Dead Meadow, Whereswilder @ An Club, 31/03/15

Καθημερινή και συναυλία: επίφοβος συνδυασμός· ή θα χάσεις το αγαπημένο σου τραγούδι που όλως τυχαίως θα παιχτεί λίγο πριν το encore ή θα καταλήξεις να πληρώνεις διπλή ταρίφα στον ταξιτζή που θα σε γυρίσει σπίτι. Και θα του τα ξανασκάσεις να σε πάει και στη δουλειά το πρωί, αφού θα 'σαι με πέντε ώρες ύπνο. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να είναι όλα σωστά νοικοκυρεμένα και στην ώρα τους, αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο κι από κρυπτονίτη. Την Τρίτη, στο An Club, η εμπειρία του live ανήκε στην τρίτη κατηγορία!

Την αρχή έκαναν, δέκα λεπτά πριν τις δέκα, οι δικοί μας Whereswilder, ολοκαίνουργια μπάντα εξ Αθηνών, που αποτέλεσαν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, αν και φάνηκε να έχουν ήδη το κοινό τους.



Δύο κιθάρες, ένα μπάσο, ντραμς και πολλά πετάλια ήταν αρκετά για τον ρετρό ψυχεδελικό ήχο τους, που όμως δεν μένει στο αναμάσημα του λαμπρού μουσικού παρελθόντος των '60s, αλλά διαθέτει φρεσκάδα και κέφι - και ολίγο από stoner, καθόλου άσχημος συνδυασμός. Γοητευτική μουσική, καλοί μουσικοί και εξαιρετικός ντράμερ.



Setlist: Captain Panic / Space & Time / Snow / In My Head / Something About Her / Bo / A.F.R..

Λίγο πριν το ρολόι δείξει 23:00, οι Dead Meadow ανέβηκαν στη σκηνή και ο ήχος λύγισε κάτω από το βάρος των drones της ερήμου.



Αν και περίμενα κάποια garage ή prog πρόσμειξη, οι τύποι από το D.C. μας χάρισαν καθαρόαιμο stoner, με συχνές psych στιγμές. Έπρεπε να το φανταστώ εξ αρχής, μιας και ο -αρκετός για το αντίτιμο του εισιτηρίου- κόσμος έτεινε να αποτελείται περισσότερο από λάτρεις του συγκεκριμένου είδους. Υπήρχαν κάποιοι ροκάδες και ίσως δυο ή τρεις χίπστερ, αλλά μέχρις εκεί.



Αρκετά γεμάτος ήχος, αν και πιθανώς να λείπει γενικά μία ακόμα κιθάρα για την μελωδία, και setlist που αγκάλιασε όλη τη δισκογραφική πορεία μιας μπάντας που δεν είναι και χθεσινή. Στη μία ώρα και κάτι που διήρκεσε η εμφάνισή τους, ίσως να μην ήταν δυνατόν να διατηρήσουν αμείωτο τον παλμό λόγω των ιδιαιτεροτήτων της μουσικής τους, αλλά σίγουρα η απόδοσή τους δεν έγινε ποτέ μέτρια.



Με ευγενική παρουσία, αρκετά τεχνικό παίξιμο και encore, το «Νεκρό Λιβάδι» μας πήγε ως τις 00:00, όπου και μας άφησε ελεύθερους με ευχαριστίες, εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων. Καθόλου άσχημα.

Και κάπως έτσι, προλάβαμε και το μετρό...

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com