Ένας Moonshiner που δεν πουλάει το παράνομο αλκοόλ που παρασκευάζει και το φυλάει για τον γάμο του. Τις Τρίτες προσπαθεί να κάνει εκπομπή στο Rocking Radio με τον έτερο εκτός νόμου...
Σου το επαναλαμβάνω ακόμη μια φορά μπας και το εμπεδώσεις επιτέλους: Δεν μπορώ τα διλήμματα κι ως εκ τούτου αδυνατώ να αποφανθώ ποιος είναι πιο Ozzy κι από τον Ozzy. Ο Steve Hennessey των Sheavy ή ο Dan Fondelius (μεγάλη η χάρη του) των κοίτα πάνω αριστερά στην επικεφαλίδα; Τι; Δεν είναι αυτό το θέμα μας; Και ποιο είναι; Α ναι...Ο καινούργιος δίσκος των Count Raven έπειτα από 13 χρόνια. Αούα μεγάλε μου!
Το στίχο “Doomsday is calling and for all of us” που ακούγεται στο “Scream” τον άκουσες; Κι αν ναι, σου φάνηκε κι εσένα πως άκουσες τον Double O να φωνάζει “All Aboard”; Ναι, ε; Δόξα Σοι...Τη Saphira που έγινε “Nashira” την πήρες κι εσύ χαμπάρι; Πάλι καλά...Το riff του τραγουδιού αυτού δεν έχει ξεπηδήσει μέσα από το studio που ηχογραφήθηκε το “Mob Rules”; Πως αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε. Οπότε τι έχουμε εδώ; Black Sabbath περιόδου 1979-1982 και Ozzy φωνητικά; Παναζία μου!
Αν το “Black Gives Way To Blue” των Alice In Chains είναι κάτι παραπάνω από ένα συγκινητικό come back, το “Mammons War” του Κόμη Κόρακα είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό. Το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» αδυνατεί να αποδώσει το μεγαλείο του δίσκου αυτού. Λες και το σουηδικό τρίο είχε πέσει σε χειμερία νάρκη ολ' αυτά τα χρόνια και κάποιο mammούνι του ψιθύρισε στο αυτί πως το doom metal πνέει τα λοίσθια. Αυτό ήταν. Ξύπνησαν πριν από έξι χρόνια και δε βιάστηκαν. Ξέρεις γιατί... Αφουγκράστηκαν, άκουσαν και παρ’ όλο που οι καταδικασμένοι συνάδελφοί τους τα πάνε μια χαρά στην τρέχουσα δεκαετία, χτύπησαν στο τέλος αυτής.
Άδικο θα ήταν. Πολύ άδικο. Ειδικά από τη στιγμή που οι Black Sabbath του 2009 θέλησαν αλλά αδυνάτησαν. Κάποιος έπρεπε να υπερασπιστεί την τιμή των Σεβάσμιων Γερόντων και οι Count Raven τα κατάφεραν. Ωραίος ο νέος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Ψάρακες. Εκεί που είμαι, ήσουν κι εκεί που είσαι, θα 'μαι. Ναι, δεν αντιλέγω. Αλλά μέχρι τότε πώς πράττουμε; Με σεβασμό και κατάνυξη. Τα “Poltergeist”, “Nashira”, “A Lifetime”, “Magic Is…”, “Scream” και το solo του “Kill A Child” να τα ακούτε κάθε βράδυ πριν κάνετε την προσευχή σας κι όλα θα πάνε καλά.
O doom δίσκος της χρονιάς – κι ένας εκ των καλύτερων της δεκαετίας - είναι εδώ. Οι λόγοι δεν είναι συναισθηματικοί, αλλά μαθηματικοί. Πώς να το κάνουμε; Όσες προσθαφαιρέσεις κι αν γίνουν, όσοι πολλαπλασιασμοί και διαιρέσεις, το άθροισμα, το πηλίκο και το γινόμενο, όλα τα τελικά αποτελέσματα λένε το ίδιο και το αυτό. Και να σου πω και κάτι; Καλοί και Άγιοι όλοι τους, αλλά τέτοιο στίχο δεν έχει γράψει ποτέ κανείς τους για μένα:
“Although I know that you are always around
And sometimes hard to find
Confused, but happy, is this what love can do?
