Συνέντευξη: Γιάννης Αγγελάκας

Από τον Κώστα Σακκαλή, 17/01/2011 @ 12:42
Ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις προκύπτουν από τους ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αυτό δε χρειάζεται ιδιαίτερη εμπειρία για να το αντιληφθείς. Μία συνέντευξη με τον Γιάννη Αγγελάκα δε θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι τίποτα λιγότερο, ειδικά μετά από την έμπρακτη διάθεση και του ιδίου (και ημών φυσικά) να ολοκληρωθεί, παρά τα όποια εμπόδια της (κινητής) τηλεφωνίας που κατάφεραν να τη «σπάσουν» σε δύο δόσεις. Η τεχνολογία έμελλε να αποτελέσει και το ξεκίνημα της συζήτησής μας, αφού η πρόταση του καλλιτέχνη για συζήτηση μέσω Skype συνάντησε την παντελή μου άγνοια για το πώς δουλεύουν αυτά τα «μηχανήματα του Διαβόλου». Ως ένας αναλογικός άνθρωπος που ζει σε μία ψηφιακή εποχή, δε μπορούσα να μην ξεκινήσω με αυτήν την παρατήρηση τις ερωτήσεις.

Μια που μας πήγε η κουβέντα εκεί, ήθελα να σχολιάσω τη σχέση σου με την τεχνολογία, κυρίως στο μουσικό κομμάτι. Την έχεις χρησιμοποιήσει πολύ στις solo δουλειές σου.
Ε, τίποτα, είμαι από τις περιπτώσεις που τα laptop με απελευθερώσανε. Γιατί μπορούσα να έχω μία ιδέα στο μυαλό μου και επί τόπου με μία κιθάρα, ένα κρουστό, κάποια περιφερειακά και τέτοια να στήνω μία ιδέα και να επικοινωνώ με τους μουσικούς και να ακούω ξεκάθαρα την ιδέα από την αρχή πού θέλω να πάει. Νομίζω ότι η τεχνολογία όταν ξέρεις τι θέλεις να πάρεις από αυτήν, όταν έχεις καθαρό το ζητούμενο, σου κάνει τη ζωή πολύ εύκολη. Αν τώρα κολυμπάς μέσα της, χωρίς κάποια ιδέα, μπορεί να σε ταλαιπωρήσει γιατί είναι δαιδαλώδης.

Το επισημαίνω γιατί είναι διαφορετικό από τις καθαρά rock δομές του κιθάρα-μπάσο-drums. Έχεις ξεφύγει από αυτό.
Έτσι κι αλλιώς και πριν σταματήσουμε με τις Τρύπες, και στους δύο τελευταίους δίσκους, άκουγα πολλές διαφορετικές μουσικές. Μέσα στο μυαλό μου δεν είχα μόνο ηλεκτρικές κιθάρες, άκουγα φυσικά όργανα, άκουγα πνευστά, άκουγα κρουστά. Κάποια από αυτά τα βάζαμε και στις παραγωγές στις Τρύπες και σιγά-σιγά ολοκληρώθηκε μία ιδέα που ήταν μακριά από το κλασικό set μπάσο-κιθάρα-τύμπανα. Και αφού μου ήρθε έπρεπε να το κάνω, παρόλο που ήταν πολύ οδυνηρό, γιατί είχε πολλά όργανα και πολύ κόσμο να βρω.

Ήταν οδυνηρό όντως;
Ε βέβαια. Εδώ στην Ελλάδα δε μπορούν να συνεννοηθούν τρία άτομα, το να κάνεις μία ορχήστρα με 15...

Για να το συνεχίσω πάνω στα συγκροτήματα, θα ξεχώριζα τρία βασικά σχήματα με τα οποία κινείσαι. Είναι οι Επισκέπτες, που είναι αυτό που θα λέγαμε πλουραλιστικοί (πολλά όργανα, πολύς κόσμος κτλ.), είναι η συνεργασία με τον Βελιώτη, που είναι σαφώς πιο μίνιμαλ, και έχουμε τώρα και τους «3».
...που έχουν μπόλικη αφαίρεση. Ναι.

Τι εκφράζει η κάθε συνεργασία;
Με τους Επισκέπτες ήταν το όραμα έτσι. Δεν ήξερα κι εγώ τι ακριβώς, αλλά το είχα ακούσει και έπρεπε να το κατεβάσω, να γίνει. Οι Επισκέπτες ήταν μία ορχήστρα ευγνωμοσύνης προς τη μουσική. Πολύ μουσικό πράγμα. Βέβαια, επειδή ήταν και πολλά άτομα, υπάρχει και ένας διαλογισμός. Όταν, ας πούμε, βρεθούν 15 άτομα σε ένα πάλκο, όλη αυτή η ενέργεια που βγαίνει, το πανηγύρι, το γλέντι, οι ήχοι, οι μνήμες, το μέλλον, το noise, ο μπαγλαμάς... Μετά, με τον Βελιώτη εκτονώναμε κάπως τα πιο σκοτεινά που είχαμε μέσα μας και θέλαν και αυτά να εκφραστούνε. Δοκιμάζαμε βέβαια και δρόμους με δοξάρια, με διασκευές πάνω σε ρεμπέτικα και τέτοια. Και μετά, το «3» νομίζω ότι είναι το πιο ενεργειακό από όλα τα σχήματα που έχω συνεργαστεί τελευταία. Δηλαδή, όπου η μουσική είναι καθαρά το μέσο για να μεταφέρεις ενέργεια, είναι πιο αιχμηρό. Και νομίζω ότι αυτό φαίνεται.

Ίσως εκτίθεσαι και περισσότερο;
Ναι, βέβαια. Είναι άλλη η ετοιμότητα τριών ανθρώπων πάνω στο πάλκο που έχουν να παίξουν ένα υλικό από όλα αυτά τα χρόνια.

Να περιμένουμε και κάποια ηχογράφηση από το «3»; Με την έννοια ότι τα άλλα δύο σχήματα μας έχουν δώσει δουλειές τους.
Κοίταξε να δεις, έτσι κι αλλιώς το «3» είναι ο πυρήνας πάνω στον οποίο στήναμε τα κομμάτια πάντα, και με τους Επισκέπτες. Οπότε δεν ξέρω αν θα ακούσουμε κάποια ηχογράφηση με καθαρό το «3». Γιατί θα ηχογραφήσουμε και θα βάλουμε και δύο πνευστά και γυναικεία φωνητικά και πολυφωνικά...

Σε προκαλεί μετά, σε τρώει να προσθέτεις ενορχήστρωση.
Ναι, είναι απλά ο πυρήνας μιας ιδέας. Στο live είναι άλλο, έχει τον τρόπο του, τη μαγεία του. Αλλά σε μία παραγωγή δίσκου το «3» θα παίξει σίγουρα μαζί με άλλους μουσικούς.

Βλέπω πολλές ομοιότητες στους Επισκέπτες με τους Λαϊκεδέλικα του Παπακωνσταντίνου. Και η δισκογραφία σας ούτως ή άλλως έχει κάποιες τομές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ένας επηρέασε τον άλλο;
Κοίταξε, από την εμπειρία μου με τον Βραχνό Προφήτη γίναν ανταλλαγές ιδεών. Ο Θανάσης ήξερε πριν τους Λαϊκεδέλικα ότι θέλω να κάνω μία μεγάλη ορχήστρα, απλώς εγώ ασχολιόμουνα τότε με τα γυρίσματα του "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" και το soundtrack. Ο Θανάσης βέβαια έκανε το δικό του πράγμα κι εγώ το δικό μου, αυτό που είχα σκεφτεί. Δηλαδή γίνονταν κουβέντες και αλλάζαμε πληροφορίες κτλ.

Προφανώς ήταν διαδραστικό.
Ε βέβαια, εννοείται.

Μια που πιάσαμε τα συγκροτήματα, να εξαντλήσω αυτό τον τομέα. Πόσο σημαντικός είναι ο Σαδίκης σε όλη αυτή τη σύλληψη; Και πώς προέκυψε η συνεργασία;
Είμαστε φίλοι με τον Ντίνο, πρώτα από όλα, και τον θαύμαζα πριν τον γνωρίσω. Νομίζω ότι τελικά ο Ντίνος (σ.σ. εμφατικά) είναι ένας από τους πρωτοπόρους σε αυτό το ψυχεδελικό ψάξιμο της παράδοσης με σύγχρονους ήχους. Και όταν είχαν κάνει το "Εν Πλω" το '88 βρισκόταν δεκαετίες μπροστά. Ε, γνωρίστηκα με τον Ντίνο και κολλήσαμε από την πρώτη στιγμή. Ξέρεις υπήρχε αυτή η χημεία, γουστάραμε, ήταν κοινές οι ιδέες μας, οι τρόποι που συζητάγαμε για μουσική κτλ. Μετά σιγά-σιγά αρχίσαμε καθημερινή παρέα, κάποια στιγμή βρέθηκε και ένας μπαγλαμάς στα χέρια του... Είναι πολύ σημαντικός, ο Ντίνος είναι γενικά πολύ σημαντικός για την ελληνική rock σκηνή, άσχετα αν πολύς κόσμος αγνοεί την περίπτωσή του.

Πάνω σε αυτό ήθελα να σχολιάσω κι εγώ. Πέραν του ότι τον έμαθε περισσότερος κόσμος μέσα από τη συνεργασία σας, υπάρχουν τραγούδια τα οποία έχει γράψει και τα παίζετε εσείς και δεν είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι προϋπήρχαν του δικού σας σχήματος.
Ε, νομίζω ότι οι περισσότεροι πια το ξέρουν. Με το internet πλέον νομίζω ξέρουν πολύ καλά ποια είναι τα κομμάτια του Ντίνου. Εν πάσει περιπτώσει, με το «3» όποτε παίζουμε πάντα λέμε ότι «αυτό είναι του Ντίνου», «αυτό είναι Εν Πλω»... Ε, όσοι μάθουν την ιστορία τη μάθανε. Δε νομίζω ότι μπορεί να μη φανερωθεί σήμερα το τί προσφορά έχει ο καθένας σε αυτά τα πράγματα.

Παρά την επιτυχία του "Από Εδώ Και Πάνω", δεν έχει βγει ο διαδοχός του εδώ και πέντε χρόνια. Τι γίνεται, είναι στα σκαριά ο επόμενος δίσκος με τους Επισκέπτες;
Είναι στα σκαριά εδώ και χρόνια, αλλά για να το κάνεις με 15 άτομα οι δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες, οπότε τώρα οργανώνουμε κάποια κομμάτια με το «3», που θα παίξουν βέβαια κάποιοι πνευστοί. Θα δούμε, είμαστε σε δημιουργική κατάσταση, αλλά ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ, δε γινότανε. Ουσιαστικά, με τους Επισκέπτες δεν πρόκειται να ξαναβγεί δίσκος. Με κάποια μέλη από τους Επισκέπτες και με το τρίο σαν πυρήνα θα δουλέψουμε έτσι κι αλλιώς. Και με τα κορίτσια τα πολυφωνικά. Υπάρχει άλλο concept, δε βιαζόμαστε. Δεν κάνουμε τραγούδια για την καριέρα μας ή για να βγάλουμε τη σεζόν. Γράφουμε τραγούδια όταν πρέπει.

Καταλαβαίνω δηλαδή ότι θα βγει κάτι σε παρόμοιο ήχο, αλλά όχι με τους Επισκέπτες.
Ναι, έτσι κι αλλιώς η προοπτική των Επισκεπτών είναι μία ιδέα που με κυνηγούσε ας πούμε και συνεχίζω κάπου σε αυτό τον ήχο.

Είχαμε κάνει μία συνέντευξη με τον Πουλικάκο πρίν από δύο χρόνια και είχε δηλώσει τότε ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει στην ελληνική μουσική τα τελευταία δέκα χρόνια.
Το είχα διαβάσει αυτό που λες. Και μόνο που είπε κάτι ο Πουλικάκος που, για μένα, είναι ο πατέρας μας... Άλλωστε αυτός με τον Σιδηρόπουλο ξεκινήσαν όλη αυτή την ιστορία με το rock με ελληνικό στίχο και την ανατρεπτική ενορχήστρωση και όλα αυτά. Είχα χαρεί, γιατί το έλεγε ένας άνθρωπος που σέβομαι και εκτιμώ.

Και πίστεψέ με το έλεγε με την ψυχή του.
Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι ο Δημήτρης θα έλεγε κάτι με άλλο τρόπο.

Για να εστιάσω σε ένα κομμάτι του δίσκου, το "Σιγά Μην Κλάψω", πέραν του ότι είχε ξεχωρίσει γενικά ως τραγούδι, έγινε το σύνθημα μιας γενιάς που από το 2005 και για μερικά χρόνια ήταν σε αναστάτωση, με φοιτητικά κινήματα, διαμαρτυρίες κτλ. Πώς σε κάνει αυτό να αισθάνεσαι;
Εγώ έγραψα ένα τραγούδι. Από εκεί και πέρα νιώθω καλά να μιλάει σε κάποιους ανθρώπους και μάλιστα κάποιους στους οποίους νιώθω κοντά. Νιώθω κοντά σε κάθε είδους εξέγερση, και νεολαιίστικη βέβαια, γιατί μόνο από τη νιότη μπορεί να βγει, να συμβεί κάτι επαναστατικό. Βέβαια εμένα με έχουν πάρει τα χρόνια, αλλά είμαι πάντα διαθέσιμος και για εξεγέρσεις και για ανατροπές.

Δε μπορώ να μη ζητήσω κι ένα σχόλιο για αυτό που ζούμε το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα. Ποιός θεωρείς ότι πρέπει να είναι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη;
Δεν είναι θέμα ρόλου, είναι ένα γενικό θέμα περί Τέχνης. Η Τέχνη πρέπει από μόνη της να είναι ανατρεπτική. Μπορείς να ανεβάσεις το πνευματικό ή το αισθητικό επίπεδο ανθρώπων, να δουν την καθημερινότητά τους αλλιώς. Ειδάλλως δεν υπάρχει η Τέχνη, είναι νεκρή.

Το λέω με την έννοια ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που αυτή τη διαμαρτυρία την κάνουν πιο άμεσα και άλλοι πιο έμμεσα. Εσύ πώς το προσεγγίζεις;
Εγώ προσπαθώ πρώτα από όλα να προσεγγίσω τον εαυτό μου, το βαθύ εαυτό μου. Αυτόν που ακόμα διψάει και για καλύτερη ζωή και για δικαιοσύνη και που θα ήθελε να ζήσει σε έναν κόσμο καλύτερο και που απογοητεύεται και που ξαναπαίρνει μπρος. Αυτά ακούω, αλλά συγχρόνως πιστεύω ότι όταν ακούς κάτι βαθιά μέσα σου, ακούς και κάτι βαθιά μέσα σε όλο τον κόσμο.

Ας συνεχίσουμε με το μουσικό κομμάτι. Όταν ξεκίνησε η προσωπική σου σταδιοδρομία νιώθω ότι ήσουν πιο επιφυλακτικός στα τραγούδια από Τρύπες, ενώ τώρα βλέπω μία μεγαλύτερη άνεση και στο πώς τα διαχειρίζεσαι ζωντανά και σε ό,τι έχει να κάνει με τις φωνές από τον κόσμο.
Τα πράγματα είναι απλά, όταν ξεκινήσαμε με τους Επισκέπτες με μία ορχήστρα 15 ατόμων προσέγγισα μόνο τα κομμάτια που βρισκόντουσαν στο ίδιο, αν θέλεις, σπιριτουαλιτέ. Δηλαδή μπορούσε να παίξει μία μεγάλη μπάντα το "Ακούω Την Αγάπη" ή το "Θα Ανατέλλω". Έτσι περιοριζόμουν κι εγώ στα κομμάτια που και όταν στήνονταν από Τρύπες τα φανταζόμουν με πνευστά και κρουστά, άσχετο αν τελικά στο "Ακούω Την Αγάπη" απλώς μπήκαν κρουστά στην ηχογράφηση. Ήδη δηλαδή δούλευε ένας ήχος μέσα στο μυαλό μου. Οπότε ήταν εντελώς αντανακλαστικό με το που ξεκίνησε η ιστορία με τους Επισκέπτες να παίζω δύο-τρία κομμάτια από Τρύπες που έτσι κι αλλιώς τα είχα φανταστεί, τα είχα ακούσει αν θέλεις, με τέτοιες ενορχηστρώσεις. Απλώς τώρα με το τρίο είναι κιθάρα-μπαγλαμάς, τα πράγματα είναι πιο ευέλικτα. Μπορείς να διασκευάσεις ό,τι θέλεις και διάλεξα τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια, όχι τα αγαπημένα των ακροατηρίων. Αλλά ας πούμε πάντα ήθελα να τραγουδήσω το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" ή το "Όλα Είναι Δρόμος". Διάλεξα κομμάτια που να νιώθω ότι θα μπορούσα να τα είχα γράψει και σήμερα.

Αυτό σημαίνει, από ό,τι καταλαβάινω, ότι δεν έχεις και πρόβλημα με κάποιον που θα φωνάξει από κάτω ένα τραγούδι.
Όχι, προς Θεού. Εδώ σε όποιες συναυλίες κι αν έχουμε κάνει ακούμε συνέχεια τον κόσμο να φωνάζει «ω είναι ωραία στον Παράδεισο». Αλίμονο, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

Στην Ελλάδα έχουμε και μία περίεργη διαστροφή, να εκτιμάμε κάποια συγκροτήματα με το που διαλύονται και συνειδητοποιούμε ότι δε μπορούμε να τα ξαναδούμε, άντε και μόλις επανενώνονται. Παράδειγμα οι Last Drive. Βλέπω λοιπόν ένα ρεύμα τώρα για τις Τρύπες, μια λαχτάρα του κόσμου να σας δει, που θα μπορούσε να γεμίσει συναυλιακούς χώρους, ενώ όσο ήσασταν ενεργοί ίσως δε θα μπορούσατε να το κάνετε.
Καλά, αυτά συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς και παγκοσμίως. Αλλά η ιστορία είναι ότι δεν έχουμε και κανένα παράπονο. Δε νιώσαμε ότι παραμεληθήκαμε. Ίσα-ίσα είχαμε ακροατήριο, γίνονταν μεγάλες συναυλίες, η μπάντα αυτή δεν έκλεισε λέγοντας ότι δεν της δώσαν σημασία για να νιώσει ότι αργότερα της δώσαν μεγαλύτερη. Απλώς, εντάξει, ο χρόνος μυθοποιεί κάπως τα πράγματα, έρχονται καινούργιες γενιές, ακούνε τα τραγούδια που είναι ακόμα ζωντανά, έχουν να τους πουν πράγματα, τους καταλαβαίνω. Θα ήθελαν πάρα πολύ να μπουν σε μία χρονομηχανή και να πάνε στο '90 και να ακούσουνε τις Τρύπες, το διαβάζω, μου το λένε κιόλας. Αλλά αυτό πια δε γίνεται, γιατί ούτε εγώ είμαι πια στο '90. Είμαι μαζί τους, εδώ. Καταλαβαίνω απόλυτα το νταλκά τους, αλλά δε μπορεί να συμβεί αυτό. Ο μόνος λόγος για να συνέβαινε θα ήταν νομίζω οικονομικός και αυτό είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς απεχθάνομαι. Δηλαδή, ουσιαστικοί λόγοι... Οι Τρύπες ήταν μία υπέροχη φωτιά, που όμως έκανε τον κύκλο της, άφησε τις στάχτες της. Είμαι ok, είμαι πολύ ευτυχισμένος που το έζησα, καταλαβαίνω και τα νέα τα παιδιά που θα ήθελαν να δουν Τρύπες, αλλά δε μπορώ εγώ να κάνω κάτι που δεν είμαι πια.

Θα κάνω μία σύνδεση με τις Τρύπες και το παρόν. Έχω την αίσθηση ότι το κοινό που σε παρακολουθεί τώρα, σε σχέση με αυτό που ήταν στις Τρύπες, είναι πιο προσηλωμένο στη μουσική. Νομίζω ότι στις Τρύπες υπήρχε κόσμος που πήγαινε για να φωνάξει, να πετάξει πέτρες ή να ανάψει ένα καπνογόνο, ενώ στην προσωπική σου σταδιοδρομία είναι πιο συγκεντρωμένοι στη μουσική και αυτό που νιώθουν.
Ναι κι εγώ το βλέπω. Νομίζω ότι μέσα από δέκα χρόνια πορείας μετά τη διάλυση από Τρύπες, έρχονται στιγμές που με πιάνω κι εγώ με κάποιο τρόπο, θα ακουστεί λίγο ψωνίστικο, αλλά καμαρώνω για το ακροατήριο που έχουμε διαμορφώσει. Για το ότι έχουμε κάνει ακροατές. Καμαρώνω όχι με αυταρέσκεια, ξέρω ότι δουλεύοντας όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει ένα συνειδητοποιημένο και ευφυές ακροατήριο, στο οποίο δε μπορούμε να κάνουμε πλάκα με τίποτα. Δηλαδή αν κάνουμε μαλακία θα μας γκρεμίσουν επί τόπου. Γιατί εμείς τους έχουμε φτιάξει έτσι. Δηλαδή έχουμε βοηθήσει στο να υπάρχει ένα ακροατήριο, το οποίο να είναι και με κριτικό βλέμμα επάνω μας και με αγάπη. Είναι μυημένο, αν θέλεις, σε ένα επίπεδο μουσικής και σχέσης και ενέργειας, όπου αν εμείς ποτέ πέσουμε από αυτό, θα μας εγκαταλείψει και καλά θα κάνει. Και χαίρομαι, είμαι περήφανος για αυτό που έχουμε δημιουργήσει.

Πόσο έχει παίξει ρόλο σε αυτό και ο στίχος; Θέλω να πω ότι ξεκινάς παλιότερα με το στίχο «Για την πατρίδα κι όλους αυτούς» ή το «Η Ασφάλεια ξέρει» π.χ. και προχωράς σε μία στιχουργική πολύ πιο βαθιά. Βοηθάει αυτό στο να αποφύγουμε τη σύγχιση του στίχου με το σύνθημα;
Αυτό δεν το ξέρω, δε γράφω ποτέ λαμβάνοντας υπόψη μου συνθήματα. Και το "Σιγά Μην Κλάψω" έγινε σύνθημα, ενώ εγώ έγραψα μία κουβέντα. Δεν ξέρεις ποτέ πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο λόγος σου. Εξάλλου το "Για Την Πατρίδα" το έγραψα όταν ήμουν 23 χρονών και τα ένιωθα όλα αυτά, έβγαλα τις σκέψεις μου σε ρυθμό και λόγο και τώρα είμαι 50 χρονών και ξαναπαλεύω με το λόγο και το ρυθμό, αλλά από εδώ που βρίσκομαι πια. Το ποτάμι, λένε, ποτέ δεν είναι το ίδιο, ποτέ δεν κοιτάς το ίδιο ποτάμι. Στα παλιά μας τραγούδια νιώθω σα να βλέπω μία παλιά αγαπημένη φωτογραφία. Βλέπω το πώς ήμασταν τότε και νιώθω πολύ καλά. Πάντα είχαμε μία τίμια σχέση και με αυτό που κάναμε και με τους εαυτούς μας και τη μουσική μας.

Αν υποθέσουμε ότι εκείνος ο νεαρός 23χρονος... πάνκης να το πούμε;
Ε, ναι, με το punk εμείς ξεκινήσαμε.

Αν λοιπόν έβλεπε τον Αγγελάκα του σήμερα τι θα του έλεγε και τι θα απαντούσες;
Κοίταξε να δεις, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι εγώ σα Γιάννης έχω βαθιά επίγνωση των βημάτων μου και αυτής της αλυσίδας όλων αυτών των χρόνων δουλειάς και τρέλας που έχω ζήσει. Δηλαδη δε νιώθω και πολύ μακριά από τον 23άρη Γιάννη. Δηλαδή τον έχω, τον ξέρω, νιώθω μια φυσική εξέλιξή του. Η μνήμη μου είναι ζωντανή μέσα μου. Δε μπορώ να σου περιγράψω παραπέρα, όλες οι ηλικίες είναι παρούσες εδώ.

