Hellfest 2016: Day 1 (Rammstein, Volbeat, Anthrax, Testament, Overkill, Bullet For My Valentine, Shinedown κ.α.) @ Clisson, Γαλλία, 17/06/16

Δεν ξαναγράφουμε πρόλογο με γενικά στοιχεία περί του Hellfest (τα έχουμε γράψει εδώ). Απλά, να επισημάνουμε ότι την πρώτη ημέρα είσαι φρέσκος και υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου, πηγαίνοντας να δεις συγκροτήματα που τη δεύτερη και ακόμα περισσότερο την τρίτη ημέρα δεν θα κινούσες ούτε κατά διάνοια από έναν ίσκιο με μπύρα. Γι' αυτό και η περιπέτεια ξεκίνησε στις 10:30 και τελείωσε στις 02:30. Too old to rock n' roll? Δεν νομίζουμε...

The Shrine (Mainstage 2, 10:30 - 11:00)
Ξεκίνημα με το hard rock τρίο από την Καλιφόρνια, που είχε όλη την όρεξη να ζεστάνει τον κόσμο, αλλά η φάση ήταν σαν να πηγαίνεις πρωί στο αμφιθέατρο να παρακολουθήσεις μάθημα, χωρίς να έχεις πιει ακόμα καφέ. Δύσκολο έργο ομολογουμένως...

Χ.Κ.

Delain (Mainstage 1, 11:05 - 11:35)
Δεν ήταν μόνο ο μέτριος ήχος που είχαν οι Delain, αλλά η όλη αισθητική που έβγαζαν ως μπάντα, με το υπέρμετρα εμπορικό female fronted ύφος τους, το οποίο και καλά επικαλύπτεται από metal ήχο. Στην πραγματικότητα ακουμπάνε τα όρια του κιτς και ειλικρινά τίποτα δεν με συγκίνησε από την εμφάνιση τους.

Χ.Κ.

Audrey Horne (Mainstage 2, 11:40 - 12:10)
Αρκετά νωρίς εμφανίστηκαν στη δεύτερη σκηνή, αλλά η μπύρα, η απόδοση της μπάντας και τα φοβερά τραγούδια έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Οι Audrey Horne είναι μεγάλη συναυλιακά μπάντα και τα δίνουν όλα είτε εμφανίζονται μπροστά σε τριάντα άτομα είτε σε χιλιάδες και εκείνο το πρωί δεν είχαν σκοπό να το αλλάξουν αυτό.

Ο Toschie έχει τη στόφα του μεγάλου performer, το κιθαριστικό δίδυμο των Tofthagen/Ice Dale κεντούσε και το rhythm section των Greve/Lien ήταν μπετό. Μάγκες με τα όλα τους οι Νορβηγοί. Το "Waiting For The Night" ήταν από τα highlight της μικρής σε διάρκεια -δυστυχώς- εμφάνισής τους.

Setlist: Redemption Blues / Straight Into Your Grave / Youngblood / Out of the City / Pretty Little Sunshine / Waiting For The Night

Κ.Π.

Nashville Pussy (Mainstage 2, 12:50 - 13:30)
Οι Nashville Pussy κατάφεραν να κάνουν μια εμφάνιση χωρίς τίποτα το αξιοσημείωτο. Χαράμισαν τη δεύτερη κεντρική σκηνή του Hellfest παίζοντας κουρασμένοι, διεκπεραιωτικοί και με μηδενική επαφή με το κοινό. Έπαιξαν αρκετά τραγούδια ("Come On Come On", "I’m So High", κ.ά.) στα σαράντα λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, αλλά ούτε η αλήτικη φωνή του Blaine, ούτε η sexy -παρά την ηλικία της- Ruyter κατάφεραν να δώσουν στον κόσμο κάτι παραπάνω από ένα χαλαρό βλαχο-hard rock ηχητικό χαλί για τις πρώτες μπύρες του τριημέρου. Κάποιο ρόλο σε αυτήν τη μέτρια εμφάνιση έπαιξαν σίγουρα η ώρα, αλλά και το ότι μάλλον δεν τους ταιριάζουν οι μεγάλες σκηνές, καθώς γενικά oι Pussy έχoυν τη φήμη μιας πολύ έμπειρης και δυνατής live band.

Β.Σ.

Shinedown (Mainstage 1, 13:35 - 14:15)
Η εμπορική στροφή των Shinedown με είχε προβληματίσει, όχι τόσο για το αν το σετ τους θα βασιζόταν στο τελευταίο άλμπουμ τους, όσο για το αν έχει επηρεάσει τον ήχο και τον δυναμισμό τους. Ανεβαίνοντας στη σκηνή με το "Asking For It" τουλάχιστον αποδείχθηκε ότι παιγμένο ζωντανά (με κανονική κιθάρα) ακούγεται καλύτερο και πως γενικά δεν έμοιαζαν να έχουν χάσει το τσαγανό τους.

Όταν στο "Diamond Eyes" που ακολούθησε ο Brent Smith είδε ότι οι Γάλλοι είναι ένα νεκρό κοινό, ζήτησε συγγνώμη που δεν ξέρει γαλλικά και είπε πως αν δεν επικοινωνήσει η μπάντα μαζί τους τότε κακώς ήρθαν στο φεστιβάλ. Έτσι, πήρε το μικρόφωνό του, κατέβηκε στο κοινό, άνοιξε τον κόσμο στα δυο (σαν άλλος Μωυσής) και έδωσε το έναυσμα να γίνει χαμός στο "Enemies". Αυτό ήταν!

Ο κόσμος γούσταρε, ξύπνησε και το γεγονός ότι έπαιξαν μόνο χιτάκια από εκεί και πέρα συντέλεσε στο να δούμε ένα εξαιρετικό live, με καλύτερη στιγμή το "Cut The Cord"! Ο Smith έχει ατελείωτη φωνάρα, ενώ ξεχώριζε και το Ghost μπλουζάκι του ντράμερ, Barry Kerch.

Setlist: Asking For It / Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom) / Enemies / Unity / Devour / Second Chance / Cut the Cord / Sound of Madness

Χ.Κ.

Halestorm (Mainstage 1, 15:05 - 15:45)
Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που θα έβλεπα την Lzzy Hale και τα αγόρια της και συγκεκριμένα δεύτερη σε κάποιο φεστιβάλ. Με το πιο πρόσφατο άλμπουμ, να το έχω βρει ανυπόφορα μέτριο, περίμενα μήπως κι αυτοί αλλάξουν τα δεδομένα επί σκηνής, όπως οι Shinedown. Όμως, η μεγάλη σκηνή τους κατάπιε, ο ήχος ήταν πολύ χαμηλός γενικά και τα νέα τραγούδια ακούγονταν το ίδιο αδύναμα και ζωντανά, άντε με εξαίρεση το πιο επιθετικό "Mayhem". Το drum solo και τα παιχνιδάκια του Arejay δεν βοήθησαν ιδιαίτερα και η μόνη θετική ανάμνηση που θα έχω ήταν η πολύ δυνατή εκτέλεση του "Miss The Misery" στο κλείσιμο του 40λεπτου set.

Setlist: Love Bites (So Do I) / Mz. Hyde / Amen / Scream / I Am the Fire / I Like It Heavy / Drum Solo / Mayhem / I Miss the Misery

X.K.

Anthrax (Mainstage 1, 16:45 - 17:35)
Οι Anthrax με το "For All Kings" φαίνεται να έχουν πάρει τα πολύ πάνω τους και μπροστά σε πολύ κόσμο βάλθηκαν να μας το αποδείξουν και πάνω στο σανίδι. Βγάλανε τρομερή ενέργεια και κέρδισαν δικαίως το χειροκρότημα του κόσμου.

Η σημαία που κυμάτιζε μπροστά με την μάπα του Anselmo τσίγκλησε τον Scot Ian, ο οποίος δεν δίστασε να διακόψει το "Indians" για να πει μερικά λογάκια στον τύπο που την κρατούσε, ενώ και ο Belladonna ήταν αρκετά κινητικός με αξιόλογες ερμηνείες. Μάλιστα, σε κάποια φάση εκτέλεσε χρέη cameraman τραβώντας πλάνα από τα mosh pit που είχαν δημιουργηθεί. Θέλω να τους ξαναδώ σύντομα σε δική τους περιοδεία και σε κλειστό χώρο, γιατί οι τύποι σκοτώνουν στο live τους.

Setlist: You Gotta Believe / Caught in a Mosh / Got the Time / Fight 'Em 'Til You Can't / Evil Twin / Antisocial / Breathing Lightning / Indians

Κ.Π.

Bullet For My Valentine (Mainstage 1, 18:35 - 19:35)
O Matt Tuck δεν είναι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο και οι Bullet For My Valentine δεν έγιναν ποτέ το μεγαθήριο που περίμεναν οι Βρετανοί πριν μερικά χρόνια. Αυτό δεν αναιρεί ότι είναι μπαντάρα και στο Hellfest απέδειξαν πως βρίσκονται σε τρομερή κατάσταση, καθώς αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους από όσες τους έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Η απουσία του Moose στα ντραμς δεν φάνηκε καθόλου, η φωνή του Matt ήταν σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά κυρίως ήταν τα (δεύτερα) φωνητικά που προσέφερε ο νεοφερμένος μπασίστας Jamie Mathias που πραγματικά ανέβαζαν επίπεδο την μπάντα, σε συνδυασμό με τον καλό ήχο και το πολύ δεμένο παίξιμο. Πολύ δυνατό και το set, που με έκανε να θυμηθώ πόσο είχα υποτιμήσει το "Fever". Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φεστιβάλ.

Setlist: No Way Out / Your Betrayal / 4 Words (To Choke Upon) / You Want a Battle? (Here's a War) / The Last Fight / Raising Hell / Scream Aim Fire / Alone / Worthless / Tears Don't Fall / Waking the Demon

Χ.Κ.

Sacred Reich (Altar, 19:30 - 20:25)
Εξαιρετική εμφάνιση από τους Sacred Reich. Παίρνοντας, κατά κάποιον τρόπο, τη σκυτάλη από τους Anthrax, τίμησαν το Παρασκευιάτικο mini αφιέρωμα του Hellfest στο κλασικό αμερικάνικο thrash metal, και έπαιξαν τα πιο γνωστά τους τραγούδια ("The American Way", "Love... Hate", "Who’s To Blame", "Surf Nicaragua" κ.ά.) και μία διασκευή στο "War Pigs", με υποφερτό -για τα δεδομένα του φεστιβάλ- ήχο, αλλά με περίσσευμα όρεξης και original συναισθήματος. Με παντελή απουσία πόζας και βλαμμένων λογυδρίων προς το κοινό (το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται οτιδήποτε λεγόταν στα αγγλικά), οι Sacred Reich και ιδίως η μορφάρα Phil Rind, ήταν από τις πιο δεμένες και «επικίνδυνες» μπάντες του τριημέρου.

Setlist: The American Way / Death Squad / Love... Hate / Ignorance / Heal / Blue Suit, Brown Shirt / War Pigs (cover) / Who's To Blame / Independent / Surf Nicaragua

Β.Σ.

Volbeat (Mainstage 1, 20:45 - 22:00)
Τη μια φορά που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά τους Volbeat στο παρελθόν μου είχε φύγει το σαγόνι από το πόσο καλοί και διασκεδαστικοί είναι επί σκηνής. Παρόλο που πλέον πρέπει να έχουν συνηθίσει τις μεγάλες σκηνές, αυτές αποτελούν άλλου είδους πρόκληση και ίσως γι' αυτό δεν μου φάνηκαν αντίστοιχα καθηλωτικοί.

Παρόλο που ο ήχος παρόλο ήταν ευκρινής, δεν ήταν όσο δυνατός θα ήθελα στις κιθάρες και μόνο η φωνή του Poulsen ακουγόταν (όπως πάντα) σαν από CD. Είχαν ενέργεια και γενικά προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με το ψόφιο γαλλικό κοινό, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Το μέτριο "The Devil’s Bleeding Crown" δεν κάνει για ξεκίνημα και έπρεπε να μπει το groove του "Heaven Nor Hell" για να πάρει τα πάνω του ο κόσμος. Όταν, ο Poulsen άρχισε να παίζει το "Ring Of Fire", οι (άπιαστοι στα αγγλικά) Γάλλοι δεν τραγούδησαν ούτε ένα στίχο, με αποτέλεσμα όταν το γύρισε στο "Sad Man’s Tongue" να αναγκαστεί να τους πει ότι είναι τρελό να ξέρουν αυτό το τραγούδι κι όχι του Cash.

Κατά τα άλλα, το "Lola Montez" ήταν αναμενόμενα διασκεδαστικό, το "For Evigt" πολύ-πολύ όμορφο, όπως και το "Goodbye Forever", το οποίο ο Poulsen αφιέρωσε στον Mohammed Ali. Επίσης, αφιέρωσε το "Fallen" στον πατέρα του και το "The Mirror And The Ripper" στον Lemmy, πριν κλείσουν τη συναυλία με το φοβερό και τρομερό "Still Counting", που ήταν μάλλον και η καλύτερη στιγμή του set τους.

Κακοί δεν ήταν σίγουρα, αλλά οι προσδοκίες ήταν ένα τικ πιο ψηλά.

Setlist: The Devil's Bleeding Crown / Heaven Nor Hell / A Warrior's Call / I Only Want To Be With You / Sad Man's Tongue / Lola Montez, Hallelujah Goat / For Evigt / Dead But Rising / 16 Dollars / Goodbye Forever / Fallen / Doc Holliday / Seal the Deal / The Mirror And The Ripper / Still Counting

Overkill (Altar, 21:35 - 22:35)
Θυσίασα μέρος της εμφάνισης των Volbeat για να δω μια αγαπημένη μου μπάντα, αλλά δυστυχώς ο χάλια ήχος στο Altar με άφησε με την όρεξη. Χωρίς τον Lipniki στα ντραμς (δεν ξέρω αν είναι μόνιμη η αλλαγή), φάνηκαν αρκετά ορεξάτοι με τον Bobby να τα δίνει όλα για ακόμα μια φορά, αλλά ο ήχος δεν βελτιώθηκε ποτέ και δεν μου επέτρεψε να ευχαριστηθώ την εμφάνισή τους σε κανένα σημείο. Ενδεικτικά, θα αναφέρω πως ξεκίνησαν να παίζουν το "Hello From The Gutter" κάποια στιγμή και έπρεπε να μπει το ρεφρέν για να καταλάβω το τραγούδι. Οι Γάλλοι κοιμόντουσαν όρθιοι και παρακολουθούσαν σαν να βλέπουν όπερα και χρειαζόταν η παραίνεση από τον Bobby για να ξυπνάνε πού και πού και να φωνάζουν λίγο. Ο ορισμός εμφάνισης που όσο καλή διάθεση και να έχεις ξενερώνεις.

Setlist: XDM/Armorist / Rotten To The Core / Electric Rattlesnake / Hello From The Gutter / Hammerhead / Feel The Fire / Coma / Infectious / Ironbound / Elimination / Fuck You

Κ.Π.

Rammstein (Mainstage 1, 23:10 - 00:40)
Κανείς από τους τρεις ανταποκριτές δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος οπαδός των Rammstein. Ανέλαβα το «χρέος» να τους παρακολουθήσω διότι μου αρέσουν λίγο περισσότερο απ' ό,τι στους άλλους δυο, αλλά δεν είχα το σθένος παρά να το κάνω από μια απόσταση ασφαλείας, καθότι γινόταν Ο ΧΑΜΟΣ από κόσμο. Ε, λοιπόν, το σόου των Γερμανών στο Hellfest έκανε το (ήδη εντυπωσιακό) σόου τους πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα να μοιάζει φτηνό και ερασιτεχνικό.

Πραγματικά χάζευες τα όσα είχαν στήσει επί σκηνής αυτοί οι τύποι. Φωτιές, βεγγαλικά, ασανσέρ, φώτα που άλλαζαν θέσεις και σχήμα, καπνοί, κουστούμια και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Και παράλληλα, ο ήχος τούμπανο! Αν εγώ πέρασα καλά χαζεύοντας τα όσα λάμβαναν χώρα, τότε υποθέτω ότι για έναν οπαδό τους θα ήταν εμπειρία ζωής αυτή η εμφάνιση.

Ήταν εμφανές ότι η πλειονότητα του κόσμου ήταν την πρώτη μέρα στο φεστιβάλ για τους Rammstein, οι οποίοι παίζουν με άνεση ανάμεσα στους μεγάλους και δικαιολογούν τον τίτλο του headliner αν μη τι άλλο.

Χ.Κ.

Testament (Altar, 23:45 - 00:45)
Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές φορές τους Testament στο παρελθόν, ήμουν έτοιμος για άλλη μία έντονη συναυλιακή εμπειρία από τους βετεράνους thrashers, oι οποίοι πλέον είναι μια all star μπάντα (Hoglan και DiGiorgio, αποτελούν ένα από τα δυνατότερα rhythm section που μπορεί να σκεφτεί κανείς). Επέλεξαν ένα setlist από classics και η σκηνική τους παρουσία, αλλά και η επαφή τους με το κοινό ήταν ιδανικές. Headbanging, crowd surfing και ιαχές κυριάρχησαν στο Βωμό, όμως ο ήχος τους ήταν κακός, με αποτέλεσμα άλλοτε να μην ακούμε την κιθάρα του Scolnick και άλλοτε να χάνουμε τον Peterson και -ιδίως- τον DiGiorgio, από τη βαβούρα. Πάντως ουδείς πτοήθηκε από αυτά τα προβλήματα, καθώς οι Testament του επιβλητικού Chuck Billy, είναι ένα συγκρότημα γεμάτο θετική διάθεση και ενέργεια, το οποίο κατάφερε να μεταδώσει εύκολα αυτά τα συναισθήματα στον κόσμο που αποφάσισε να σνομπάρει τους superstars Rammstein, για να απολαύσει ένα από τα πιο τίμια και συνεπή αμερικάνικα group όλων των εποχών.

Setlist: Over Τhe Wall / Rise Up / The Preacher / Dog Faced Gods / Into Τhe Pit / Practice What You Preach / The New Order / D.N.R. (Do Not Resuscitate) / 3 Days Ιn Darkness / More Than Meets Τhe Eye / Disciples Οf Τhe Watch / The Formation Τf Damnation

Β.Σ.

Tremonti (Valley, 1:30 - 2:20)
Η είδηση της ακύρωσης της εμφάνισης του Tremonti έφερε μια στεναχώρια καθώς τον αγαπάμε τον Mark, αλλά τελικά προς τέρψη μας ανακοινώθηκε (;) πως θα εμφανιζόταν στο τέλος της μέρας στη σκηνή Valley. Τι κι αν ο εκνευρισμός της μπάντας αρχικά ήταν έκδηλος, τελικά η εμφάνισή τους μας αποζημίωσε και με το παραπάνω και η επιλογή να παραμείνουμε στον χώρο αντί να πάμε να ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά φάνηκε σωστή. Όταν, δε, ο ήχος έφτιαξε μετά τα δύο πρώτα τραγούδια, η φοβερή απόδοση της μπάντας φάνηκε και έθεσε τους τροχούς σε κίνηση. Χωρίς πολλά - πολλά και με ένα in your face attitude έπαιξε τραγούδια από τα τρία προσωπικά του άλμπουμ και αν θα έπρεπε να παραπονεθούμε για κάτι είναι η κραυγαλέα απουσία του "Dust", γιατί κατά τα άλλα η εμφάνισή τους ήταν φοβερή.

Ο αντικαταστάτης του γιου του Van Hallen στο μπάσο χτυπιόταν σαν μανιακός, ο Whitlock αποδείχτηκε μέγας βασανιστής του drum set του, ο Friedman πήρε τα solo του και απέδειξε πως είναι και αυτός ένας πολύ καλός κιθαρίστας, αλλά όλους τους υποσκίασε η επιβλητική φιγούρα της μηχανής παραγωγής riff που ακούει στο όνομα Mark Tremonti και ο οποίος και από άποψη φωνητικής απόδοσης ήταν καθηλωτικός.

Setlist: Another Heart, Cauterize, You Waste Your Time, Flying Monkeys, Catching Fire Radical Change, The Things I've Seen, Betray Me, My Last Mistake, Wish You Well

Κ.Π.

Τι κάψαμε:
Havok: Για συντήρηση δυνάμεων...
Turbonegro: Δεν τους είδαμε Ελλάδα γιατί θα τους βλέπαμε Γαλλία. Δεν τους είδαμε ούτε Γαλλία γιατί τα πόδια και η μέση απαιτούσαν διάλειμμα.
Hatebreed/The Melvins: Ξεκούραση λέμε!
Killswitch Engage: Τελικά, έπαιξαν την ίδια ώρα με Bullet For My Valentine και ενώ ήταν να μοιραστεί ο χρόνος, η εμφάνιση των BFMV τους έκαψε.
Architects: Ίδια ώρα με Volbeat.
Dropkick Murphys: Τους απολαύσαμε από μακριά, τρώγοντας κάτι που έμοιαζε με κανονικό φαγητό. 
The Offspring: Είδαμε δυο - τρία τραγούδια και ήταν πολύ καλοί και πολύ διασκεδαστικοί. Αλλά έβαλαν πάνω τους τον Tremonti. Κρίμα...

1st Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Shinedown
Εγγύηση: Audrey Horne
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Nashville Pussy
Ευχάριστη έκπληξη: Bullet For My Valentine
Κατώτεροι του αναμενομένου: Halestorm