Bon Jovi, The Breakers, Brothers In Plugs @ OAKA, 20/07/11

Από την πρώτη φορά που θα πας σε μια συναυλία κι έπειτα, δε σταματάς να φαντασιώνεσαι πώς θα είναι η μέρα που θα παρακολουθήσεις ένα συγκρότημα που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για σένα. Οι Bon Jovi είναι σίγουρα ένα από αυτά τα συγκροτήματα για πάρα πολλά άτομα, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Οπότε -όπως είναι λογικό- η ανακοίνωση της εμφάνισής τους στη χώρα μας, για πρώτη φορά στην 28χρονη καριέρα τους, προκάλεσε ένα μικρό πανζουρλισμό σε διάφορες ομάδες ατόμων, για ποικίλους λόγους.

Από την πρώτη στιγμή της οριστικοποίησης της συναυλίας ήταν βέβαιο πως το κοινό που θα έσπευδε να παραστεί σε αυτή θα ήταν αρκετά ποικιλόμορφο, έως και ετερόκλητο. Το μουσικό εύρος των Bon Jovi είναι ικανό να «ανακατέψει», σε μια αμιγώς rock συναυλία, τον glam μεταλά, τον κλασικό ροκά και τον απλό μουσικόφιλο με πενηντάρες νοικοκυρές και φανατικούς ακροατές Χατζηγιάννηδων, Ρουβάδων κλπ. Αν μη τι άλλο, μια άκρως ενδιαφέρουσα ικανότητα της μπάντας.



Το ρολόι έδειχνε επτά και δέκα και η αφόρητη ζέστη που επικρατούσε καθιστούσε την τήρηση του προκαθορισμένου προγράμματος εμφάνισης των συγκροτημάτων άκρως αναγκαία. Έτσι, προς ανακούφισή μας, οι Brothers In Plugs έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του ΟΑΚΑ ακριβώς στην ώρα τους. Τα αδέρφια Αρωνίδη, όπως πιθανότατα θα γνωρίζετε, ήταν οι νικητές ενός διαγωνισμού, ο οποίος τους επέτρεψε να αποτελέσουν support act στη συναυλία των Bon Jovi. Η αλήθεια είναι πως, έχοντας τους παρακολουθήσει ήδη μια φορά και έχοντας ακούσει και από τρίτους τα καλύτερα, οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές. Με την πρώτη νότα που ακούστηκε έφυγε από πάνω μου το βάρος της αμφιβολίας για την ποιότητα του ήχου. Ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν εξαιρετικός, κάτι στο οποίο συνετέλεσε και η ίδια η μπάντα φυσικά. Τα alternative rock μονοπάτια, στα οποία κινείται το ύφος του υλικού της, φάνηκε να τα βαδίζει με ιδιαίτερη σιγουριά, μιας και το συγκρότημα δεν άφησε σε καμία περίπτωση να φανεί η όποια -δικαιολογημένη- αμηχανία του. Η τελική γεύση που άφησαν ήταν αρκούντως θετική, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψιν μας πως πρόκειται για ένα ελληνικό σχήμα που κάνει (εδώ και καιρό) εξαιρετική δουλειά, επιπέδου εξωτερικού.



Το δεύτερο support act ήταν οι Δανοί The Breakers. Η μπάντα είναι στο δυναμικό της Wicked Cool Records, δισκογραφικής του κιθαρίστα της E-Street Band και φίλο του Jon Bon Jovi, Steven Van Zandt. Οι Breakers, λοιπόν, από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή μας προδιέθεσαν για το τι επρόκειτο να ακούσουμε. Στυλ βγαλμένο από το '60 και το '70, το οποίο δένει βέβαια και με τη μουσική τους. Το ύφος της μπάντας κινείται σε αμιγώς rock 'n' roll μονοπάτια, μέσα από μια pop οπτική. Αρκετά ανεβαστικοί, με τον frontman τους, Doug Byrkit, να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή, δείχνοντας να το διασκεδάζει με την ψυχή του. Έτσι, η έντονη και επαγγελματικότατη παρουσία του συγκροτήματος έμοιαζε να δένει άψογα με το groove-άτο rock 'n' roll της, το οποίο όμως δεν έδειξε να αγγίζει ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό.



Και εν μέρει ίσως να έφταιγε η σκέψη που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού όλων μας. Η σκέψη που έκανε πολλούς να ανυπομονούν για το τέλος του set των Breakers. Φυσικά δεν ήταν άλλη από το ότι απείχαμε μονάχα λίγα λεπτά πια από την εμφάνιση των Bon Jovi. Η αδημονία μεγάλη και αυξανόμενη, καθώς η ώρα πλησίαζε εννιά και δέκα. Η μουσική που έβγαινε από τα μεγάφωνα όμως σταμάτησε και το τεράστιο video wall πίσω από τη σκηνή άρχισε να παίζει ένα εισαγωγικό βιντεάκι. Και τα πάντα άρχισαν. Οι πρώτες νότες του "Raise Your Hands" ακούστηκαν, δημιουργώντας άμεσα ένα έντονο κύμα ενθουσιασμού. Το ελληνικό κοινό έκανε ακριβώς αυτό που το πρόσταζε ο Jon Bon Jovi, σηκώνοντας τα χέρια και τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούσε. Το άκρως ξεσηκωτικό ξεκίνημα συνεχίστηκε με τα πασίγνωστα "You Give Love A Bad Name" και "Born To Be My Baby". Βέβαια, στο τελευταίο έγινε φανερό πως το κατέβασμα του τόνου του, προς διευκόλυνση του κυρίου Jovi, είχε ως αποτέλεσμα το μουσικό «ξεθώριασμα» του τραγουδιού, αλλά ελάχιστα έμοιαζε να επηρεάζεται το σύνολο του κοινού.



Και ήρθε η ώρα για τα πιο σύγχρονα "We Weren't Born To Follow" και "Lost Highway". Δεδομένου ότι το πρώτο είχε χλιαρές αντιδράσεις και το δεύτερο μηδαμινές, το συγκεκριμένο σημείο μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε. Η συνέχεια πάντως επεφύλασσε το δυναμικό "It's My Life", το "Blaze Of Glory", το οποίο τραγουδήθηκε από ικανοποιητική μερίδα του κοινού, και την πρώτη ερωτική νότα της βραδιάς, το "In These Arms".



Έπειτα από το ανέμελο αλλά άνευρο "Captain Crash & The Beauty Queen From Mars" ήρθε το αρκούντως διασκεδαστικό "We Got It Going On" για να μας προετοιμάσει για αυτό που θα ακολουθούσε. O David Bryan σημαίνει την αρχή του "Bad Medicine" και το ξεσήκωμα όλου του σταδίου είναι αναπόφευκτο. Ειδικά το πάντρεμα του με τις διασκευές των "Pretty Woman" (το οποίο βέβαια απέσπασε πλήθος γυναικείων κραυγών) και "Shout" έδωσε ένα δυναμικά διαφορετικό τόνο στο κομμάτι.



Και κάπου εδώ είναι η στιγμή για ένα διάλειμμα. Ο Bon Jovi παίρνει θέση πάνω στο «golden circle» και ξεκινάει ένα άτυπο ballad set. Το "When We Were Beautiful" κάνει το ξεκίνημα και ακολουθεί το αγαπησιάρικο "Bed Of Roses", το οποίο ερμήνευσε ο Jon παρέα με την ελληνική σημαία, καθώς παθιασμένες fan του πέταγαν γαρύφαλλα, σα να ήταν μια ξανθιά version του Κιάμου. Σκηνικά made in Greece. Η μπαλαντοτριπλέτα, λοιπόν, έκλεισε με το "I'll Be There For You" και με μερικές ωραίες στιγμές ανάμεσα στο συγκρότημα και το κοινό.



Η μπάντα επανενώθηκε πάνω στη σκηνή και ξεκίνησε το "Who Says You Can't Go Home", στο οποίο ο κόσμος έδειξε ανέλπιστο ενθουσιασμό και συμμετοχή, που έμελε όμως να μειωθεί κάπως στο "I'll Sleep When I’m Dead". Τα "Work For The Working Man" (με τα ά λα The Wall βίντεο στις οθόνες) και "Have A Nice Day" ακολούθησαν, αλλά δυστυχώς δεν ήταν και τόσο γούρικα για τον κύριο Bon Jovi. Η φωνή του άρχισε να τον προδίδει, όπως διαφαινόταν από την αναμενόμενη σωματική του κούραση. Η ώρα είχε περάσει και το encore έμοιαζε πολύ κοντά. Το "Keep The Faith" ήταν ο καλύτερος τρόπος για να οδηγηθούμε σε αυτό, αφού -σε συνέχεια του "Have A Nice Day"- επανέφερε τον ενθουσιασμό σε υψηλά επίπεδα.