Ήθελα να μιλήσουμε και για τον κινηματογράφο που είναι μία παλιά ιστορία. Μετράμε τρία soundtrack, έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και μία ταινία για την πορεία σου. Ποια είναι η σχέση σου και τι μέλλον βλέπεις;
Πάντα μου άρεσε το σινεμά, το να είμαι ηθοποιός δεν το είχα και μεράκι, απλά ο Νίκος (σ.σ. Νικολαΐδης, ο δημιουργός της ταινίας), επειδή κάναμε παρέα πριν την ταινία, κουβέντα στην κουβέντα με έπεισε κάποια στιγμή και επειδή ήταν και καλός δάσκαλος τον εμπιστεύτηκα, το έζησα σαν εμπειρία και τελειώνει κάπου εκεί, γιατί η δουλειά μου είναι η μουσική. Τώρα οι μουσικές που έκανα για το "Χαμένο" και για το "Ψυχή Βαθιά" μου αρέσουν, γιατί μία ταινία και ένας σκηνοθέτης μπορεί να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια και ήχους και ιδέες που αν δεν πέφταν στο δρόμο σου αυτοί οι άνθρωποι μπορεί ποτέ να μην τα σκεφτόσουν. Π.χ. τα πολυφωνικά στο "Ψυχή Βαθιά" ή το τραγούδι "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα". Οπότε είναι μία πρόκληση, είναι ένα παιχνίδι, γιατί το χρειαζόμαστε που και που να βρίσκεται ξαφνικά κάποιος μπροστά σου και να σου λέει «δε μου κάνεις και κάτι έτσι;» και να σε βγάζει από τη ρότα σου, να σε προκαλεί να γεμίσεις εικόνες. Είναι ένα καινούργιο άδειο τραπέζι και κάτι πρέπει να βάλεις εκεί πάνω. Όλο αυτό με γοητεύει. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέλλον, αλλά ως τώρα το ευχαριστήθηκα και έκανα πράγματα που δε θα έκανα αν δεν έμπλεκα με τον κινηματογράφο.

Έχεις ασχοληθεί και με το κομμάτι «παραγωγή». Κάποια στιγμή θα βρεθεί και κάποια νέα μπάντα, που θα βγει τώρα στο χώρο και θα την αναλάβεις;
Ω, βέβαια! Αν άκουγα κάποιο υλικό από πιτσιρικάδες... Που να ένιωθα ότι μπορώ να βοηθήσω, όχι τίποτα άλλο. Αν είναι ήδη τέλειο, ακόμα καλύτερα, αλλά και μόνο να έβλεπα ότι υπάρχει κάποια ιδέα ή σε κάποια μπάντα μία φλόγα που μπορεί να γίνει πυρκαγιά, θα έβαζα όσο μπορούσα το χεράκι μου. Για την ώρα όμως κάνουμε αυτά, παραγωγές στον Ψαραντώνη, ετοιμάζουμε στον Ψαρογιώργη μαζί με τον Βελιώτη. Και επίσης κάτι που θα ήθελα σιγά-σιγά να κοινοποιείται είναι ότι η All Together Now σε λίγο θα βγει με δικό της αυτόνομο και ανανεωμένο site, δικιά της διανομή και με downloads και γενικότερα ανεξαρτητοποιούμαστε εντελώς από εταιρίες και δίκτυα διανομής. Θα έχουμε μία απευθείας σχέση με ακροατήρια, φίλους κτλ.

Πάνω σε αυτό που λες για τα νέα συγκροτήματα, το ένιωσες εσύ από την παλιότερη γενιά όταν ξεκινούσες;
Ε βέβαια, τι θα ήμασταν εμείς αν δεν είχαμε ακούσει το "Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος" και αν δεν είχαμε ακούσει βέβαια το "Φλου", που ουσιαστικά μας ταρακούνησε και μας ξύπνησε. Δε χρειάζεται να σε πάρει κανείς από το χέρι. Ο Παύλος, ας πούμε, με το "Φλου" έγινε δάσκαλος για μία ολόκληρη γενιά πιτσιρικάδων, χωρίς να χρειαστεί να μας πει κάτι παραπάνω, μας έδωσε αυτό το δίσκο. Έτσι κι αλλιώς, στην Τέχνη, για αυτόν που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί, που έχει έρωτα για κάτι, εννοείται ότι χρησιμοποιεί το έργο του προηγούμενου. Θα στηριχθεί κανείς, θα ακούσει, θα αφυπνιστεί, θα επεξεργαστεί αυτά που του πρόσφερε η προηγούμενη γενιά.

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET