δημιουργεί τέτοιες διαφοροποιήσεις, που μια εποχή νόμιζες ότι από δίσκο σε δίσκο ακούς άλλο συγκρότημα. Η συναυλία άγγιξε το ταβάνι που έχουν οι προσδοκίες μας για μια συναυλία των Paradise Lost, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από τις κατά καιρούς εμφανίσεις τους που έχουμε παρακολουθήσει. Συμβιβασμένοι πια με ορισμένα πράγματα, πήγαμε απλώς για να ευχαριστηθούμε και αυτό ακριβώς συνέβη. Ναι, έχουν προηχογραφημένα πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά, η διάρκεια είναι σχετικά περιορισμένη και ο καθένας μας θα ήθελε διαφορετικές επιλογές παλιών κομματιών. Από την άλλη, πόσο δύσκολη είναι η επιλογή παλιών κομματιών, δεδομένου του καταπληκτικού καταλόγου της μπάντας;

Ό,τι από τα υπόλοιπα έπρεπε να γίνει, έγινε: ο ήχος ήταν από πολύ καλός έως εξαιρετικός, ο φωτισμός ήταν εντυπωσιακός - σε σημείο που από την έντασή του, τη φάτσα του Mackintosh μετά βίας τη διακρίναμε, ο Holmes είχε τις ατάκες στην άκρη της γλώσσας του. Να πούμε και ότι το παίξιμο του drummer στον οποίο έχουν κατασταλάξει, του Waltteri Väyrynen, φαίνεται να τους ταιριάζει αρκετά. Τα τραγούδια του "Obsidian" είναι σε περισσότερο goth στυλ σε σχέση με τους δύο προηγούμενους δίσκους, "Medusa" και "The Plague Within" κι αυτό έγινε εμφανές στη ζωντανή τους παρουσίαση. Πολύ καλή και ισορροπημένη φάνηκε επίσης και η εναλλαγή μεταξύ κομματιών με καθαρά και με brutal φωνητικά.

Η βραδιά συνεχίστηκε σε παρακείμενο μεζαδοπωλείο μετά μπυροποσίας και εκτενούς ανάλυσης των τεκταινόμενων της εμφάνισης που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Αυτό ακριβώς το παρεΐστικο κλίμα που βιώσαμε πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη συναυλία, ήταν που είχε λείψει σε όλους μας τόσο πολύ. Οι αγαπημένοι Lost αποτέλεσαν την άξια αφορμή μιας βραδιάς από τα παλιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που τους αγαπάμε, είναι ότι από μια άποψη κι οι ίδιοι μια παρέα είναι.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος