Dool, Church Of The Sea @ An Club, 22/11/24

Μερικές φορές, εξετάζουμε αυτές τις περιπτώσεις όπου έχουμε την τύχη να βιώνουμε ένα συγκρότημα στην απόλυτη ακμή του, χωρίς ακριβώς να το έχουμε συνειδητοποιήσει ως κοινό στην Αθήνα. Στην περίπτωση των Dool που λατρεύονται ως εγχώριοι θεοί στη γενέτειρα τους Ολλανδία και τα περίχωρα, η αγάπη για αυτούς δεν έχει κατακλύσει ακόμη τα Βαλκάνια ως όφειλε, όμως εκείνοι ήταν έτοιμοι για το πρώτο αυτό βήμα να επισκεφθούν την περιοχή. Με τη στάση τους στην Αθήνα, οι Dool στόχευαν σε μία κατάκτηση. Αυτό πέτυχε κατά το ήμισυ, όπως θα δούμε στην πορεία. Το σίγουρο είναι, πως απολαύσαμε σε έναν μικρό χώρο, ένα τεράστιο συγκρότημα. Με το νέο δίσκο τους που κέρδισε την εγχώρια προσοχή στις βαλίτσες τους, "The Shape Of Fluidity", οι Dool ήρθαν πολύ ενθουσιασμένοι στην Ελλάδα όπως άλλωστε μοιράστηκε μαζί μας και το frontperson του συγκροτήματος, Raven Van Dorst.

Με ιδιαίτερα ταιριαστό άνοιγμα της βραδιάς τους ντόπιους Church Of The Sea, αρκετοί από τους παρευρισκόμενους βρισκόταν σε κατάσταση ενθουσιασμού, ωστόσο ως παρευρισκόμενοι δεν ήμασταν αρκετοί. Αυτό έμελλε να είναι το μόνο αρνητικό της βραδιάς, αν μου επιτρέπονται τα spoilers από τόσο νωρίς. Με μία μικρή καθυστέρηση που πιθανολογώ πως οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στο να ευνοήσει την προσέλευση, οι Church Of The Sea βρέθηκαν στη σκηνή του An Club για να γεμίσουν το χώρο με τις μεθυστικές τους μελωδίες. Με βάση την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, "Odalisque", το πρώτο τους EP αλλά και μια μικρή έκπληξη, οι Church Of The Sea δεν προσπάθησαν πολύ για να κερδίσουν τα βλέμματα.

Οι ατμόσφαιρες που κιθάρα και πλήκτρα χτίζουν γύρω από την εκφραστικότατη ερμηνεία της συνωνόματης τραγουδίστριάς τους, έχουν κάτι ιδιαίτερο να πουν. Η θεατρικότητα των κινήσεων της τελευταίας που χρησιμοποιεί πληθώρα αντικειμένων όπως βεντάλιες και αλυσίδες συνοδεύοντας την ήδη άκρως ενδιαφέρουσα φωνή της ανεβάζει σίγουρα επίπεδα κάθε εμφάνιση τους, χωρίς η συγκεκριμένη να είναι εξαίρεση. Η ζωντανή απουσία ρυθμικού τμήματος (μπάσου ή κρουστών) στους Church Of The Sea είναι πάντοτε μια πρόκληση, την οποία φαίνεται να ξεπερνούν. Ένιωσα πως είχαν λίγο άγχος στη συγκεκριμένη εμφάνιση, ωστόσο από θέμα έντασης του ήχου τους που στο παρελθόν τον έχω συναντήσει να είναι εκκωφαντικός, αυτή τη φορά ήταν σε ιδανικό επίπεδο. Μας χάρισαν και ένα νέο κομμάτι με τίτλο “Siren’s Call” που ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά και την πληροφορία πως στις αρχές της νέας χρονιάς θα έχουμε – επιτέλους! – νέο δίσκο τους διαθέσιμο. Αναμένουμε με θέρμη.

Με την προαναφερθείσα καθυστέρηση να μειώνεται σε χρόνο αμελητέο και μικρότερο του δεκαλέπτου, οι Dool είναι έτοιμη να χαρίσουν εμφάνιση που θα συζητάμε για χρόνια. Αν δεν ήξερα λόγω της πρότερης εμπειρίας της ομάδας μας στο φετινό Roadburn Festival, θα είχα μείνει παγοκολόνα όπως ακριβώς οι φίλοι μου. Τι για πέντε χιλιάδες άτομα, τι για εκατό, οι Dool είναι ένα συγκρότημα που ανεβαίνει στη σκηνή με αέρα νικητή. Είναι συγκλονιστικό το πως αυτά τα πέντε άτομα λειτουργούν ως καλοκουρδισμένη μηχανή. Από τις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου, τρομερού “Venus In Flames”, είναι ξεκάθαρο πως οι τρεις κιθάρες των Raven, Omar Iskandr και Nick Polak δεν αποτελούν ούτε στοιχείο φλυαρίας αλλά ούτε και σημείο ανησυχίας για τον τελικό τους ήχο. 

Με τον τελευταίο να είναι κρύσταλλο, δεν αργεί κανείς να καταλάβει πως υπάρχει και κάτι ακόμη που ακούγεται με αντίστοιχα πεντακάθαρα χαρακτηριστικά. Το θεωρείς υπερβολή αν σου το πουν, η φωνή όμως του Raven είναι ένα μικρό θαύμα. Ενώ παράλληλα δεν βάζει καθόλου φρένο στις κιθαριστικές του ικανότητες, τα φωνητικά των Dool μοιάζουν σαν να βγαίνουν απευθείας από την ηχογράφηση του δίσκου. Χωρίς να χάσει νότα σε ένα εύρος φωνητικών παραδειγματικά δύσκολο, το Raven σαγηνεύει με την ανδρόγυνη, δυναμική παρουσία του επί σκηνής. Χορεύει, κάνει γκριμάτσες, μας απευθύνεται εγκάρδια και παρά την όχι εμψυχωτική προσέλευση, το ίδιο μα και οι συνοδοιπόροι του παίζουν λες και έχουν από κάτω τους ολόκληρο στάδιο.

Φυσικά, το “The Shape Of Fluidity” έχει την τιμητική του κι εμείς την τύχη να το ακούσουμε σχεδόν στην ολότητά του,  . Από τα μελωδικά “Self-Dissect” και το ομώνυμο, στην ένταση και το highlight του συναυλιακού ύμνου “Evil In You”, οι Dool μας παρασύρουν σε ένα ολόσωμο κούνημα γεμάτο ψυχή. Με την έλλειψη του μπασοτύμπανου από τους Church Of The Sea, οι θεαματικές ικανότητες των JB Van Der Wal και Vincent Kreyder αντίστοιχα κάνουν ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση. Ακόμη και τα περάσματα από τους προηγούμενους δίσκους στους οποίους δεν ήταν παρόντες με τα “Wolf Moon” και “The Alpha”, έδειξαν ότι πλέον είναι αμφότεροι αδιάσπαστο κομμάτι του συγκροτήματος. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως από τη μία, λειτουργούν όλοι σαν ένα άτομο με το συγχρονισμό τους, αλλά και πως το κάθε μέλος της μπάντας ξεχωριστά δίνει το δικό του σόου, μη αποτέλεσμα να μην ξέρεις που να κοιτάξεις.

Ξέρεις όμως ότι θα κοιτάξεις το Raven όταν μιλάει. Όταν ενθουσιάζεται με τη θερμή ανταπόκριση του κοινού το οποίο μπορεί στο μάτι να είναι λίγο, στην πράξη όμως τους επευφημεί λες και ήμασταν οι τριπλάσιοι. Όταν μας προλογίζει το “House Of A Thousand Dreams” με τα λόγια “this is a sad song, but you must allow yourself to feel sad every now and then, we can’t be happy all the fuckin’ time”. Κι εμείς βουρκώνουμε λίγο. Οι συνθέσεις των Dool παλεύουν με την ταυτότητα, μα η ζωντανή τους απόδοση είναι ικανή να οδηγήσει τον ακροατή στο να βρει έστω και προσωρινά τη δική του. Το “Hermagorgon” άλλωστε είναι μάλλον το χαρακτηριστικότερο αυτής της περιγραφής, και η ζωντανή του απόδοση εξίσου συγκλονιστική. Το Raven δεν ξεχνά το punk παρελθόν του, πράγμα που υπογράφεται από την καθιερωμένη διασκευή των Dool στο “Love Like Blood” των Killing Joke, μέχρι τη στιγμή που το ψυχεδελικό και πληθωρικό “Oweynagat” θα κλείσει αυτή τη διθυραμβική εμφάνιση, με τους Dool απλά να μετακινούνται λίγα βήματα παραδίπλα για αγκαλιές και κουβέντα.

Νομίζω πως παρά τη ριγμένη προσέλευση σε σχέση με αυτά που θα ήθελα να δω, οι Dool έκαναν ένα πρώτο βήμα μεγατόνων για να αρχίσουν να χτίζουν ένα σταθερό fanbase στη χώρα μας. Για μένα είναι ένα συγκρότημα έτοιμο να παίξει σε μεγάλες αρένες και ήδη έχει αρχίσει να το κάνει πράξη στην κεντρική Ευρώπη. Με τη χαρά του να ακούω τους πάντες γύρω μου να παραμιλάνε γι’ αυτό που μόλις βίωσαν, κάτι μου λέει πως με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναβρεθούν εδώ μη έχοντας κάτι να αποδείξουν. Το μέλλον τους ανήκει  κι εμείς είχαμε την τύχη να το ζήσουμε από την αρχή. Όσοι το χάσατε, μην λείψετε την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής