Blue October, Reamonn @ King Tut's Wah Wah Hut, Γλασκώβη, Σκωτία, 03/10/2009

Ρωτάς κάποιον ποιες είναι οι δέκα αγαπημένες του μπάντες. Κανένας δεν θα σου αναφέρει τους Blue October, κι ας τον έχεις πετύχει ακριβώς έξω από live τους, ή με CD τους ανά χείρας. Και δεν είναι επειδή δεν “αξίζουν” να είναι στην οποιαδήποτε δεκάδα του καθενός, αλλά για το τι αντιπροσωπεύουν σαν μπάντα. Είναι ένα προσωπικό άκουσμα. Τραγούδια που μιλάνε για σένα. Αποκαλύπτωντας την αγάπη τους γι’αυτούς είναι σαν να αποκαλύπτεις ένα ευάλωτο κομμάτι του εαυτού σου, πιθανότατα το πιο άρρωστο κομμάτι that is, αλλά, διάβολε, ξέρουν να κάνουν live.



Support της μπάντας αυτό το εξαιρετικο σαββατόβραδο του Οκτωβρίου ήταν, οι γνωστοί στο ελληνικό κοινό, Reamonn. Προκατειλημμένος πήγα να τους δω, το ομολογώ. Εκείνο το καταραμένο το “Tonight”, που μου’χε κάνει τον εγκέφαλο σαπουνάδα 2-3 χρόνια πιο πριν, με κυνηγούσε και στις Γλασκώβες. Ήμουν έντρομος μήπως με σταμπάρουν στο κοινό σαν Έλληνα και μου ζητήσουν να κάνω τα φωνητικά του Χατζηγιάννη στο κολαμπορέησιον τους. Τα-νταχ! Έκπληξη! Δεν ήταν ΚΑΝ στο σέτλιστ. Ούτε το άλλο “χιτάκι”, το “Supergirl”. Kαι έρχομαι να ρωτήσω, ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να προμοτάρει εκείνα τα τραγουδάκια, όταν όπως διαπίστωσα από το live τους, έχουν τόσα φοβερά κομμάτια; Δεν παύουν να έιναι αντιπρόσωποι του εύπεπτου ραδιοφωνικού ροκ, αλλά τα κομμάτια τους είναι αξιοπρέπεστατα, και καθόλου σαν τα νερομπούλια που είδαμε στα “MAD TV Awards” ένα φεγγάρι. Εύγε στους Ιρλανδούς, αξίζουν το χρόνο σας.



Στο θέμα μας όμως. Blue October. Βρισκόμουν (ευτυχώς;) στην κατάλληλη διάθεση να δω μία τέτοια μπάντα. Down δηλαδή. Στο τρισχαριτωμένο “King Tut’s Wah Wah Hut”, ένα μπαράκι που στον επάνω όροφο έχει ενα stage ελάχιστα μεγαλύτερο από του “Necropolis” (έτσι λέγεται ακόμα;) φιλοξενούσε την αμερικάνικη μπάντα. Sold Out, όπως όλα τα αξιοπρεπή live που γίνονται σ’αυτή τη χώρα, και το σόου άρχισε στις δέκα ακριβώς. Δεμένη μπάντα, ο σούπερσταρ Justin Furstenfeld, ξανθό μοϊκανόπραγμα και bling(!) στο λαιμό, να παρατάει το κέντρο της σκηνής και να έρχεται φάτσα κάρτα μπροστά μας. Να μας τραγουδάει τα γεμάτα μίσος, οργή και απόγνωση κομμάτια του και να μας κοιτά στα μάτια. Να φωνάζει και να χτυπιέται. Να παίζει κιθάρα με τέτοιο πάθος και να ματώνει. Να καταφέρνει να γίνεται ένα με το κοινό του, που τον νιώθει δικό του. Άξιο φερέφωνο της μιζέριας των fans του.



Μυστήριος κόσμος είχε μαζευτεί. Και δεν εννοώ το “μυστήριος” όπως τους περίμενα, δηλαδή φράντζες παντού, μαυρίλα, eyeliner και άλλα τέτοια όμορφα, αλλά κόσμος “νορμάλ”. Tριαντάρηδες, σαραντάρηδες, ζευγαράκια. Ο καθημερινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος όμως που, απ’ότι φαίνεται, πνίγεται. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να εκφραστεί ελεύθερα. Διοχετεύει τα συναισθήματα του μέσω της προσωπικής του μπάντας. Των Blue October...

Την τιμητική του είχε το φετινό “Approaching Normal” που πραγματικά είναι μια κορυφαία κυκλοφορία και ίσως το καλύτερό τους. Φοβερά “sing-a-longs” με το κοινό στα σινγκλάκια “Say It”, “Dirt Room” αλλά και στα παλαιότερα “18th Floor Balcony” και “X Amount Of Words”. “This is the point where we should normally get off stage for a minute and then came back, which I think is stupid, so we’ll just stay fucking put” μας είπε ο Justin προλογίζοντας το υποτιθέμενο encore, και το highlight της βραδιάς, κομματάρας “Hate Me”. Ριγη, συγκίνηση, ανατριχίλες τίποτε άλλο.



ΥΓ: Σεβασμός και προσκύνημα στον βιολιστή των Blue October με τη φοβερή του ενέργεια, έπαιζε με δάκρυα στα μάτια στο encore. Έπαιζε και ηλεκτρικό μαντολίνο.

Setlist:

Independently Happy
She's My Ride Home
Say It
Dirt Room
Been Down
My Never
Picking Up Pieces
Congratulations
Into The Ocean
Jump Rope
Should Be Loved
You Make Me Smile
X Amount of Words
The End
______________
18th Floor Balcony
Hate Me