Into Battle Festival (Riot V, Tokyo Blade, Count Raven, Domine, Horisont, Portrait κ.ά.) @ Κύτταρο, 8-9/12/17

Πολλές μεγάλες στιγμές για τον παραδοσιακό σκληρό ήχο σε ένα νέα φεστιβάλ που κρίνεται ιδιαιτέρως επιτυχημένo

Από την ανακοίνωσή του, το πρώτο Into Battle Festival προμηνυόταν ως ένα καυτό μεταλλικό διήμερο με τα γνωστά στάνταρ της Eat Metal Records, και όπως περιγράφουμε αναλυτικά στην συνέχεια, άπαντες πρέπει να έμειναν ικανοποιημένοι. Όλα ήταν εξαιρετικά, ακόμη και αν τελευταία στιγμή προέκυψε η αναποδιά με τους Tokyo Blade ή το πρόγραμμα πήγε κάπως πίσω (κανένας δεν παραπονέθηκε ενώ όσοι χρειαζόταν πρόλαβαν το μεταμεσονύκτιο μετρό).

Με πολύ προσιτό για την τσέπη αντίτιμο εισόδου, απολύτως θετική διάθεση, μπάντες από όλο το φάσμα του παραδοσιακού σκληρού ήχου, νέες και υποσχόμενες ή ιστορικές και καταξιωμένες, εγχώριες και εισαγόμενες που μας επισκέπτονται συχνά ή σπάνια, ημεδαποί και αλλοδαποί ροκάδες και μεταλλάδες διασκέδασαν και κατανάλωσαν τεράστιες ποσότητες μπύρας με την ψυχή τους, σε ένα φεστιβάλ που φαίνεται πως ήρθε για να μείνει.

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου

Tο event ξεκίνησε με τους Sons Of Iniquity, με την μουσική των οποίων ομολογώ ότι ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή. Νέο συγκρότημα, με ένα επτάιντσο single στον ενεργητικό του, αλλά με μπαρουτοκαπνισμένα μέλη που κατέχουν το «άθλημα», οι Sons Of Iniquity έπαιξαν το υλικό τους με πάθος και old school στήσιμο στη σκηνή, μπροστά σε αρκετό, αναλογικά, κόσμο, για κάτι παραπάνω από μισή ώρα.

Ο παλαιομοδίτικος ήχος τους, ένα υβρίδιο κλασικού heavy metal με ενέσεις βρετανικού speed και με αλανιάρικα φωνητικά (βλ. Tank, Raven, κλπ.) είναι ιδανικός για live και αποδόθηκε περίφημα, με σχετικά καλό και δυνατό ήχο. Δικαίως απέσπασαν το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και δικαιολόγησαν το σχετικό  σούσουρο γύρω από το όνομά τους.

SETLIST

Message In Blood
River Of Death
Hang
Witche's Ritual
Back With A Vengeance
Till We Meet

Tους Αθηναίους διαδέχτηκαν οι Slaughtered Priest, οι οποίοι αποδείχτηκαν η πιο brutal μπάντα του διημέρου. Εμφανίστηκαν ως κουαρτέτο και κυριάρχησαν για 35 λεπτά με το σκοτεινό black/thrash metal τους, το οποίο αντλεί την ουσία του -προφανώς- από τους πρώιμους Kreator και Destruction, αλλά επιμεταλλώνεται ακόμα περισσότερο από «ευγενείς» δυνάμεις του διαόλου, όπως είναι οι Aura Noir, οι Impaled Nazarene και, φυσικά, οι Bathory των τριών πρώτων δίσκων.

Σκοτεινή αισθητική, λίγα λόγια, σκισμένα φωνητικά και εξωφρενικά Slayer-ικά lead, ήταν το μενού της εμφάνισης των Slaughtered Priest, οι οποίοι έκαναν τους πρώτους σβέρκους να πονέσουν από το χτύπημα και έδωσαν το έναυσμα για λίγο καλό «ξυλίκι», για να σπάσουν τα άλατα. Άξιοι!

Β.Σ.

Η εμφάνιση των Wrathblade αναμενόταν πιθανότατα ως η πιο σημαντική της έως τώρα πορείας τους, μιας και θα συνδυάζονταν με την επίσημη κυκλοφορία του τουλάχιστον εξαιρετικού δεύτερου τους άλμπουμ με τίτλο "God Of The Deep Unleashed", ενώ λόγω του διεθνούς χαρακτήρα του φεστιβάλ την μπάντα θα παρακολουθούσαν λογικά για πρώτη φορά αρκετοί ξένοι φίλοι μας.

Νομίζω ότι η παρουσίαση του νέου υλικού λειτούργησε αναμενόμενα καλά, με την πεντάδα να διαθέτει τον καλύτερο ήχο που έχουμε ακούσει ποτέ από αυτήν (ειδικά στα τύμπανα) και να παρασέρνει το γεμάτο Κύτταρο σε ένα ακόμη epic metal ταξίδι σε κόσμους αλλοτινούς. Το τελείωμα με τα τραγούδια του πρώτου δίσκου "Into The Netherworld's Realm" έφερε αναμενόμενα ενθουσιώδεις αντιδράσεις και sing along, ώστε η επόμενη εμφάνιση των Αθηναίων στο Warm Up Show του Up The Hammers Festival στις 24 Μαΐου να μοιάζει πιο μακρινή από ότι πραγματικά είναι.

Η πολυσυζητημένη για διάφορους λόγους πεντάδα των Portrait (τρεις βασικοί συν δύο «αναπληρωματικοί») βρέθηκε λίγο καθυστερημένα, όπως παραδέχτηκε ο Per Lengstedt, στο Κύτταρο, δεν δυσκολεύτηκε όμως να παρασύρει το κοινό στο παλαιάς κοπής ακραίο heavy metal που έχει καθιερώσει δισκογραφικά, με τελευταία απόπειρα το λίγων μηνών "Burn The World".

Στην δεύτερη μόλις εμφάνιση τους στην Αθήνα -η πρώτη σε Up The Hammers ως νιουμπάδες το μακρινό πλέον 2009 ενώ είχαν εμφανιστεί και στο Αγρίνιο το 2015- οι Σουηδοί παρουσίασαν ένα ισορροπημένο σετ οχτώ τραγουδιών, ικανοποιώντας πιστεύω τους οπαδούς τους, παρά το γεγονός ότι αγνόησαν πλήρως το ντεμπούτο τους.

Προσωπικά ξεχώρισα το "Likfassna" του drummer Anders Persson (παλιά σουηδική λέξη που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει κατάρα από νεκρό), το "Martyrs" και το επικό "Lily" με την εξαιρετική ερμηνεία του Lengstedt στην ακουστική playback εισαγωγή. Για εξαγωγή ασφαλέστερων συμπερασμάτων, θα ήθελα να δω την μπάντα σε ένα δικό της show, αλλά σε κάθε περίπτωση το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό.

SETLIST

Burn The World
We Were Not Alone
The Nightcomers
Likfassna
Lily
At The Ghost Gate
Martyrs
Beast Of Fire

Μετά την καταιγίδα των Portrait και πριν τον κατακλυσμό των Riot V, το «διάλειμμα» των Count Raven ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτο, συνυπολογίζοντας την ιστορική θέση που κατέχουν οι Σουηδοί στο doom metal στερέωμα. Βέβαια, ακόμη και αν η μουσική τους προσέγγιση δικαιολογεί σε αρκετά σημεία την απευθείας συγγένεια του doom με το rock και η διάθεσή τους επί σκηνής ήταν χαλαρή, όπως και αυτή του κοινού, η εμφάνισή τους συνολικά ήταν στιβαρότατη δικαιολογώντας απόλυτα την θέση τους στο billing.

Προεξάρχοντος ενός ευδιάθετου Dan Fondelius, τον οποίον συνόδευε ένα πολύ καλό rhythm section σε απλό σχηματισμό τρίου, και με σύμμαχο τον κατάλληλο ήχο, απολαύσαμε μια εντεκάδα τραγουδιών προερχόμενα κυρίων από το παλιό καλό "High Οn Infinity" και το αισίως οκταετές "Mammons War", με άλλα τόσα και περισσότερα να απουσιάζουν για προφανείς κατά τον Fodde αλλά όχι ευνόητους για εμάς λόγους.

Η μία περίπου ώρα κύλησε νεράκι, ωσάν το πιο ευχάριστο σεμινάριο doom τραγουδιποιίας, συνοδεία απόλυτα ταιριαστών solo και Ozzy-wanabe φωνητικών. Εν τέλει πήραμε στα χέρια μας μία ακόμη απόδειξη του κανόνα που λέει ότι σε κάθε ιδίωμα οι παλιές μπάντες αποτελούν άλλη φάση, και αποχαιρετήσαμε τους Σουηδούς αρκούντως ικανοποιημένοι, περιμένοντας πλέον καινούριο δίσκο και γιατί όχι συναυλιακή επιστροφή. Το γιατί σχεδόν όλες οι μεγάλες  doom μορφές (Liebling, Chandler, Reagers, Wino, Fondelius) με το πέρασμα των χρόνων μοιάζουν όλο και περισσότερο με γριές χρίζει επιστημονικής έρευνας που θα παρουσιαστεί σε επόμενη διάλεξη.

SETLIST

The Poltergeist
An Ordinary Loser
Wolfmoon
Nephilim
The Coming
The Entity
The Madman From Waco
High On Infinity
Nashira
Social Warfare
Jen

Μεγαλύτερη ατραξιόν του φεστιβάλ ήταν αναμφισβήτητα οι Riot V, οι οποίοι θα έκλειναν πανηγυρικά την πρώτη ημέρα. Όσοι τους είχαν παρακολουθήσει στις προηγούμενες επισκέψεις τους στην χώρα μας ήξεραν τι να περιμένουν και όσοι δεν είχαν αυτή την τύχη είχαν πληροφορηθεί από τους προηγούμενους ότι οι Αμερικανοί, εκτός από σπουδαίο ρεπερτόριο, αποτελούν μια από τις καλύτερες heavy/power metal μπάντες και επί σκηνής.

Όταν επιτέλους η σειρήνα ήχησε και η πεντάδα βρέθηκε στo σανίδι, το γκάζι πατήθηκε τέρμα και έμεινε εκεί για τα επόμενα 100 λεπτά. Από το εναρκτήριο "Ride Hard Live Free" μέχρι το "Sign Of The Crimson Storm" στο άτυπο και απρογραμμάτιστο encore, η μπάντα έπαιζε τα πάντα στην πένα με πολύ καλό ήχο προκαλώντας playback παραισθήσεις και ο κόσμος τραγούδησε με την ψυχή του αποθεώνοντας τους άξιους συνεχιστές της κληρονομιάς του αείμνηστου Mark Reale.

Σε ατομικό επίπεδο, καθένας από τους πέντε μουσικούς ξεχώρισε για διαφορετικούς λόγους. Ο αλάνθαστος Don Van Stavern κυρίως επειδή κατέβασε ένα μπουκάλι κίτρινη τεκίλα, ο Frank Gilchriest διότι απέδειξε πως μετατρέπεται σε κτήνος όποτε βρίσκεται πίσω από το drum kit, ο Todd Michael Hall γιατί αποτελεί αηδόνι από τα λίγα όπως συνηθίζει να λέει ο φίλος μου ο Μιχάλης, και οι δύο κιθαρίστες για τις εξωπραγματικές κιθαριστικές πινελιές τους - δίπλα στον παλιό Mike Flyntz, ο αεικίνητος μικροκαμωμένος πιτσιρικάς Nick Lee φαίνεται ότι μαθαίνει γρήγορα και παίρνει άριστα.

Τώρα για τα τραγούδια τι να πει κανείς; Ο ένας ύμνος διαδέχονταν τον άλλον και πραγματικά το μοναδικό ψεγάδι είναι ότι θα θέλαμε τουλάχιστον μία ακόμη ντουζίνα από το σύνολο της δισκογραφίας και κανά δίωρο ακόμη. Στην μοναδικότητα της βραδιάς συνετέλεσε σαφώς και η συμμετοχή του συμπαθέστατου Louie Kouvaris, κιθαρίστα στον πρώτο δίσκο πριν από 40 ολόκληρα χρόνια, για ένα τρομακτικό "Warrior". Καταγόμενος από την Μάνη και γεννημένος στο Κορυδαλλό, όπως μας ανέφερε κατ' ιδίαν σε άπταιστα ελληνικά, βρέθηκε στην πατρίδα με την μητέρα του για να επισκεφτεί συγγενείς του και δεν έχασε την ευκαιρία να σολάρει σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Στο προτελευταίο, όπως θα αποδεικνυόταν, κομμάτι του σετ, τον ύμνο δηλαδή "Thundersteel", το τρένο κόντεψε να εκτροχιαστεί, και προηγουμένως, το πρόσφατο αλλά ήδη κλασικό "Take Me Back", το "Swords And Tequila", το "Bloodstreets", το "Flight Of The Warrior" και αρκετά ακόμη προκάλεσαν ονειρώξεις στο εκστασιασμένο κοινό. Για οποίον δεν το κατάλαβε, όταν με το καλό ξαναέρθουν οι Riot και δεν κάνει τον κόπο να προσκυνήσει, θα έχει χάσει μία ακόμη ευκαιρία ζωής. Ειδικά με την νέα δισκάρα όπως προδιαγράφεται, που περιμένουμε να έρθει τον Μάρτιο.

SETLIST

Ride Hard Live Free
Fight or Fall
On Your Knees
Metal Soldiers
Don't Hold Back
Wings Are for Angels
Black Leather and Glittering Steel
Angel Eyes
Outlaw
Heavy Metal Machine
Johnny's Back
Bloodstreets
Flight Of The Warrior
Take Me Back
Road Racin'
Swords And Tequila
Warrior
Thundersteel
Sign Of The Crimson Storm

 

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου

Τον μαραθώνιο του Σαββάτου ξεκίνησαν λίγο μετά την πέμπτη απογευματινή οι Hateflames, νέα μπάντα από την Αθήνα η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα των live και βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας της πρώτης της κυκλοφορίας. Στο μισάωρο που τους αναλογούσε παρουσίασαν το δικό τους υλικό συν μία διασκευή στο "Kill With Power" των θεών Manowar.

Hateflames

Παρότι η εκτέλεση δεν ήταν άρτια δίνουμε το credit για την επιλογή και την διάθεση, ενώ καλύτερα ήταν τα δεδομένα όσον αφορά το πρωτότυπο υλικό. Δεμένη μπάντα με καταρτισμένους μουσικούς, κινείται στο φάσμα μεταξύ heavy και thrash με φανέρη μια πιο μοντέρνα προσέγγιση και κοινωνικοπολιτική στιχουργική. Σημειώνουμε στο τεφτέρι και αναμένουμε τα επόμενα.

Την σκυτάλη παρέλαβαν σε ώρα εσπερινού οι Θεσσαλονικείς The Temple, χωρώντας σε 40 λεπτά πέντε μεγάλης διάρκειας συνθέσεις καθαρόαιμου doom metal, τρεις από το περσινό "Forevermourn", το "Strength for Α New Dawn" από το split με τους Σουηδούς Acolytes Of Moros και το καινούριο "The Foundations" από το επερχόμενο άλμπουμ που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018.

The Temple

Η αξία και η διαφορετικότητα της τετράδας δεν έγκειται στην διαφοροποίηση του υλικού, αλλά στα διπλά πολλές φορές lead, με βασικά χαρακτηριστικά το δέσιμο, τον δυνατό ήχο και τις πεσμένες ταχύτητες. Διαφορετική διάσταση έδωσαν τα δεύτερα φωνητικά στα κουπλέ του εναρκτήριου "Mirror Οf Souls", προσέγγιση που θα ήθελα να δω σε μεγαλύτερο βαθμό στο ευοίωνο-δυσοίωνο μέλλον.

SETLIST

Mirror Οf Souls
Qualms Ιn Regret
Strength for Α New Dawn
Death Τhe Only Mourner
The Foundations

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν οι άσημοι Γερμανοί King Leoric που φάνηκε προς τιμήν τους να το διασκεδάζουν περισσότερο από εμάς. Ενδεικτική ήταν η αντίδραση της μορφάρας Jens Wunder όταν μίλησε για όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Ο τύπος, ο οποίος παρεμπιπτόντως ή κρύβει χρόνια ή φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από ότι είναι, μετά τα πρώτα δύο τραγούδια έγινε Ομπράντοβιτς από την ένταση ή και τα φώτα όπως ανέφερε, κατάφερε όμως να βγάλει επιτυχώς το σετ.

King Leoric

Οι απλές φόρμες συνδυαζόμενες με πιασάρικες μελωδίες που ώρες ώρες θαρρείς ότι μόνο οι φίλοι μας οι Γερμανοί μπορούν να σκαρώσουν, συντόνισαν το κοινό στο Κύτταρο, βάζοντάς μας για τα καλά σε συναυλιακό κλίμα για τα καλύτερα που θα ερχόντουσαν. Σε όσους αρέσει λοιπόν το hardrockάτο και επικίζον μελωδικό heavy metal, καλό θα ήταν να τσεκάρουν τους King Leoric και ειδικότερα το άλμπουμ "Thunderforce", πριν μας ξαναέρθουν μέχρι και γονατιστοί.

Εκτός από τους Wrathblade, και οι Released Anger συνδύασαν το πρώτο Into Battle Festival με release show της νέας τους ολοκληρωμένης δουλειάς, που διατίθεται επίσης από την Eat Metal Records. Από το πρώτο μέχρι και το 50ό λεπτό της εμφάνισής τους το ανελέητο σφυροκόπημα κυριάρχησε στον χώρο, προκαλώντας συνεχόμενα moshpit και αρκετά κεφάλια να κουνιούνται πάνω και κάτω.

Released Anger

Με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο, η καλοκουρδισμένη και σφιγμένη σαν γροθιά πεντάδα άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε λάτρεις και μη του παραδοσιακού thrash metal, στην καλύτερη μάλλον εμφάνισή τους που έχει τύχει να παρευρίσκομαι. Οι οπαδοί του είδους καλό θα ήταν να τσεκάρουν το ολόφρεσκο "Revenge", στο οποίο βασίστηκε εξάλλου σχεδόν εξολοκλήρου το σετ των Αθηναίων, αλλά και τα επόμενα live τους.

Θ.Ξ.

Λίγο μετά τις εννιά ανέβηκαν στη σκηνή οι Σουηδοί Horisont και έχω την εντύπωση πως για τους περισσότερους από το κοινό ήταν η μπάντα αποκάλυψη του φεστιβάλ. Αν και το φετινό "About Time" αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της ανοδικής τους πορείας, απέδειξαν σε όλους τους παρευρισκόμενους πως έχουν και αυτό που οφείλει να έχει μια πραγματικά καλή μπάντα και που είναι ικανό να την κάνει να ξεχωρίσει από το σωρό. Πως δίνουν δηλαδή και καταπληκτικά live.

Horisont

Άνοιξαν με το ομώνυμο έπος του προπέρσινου δίσκου τους "Odyssey", μια κίνηση που αποδεικνύει το πόσο σίγουροι νιώθουν για τους εαυτούς τους, καθώς πρόκειται για μια δεκάλεπτη σπονδυλωτή σύνθεση με σκαμπανεβάσματα στη διάθεση και όχι μια από τις πιο άμεσες και επιθετικές που ακολούθησαν και με την οποία θα περίμενε κάποιος να ξεκινήσουν, όπως ξεκάθαρα είναι το "Electrical" που παίχτηκε αμέσως μετά.

Οι κιθαρίστες πραγματικά τα δίνουν όλα και η «επικοινωνία» μεταξύ τους είναι φανταστική. Ο τραγουδιστής Axel Sodeberg ακούγεται καλύτερος και από το δίσκο και το ρυθμικό μέρος των Magnus Delborg και Pontus Jordan, στρώνει ιδανικά το χαλί για να ξεσαλώσουν οι κιθαρίστες και να ζήσουμε μαγικές στιγμές.

Horisont

Tα solo στο "The Hive", "Unseen" και "Break The Limit" αποτελούν στιγμές ανθολογίας και το τζαμάρισμα στο τέλος του "Crusaders Of Death" είναι απολαυστικότατο. Η μπάντα για σχεδόν 70 λεπτά δείχνει εξωπραγματικό δέσιμο και αποδεικνύει πόσο καταπληκτικοί μουσικοί είναι και όσοι αρέσκονται σε '70s hard rock/ proto metal με ολίγη από prog, αδυνατώ να πιστέψω πως δεν καραγούσταραν την εμφάνισή των Σουηδών.

Κ.Π.

SETLIST

Odyssey
Electrical
Writing On The Wall
Letare
Crusaders Of Death
Light My Way
The Hive
About Time
Break The Limit
The Unseen
Diamonds In Orbit
Nightrider
Bad News

Έχοντας έντονες αναμνήσεις από την εμφάνιση των Domine το 2015 στον ίδιο χώρο, περιμέναμε μία ανάλογων επικών διαστάσεων εμφάνιση, με μοναδική εμφανή διαφορά εν τέλει την διάρκεια του σετ και το πλήθος των τραγουδιών, ενώ ο ήχος έπεσε από το δέκα στο εννιάμισι! Το μεγαλύτερο credit για κατ' εμέ ήταν ο επαγγελματισμός με τον οποίο προσέγγισαν οι Ιταλοί την παρουσία τους στο φεστιβάλ, καθώς είχαν φέρει δικό τους ηχολήπτη με τα πάντα να είναι μελετημένα (χρονομετρημένο setlist και έντυπο με έτοιμες ρυθμίσεις κονσόλας).

Domine

Η μπάντα ήταν απόλυτα δεμένη και άψογη, με ένα ακούραστο κτήνος στα τύμπανα να κοπανάει ακατάπαυστα και τον Enrico Paoli να παραδίδει μαθήματα σε riff και solo. O δε Morby κονταροχτυπήθηκε με τον Todd Michael Hall για τον άτυπο τίτλο του καλύτερου τραγουδιστή στο φεστιβάλ με την ισοπαλία να κρίνεται ως το πιο δίκαιο αποτέλεσμα. Κατά τα άλλα, οι Domine απέδειξαν τι εστί επικό, συμφωνικό metal για άντρες, κάνοντας τα υπόλοιπα και πολύ πιο επιτυχημένα εμπορικά σχήματα στο ευρύ φάσμα του σχετικού ήχου να μοιάζουν με οδοντόκρεμες και αλοιφές.

Domine

Περισσότερο ανατριχιαστικές στιγμές ήταν το επιβλητικό "Ave Domine" στο "The Aquilonia Suite" όπου ο Morby πραγματικά κελάηδησε, η τρομερή μπασαδούρα του Riccardo Paoli στην εισαγωγή του "The Chronicles Οf Τhe Black Sword" και το sing along πάνω στο solo που ακολούθησε, το μεγαλειώδες sing along στο καταπληκτικό ομώνυμο του πρώτου δίσκου "The Eternal Champion", και τα απίστευτα ύψη που έπιασε το αηδόνι στο "Dragonlod". Το να πούμε ότι περιμένουμε να επιστρέψουν οι γείτονες μας για συναυλία είναι περιττό, το ευκταίο θα ήταν αυτό να συνδυαστεί επιτέλους με νέο δίσκο.

SETLIST

The Mass Οf Chaos
Thunderstorm
The Aquilonia Suite
The Chronicles Οf Τhe Black Sword
Army Οf Τhe Dead
The Eternal Champion
Dragonlord
Defenders

Η είδηση πως οι headliners της δεύτερης ημέρας Tokyo Blade θα παρουσιαζόντουσαν χωρίς τον τραγουδιστή τους Alan Marsh είχε διαδοθεί από στόμα σε στόμα, προκαλώντας αν μην τι άλλο τον προβληματισμό μας. Ο προσφάτως επανακάμψας στις τάξεις της μπάντας υπέφερε από λοίμωξη του αναπνευστικού και δεν ταξίδεψε καν στην Αθήνα -μάλλον τους μάτιασα θεωρώντας αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι στην τωρινή μορφή της μπάντας συμμετέχουν μόνο παλαίουρες- με το κενό του να καλύπτουν ως έσχατη λύση τραγουδιστές της εγχώριας σκηνής.

Tokyo Blade

Καθώς ξεκίνησε η τελευταία παράσταση του διημέρου με τον Γιάννη Μπρίτσα των Crimson Fire να παίρνει το βάπτισμα του πυρός, φάνηκε πως όλα θα κυλούσαν ιδανικά, καθώς ένα πιο χαλαρό τελείωμα μετά από πολύ κούραση και αδρεναλίνη ήταν ότι έπρεπε. Η στόφα μιας σημαντικής, αν όχι σπουδαίας, μπάντας του παρελθόντος και της δεύτερης φάσης του New Wave Of British Heavy Metal επιβεβαιώθηκε και το 75λεπτο σετ βασισμένο κατά συντριπτικό ποσοστό στα τραγούδια των τριών πρώτων δίσκων έμοιαζε ιδανικό.

Tokyo Blade

Εκτός του Μπρίτσα, ο οποίος τράβηξε το περισσότερο κουπί και τα πήγε αρκετά καλά, ο Νίκος Τραγάκης των Exarsis προσέδωσε θρασάτη διάσταση στο "Someone Τo Love", o Μιχάλης Λίβας των Fortress Under Siege με φόρα από τις εμφανίσεις του με τον Timo Tolkki ήταν εξαιρετικός στο "Lightning Strikes (Straight Through Τhe Heart)", ο Δημήτρης Καρτάλογλου των Sacral Rage κατέθεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα και πιο κοντρολαρισμένη απ' ότι συνηθίζει ερμηνεία στο "Death Οn Main Street", και ο Μιχάλης Μπάκουλας των Sons Of Iniquity παλιακό άρωμα σε "Mean Streak" και "Highway Passion".

Tokyo Blade

Κατά τα άλλα, ο κιθαρίστας Andy Boulton εκτός από εξαιρετικά solo, συνεισέφερε φωνητικά σε δύο τραγούδια και πήρε πάνω του τον ρόλο του frontman, κρατώντας όρθια την μπάντα του μέχρι το μεγάλο φινάλε, που ήταν και από τις πιο συγκινητικές στιγμές του φεστιβάλ. Και οι πέντε τραγουδιστές που βοήθησαν τους Βρετανούς βρέθηκαν στην σκηνή για μια ανατριχιαστική εκτέλεση του ύμνου "If Heaven Is Hell", με τον κόσμο να τραγουδάει με την ψυχή του και να αποθεώνει, για να πέσουν κατόπιν οι τίτλοι τέλους.

Tokyo Blade

Καθώς το πρώτο Into Battle Festival κρίνεται επιτυχημένο σε όλα τα επίπεδα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπορούμε να περιμένουμε ανάλογες στιγμές στα επόμενα. Ο κόσμος, προερχόμενος από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, γέμισε και τις δύο ημέρες το Κύτταρο, δεν υπήρχε ούτε μία μέτρια μπάντα ενώ αρκετές έπιασαν κορυφές, ο ήχος ήταν από πολύ καλός έως εξαιρετικός και η καλή διάθεση όλων περίσσευε. Τέτοιες βραδιές μας κάνουν περήφανους σαν οπαδούς αυτής της μουσικής και συνάμα να νιώθουμε μέλης μιας ευρύτερης παρέας που με το πέρασμα του χρόνου φαίνεται να μεγαλώνει.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

Sunrise Ιn Tokyo (Γιάννης Μπρίτσας)
Love Struck (Γιάννης Μπρίτσας)
Someone Τo Love (Νίκος Τραγάκης)
Mean Streak (Μιχάλης Μπάκουλας)
Highway Passion (Μιχάλης Μπάκουλας)
Lightning Strikes (Straight Through Τhe Heart) (Μιχάλης Λίβας)
Dead Οf Τhe Night (Andy Boulton)
Midnight Rendezvous (Andy Boulton)
Warrior Οf Τhe Rising Sun (Γιάννης Μπρίτσας)
Night Οf Τhe Blade (Γιάννης Μπρίτσας)
Death Οn Main Street (Δημήτρης Καρτάλογλου)
If Heaven Is Hell (όλοι μαζί)
  • SHARE
  • TWEET