And tonight again I'll look for you
Nashira”
Το συναίσθημα λέει «βαλ' του δεκαράκι ακατέβατο», η λογική όμως «βάλε συν ένα». Πόσο μας κάνει αυτό; Άει γεια σου...
Το στίχο “Doomsday is calling and for all of us” που ακούγεται στο “Scream” τον άκουσες; Κι αν ναι, σου φάνηκε κι εσένα πως άκουσες τον Double O να φωνάζει “All Aboard”; Ναι, ε; Δόξα Σοι...Τη Saphira που έγινε “Nashira” την πήρες κι εσύ χαμπάρι; Πάλι καλά...Το riff του τραγουδιού αυτού δεν έχει ξεπηδήσει μέσα από το studio που ηχογραφήθηκε το “Mob Rules”; Πως αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε. Οπότε τι έχουμε εδώ; Black Sabbath περιόδου 1979-1982 και Ozzy φωνητικά; Παναζία μου!
Αν το “Black Gives Way To Blue” των Alice In Chains είναι κάτι παραπάνω από ένα συγκινητικό come back, το “Mammons War” του Κόμη Κόρακα είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό. Το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» αδυνατεί να αποδώσει το μεγαλείο του δίσκου αυτού. Λες και το σουηδικό τρίο είχε πέσει σε χειμερία νάρκη ολ' αυτά τα χρόνια και κάποιο mammούνι του ψιθύρισε στο αυτί πως το doom metal πνέει τα λοίσθια. Αυτό ήταν. Ξύπνησαν πριν από έξι χρόνια και δε βιάστηκαν. Ξέρεις γιατί... Αφουγκράστηκαν, άκουσαν και παρ’ όλο που οι καταδικασμένοι συνάδελφοί τους τα πάνε μια χαρά στην τρέχουσα δεκαετία, χτύπησαν στο τέλος αυτής.
Άδικο θα ήταν. Πολύ άδικο. Ειδικά από τη στιγμή που οι Black Sabbath του 2009 θέλησαν αλλά αδυνάτησαν. Κάποιος έπρεπε να υπερασπιστεί την τιμή των Σεβάσμιων Γερόντων και οι Count Raven τα κατάφεραν. Ωραίος ο νέος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Ψάρακες. Εκεί που είμαι, ήσουν κι εκεί που είσαι, θα 'μαι. Ναι, δεν αντιλέγω. Αλλά μέχρι τότε πώς πράττουμε; Με σεβασμό και κατάνυξη. Τα “Poltergeist”, “Nashira”, “A Lifetime”, “Magic Is…”, “Scream” και το solo του “Kill A Child” να τα ακούτε κάθε βράδυ πριν κάνετε την προσευχή σας κι όλα θα πάνε καλά.
O doom δίσκος της χρονιάς – κι ένας εκ των καλύτερων της δεκαετίας - είναι εδώ. Οι λόγοι δεν είναι συναισθηματικοί, αλλά μαθηματικοί. Πώς να το κάνουμε; Όσες προσθαφαιρέσεις κι αν γίνουν, όσοι πολλαπλασιασμοί και διαιρέσεις, το άθροισμα, το πηλίκο και το γινόμενο, όλα τα τελικά αποτελέσματα λένε το ίδιο και το αυτό. Και να σου πω και κάτι; Καλοί και Άγιοι όλοι τους, αλλά τέτοιο στίχο δεν έχει γράψει ποτέ κανείς τους για μένα:
“Although I know that you are always around
And sometimes hard to find
Confused, but happy, is this what love can do?
And tonight again I'll look for you
Nashira”
Το συναίσθημα λέει «βαλ' του δεκαράκι ακατέβατο», η λογική όμως «βάλε συν ένα». Πόσο μας κάνει αυτό; Άει γεια σου...
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
