Kamasi Washington @ Τεχνόπολις, 04/07/17

Ο Κamasi Washington είναι ένας μουσικός δεύτερης γενιάς και πρεσβευτής (εκτός από την αναγκαστική «στενή» ταύτιση με τη jazz) μιας πολυπολιτισμικής τέχνης και ταυτότητας.

Το από όλες τις απόψεις μεγαλειώδες "The Epic" είναι το μέσο που τον ένωσε με ετερόκλητα κοινά και που φυσικά τον έφερε στη χώρα μας.

H Τεχνόπολη δεν γέμισε, αλλά σίγουρα συγκέντρωσε αρκετό και ετερόκλητο κοινό, από τον άσχετο «καλεσμένο» και τον «περαστικό», μέχρι τον οπαδό του μουσικού και του εξαιρετικού πονήματος του το οποίο κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια.

Όπως είναι φυσικό οι αντιδράσεις του κόσμου στην παθιασμένη και σε στιγμές εξαιρετική από όλες τις απόψεις απόδοση του συγκροτήματος ποίκιλαν.

Υπήρχε ο ξεκάθαρος ενθουσιασμός των «φανατικών», η σιωπηλή ευχαρίστηση των σχετικών και των προπονημένων με το είδος και τέλος η αδιαφορία των «περαστικών» που συναντάμε συχνά στο συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο για τα τεκταινόμενα στη σκηνή.

Δεν είναι τυχαίο πως μόνο όταν το συγκρότημα μπήκε σε funk δρόμους στο "Leroy Αnd Lanisha" το κοινό στην ολότητά του έπιασε το συναίσθημα και χόρεψε.

Κατά τα άλλα η νύχτα κύλησε όπως το θέλαμε. Με ενέργεια και καλώς εννοούμενο περφεξιονισμό από το συγκρότημα, το οποίο μετουσιώνει απόλυτα αυτό που ο δημιουργός του τονίζει όπου σταθεί και όπου σταθεί. Δεν υπάρχει jazz, υπάρχει μουσική.

Δεν υπήρχε η χορωδία που ενίσχυε σε αρκετές συνθέσεις  το τριπλό "The Epic", ωστόσο οι δύο εκπληκτικοί ντράμερ και η εξαιρετική ερμηνεύτρια Patrice Quinn έδιναν τον απαραίτητο πλούτο. Οι μεν στα παθιασμένα τζαμαρίσματα (εξαίρεση το βαρετό "Drum Talk" τους) και η δε στο ουμανιστικό και πολιτικό μήνυμα των "Malcolm's Τheme" και "The Rhythm Changes".

O Kamasi Washington -ένας Coltrane μετά τον Hendrix στα αυτιά ενός ροκά- είναι ένας χαρισματικός σαξοφωνίστας και ένας πανέξυπνος ενορχηστρωτής και ηγέτης.

Ο πατέρας του Rickey Washington και ο Ryan Porter επίσης εξαιρετικοί στα πνευστά και το όλο αποτέλεσμα - που πάντα είναι το κρίσιμο - υπήρξε μουσικότατο και πλήρες.

Πράγμα δύσκολο όταν μέσα στη βραδιά απολαύσαμε fusion περάσματα, οργιώδεις αυτοχεδιασμούς αλλά και το καθιερωμένο «επαγγελματικό διάλλειμα» την ώρα του σόλο ντραμς.

Θα τον προτιμούσαμε σε έναν κλειστό χώρο γεμάτο πιστούς και υποψιασμένους αλλά έστω και έτσι ο Kamasi Washington ηλέκτρισε αυτούς που τον περίμεναν πώς και πώς, διασκέδασε σε στιγμές την πλειοψηφία και σίγουρα απέκτησε καινούργιους οπαδούς.

Φωτογραφίες: Ιπποκράτης Ναυρίδης