Μετά από απουσία πέντε περίπου λεπτών, οι Bon Jovi επιστρέφουν στη σκηνή, με τον Sambora να φοράει το καουμπόικο καπέλο του, δίνοντας στους «διαβασμένους» το σήμα για τη συνέχεια. Ακούγεται η εισαγωγή του "Wanted Dead Or Alive" και όλο το στάδιο είναι μονομιάς έτοιμο να τραγουδήσει κάθε στίχο. Και αυτό κάνει. Η μπάντα αφήνει το κοινό να τραγουδήσει το πρώτο κουπλέ και αφού το επαναλάβει και ο Jon Bon Jovi, στο δεύτερο τον διαδέχεται ο Sambora. Στη συνέχεια, ο Tico Torres δίνει στα drums το σύνθημα και η νούμερο ένα power ballad του συγκροτήματος ξεκινάει. Το "Always" ένωσε κάθε ζευγαράκι στο ΟΑΚΑ, στήνωντας σκηνές που οι Bon Jovi είναι ειδικοί στο να δημιουργούν. Η ώρα είχε περάσει και οι ευχαριστίες στο ελληνικό κοινό δια στόματος του Bon Jovi έδειχναν να μας οδηγούν στο κλείσιμο της συναυλίας. Και οι περισσότεροι γνωρίζαμε τι σήμαινε αυτό. Ο Jon ξεκινά να τραγουδά το ρεφραίν του "Livin' On A Prayer" και το σύνολο του κοινού σπεύδει να τον συνοδεύσει. Το τραγούδι ξεκινά και οδηγεί τελικά στο ιδανικό κλείσιμο, με τις φωνές του γεμάτου κόσμο ΟΑΚΑ να τραγουδάνε το ρεφραίν.



Συνοπτικά, λοιπόν, όπως ήταν ενδεχομένως αναμενόμενο, τα νεότερα και πιο σύγχρονα τραγούδια της μπάντας -εκτός από κάποιες εξαιρέσεις- έτυχαν χλιαρής αποδοχής από το κοινό, το οποίο όμως αποθέωσε το σύνολο των παλαιότερων επιτυχιών του συγκροτήματος. Ακόμα, η φωνή του Jon Bon Jovi δεν είναι σε καμία περίπτωση στη φόρμα που ήταν πριν δέκα - δεκαπέντε χρόνια, αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως η σκηνική του παρουσία είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενες απ' αυτόν, χωρίς να απογοητεύει διόλου σε αυτόν τον τομέα. Επίσης, ένα μικρό παράπονο θα μπορούσε να εκφραστεί για το setlist, αφού η εντύπωση που υπήρχε κατά την έξοδο από το ΟΑΚΑ ήταν πως θα μπορούσε κάλλιστα να «τραβηχτεί» λίγο ακόμα. Όπως και να 'χει πάντως, είναι γεγονός πως εχθές ζήσαμε ένα εξαιρετικό rock show, με τις κιθάρες, τα σόλο και τις μπαλάντες του, όλα δοσμένα μέσα από ένα εξαιρετικό showmanship και μια κορυφαία παραγωγή.

Setlist:

Raise Your Hands
You Give Love A Bad Name
Born To Be My Baby
We Weren’t Born To Follow
Lost Highway
It's My Life
Blaze Of Glory
In These Arms
Captain Crash & The Beauty Queen From Mars
We Got It Going On
Bad Medicine / Pretty Woman (Roy Orbison) / Shout (The Isley Brothers)
When We Were Beautiful
Bed Of Roses
I'll Be There For You
Who Says You Can't Go Home
I'll Sleep When I’m Dead
Work For The Working Man
Have A Nice Day
Keep The Faith
------------------------
Wanted Dead Or Alive
Always
Livin' On A Prayer

Χρυσόστομος Μπάρμπας

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν