While She Sleeps: «Πάντα ψάχνω για κάτι που να ακούγεται λίγο διαφορετικό»

Για όλες τις εμπορικές και καλλιτεχνικές κορυφές που έχουν αγγίξει τα διάφορα ονόματα που μπορούν να σταθούν κάτω από την ομπρέλα του μοντέρνου metalcore, μόνο λίγα μπορούν να περηφανευτούν ότι το έχουν καταφέρει με απολύτως δικούς τους όρους. Οι While She Sleeps έχουν κερδίσει πανάξια μία θέση ανάμεσά τους. Από τη νεανική τρέλα του ντεμπούτου μέχρι τους πειραματισμούς (με ή χωρίς εισαγωγικά) τις ύστερης δισκογραφίας τους, η παρέα από το μεγάλο νησί είχε δική της φωνή και πράγματα να πει. Με αφορμή την εμφάνισή τους στο Release Athens Festival, στο πλευρό των Gojira και Lacuna Coil, ο μπροστάρης 'Loz' Taylor ανάμεσα στη φεστιβαλική καταιγίδα μας έδωσε λίγο από το χρόνο του και μας μίλησε για τις μέρες του "The North Stands For Nothing", τους Korn και τους Deftones, και την αγαπημένη του συνεργασία.

Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στο δρόμο μετά την κυκλοφορία του "Self Hell", έχεις κάποιο highlight από αυτούς τους τελευταίους μήνες;

Η περιοδεία είναι πάντα το αγαπημένο μου, πάνω από το στούντιο, πάνω από πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με τη μπάντα. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ είχαμε κάμποσο από αυτό, και ο κόσμος μας αγκάλιασε, οπότε θα έλεγα ότι αυτό είναι το highlight μου. Το να είμαι εκεί έξω, να γνωρίζω τους ανθρώπους που ακούνε τις μουσικές μας και μας υποστηρίζουν, να παίζουμε για αυτούς. Είμαι πάντα ενθουσιασμένος που μπορούμε να το κάνουμε αυτό, κι ακόμα περισσότερο όταν είναι σε μεγάλες ποσότητες, είναι τέλειο.

Λογικό μου ακούγεται, ξέρεις, πάντα ένιωθα ότι οι στούντιο δουλειές σας στέκονται εδώ πάνω, αλλά οι συναυλίες σας είναι εκεί ψηλά.

Ευχαριστούμε αδερφέ. Βάζουμε πολλή ενέργεια σε αυτό και προσπαθούμε να δίνουμε ό,τι έχουμε στο σανίδι. Πάντα έτσι ήμασταν. Ακόμα και πίσω στην αρχή, όταν παίζαμε σαν support σχήμα όλη την ώρα, θέλαμε να βγούμε εκεί έξω και να δείξουμε σε όλους ότι αξίζουμε. Είναι ακριβώς όπως το είπες, οι συναυλίες ήταν πάντα η δύναμη μας.

Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα στοιχείο στην προσέγγισή σας που έχει παραμείνει το ίδιο κι ένα που έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων, ποιες θα ήταν οι επιλογές σου;

Θέλω να πω ότι στις παλιές μέρες του συγκροτήματος απλά παρτάραμε συνεχώς, ήταν σχεδόν σαν να παίζαμε την επόμενη μέρα για να ξεφορτωθούμε το hangover της προηγούμενης. Νομίζω ότι πλέον είμαστε πιο ώριμοι. Ξέρεις, μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε την ευθύνη να παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Έρχεται κόσμος για να μας δει και να μας υποστηρίξει, κόσμος που δουλεύει σκληρά για να το καταφέρει αυτό. Από αυτή την άποψη, η νοοτροπία μας άλλαξε κάπως όσον αφορά το να είμαστε υπεύθυνοι για να προσφέρουμε τον καλύτερο δυνατό εαυτό μας. Προσωπικά, από τη στιγμή που θα ανέβω στη σκηνή, δεν υπάρχει «ω, το κάνουμε αυτό κάθε μέρα» ή ό,τι άλλο. Το λατρεύω. Είναι τελείως φυσικό.

Έτσι είχαν τα πράγματα από την αρχή για μας, ήμασταν πάντα γεμάτοι ενέργεια. Και πιστεύω ότι μας βοηθάει αυτό μέρα με τη μέρα, διώχνουμε την αρνητική ενέργεια από πάνω μας. Ξέρεις, όταν παίζουμε είναι σα να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο. Ιδρώνουμε, ουρλιάζουμε, τραγουδάμε, είμαστε παρέα με τους οπαδούς μας, και κατεβαίνοντας νιώθουμε ελαφρύτεροι και πιο θετικοί. Ανεβαίνουμε εκεί πάνω και αφήνουμε τους εαυτούς μας, κατά κάποιον τρόπο. Θα έλεγα ότι το ίδιο ισχύει και σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην πραγματικότητα. Και η live ενέργεια που παίρνουμε πίσω από το κοινό ήταν και είναι αυτό το κάτι παραπάνω που μας δίνει την ώθηση για να συνεχίζουμε.

Είμαστε τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλον, πέντε άτομα που είναι πλήρως αφοσιωμένα

Τώρα που είμαστε στη λεωφόρο των αναμνήσεων, πάνε δεκαπέντε χρόνια από το "The North Stands For Nothing"· τι θυμάσαι περισσότερο από τότε;

Τυπικά έγινα μέλος το 2009, και μέχρι τότε η μπάντα ήδη μετρούσε κάποια χρόνια. Γνωριζόμασταν από διάφορα τοπικά lives που παίζαμε στο Sheffield και το Doncaster, απ' όπου κατάγομαι. Κάποια στιγμή έμαθα ότι τα παιδιά έψαχναν τραγουδιστή, κι εγώ δούλευα τότε. Θυμάμαι ότι κατευθείαν σκέφτηκα πως ήμουν ο άνθρωπός τους και τους είπα «πάμε να γράψουμε κάτι και να το κυνηγήσουμε». Κάπου εκεί αποφασίσαμε όλοι μαζί να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να δώσουμε 100% την ενέργειά μας στους While She Sleeps. Κι αυτό ήταν, στην πραγματικότητα. Δεν κοιτάξαμε ποτέ πίσω. Κατά μία έννοια είμαστε τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλον, πέντε άτομα που είναι πλήρως αφοσιωμένα στο συγκρότημα. Αυτό μπορεί μερικές φορές να είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις σε μια ομάδα. Αλλά εμείς ήμασταν πάντα αφοσιωμένοι. Ήμασταν πάντα αποφασισμένοι και εργατικοί. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που είμαστε ακόμα εδώ σήμερα.

Θυμάμαι, πριν ακόμα κυκλοφορήσουμε το πρώτο μας τραγούδι, εντελώς τυχαία είχαμε πέσει πάνω σε έναν τύπο που τον έλεγαν Daniel P. Carter, τον άνθρωπο που τρέχει το Rock Show στο Radio One εδώ στην Αγγλία. Θέλαμε λοιπόν τόσο πολύ να βγούμε στο δρόμο που είχαμε πάει μία μέρα νωρίτερα σε κάποιο venue όπου θα παίζαμε, κι εκείνος βρισκόταν εκεί για να δει μια τελείως διαφορετική συναυλία, αλλά κάπως καταλήξαμε να μιλάμε. Οι υπεύθυνοι του χώρου δεν μας άφηναν να μπούμε, προφανώς, γιατί το σετ μας ήταν την επομένη, κι εκείνος μεσολάβησε για να μας βάλουν. Ίσα που τον είχαμε γνωρίσει, κι όμως μας βοήθησε. Και μετά που συζητήσαμε λίγο μαζί του, μας είπε ότι χάρηκε πολύ που μας βρήκε και να του στείλουμε ένα demo για να παίξει στην επόμενη εκπομπή. Είχαμε μείνει άφωνοι. Ξέρεις, δεν είχε ακούσει ούτε νότα, κυριολεκτικά. Πάει τόσος καιρός, αυτή όμως ήταν η συνάντηση που μας διαμόρφωσε και μας έβαλε στο χάρτη. Πραγματικά χαρούμενες αναμνήσεις. Κι ακόμα μου αρέσει ο δίσκος!

Το μάθημα του συμβιβασμού ήταν τεράστιο για εμάς

Άγγιξες το θέμα νωρίτερα, αλλά θα το επαναφέρω. Πέρσι είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Aaran (McKenzie, ο μπασίστας του συγκροτήματος) και μια από τις απαντήσεις του που λάτρεψα ήταν σχετικά με το πώς καταφέρνετε να κρατάτε την ενέργεια ψηλά κάθε βράδυ. Ποια είναι η δική σου οπτική;

Νιώθω ότι, όταν ήμασταν μικρότεροι, ήμασταν απλά παιδιά, αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να πω. Δεν ξέραμε ακριβώς τι κάναμε. Θέλαμε μόνο να παίξουμε μουσική και να γυρίσουμε τον κόσμο, πρακτικά. Και νιώθω ότι υπάρχουν πολλά μαθήματα να πάρει κανείς από μια τέτοια κατάσταση. Όπως είπα νωρίτερα, παρτάραμε συνέχεια, ήμασταν διαρκώς πιωμένοι. Μεγαλώνοντας όλοι μαζί, μάθαμε ότι πρέπει να χαλαρώσουμε. Έχουμε την ευθύνη να βεβαιωθούμε ότι μπορούμε να παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε, ιδιαίτερα εγώ φωνητικά. Είχα πολλά προβλήματα με τη φωνή μου στο παρελθόν. Το να ζω πιο υγιεινά και να βεβαιωθώ ότι μπορώ να αποδώσω σωστά στο σόου είναι σημαντικό.

Θα έλεγα ότι το μάθημα του συμβιβασμού ήταν τεράστιο για εμάς και απαραίτητο για να συνεχίσουμε. Είμαστε πέντε άνθρωποι που μαζευτήκαμε από την αγάπη μας για το metalcore των αρχών της δεκαετίας του 2000, πλέον όμως μας αρέσουν πολλά πράγματα πέρα από το metal. Μάθαμε να ακούμε και να τα βρίσκουμε μεταξύ μας. Και η DIY ηθική, αυτό ήταν κάτι που είχαμε ανέκαθεν, και μας έχει βοηθήσει πολύ. Είμαστε πιο ανεξάρτητοι από ποτέ πλέον. Κυκλοφορούμε τα άλμπουμ μας από τη δική μας δισκογραφική. Μανατζάρουμε τους εαυτούς μας. Μόνο για τη διανομή χρειαζόμαστε βοήθεια. Το ότι είμαστε ανεξάρτητοι, οφείλεται στην αφοσίωση και το πάθος που έχουμε για τους While She Sleeps.

Καταπληκτικό, σε τρεις προτάσεις ανέφερες περίπου δέκα λέξεις που ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή.

Τέλειο! [Γέλια]

[Γέλια] Λοιπόν, κοιτώντας από έξω, πάντα ένιωθα ότι οι Sleeps είναι τέλειο κοινό έδαφος για πανκιά και μέταλλα, όπως είπες έχετε τη DIY νοοτροπία, ακούγεστε heavy, 100% metalcore αν μπορώ να το πω έτσι.

Ναι, το στοιχείο που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για το metalcore, το πολύ πρώιμο metalcore. Αυτός ο ήχος ήταν που αγαπούσαμε και έτσι θέλαμε να ακουγόμαστε. Τον καιρό που βγάλαμε το πρώτο μας EP, υπήρχε πολύ deathcore και metalcore εκεί έξω, νιώθαμε όμως ότι σε μεγάλο βαθμό δεν άγγιζαν τα θέματα που θέλαμε να αγγίξουμε εμείς. Ακόμα κι αν το υλικό ακούγεται κάπως πιο κοντά στο post-hardcore, υπάρχει πολύς σεβασμός εκεί μέσα για τους προπάτορές μας, για τις οικογένειες και για τη βάση των οπαδών που μας περιτριγύριζε τότε. Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε να κάνουμε.

Θέλαμε να βγούμε από την πύλη και να μιλήσουμε ανοιχτά, από την καρδιά αν προτιμάς, και να πούμε όλα όσα θέλαμε να πούμε από πάντα, πράγματα που ίσως να μη μας δινόταν ποτέ ξανά η ευκαιρία να πούμε. Ειδικά τραγούδια σαν το "The Truth", που ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που μπόρεσα να πω στη μητέρα μου 'you're a fucking angel, thank you for everything' (σσ. αμετάφραστο). Ήταν υπέροχο που είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν πολλά τα σχήματα που έκαναν κάτι αντίστοιχο, και... ξέχασα τελείως την ερώτηση. [Γέλια]

Είναι πολύ εύκολο σήμερα να ξέρεις τι έχει πέραση και να το αντιγράψεις

[Γέλια] Ήταν κάτι σχετικά με το ότι στέκεστε ανάμεσα στο metal και το hardcore punk ή οτιδήποτε, αλλά παρακαλώ συνέχισε ελεύθερα.

Κάπως ξέφυγα. [Δυνατά γέλια] Οπότε ναι, έχοντας πει αυτά για το "The North Sands...", πιστεύω ότι ο ήχος μας είναι το αποτέλεσμα του να έχεις κάποιους που έχουν μεγαλώσει με punk και κάποιους άλλους με metal. Προσωπικά μεγάλωσα με nu-metal και metalcore. Οπότε για μας πάντα ήταν αυτός ο συνδυασμός. Ακόμα και τώρα, στο "Self Hell", είναι αυτός ο συνδυασμός που αρέσει σε όλους μας, κάτι που είναι κάπως τρελό με δεδομένο ότι πλέον ο καθένας μας ακούει τελείως διαφορετικά πράγματα πια. Αυτό που αγαπάω πάντως για αυτόν τον δίσκο είναι ότι, ξέρεις, αυτή τη στιγμή όλοι θέλουν να ακούγονται σαν τους Korn και τους Deftones.

Όλα είναι με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, χοροπηδηχτά riffs, και αυτά τα distant ambient καθαρά φωνητικά. Και αγαπάω τους Korn και τους Deftones, αλλά βαριέμαι να ακούω μπάντες που προσπαθούν να αναπαράγουν αυτό το ύφος. Είμαι πραγματικά περήφανος που με το "Self Hell" νιώθω ότι βγάλαμε ένα άλμπουμ που δεν ακολουθεί την τάση. Έχει μέσα πολλές επιρροές και πράγματα που μας αρέσουν, αλλά είναι While She Sleeps πέρα για πέρα (σσ. 'unapologetically'). Έχει τον δικό μας ήχο και δεν ακολουθεί κάποιον άλλο, που νομίζω ότι είναι πολύ εύκολο σήμερα, να ξέρεις τι έχει πέραση και να το αντιγράψεις. Πάντα ψάχνω για κάτι που να ακούγεται λίγο διαφορετικό, κάτι που να ακούγεται φρέσκο.

Ένα άλλο πραγματάκι που έθιξε ο Aaran ήταν ότι το "Radical Hatred / Radical Love" είναι πρακτικά δικό σου τραγούδι. Ποια είναι η ιστορία γύρω από αυτό;

Οι στίχοι είναι κάπως σα να μιλάνε για τις δύο όψεις ενός νομίσματος, ξέρεις, είναι σα να μη μπορείς να έχεις μια τεράστια αγάπη χωρίς να μισείς κάτι, κάπου. Πρέπει να υπάρχει αυτή η ισορροπία. Σχετικά με τη μουσική, δεν παίζω κιθάρα, δεν έμαθα ποτέ, αν και προσπαθώ εδώ και κάποιο καιρό. Αυτό ήταν το τραγούδι που με ώθησε. Ξέρεις, έγραψα τους στίχους και τις συγχορδίες, και αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Κατά βάση είμαι στιχουργός, όχι μουσικός, αλλά ήταν ωραίο που είχα αυτή την ιδέα και κατάφερα να τη δω να μετατρέπεται σε κάτι πραγματικό. Ακόμα κι αν είναι απλά σαν ακουστική μπαλάντα, ήταν πολύ ξεχωριστό για μένα το ότι κατέληξε στο δίσκο. Μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω την προσπάθεια.

Μία συνεργασία που θέλουμε αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα, είναι με το Dustin των Thrice

Σε κάτι λίγο διαφορετικό, οι συνεργασίες σας ήταν πάντα πολύ σωστές. Υπάρχει κάποια ή κάποιες που να νιώθεις πιο κοντά σου, είτε λόγω του ίδιου του τραγουδιού, είτε λόγω των ανθρώπων γύρω του;

Προφανώς εκείνη που ξέρουν όλοι είναι το "Silence Speaks" με τον Oli Sykes. Πολύ ξεχωριστή περίπτωση, γιατί εκεί που ετοιμάζαμε το κομμάτι, απλά μας είπε «α, γράφετε καινούργιο δίσκο;» κι εμείς χωρίς να το σκεφτούμε του στείλαμε το τελευταίο πράγμα που είχαμε εκείνη τη στιγμή, κι εκείνος απάντησε «το λατρεύω, αν υπάρχει χώρος για να συμμετάσχω, θα ήταν υπέροχο». Και να σου πω την αλήθεια, για μένα το τραγούδι ήταν ήδη καλό. Με τον Oli όμως; Και η συνεργασία μαζί του ήταν πολύ κουλ. Επίσης, το Drop Dead Warehouse στο Sheffield, απ' όπου δουλεύει κυρίως, είναι κυριολεκτικά απέναντι από το κτίριο μας, οπότε ήταν όλο πολύ εύκολο.

Μετά, είχαμε τον Simon Neil των Biffy Clyro στο "Nervous". Είχαμε τον Deryck Whibley των Sum 41 στο "No Defeat For The Brave". Αυτό ήταν τεράστιο για μας, γιατί όπως ανέφερα κάποιοι από τα παιδιά μεγάλωσαν με punk και οι Sum υπήρξαν μεγάλη επιρροή. Είναι τρελό όταν σκέφτομαι ποιοι άνθρωποι έχουν περάσει από τους δίσκους μας. Νομίζω πάντως ότι η αγαπημένη μου είναι το "Dead Behind The Eyes" με τον Andrew Neufeld. Οι Comeback Kid είναι στις πέντε αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών, και το ότι ο Andrew συμμετείχε στο ντεμπούτο μας μου μοιάζει ακόμα κάπως απίστευτο.

Έχοντας πει αυτά βέβαια, για εμάς ποτέ δεν είναι στόχος να βρούμε κάποιον καλλιτέχνη που ξέρουμε ότι θα βοηθήσει να φτάσει η μουσική μας σε περισσότερο κόσμο. Έχει πιο πολύ να κάνει με το τι ταιριάζει σε κάποιο τραγούδι. Αν το vibe ταιριάζει, τότε ταιριάζει. Έχουν ενδιαφέρον οι συνεργασίες και είμαστε πάντα ανοιχτοί. Μία που θέλουμε αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα, είναι με το Dustin (Kensrue) των Thrice, είναι μια από τις μπάντες που όλοι μας αγαπάμε. Θα ήταν τέλειο αν το καταφέρουμε αυτό.

Για την τελευταία, προφανή ερώτηση, τι μπορούμε να περιμένουμε από την επιστροφή σας στην Αθήνα; Θα παίξετε μαζί με τους Gojira, ένας συνδυασμός που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβλεπα εδώ γύρω. [Γέλια]

[Σηκώνει horns γελώντας] Ναι μαν, είναι ενδιαφέρων συνδυασμός! Σα μπάντα, μας αρέσουν πολύ οι Gojira. Μας αρέσει το μήνυμα και η όλη στάση τους. Νομίζω ότι έχουμε αρκετά κοινά μαζί τους, στα θέματα για τα οποία τραγουδάμε και στο πώς θέλουμε να είναι οι συναυλίες μας. Νιώθω ότι έχουμε παρόμοιο ήθος, αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να πω. Θέλουμε να ενώνουμε. Και νομίζω ότι θα ταιριάξουμε live και θα είναι μια πολύ, πολύ ωραία βραδιά. Θα είναι προνόμιο για μας να μοιραστούμε τη σκηνή μαζί τους και να τους δούμε να παίζουν. Είμαστε ενθουσιασμένοι, πραγματικά!