Non Serviam: «Τα είδη και οι σκηνές προορίζονται για να ανατραπούν»

Η ανακοίνωση από πλευράς των Non Serviam πως βρήκαν δισκογραφική στέγη για να κυκλοφορήσουν τον, εκπληκτικό δεύτερο δίσκο τους, ήταν ιδανική αφορμή για να τους προσεγγίσω. Το "Le Cœur Bat" δεν είναι ένας συνηθισμένος δίσκος, ούτε ηχητικά ούτε και θεματικά. Για την ακρίβεια, η ανώνυμη γαλλική πειραματική κολεκτίβα των Non Serviam, δεν είναι άλλο ένα, avant-garde obscure συγκρότημα που αξιοποιεί το μυστήριο ως μια απλώς εμπορική ή καλλιτεχνική πτυχή.

Το βασικό συνθετικό μέλος της κολεκτίβας, σε συνεργασία με το πιο κοντινό άτομο-συνεργάτη/τρια του, ανταποκρίθηκαν και μας εισάγουν στον πολυεπίπεδο κόσμο τους. Η συζήτηση, χείμαρρος αφοπλιστικής αμεσότητας και ειλικρίνειας, δεν περιορίζεται σε όλες τις αισθητικές και ηχητικές πτυχές τόσο του συγκροτήματος και του "Le Cœur Bat". Επεκτείνεται σε μια συζήτηση περί ανωνυμίας, τέχνης, αναρχισμού και ιδεολογίας, τόσο εντός του (extreme) metal (και τους Rotting Christ) όσο και γενικότερα επί του παρόντος, αγγίζοντας κάθε ενδιάμεσο ζήτημα που προέκυπτε. Οι Non Serviam ανατρεπτικοί, όπως και η τέχνη τους, μας συστήνονται με την κάτωθι συνέντευξη.

Γεια σας Non Serviam, είμαι ο Αποστόλης και σας καλωσορίζω στο Rocking.gr! Ελπίζω να είστε καλά και ασφαλείς. Συγχαρητήρια και για το νέο σας δίσκο! Θεωρώ πως είναι από τους καλύτερους της χρονιάς έως τώρα. Επηρέασε καθόλου η γενικότερη κατάσταση του lockdown την προετοιμασία του;

Πρώτα απ' όλα γεια και ευχαριστούμε. Ας πούμε πως η πανδημία δεν επηρέασε ιδιαίτερα τη δημιουργία του δίσκου, επειδή ο τρόπος που συνθέτουμε μουσική υπονοεί πως σχεδόν κάθε ένα από τα τραγούδια μας, έχει στην ιστορία του αρκετούς μήνες ή και χρόνια ωρίμανσης, και αυτό που ισχύει για κάθε κομμάτι, ισχύει επίσης και για τη σύλληψη του ίδιου του άλμπουμ, που χρειάστηκε αρκετά χρόνια. Οι κυκλικές αλλαγές δεν μπορούν να επηρεάσουν αυτήν την αργή και μακρά εργασία. Αυτό που έχει επηρεάσει άμεσα ο Covid, είναι την κυκλοφορία του άλμπουμ, που έχει αναβληθεί αρκετές φορές, για παράδειγμα εξαιτίας του lockdown στην Ιταλία και τη Γαλλία αυτό το φθινόπωρο. Χωρίς την πανδημία, αυτό το άλμπουμ θα είχε κυκλοφορήσει πέρυσι.

Μας αρέσει η ιδέα να κάνουμε τους metalheads να ακούνε ηλεκτρονική μουσική (και το αντίστροφο)

Θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες ένα σύντομο ιστορικό της μπάντας καθώς και της κυκλοφορίας του άλμπουμ; Αν δεν απατώμαι, ήταν έτοιμο πριν την υπογραφή σας με τις Code666/Aural Music.

Έχεις δίκιο. Με βάση το άλμπουμ που έχεις ακούσει, η Emi από την Code666 επέλεξε να μας υπογράψει και είναι προς τιμή της το ότι δεν επεδίωξε να παραμορφώσει τη φύση αυτού του δίσκου, παρά τις περίεργες ιδιαιτερότητές του, τις ιδιότητές και τις πιθανώς αντικρουόμενες πλευρές του. Είναι αλήθεια ότι έχουμε μια συγκεκριμένη, περισσότερο ή λιγότερο διαπεραστική, τάση προς την τελειομανία, και οποιοσδήποτε εξωτερικός παρεμβατισμός θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη τη διαδικασία (κάτι που όμως δεν σημαίνει ότι δεν λαμβάνουμε γνώμες και συμβουλές...). Όλοι όσοι θα ακούσουν και θα εκτιμήσουν αυτό το άλμπουμ, θα είναι σε θέση να ευχαριστήσουν την Emi που επέτρεψε την κυκλοφορία του κάτω από τόσο ευνοϊκές συνθήκες, σε σχέση με το δυσμενές πλαίσιο κατά το οποίο πολλές εταιρείες μας πρόσφεραν μια υποδεέστερη κυκλοφορία (χωρίς να υπολογίζονται εκείνοι που κατέθεσαν τα χαρτιά τους για χρεωκοπία ή που πάγωσαν κάθε τους δραστηριότητα ).

Οι Non Serviam γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ως ένα μονομελές συγκρότημα κυρίως ηλεκτρονικής και πειραματικής μουσικής, κάτι που σημαίνει πως συνέθετα μουσική μόνη μου στη γωνία μου, για τον εαυτό μου και ίσως μερικούς φίλους. Εκείνη την εποχή, η «επιλογή» της electro ήταν η μόνη που πραγματικά επέτρεπε σε κάποιον να συνθέσει μουσική μόνος του. Αυτό σημαίνει επίσης ότι αυτό το electro ύφος περιέχει άλλες στυλιστικές φιλοδοξίες. Αυτή η κάπως αυτιστική παραγωγικότητα πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή επιθετικών και ζωντανών κοινωνικών κινημάτων που επίσης την έθρεψαν, κάτι πολύ αισθητό και στα samples που χρησιμοποιούνται σε αφθονία.

Εκείνη την εποχή, οι Non Serviam ενδιαφερόταν να παραμείνουν μονομελές σχήμα, ενώ σήμερα αυτή η πτυχή είναι περισσότερο μια κατάσταση από ότι μια επιλογή και δεν είναι πλέον τόσο αληθινή. Στη συνέχεια, σε ένα σημείο προέκυψε η επιθυμία να κάνουμε τους ανθρώπους να ακούσουν τη μουσική και έτσι γεννήθηκε το συγκρότημα, ώστε για να δημιουργήσει εντελώς μόνο του το πρώτο του άλμπουμ "Un Petit Peu D'Amour Pour La Haine". Ωστόσο, δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια για την προώθησή του εκτός από τη διάθεση του στο bandcamp και χαίρομαι που σήμερα διαπιστώνω ότι πολλοί άνθρωποι που ανακαλύπτουν τη μουσική μας με το "Le Cœur Bat" κλίνουν και ενδιαφέρονται για αυτό το πολύ electro πρώτο άλμπουμ.

Μας αρέσει η ιδέα να κάνουμε τους metalheads να ακούνε ηλεκτρονική μουσική (και το αντίστροφο). Το "Le Cœur Bat" είναι ένα πιο φιλόδοξο έργο, ήδη από τη σύνθεση αυτού του πρώτου τραγουδιού γύρω από το οποίο χτίστηκε το άλμπουμ. Στη συνέχεια, η ομάδα έδωσε στον εαυτό της τα μέσα για να ηχογραφήσει πολύ διαφορετικούς τύπους οργάνων, ηλεκτρικά και ακουστικά, κάτι που ήταν αδύνατο προηγουμένως, και διερεύνησε αυτές τις νέες προοπτικές. Αλλά το electro είναι ακόμα εκεί, και όχι μόνο σε τραγούδια που μοιάζουν περισσότερο με το πρώτο άλμπουμ, όπως τo "S'évaporer", αλλά και σε όλα τα τραγούδια και τον τρόπο με τον οποίο συντίθενται. Οι Non Serviam κράτησαν από το πρώτο άλμπουμ την αποφασιστικότητα και την καλλιτεχνική επιλογή να δημιουργήσουν «metal» με τεχνικές σύνθεσης από ηλεκτρονική μουσική. Ένα από τα στοιχεία που αποτελούν μέρος της πρωτοτυπίας μας, είναι το γεγονός πως αντιμετωπίζουμε τα όργανα που ηχογραφούμε (είτε φωνές ή άλλα όργανα, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, πιάνο, harpsichord και / ή ερυθρελάτη, όργανο, ακορντεόν, φυσαρμόνικα κ.λ.π.) σαν να ήταν, από τη στιγμή που θα καταγραφούν, samples.

Αυτό που ακούμε τελικά, είναι ασώματες φωνές, να λένε κάτι άλλο από αυτό που έπαιξαν και ήθελαν να πουν τα σώματα

Προσδιορίζετε τους εαυτούς σας ως μια ανώνυμη extreme metal κολεκτίβα από το Παρίσι. Γιατί επιλέξατε το concept της ανωνυμίας αν επιτρέπεται;

Πέρα από τα συνηθισμένα ακαταλαβίστικα (σ.σ. "mumbo-jumbo") πως θέλουμε η μουσική και το έργο τέχνης μας να είναι τα μόνα πράγματα που αποτελούν την ταυτότητά μας ως Non Serviam, έχουμε τους δικούς μας προσωπικούς λόγους για να παραμείνουμε ανώνυμοι, οι οποίοι είναι όσα κάναμε σε όλη μας τη ζωή σε διάφορες μουσικές και έξω-μουσικές δραστηριότητες. Στο μυαλό μας, είναι μια αρχή, κατά κάποιον τρόπο, κατά της βασιλείας των μικρόμυαλων συγγραφέων που βάζουν το όνομα και τα πνευματικά τους δικαιώματα παντού. Οι άνθρωποι μπορεί (ή και όχι) να είναι ενδιαφέροντες, είναι τα έργα που μας ενδιαφέρουν εμάς όμως και δεν ανήκουν σε κανέναν όταν είναι ελεύθερα. Καταλαβαίνω την περιέργεια που κάνει τον ακροατή να αναρωτιέται ποιοι είμαστε, αλλά όποιος ερευνά θα είναι απλά ένας τρελός που δεν καταλαβαίνει τι κάνουμε. Και αφού ανακαλυφθεί ποιοι είμαστε, τι; μεγάλο ζήτημα!

Δεν μας απασχολούν στο ελάχιστο οι αστικές ταυτότητες των μουσικών που ακούμε, η μουσική δεν έχει σύνορα και δεν διέπεται από την παραμικρή φθορά ταυτότητας αυτού του τύπου, σε αντίθεση με αυτόν τον άθλιο κόσμο. Στο παρελθόν, η ανωνυμία σε άλλα projects δεν αποδείχθηκε καν επαρκής για την αποφυγή παρενόχλησης από μερικά αρπακτικά. Επομένως, η ανωνυμία μας είναι μια φυσική διαδικασία και δεν μας απασχολεί τόσο όσο θα θέλαμε, δηλαδή όχι τόσο πολύ. Πέρα από όλα αυτά που μας φαίνονται προφανή, το ερώτημα του να γνωρίζουμε από πού προέρχεται η φωνή, από πού προέρχεται η μουσική, μεταφράζεται για εμάς να παραμένουμε ανοιχτοί και να μην απλουστεύονται από την ανάθεση σε μια εξατομικευμένη προσωπικότητα, που σε κάθε περίπτωση μπορεί μόνο φαντασιακή να είναι.

Κάθε πρωί, σκουπίζουμε τα πόδια μας στο χαλί των ταυτοτήτων μας. Σώματα που είναι πολύ υλικά, τραγούδια και παιχνίδια, είναι η προέλευση αυτής της μουσικής φυσικά, και δεν τίθεται θέμα διαγραφής αυτής της πτυχής, η οποία μπορεί επίσης να ακουστεί μερικές φορές κατά το ξύσιμο των χορδών, το πάτημα των πλήκτρων. Αλλά αυτό που ακούμε τελικά, είναι φωνές χωρίς σώμα, να αναμειγνύονται και ξαφνικά να λένε κάτι άλλο από αυτό που έπαιξαν τα σώματα και ήθελαν να πουν.

Η καταγραφή ετερόκλητων ειδών μας φάνηκε ο καλύτερος τρόπος να δώσουμε μια ιδέα για την προέλευση της μουσική μας

Πριν συζητήσουμε τη μουσική του "Le Coeur Bat", οφείλω να παραδεχθώ πως με ιντρίγκαρε ο τρόπος που περιγράφετε τον ήχο σας. "Industrial / Experimental / Black Μetal / Grindcore / Trip-Hop / Baroque / Electro / Doom / Crust για να απελευθερώσουμε οργή και ελευθερία στον κόσμο". Νομίζω πως είναι και αρκετά ακριβές. Που αποσκοπούσατε με αυτό το κολλάζ διαφορετικών ειδών;

Αυτή η κατάσταση δεν είναι ιδεολογική επιλογή. Δεν αναρωτηθήκαμε πώς να κάνουμε τη μουσική να ακούγεται σαν εκείνα και εκείνα τα είδη. Σε τραγούδια στα οποία εργαζόμαστε όλο αυτό το διάστημα, βρίσκουμε λίγο πολύ ίχνη άλλων ειδών (από drone έως τζαζ, συμπεριλαμβανομένων και βουλγαρικών τροπαρίων, παραδοσιακής αραβικής και ινδονησιακής μουσικής, Dub, μπαρόκ fandango, κ.λπ..). Όλα αυτά δεν έχουν προγραμματιστεί εκ των προτέρων, είναι προϊόν του ταξιδιού μας ως ακροατών και μουσικών. Σε καμία περίπτωση δεν είπαμε στον εαυτό μας ότι αυτό ή αυτό το κομμάτι ή αυτό το τραγούδι θα πρέπει να ακούγεται περισσότερο crust ή περισσότερο black metal. Για εμάς, υπάρχει ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας της αγνότητας και του απόλυτου στη μουσική μας έρευνα, αλλά σίγουρα δεν έγκειται σε μια συμπόρευση με την «καθαρότητα του είδους». Ακόμα κι αν εξακολουθεί να μην είναι ικανοποιητικό και ίσως λίγο περίεργο όπως φαίνεται σήμερα, η καταγραφή αυτών των ετερόκλητων ειδών μας φάνηκε ο καλύτερος τρόπος να δώσουμε μια ιδέα για τα μίγματα από τα οποία προέρχεται η μουσική μας: είμαστε περήφανοι που είμαστε μπάσταρδοι μικτού αίματος!

Ο αναρχισμός δεν είναι ούτε ένα στυλ μουσικής, ούτε μια πολιτισμική ταυτότητα, είναι μια επαναστατική διαδικασία

Το σπάσιμο κάθε είδους ορίων είναι συχνά απελευθερωτικό. Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, είστε μια αναρχική κολεκτίβα. Σας ώθησαν οι πεποιθήσεις σας σε αυτές τις ηχητικές εξερευνήσεις ή αυτές αναπτύχθηκαν σε παράλληλη τροχιά; Είναι οι ταμπέλες στη μουσική μια εξουσιαστική δομή;

Για να λέμε την αλήθεια, είμαστε περισσότερο μια κολεκτίβα αναρχικών (και / ή από το αυτόνομο κίνημα) που συνθέτουν μουσική παρά μια αναρχική μουσική κολεκτίβα, επειδή ο αναρχισμός δεν είναι ούτε ένα στυλ μουσικής, ούτε μια πολιτισμική ταυτότητα, είναι μια επαναστατική διαδικασία. Οι συναναστροφές μεταξύ των διαφόρων τρεχόντων συνεργατών στους Non Serviam, είναι επίσης προϊόν μιας κοινής και δυστυχώς μειοψηφικής απογοήτευσης απέναντι στην ένδεια και άμυαλη καλλιτεχνική προσέγγιση στην πολιτική. Ναι, οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό το σχήμα προέρχονται και συναντήθηκαν σε διάφορους αγώνες και όχι σε μουσικά περιβάλλοντα. Να είστε προειδοποιημένοι, όλοι έχουμε τα χειρότερα ελαττώματα του αναρχισμού: μισούμε τους χίπηδες, δεν δίνουμε καμία δεκάρα για τη νομιμότητα ή τη επιβολή της μη βίας, δεν έχουμε σεβασμό στις παραδόσεις και τη λαογραφία, ακόμη και των αναρχικών, και απέχουμε πολύ από το να είμαστε ευγενικοί και με καλή συμπεριφορά.

Μερικές φορές, publications, μουσικοί δημοσιογράφοι, κριτικοί κλπ, χαρακτηρίζουν πειραματικές, ή ανόμοιες κυκλοφορίες ως "avant-garde". Και εγώ έτσι θα χαρακτήριζα τη μουσική σας. Πέραν της όλης «ταμπελοποίησης», πώς αντιλαμβάνεστε το avant-garde στη μουσική του 2021; Συμφωνείτε με τον τρόπο που χρησιμοποιείται;

Είναι μια περίπλοκη ερώτηση. Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι ποτέ δεν έχουμε ορίσει τον εαυτό μας έτσι και ότι κάτι τέτοιο θα μας φαινόταν παράλογο, εκτός εάν είμαστε σοβαροί σουρεαλιστές, Ντανταϊστές, φουτουριστές ή καταστασιακοί αλλά και πάλι... Πριν καταφέρουμε να αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας "avant-garde", θα έπρεπε να δώσουμε στον εαυτό μας τα μέσα για να υποστηρίξουμε αυτόν τον ισχυρισμό. Τούτου λεχθέντος, δεν είσαι ο πρώτος που διαπίστωσε ότι αυτός ο όρος έχει νόημα όταν μιλάει κανείς/καμία για τη μουσική μας, και παρά την παράξενη φύση του όρου, αυτό που ακούμε είναι μια ευγενική εκτίμηση για αυτό που μπορούμε να θεωρήσουμε μοναδικό στη μουσική μας.

Δεν επιδιώκουμε να παράγουμε τα μέσα επίθεσης σε ιδρύματα και θεσμούς, αλλά ένα soundtrack της επίθεσης σε αυτά

Πιστεύω πως η πρωτοποριακή τέχνη θα έπρεπε να είναι επίσης συγκρουσιακή. Όχι μόνο αισθητικά, αλλά και ιδεολογικά. Θεωρείτε πως το extreme metal παρέχει τα κατάλληλα εφόδια για μια επίθεση στους θεσμούς της σύγχρονης κοινωνίας με έναν ουσιώδη και όχι «φθηνό» τρόπο;

Σίγουρα όχι. Το πρόβλημά μας με αυτόν τον κόσμο είναι τόσο με άτομα, με κοινωνικές ομάδες όσο και σε τοίχους και συρματοπλέγματα. Και αν ορισμένοι μουσικοί έχουν ήδη καταφέρει να σπάσουν παράθυρα με τον ήχο τους, καμία μουσική δεν έχει σπάσει ποτέ έναν τοίχο. Η μουσική μας (όχι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη) δεν θα καταστρέψει ποτέ τις φυλακές στις οποίες πεθαίνουμε και την εργασία που μας εκμεταλλεύεται και μας κάνει να ζούμε στη δυστυχία. Δεν επιδιώκουμε με τους Non Serviam να παράγουμε μέσα επίθεσης σε ιδρύματα και θεσμούς, αλλά μάλλον ένα soundtrack της επίθεσης σε αυτά τα ιδρύματα και τους θεσμούς για όσους θα το ήθελαν. Φυσικά, δεν συνθέτουμε μουσική που οι άνθρωποι μπορούν να ακούσουν ενώ σηκώνουν αλτήρες, προτιμούμε να φανταστούμε ότι είναι καλή μουσική να φτιάξει κανείς/καμία ένα εργαστήριο παρασκευής Molotov με τους φίλους του ώστε να βάλει φωτιά στα πλατείες των Champs Élysées και του Συντάγματος αυτού του κόσμου.

Ανάμεσα στα tags της σελίδας σας στο bandcamp, υπάρχει και αυτό του "anarchist black metal". Εάν υπάρχει όντως τέτοια σκηνή, θεωρείτε εαυτούς μέλος της;? Έχετε επηρεαστεί από κάποια μπάντα που καθιέρωσε τον όρο, όπως οι Iskra για παράδειγμα;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια αναρχική black metal σκηνή, όπως υπήρχε μια anarcho-punk σκηνή για παράδειγμα, και δεν μπορώ να πω αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεδομένου του τι προσέφερε η anarcho-punk σκηνή, ή μάλλον και όσων δεν έκανε. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε πράγματι να παρατηρήσουμε ότι το black metal ενδιαφέρει όλο και περισσότερους αναρχικούς και το αντίστροφο. Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι, πράγματι, υπάρχουν όλο και περισσότερες αναρχικές μπάντες black metal μπάντες και όλο και περισσότεροι αναρχικοί ακούνε black metal. Σχετικά με πολλές από αυτές τις λεγόμενες RABM μπάντες, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής (και χωρίς εχθρότητα απέναντί ​​τους), το όραμά τους για τον αναρχισμό είναι για μένα πολύ μη-ικανοποιητικό, δεδομένου ότι συχνά αφορά περισσότερο την αναρχική λαογραφία και πολιτισμό (λογότυπα, όμορφα λόγια και αρκετά οπτικά), αλλά οι στίχοι τελικά προσφέρουν λίγο περισσότερο από τις επαναστάσεις του αναβιωμένου λενινισμού και τους κακώς αφομοιωμένους ρεφορμισμούς. Τούτου λεχθέντος, πάντα μου άρεσαν πολύ οι Iskra για τη μουσική τους.

Στη Νορβηγία, black metal μπάντες μπορούν να κερδίσουν Grammy και να τραγουδήσουν μπροστά στον βασιλιά της χώρας

Επιπρόσθετα, έχετε ένα poster, που αναγράφει «να κάνουμε το black metal ξανά απειλητικό». Τι συνέβη στο black metal και κατέστη «ασφαλές»;

Σε ευχαριστούμε για αυτήν την ερώτηση, τη βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρουσα. Αυτό είναι ένας μικρός φόρος τιμής στο label Profane Existence, του οποίου το σύνθημα ήταν «να κάνουμε ξανά το punk απειλητικό». Όταν η Profane Existence γεννήθηκε το 1989, η πανκ σκηνή ήταν ήδη εδραιωμένη, αν όχι υπερβολικά πολύ ώστε να διατηρήσει την αρχική της επικινδυνότητα. Είναι η παγίωση αυτής της κατάστασης που η PE προσπάθησε να ανατρέψει μέσω της μουσικής, αλλά και μέσω fanzines και τη διάδοση αυτού του συνθήματος. Η ανατρεπτική δυνατότητα έγκειται τουλάχιστον στο γεγονός ότι δεν αφορά μόνο τη μουσική, αλλά και πολλές άλλες σχετικές πρακτικές, συμπεριλαμβανομένης της πτυχής 100% D.I.Y. που μοιραζόμαστε.

Πέρα από αυτήν την αναφορά, ενώ λαμβάνουμε υπόψη, όπως έχουμε ήδη πει, ότι δεν είναι οι νότες αυτές που θα γκρεμίσουν τους τοίχους, όπως σε όλες τις άλλες δραστηριότητές μας, κυριολεκτικά μας μαγνητίζει στον τρόπο δημιουργίας μουσικής, το ζήτημα της ανατροπής. Φαίνεται ήδη σημαντικό για εμάς ότι η ανατρεπτική προοπτική είναι ένας διαρκώς παρών ορίζοντας που δεν περιορίζεται σε ένα ορισμένο πεδίο, εκείνο της πολιτικής: δεν είναι θέμα δημιουργίας μουσικής, ώστε να είναι ανατρεπτική, πρόκειται για δημιουργία μουσικής, ή οτιδήποτε άλλο, έχοντας την ανατροπή ως γραμμή σκέψης.

Όλοι γνωρίζουν την ιστορία της γέννησης του black metal και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την επικίνδυνη και υπερβατική πτυχή του πρώιμου black metal. Ενώ ο κίνδυνος και η υπέρβαση δεν είναι απαραίτητα ανατρεπτικά, εξακολουθούμε να βλέπουμε κάτι ανατρεπτικό σε αυτό και οι εγγενείς ιδεολογίες αμηχανίας και ναυτίας ορισμένων από τους πρώτους πρωταγωνιστές του black metal, δεν μειώνουν την ένταση αυτής της εξέγερσης των νέων. Είναι η βούληση αυτών των λίγων νεαρών αδρανών (σ.σ. "idle") metalheads να γίνουν ο καρκίνος του υγιούς σώματος της κοινωνίας τους (νορβηγική κοινωνία σε αυτήν την περίπτωση) που μπορούμε να εκτιμήσουμε.

Είναι αυτή η αποδιοργανωτική πτυχή του πρώτου κύματος του black metal, που βρέθηκε επίσης στα πρώτα κύματα του γαλλικού ή του ελληνικού black metal, το οποίο ανέκαθεν μας ενδιέφερε και μας επηρέασε, πέρα ​​από τη μουσική. Αλλά αυτή η φλόγα της εξέγερσης (και όπως είπε ο Durutti «η μόνη εκκλησία που φωτίζει είναι αυτή που καίγεται»!) έχει οδηγήσει μερικούς από αυτούς να αγκαλιάσουν μια βρωμερή ιδεολογία (μερικές φορές ακόμη και τη χειρότερη ιδεολογία που έχει δημιουργηθεί από την ανθρωπότητα) που προσφέρεται σε αυτούς ως λύση. Μερικές φορές υπάρχει μόνο μια λεπτή γραμμή μεταξύ της ανατροπής και των δυσάρεστων, άθλιων, ακόμη και κακών μορφών παραβάσεων.

Δυστυχώς πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που τη διέσχισαν εκείνη την εποχή, και ακόμη χειρότερα κάποιοι που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ας τους αφήσουμε να πεθάνουν εκεί! Αυτοί, προδίδουν τις σοβαρά ανατρεπτικές δυνατότητες του black metal. Σήμερα το black metal βιώνει χειρότερα από ό,τι έχει βιώσει το πανκ. Στη Νορβηγία, για παράδειγμα, πιστεύω ότι black metal μπάντες μπορούν να κερδίσουν ένα Grammy και να τραγουδήσουν μπροστά στον βασιλιά της χώρας. Οι περισσότερες από τις μεγάλες μπάντες διαχειρίζονται τη δισκογραφική τους και τη σχεδόν πάντα ψεύτικη εικόνα ως εμπρηστών εκκλησιών, λες και τρέχουν κάποιο franchise της Marvel, και αυτά τα αστεία δεν είναι ενδιαφέροντα, χωρίς μερικές φορές να εμποδίζουν την εμφάνιση εξαιρετικών δίσκων σε αυτό το σάπιο πλαίσιο. Όπως έκανε η Profane Existence στο πανκ κίνημα (ή οι παράνομοι στο σκληρωτικό, «εναλλακτιβιστικό» και ειρηνικό αναρχικό κίνημα των παλιών ημερών), είναι ένα ζήτημα το να κλωτσήσουμε την εγκατεστημένη και ειρηνική ανατροπή, να έρθει και η δική της σειρά να ανατραπεί.

Πώς πήγαμε από μια black metal σκηνή, όπου αυτό που μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τους μουσικούς είναι η υπερβολικά πολιτικά επικίνδυνη επιλογή φασιστικών αντιλήψεων, σε μια σχεδόν γενικευμένη υποταγή σε «ασφαλείς» πρακτικές και αξίες του σύγχρονου καπιταλισμού; Είναι μια περίπλοκη και βαθιά ερώτηση, της οποίας η απάντηση αποτελεί ένα από τα κλειδιά του κόσμου, όπως αυτός εξελίσσεται. Για εμάς, οι ασφαλείς χώροι είναι εξίσου μέρη που πρέπει να ανατραπούν όπως οι «καταπιεστικοί χώροι», επειδή δεν υπάρχει τίποτα ανατρεπτικό στην ασφάλεια, την ισότητα ή οποιαδήποτε άλλη άρνηση ελευθερίας.

Όπως είπε ο Déjacque, είναι «με το χέρι και την καρδιά, με τη λέξη και το στυλό, με το στιλέτο και το όπλο, Με την ειρωνεία και την ατιμωσία, με τη λεηλασία και τη μοιχεία, με τη δηλητηρίαση και τη φωτιά» που συνεχίζεται ο αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας και κυριαρχίας μεταξύ των οποίων ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία (όλα πάρα πολύ παρόντα ανέκαθεν στο metal, συμπεριλαμβανομένης της δήθεν «ασφάλειας»). Η κουλτούρα μας, δεν έχει να κάνει με την απόρριψη των καταπιεστών και την αναζήτηση άλλων θυμάτων ώστε να συμπάσχουμε, ο στόχος μας είναι να καταστρέψουμε τους κυριάρχους, όχι να τους «ακυρώσουμε», και δεν πρόκειται να είναι ασφαλής!

Η φιγούρα του Σατανά υπήρχε ανέκαθεν στην ιστορία των επαναστατών

Βρίσκετε κοινό στιχουργικό έδαφος ανάμεσα σε εωσφορισμό και αναρχισμό; Θελήσατε ποτέ να τα συνδυάσετε στιχουργικά;

Αντίθετοι με οποιαδήποτε μορφή θεϊσμού, ας διευκρινίσουμε αρχικά ότι δεν ισχυριζόμαστε πως ανήκουμε σε κάποιο ρεύμα του σατανισμού, ή πως είμαστε στην πραγματικότητα Σατανιστές. Ο Εωσφόρος, όπως ο Προμηθέας, ο βασιλιάς των Πιθήκων ή ακόμα και ο Σπάρτακος και ο Ned Ludd είναι περισσότερο ή λιγότερο μυθικές ή μυθικές μορφές που δεν διαδραματίζουν άλλο ρόλο για εμάς από ενσαρκώσεις και σύμβολα αυτής της εξέγερσης που συνίστανται στη αρπαγή από τους θεούς της φωτιάς, της δύναμης της γνώσης. Ο Σατανάς είναι αυτός που προτιμούσε το φως και την αμφιβολία από την υπακοή, την πίστη και το τελετουργικό, είναι αυτός που συμβολίζει το πώς κάποτε ο καθένας μας ρίχτηκε με μια συντριβή από τον Κήπο της Εδέμ που θα μπορούσε να ήταν Ζωή. Non Serviam, «Δεν θα υπηρετήσω», αυτό είναι που ο Σατανάς απάντησε στην πρόταση μιας ζωής ρυθμισμένης σαν ρολόι από δεισιδαιμονίες και υποταγές σε οντότητες, είτε είναι φανταστικές είτε όχι...

Πρέπει επίσης να είναι γνωστό (και αυτό, πολλοί αναρχικοί το αγνοούν αυτές τις μέρες) ότι η φιγούρα του Σατανά υπήρχε ανέκαθεν στην ιστορία των επαναστατών. Ο Μπακούνιν είχε δηλώσει για παράδειγμα: «Αλλά έρχεται ο Σατανάς, ο αιώνιος εξεγερμένος, ο πρώτος ελεύθερος στοχαστής και ο απελευθερωτής των κόσμων. Ντροπιάζει τον άνθρωπο για τη ζωώδη άγνοια και υπακοή του. Τον χειραφέτησε και αποτυπώνει στο μέτωπό του τη σφραγίδα της ελευθερίας και της ανθρωπότητας, ωθώντας τον στην ανυπακοή». Ή όπως είχε πει ο Dejacque, με χιούμορ: «Βοήθησε τον εαυτό σου... Η κόλαση θα σε βοηθήσει!». Είμαστε μέρος της συνέχειας αυτού του πραγματικά άγριου και μη πολιτισμένου μέρους της μακράς ιστορίας των επαναστατικών κινημάτων.

Ενδιαφέρθηκα πρόσφατα για τους Rotting Christ εξαιτίας των ερωτήσεων σχετικά με τους Non Serviam και μου άρεσαν αρκετά

Οφείλω να δηλώσω πως το "Non Serviam" είναι πιθανώς το πιο γνωστό τραγούδι καθώς και το motto των Rotting Christ, της πιο μεγάλης εγχώριας metal μπάντας. Πώς επιλέξατε να ονομάσετε έτσι την κολεκτίβα;

Ως ένας extreme metal ακροατής, πάντα άκουγα για τους Rotting Christ, αλλά η μπάντα δεν ήταν ποτέ μέρος των συνηθισμένων αναφορών μου, κάτι που με εκπλήσσει γιατί μου αρέσει πολύ το ελληνικό black metal από τα γεννοφάσκια του. Στην πραγματικότητα, ενδιαφέρθηκα πρόσφατα για αυτό το συγκρότημα εξαιτίας των ερωτήσεων που τέθηκαν σχετικά με τους Non Serviam και μου άρεσε αρκετά, γι 'αυτό σκοπεύω να βυθίσω λίγο περισσότερο στη δισκογραφία τους σύντομα. Όμως, η επιλογή του ονόματός μας δεν έχει καμία σχέση με αυτά, εκτός ίσως (μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για εμάς) μιας έλξης για εξέγερση, όπως εξηγήσαμε στην προηγούμενη απάντηση. Επιπλέον, η πολύ επιθετική αντωνυμία πρώτου προσώπου του «δεν θα εξυπηρετήσω», μια κυριολεκτική μετάφραση του Non Serviam, η οποία προφανώς αντιστοιχούσε στις αρχές του συγκροτήματος ως one-man band, είναι ακόμη πολύ επαρκής ως προς τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική ως κάτι που δεν έχει ανατεθεί σε συγκεκριμένους φορείς ή ατομικότητες, αλλά παρόλα αυτά εκφράζεται ως λόγος.

Αν η καρδιά χτυπά ακόμα, είναι επειδή ο μηδενισμός, μέσω του οποίου παγιδευόμαστε σε έναν θανατηφόρο κόσμο, δεν έχει κερδίσει

Πάμε στον δίσκο. Ο τίτλος μεταφράζεται ως «Οι Καρδιές Χτυπούν». Θα θέλατε να εξηγήσετε το νόημα του; Λειτουργεί ο δίσκος ως κάποιο κάλεσμα;

Ναι, σίγουρα. Κάθε σφαίρα που τοποθετείται στο περίστροφο της εξέγερσης είναι ένα χτυποκάρδι. Αυτό το άλμπουμ είναι ένα κάλεσμα για εκπυρσοκρότηση. Και αν η καρδιά χτυπά ακόμα, είναι επειδή ο μηδενισμός, αυτός μέσω του οποίου παγιδευόμαστε σε έναν θανατηφόρο κόσμο, δεν έχει κερδίσει ακόμα. Το "le cœur bat encore" (σ.σ. «οι καρδιές χτυπούν ακόμη) είναι μια υπενθύμιση στον εαυτό μας. Δεν είναι απαραίτητα εύκολο να γνωρίζουμε πως είμαστε ζωντανοί σε αυτόν τον κόσμο. Δεν πρόκειται να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε όλους, συμπεριλαμβανομένων των εαυτών μας, ως ζόμπι ή σκλάβους, όπως ίσως να κάναμε όταν ήμασταν νεότεροι, αλλά υπάρχει κάτι για το θάνατο, και ακόμη και τη νεκρική ακαμψία στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή, στη θλιβερή καθημερινή ζωή, είτε έχουμε υποστεί στέρηση της ελευθερίας, απαγορεύσεις της κίνησης, για ορισμένους να δημιουργήσουν, να μην πιστέψουν, να σκεφτούν... Επιδιώκουμε να βάλουμε τον εαυτό μας στο πλευρό αυτού που δεν μπορεί ποτέ να καταπιεστεί: επιθυμία, εξέγερση και το μίσος για κάθε εξουσία, και από αυτήν την πλευρά, ανεξάρτητα από την περίπτωση, η καρδιά εξακολουθεί να χτυπάει και πρέπει να συνεχίσουμε να ακούμε τους ρυθμούς της όπως τα βήματα του Godzilla πάνω από το Τόκιο.

Έχω ένα ιδιαίτερο κόλλημα για μεγάλα τραγούδια, τα οποία αποτελούν μέρος της μουσικής μου κουλτούρας

Αποφασίσατε να εκκινήσετε το άλμπουμ με το 25λεπτο ομώνυμο. Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί από μόνο του ξεχωριστή κυκλοφορία. Πώς και καταλήξατε σε τέτοια επιλογή και πώς καταφέρατε να ηχογραφήσετε ένα τέτοιο τραγούδι, με τόσα κανάλια ήχου και στρώματα;

Με δυσκολία, σίγουρα. Όσον αφορά την ηχογράφηση, τη σύνθεση και τη μίξη, αυτό το τραγούδι ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία του συγκροτήματος. Γνωρίζω ότι σε αυτούς τους καιρούς έλλειψης προσοχής που καθοδηγούνται από mainstream παραγωγές και την ανάγκη για μια σφιχτή ροή just-in-time, η προσφορά ενός τραγουδιού 25 λεπτών μπορεί να φαίνεται ακατάλληλη. Έχω ένα ιδιαίτερο κόλλημα για μεγάλα τραγούδια, τα οποία αποτελούν μέρος της μουσικής μου κουλτούρας. Για το ανέκδοτο, την εποχή του "Le Cœur Bat", ένα από τα κομμάτια που υπήρχε ιδιαίτερα στο μυαλό μου ήταν το "Born Again" από Overmars που διαρκεί 40 λεπτά και καλώ τους αναγνώστες σας να ρίξουν μια ματιά σε αυτό το αριστούργημα.

Για ό,τι λες για την πιθανότητα το "Le Cœur Bat" να ήταν ένα άλμπουμ από μόνο του, είσαι εύστοχος σε αυτήν σου την παρατήρηση, γιατί πράγματι, κατά τη στιγμή της ανάπτυξής του, το κομμάτι προοριζόταν να είναι ένα δικό του άλμπουμ. Μάλλον θα συνέβαινε κιόλας αν είχαμε δισκογραφική τότε, με πολλά χρήματα και τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουμε γρήγορα δίσκους (γιατί είμαστε και πολύ παραγωγικοί και πολύ ανυπόμονοι). Δυστυχώς, η πανδημία που σχετίζεται με τις δυσκολίες που ενέχει η διαδικασία διανομής, αποφάσισε διαφορετικά, και θελήσαμε να ακολουθήσουμε τη δική μας πλευρά, ειδικά επειδή, με την πάροδο του χρόνου, άλλα τραγούδια δημιουργήθηκαν και συμπεριλήφθηκαν αφού μας έβγαζε νόημα να μην τια διαχωρίσουμε. Κατά κάποιο τρόπο, όλα τα τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ σχετίζονται με το "Le Cœur Bat". Το κομμάτι "Je Contre", το οποίο είναι προγενέστερο, ήταν επιπλέον μια πρώτη πιο μέτρια προσέγγιση στην ίδια διαδικασία που οδήγησε στη σύνθεση του πρώτου κομματιού (ως μια πρώτη προσπάθεια).

Θεωρώ πως ο μηδενισμός κυριαρχεί ως θεματική στον δίσκο, αν και διοχετεύεται κάπως πιο «κοινωνικά». Στο "Infanticide", αποκαλείτε τις ανθρώπινες σχέσεις ως «ελλείψεις ελλείψεων». Ποια είναι η θεματική του κομματιού και πώς συνδέεται με τη γενικότερη φιλοσοφία;

Έχετε δίκιο, ο μηδενισμός είναι μια σημαντική θεματική αυτού του άλμπουμ, σε διαφορετικά επίπεδα και για διαφορετικούς λόγους. Όσο για το "Infanticide", το θέμα των στίχων αυτού του τραγουδιού, συγκεκριμένα, είναι πολύ προσωπικό για να συζητηθεί με αυτόν τον τρόπο και μπορεί να μην είναι τόσο ενδιαφέρον. Θα ενθαρρύνουμε πάντα ότι ο τρόπος που εκλαμβάνεται ένα τραγούδι, μια μουσική, μπορεί να διατηρήσει τη δική του μοναδικότητα στην ερμηνεία του από κάθε άτομο και είμαι περίεργος για το τι θα εκλάβουν οι ακροατές από τους στίχους αυτού του τραγουδιού. Γι' αυτό δεν θέλω να πω περισσότερα.

Το δελτίο τύπου ανέφερε πως ο ιθύνων νους της κολεκτίβας λειτουργούσε αποκομμένα στις αρχές από την υπόλοιπη γαλλική σκηνή, ως ερημίτης. Επηρέασε καθόλου, αυτή η νοοτροπία, τη φιλοσοφία σας;

Με τίποτα. Δεν έχει καμία σχέση με καμία φιλοσοφία, είναι μια αξιοθρήνητη κατάσταση. Επιπλέον, αυτοί που θα το κάνουν τρόπο ζωής είναι μόνο αστοί κοινωνικότητας (σ.σ. Μπουρζουαζία). Αυτή η αίσθηση εξηγείται από την αυτιστική κατάσταση σε συνδυασμό με τους περιορισμούς και τις δυσκολίες που γίνονται αντιληπτές σε αυτήν τη σκηνή, όπως και σε πολλές άλλες.

Τα είδη και οι σκηνές προορίζονται για να ανατραπούν

Στο (extreme) metal, η γαλλική σκηνή, ειδικά μετά το 2000, λογίζεται ως μια από τις πιο ανοιχτόμυαλες και προοδευτικές του χώρου. Όμως, εσείς αναφέρετε πως ήταν γεμάτη από αντιδραστικές ιδεολογίες. Το ίδιο και αυτή του punk. Εννοείτε και το μουσικό σκέλος της; Θεωρείτε και την αντίληψη του μέσου metal publication ή ακροατή επίσης αντιδραστικές, πάντα στην ίδια βάση;

Απολύτως. Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι παγιδεύονται σε ένα είδος, μια ειδικότητα, μία μόδα και ζουν σαλιαρίζοντας με τα υπόλοιπα. Οι φύλακες του ναού είναι ακόμη χειρότεροι από τους ναούς που φυλάσσουν. Για εμάς, τα είδη και οι σκηνές προορίζονται να ανατραπούν, να περιστραφούν, να υποστούν κακομεταχείριση και συγκροτήματα όπως οι Blut Aus Nord έχουν πράγματι δείξει πώς ο συνδυασμός μιας συγκεκριμένης ευκινησίας, και δεν με νοιάζει όσον αφορά το είδος, και της υπέροχης δημιουργικότητας ενός ατόμου, είναι σε θέση να παράγει αληθινά αριστουργήματα. Οι κριτικές που μπορούμε να κάνουμε για σκηνές ακραίας μουσικής, δεν αφορούν κυρίως τις ατομικές συμπεριφορές του ενός ή του άλλου, αλλά το τι κάνει αυτή η κατάσταση στην ίδια τη μουσική.

Αξιοποιείτε στις συνθέσεις αρκετές δυσαρμονίες και ηλεκτρονικά στοιχεία. Και τα δύο, κυριαρχούν στο extreme metal τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, δεν ηχείτε όπως μια συνηθισμένη black/death metal μπάντα. Ποιες είναι οι επιρροές σας σε αυτό το κομμάτι, και πώς επιλέγεται τι είδους riffing ταιριάζει πού;

Πρώτα απ 'όλα, είναι βέβαιο ότι έχουμε διάφορες επιρροές, όπως όλοι οι μουσικοί, που προέρχονται από αυτό που έχουμε ακούσει, εκτιμήσει και εξασκήσει επιμελώς. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι μας ορίζουν, αν και μόνο επειδή η διαφορετικότητά τους θα έκανε αδύνατη την ανάμειξή τους, αν ψάχναμε για μια στιλιστική καθαρότητα του να ανήκουμε κάπου. Σε αυτήν την ασυνήθιστη συνθετική μέθοδο, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μπάντες όπως οι Mysticum, ή οι Anaal Nathrakh στα πρώτα τους άλμπουμ, Agoraphobic Nosebleed και άλλοι όπως Neurosis, Godflesh, Swans και πολλοί άλλοι που έχουν ανοίξει το δρόμο για το ηλεκτρονικό παιχνίδισμα με εκλάμψεις extreme metal.

Τα riffs έχουν μια συνοχή που οδηγεί στον προσανατολισμό της «στυλιστικής ατμόσφαιρας» αυτού ή εκείνου του τμήματος στη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά είναι μάλλον η γενική ισορροπία του κομματιού, με αυτό που παίρνει από τις παύσεις και τις αντιθέσεις που θα καθορίσουν τις μεταπηδήσεις εμπρός και πίσω από το ένα στυλ στο άλλο, ή ακόμα και τις υπερβάσεις.

Αντιμετωπίζουμε τα φωνητικά ως μουσικά όργανα, ισάξια με τα ορχηστρικά μέρη

Πώς αντιμετωπίζετε τις «ανάγκες» που έχει φωνητικά κάθε σύνθεση; Τα φωνητικά μοιάζουν ως το τελευταίο κομμάτι του puzzle, μιας και υπάρχουν και αρκετά samples. Πώς καταλήξατε σε μια τόσο ανορθόδοξη προσέγγιση;

Πράγματι, τα φωνητικά γενικά παρεμβαίνουν στα τελικά στάδια της σύνθεσης, ενώ είναι μερικές φορές αρκετά νωρίτερα στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζονται συχνότερα τουλάχιστον ως ίσα με τα ορχηστρικά μέρη, μερικές φορές είναι στο βάθος, αλλά σχεδόν πάντα αντιμετωπίζονται ως όργανα. Αυτό που βρίσκεται στο προσκήνιο είναι μάλλον ο συντονισμός και η παραμόρφωση, των οποίων η φωνή μπορεί να είναι μέρος, αλλά παρ' όλα αυτά προέρχονται αρχικά από την κιθάρα. Επιπλέον, οι φωνές μας αντιμετωπίζονται συνήθως με εφέ κιθάρας και το περιεχόμενο των στίχων επηρεάζει τα riffs και αντίστροφα. Όλα αυτά δεν υπονοούν ότι οι λέξεις και η ποίησή τους έχουν δευτερεύουσα σημασία για εμάς. Αντιθέτως, αποτελούν μέρος της μουσικής, και αυτός είναι ίσως ο λόγος που βρίσκονται στην καρδιά των μουσικών γραμμών και όχι πιο μπροστά, ώστε να διαχωρίζονται από τη μουσική. Φυσικά, αυτή η πρόταση είναι κάπως αντι-mainstream, επειδή δεν υπάρχει κάποιο αστέρι ή "frontman" για να προτάξουμε στην μπάντα μας.

Για εμάς, η μουσική δεν ανήκει πλέον στους «δημιουργούς» της

Δεν υφίστανται πολλά μελωδικά μέρη, αλλά υπάρχουν αρκετά ξεσπάσματα. Το "I Watch You From Afar" είναι τέτοιο παράδειγμα. Ποια συναισθήματα, θεωρείτε, πέραν της οργής, περιγράφουν καλύτερα το "Le Coeur Bat" και ποιο θεωρείτε πως είναι το σωστό mindset για να βυθιστεί κανείς/καμιά στο album;

Όντως, η βαρβαρότητα και η άγρια ​​ένταση των ξεσπασμάτων μας ενδιαφέρουν περισσότερο από το να τα αποφεύγουμε. Οι μελωδίες (αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αυτό που εννοείς με τις "μελωδικές στιγμές" έτσι;), συχνά εισάγονται και αναμιγνύονται με ολόκληρη τη σύνθεση, χωρίς να την κυριαρχούν. Δεν προβάλλονται, αλλά παραμένουν εκεί, για παράδειγμα στα μανιακά riffs ή στις γραμμές των πλήκτρων. Συχνά, η ανάπτυξη του κομματιού τα ενοχλεί, δημιουργώντας παραλλαγές ή εξάρσεις που τους εμποδίζουν να πάρουν μια υπερισχύουσα θέση, ανώτερη από την αρμονία ή τη βαρβαρότητα του ρυθμού. Εκτός αυτού, ο ίδιος ο ρυθμός μπορεί να έχει μια μελωδική λειτουργία, εάν η μονάδα ήχου είναι δομημένη ώστε να του δίνει τέτοιου είδους χώρο. Τότε όμως, είναι προφανές ότι αυτός ο τύπος «μελωδίας» δεν θα μπορεί να αναγνωριστεί ως τέτοιος.

Δεν επιθυμούμε ιδιαίτερα να δώσουμε οδηγίες ακρόασης, ο στόχος δεν είναι να προσθέσουμε διδασκαλίες στη μουσική για να επιβάλουμε τις κατάλληλες στάσεις. Ίσως η μόνη οδηγία που θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι η ανοιχτομυαλιά, η περιέργεια, η συγκέντρωση και ένα ηχητικό σύστημα που σας επιτρέπει να ακούτε λεπτομέρειες. Για εμάς, η μουσική δεν ανήκει πλέον στους «δημιουργούς» της, και αυτό, βασιλικά, στον τομέα της υποδοχής.

Τα κυνήγια μαγισσών του ύστερου Μεσαίωνα και της Αναγέννησης είχαν ως αποτέλεσμα μια πραγματική σεξουαλική δολοφονία

Ένα τραγούδι σας, ονομάζεται "Salem". Θα θέλατε να εξηγήσετε τη θεματική του; Οι δίκες μαγισσών, έχουν ανέκαθεν συνδεθεί, ειδικά στη Γαλλία, με ταξικές συγκρούσεις και φεμινιστικά κινήματα.

Το θέμα αυτού του τραγουδιού είναι οι διώξεις. Η αναφορά στο Salem και στις παράλογες δίκες του σε αυτό το κομμάτι, είναι κυρίως συμβολική από οτιδήποτε άλλο, με την υπόθεση του Salem να είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Όλες οι μορφές δίωξης είναι ιδιαίτερες και περιέχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τα κυνήγια των μαγισσών του ύστερου Μεσαίωνα και ιδιαίτερα της Αναγέννησης στην Ευρώπη (εκ των οποίων οι δίκες του Salem είναι απλώς ένα εξαγώγιμο υποπροϊόν), είναι ιδιότυπα εξαιτίας της πίστης σε μια οργανωμένη συνωμοσία των μαγισσών που συναντιούνται το Σάββατο για να καταστρέψουν τον Χριστιανισμό κάνοντας μια συμφωνία με τον διάβολο, και εξαιτίας του ότι η δίωξη και το μαζικό κυνήγι αυτών των λεγόμενων μαγισσών, είχαν αποτέλεσμα μια πραγματική σεξουαλική δολοφονία (για να χρησιμοποιήσω τον όρο του Françoise d'Eaubonne).

Όλα αυτά, είναι σίγουρα πολύ συναρπαστικά και φανταστικά για τους λάτρεις της κυριακάτικης μαγείας, αλλά είναι μια τραγικά λανθασμένη εκτίμηση της ιστορίας κατά τη γνώμη μας. Ήταν οι ίδιες οι γυναίκες που ενοχοποιήθηκαν, και πιο συγκεκριμένα οι ηλικιωμένες γυναίκες που είχαν την ατυχία να είναι φροντίστριες με πρακτικές λίγο πολύ ειδωλολατρικές για τους Δομινικανούς και αναμφίβολα αρκετά χρήσιμες για τις γυναίκες, επομένως «μάγισσες». Είναι επίσης η φροντίδα που στοχοποιήθηκε από την Ιερά Εξέταση. Σχετικά με το ίδιο το τραγούδι, οι στίχοι είναι πολύ προσωπικοί, σχετίζονται με τα κακά συναισθήματα που διέρχονται από ανθρώπους που διώκονται με διαστροφή, την ύπνωση της εκδίκησης και της εξιλέωσης, τη βία και την απόγνωση που τους συνοδεύει, την καταδίκη σε συνεχόμενα βασανιστήρια, γιατί είναι ένα Rubicon όσα περνούσαν στις διώξεις, τα βασανιστήρια και τον αφανισμό του άλλου. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτό το κομμάτι επιδιώκει να περιγράψει ό,τι πιο απαίσιο και άψυχο ζει στον άνθρωπο.

Οι στίχοι του "Je Contre", βασίζονται σε κείμενα του Henri Michaux. Σε τι βαθμό σας έχει επηρεάσει;

Δεν είμαστε σκληροπυρηνικοί οπαδοί κάποιου συγγραφέα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο Michaux προτείνει μια ελευθερία γραφής και ζει και μοιράζεται μια εξέγερση στην οποία αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Ο Michaux επιβεβαίωσε επίσης μια ριζοσπαστική περιφρόνηση για τη μουσική, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τα κείμενά του να αντηχούν με πολύ μουσικό τρόπο, επίσης χάρη στην ελευθερία της μορφής τους. Είναι το ποίημά του «Ενάντια!», που φαινόταν ενδιαφέρον για εμάς να το χρησιμοποιήσουμε, να το διαλύσουμε και να το κακομεταχειριστούμε λίγο, πιστά σε αυτό που ζητάει ο ίδιος να κάνει με την ποίηση και την τέχνη γενικά. Αυτό το ποίημα προσκαλεί να βρούμε το εφήμερο, το άυλο, το αδιάλυτο, αλλά και σε αυτό που ο κόσμος θεωρεί τα σκουπίδια του, τη λάσπη του, την πρώτη ύλη του, αρκετά για να χτίσει πόλεις, φρούρια για επίθεση με βία και δύναμη σε όλα τα οχυρά που ο Πολιτισμός έχει χτίσει και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι βασιλεύουν πολύ πέρα ​​από τον αισθητικό τομέα («Καταστρέψτε 2000 χρόνια πολιτισμού», είπαν οι Atari Teenage Riot!).

Γι' αυτό το ποίημα, ο Michaux αναλαμβάνει και ανατρέπει ένα λατινικό ποίημα που θεμελιώνει τη δυτική ποιητική παράδοση ("Exegi Monumentum", Οράτιος) και το οποίο, αντίθετα, επαινεί τη σταθερότητα και τη συμπάγεια (αν μπορούμε να το πούμε, καθώς μιλάμε ακόμα για την αρχαιότητα), εν πάση περιπτώσει, την επιθυμία να επιβληθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας στην αναζήτηση του μόνιμου μέσω του έργου, ως μνημείου που πρέπει στη συνέχεια να γίνει σεβαστό. Είναι η αντιπαράθεση, με τη σωστή έννοια, αυτών των δύο ποιημάτων που θέλαμε να βάλουμε στη μουσική, με μια καρδιά που χτυπά σαφώς από την πλευρά της άρνησης της σταθερότητας, της τάξης, της γεωμετρίας και του αυταρχικού εξορθολογισμού και που επιδιώκει, επίσης μέσω της μουσικής, να κατασκευάσει μηχανές έτοιμες να πολεμήσουν σε όσα θέλουν να αφαιρέσουν οι νόρμες και οι παραδόσεις από την ελευθερία.

Ομορφιά μπορεί να είναι μια στιγμή του τρομερού, του άθλιου, του παράξενου

Θα ήθελα να σχολιάσω το εκπληκτικό artwork κάθε κυκλοφορίας σας. Διακρίνω στοιχεία Ντανταϊσμού. Θεωρείτε εαυτούς μέρος κάποιας καλλιτεχνικής γενεαλογίας; Επίσης, θεωρείτε πως ο Ντανταϊσμός θα μπορούσε να έχει λόγο στη σύγχρονη (metal) μουσική; Τέλος, τι αναπαριστά το εξώφυλλο του "Le Coeur Bat";

Πρώτον, είναι σαφές πως δίνουμε μεγάλη προσοχή στα γραφικά και ότι είναι σημαντικό για εμάς να είναι όμορφα (όπως και η μουσική, παρεμπιπτόντως), αλλά η ομορφιά μπορεί να είναι μια στιγμή του τρομερού, του άθλιου, του παράξενου, και το αντίστροφο. Έχουμε συμπάθεια για το κίνημα της Dada, μεταξύ άλλων για τον ριζοσπαστικό αντικομφορμισμό τους, τουλάχιστον στον αισθητικό τομέα. Ίσως κάνουμε λάθος, αλλά δεν βλέπουμε πολλά ίχνη Dada στο metal σήμερα. Ίσως θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε περισσότερα σε μπάντες όπως οι Acid Mother's Temple, The Boredoms ή Yamatsuka Eye.

Όσον αφορά το εξώφυλλο του "Le Cœur Bat", είναι μια φωτογραφία που δείχνει έναν από αυτούς τους σκελετούς στολισμένους με πολλά κοσμήματα και εκτίθεται σε μικρές εκκλησίες στη Βόρεια Ευρώπη στα τέλη του 16ου και του 17ου αιώνα. Αυτές οι εικόνες, ένα είδος πινάκων που δείχνουν τόσο το χλευαστικό μεγαλείο όσο και τη θεμελιώδη δυστυχία της δύναμης, θρησκευτικής σε αυτήν την περίπτωση, μας συγκλόνισαν όταν τις ανακαλύψαμε, η ιστορία τους είναι συναρπαστική.

Η ανακάλυψη το 1578, κοντά στη Ρώμη, μιας κρύπτης που περιείχε αρκετές χιλιάδες οστά που θεωρούνταν τότε ότι πιθανώς ανήκαν στους πρώτους χριστιανούς μάρτυρες, χρησιμοποιήθηκε από τον παπισμό, τότε στον πόλεμο της επανανάκτησης, για να αποκαταστήσει την ξεθωριασμένη δόξα του Καθολικισμού σε μικρές ενορίες στη Βόρεια Ευρώπη, προτείνοντας σε πλούσιους συνεισφέροντες, να τα μετατρέψουν σε λείψανα αγίων μαρτύρων καλυμμένων με χρυσό και κοσμήματα, να εκτίθενται στα μάτια των πιστών. Σε κάθε ανακατασκευασμένο σκελετό έχει ανατεθεί ένα όνομα και μια μαρτυρολογία. Είναι ένα είδος προώθησης, μια προπαγανδιστική εκστρατεία.

Βλέποντας τες σήμερα, αυτές οι μακάβριες και μεγαλοπρεπείς σκηνές έχουν το μεγαλείο των φοβερών ματαιοδοξιών, που εκφράζουν τόσο αυτό το παραλήρημα της δύναμης που η θρησκεία μπορεί να υπερηφανεύεται για τον εαυτό της, όσο και τη ματαιοδοξία της μέσω αυτών των κοσμημάτων και των πολύτιμων λίθων που συσσωρεύονται σε αυτούς τους σκελετούς που παίρνουν την εμφάνιση των πεσμένων βασιλιάδων που καταρρέουν κάτω από τον πλούτο, προσπαθώντας να συνεχίσουν την τρομακτική βασιλεία τους ακόμα και μετά το θάνατο. Το ακριβώς αντίθετο μιας καρδιάς που χτυπά για εξέγερση, κατά κάποιο τρόπο.

Ο πολιτισμικός αντιφασισμός είναι μια πανούκλα, μια λαογραφία παραδομένη στον εαυτό της

Κάνετε λόγο για μια «καταστροφική ελευθερία στη σύνθεση». Θελήσατε ποτέ ως κολεκτίβα να στοχεύσετε στην αποδόμηση της σύγχρονης μουσικής; Είναι εν τέλει, η (αναρχική) τέχνη τόσο ριζοσπαστική και επιδραστική όπως κάποτε;

Όπως έχουμε ήδη πει, δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει, αυστηρά μιλώντας, «αναρχική τέχνη». Ωστόσο, είναι σημαντικό η ακραία μουσική σκηνή να βρει τα μέσα μιας εσωτερικής σύγκρουσης, που αντιτίθεται σθεναρά στη βία εναντίον αυτού του κόσμου, στις επιρροές της αντιδραστικής, ρατσιστικής και εθνικιστικής ακροδεξιάς. Αλλά αυτή η ερώτηση ξεπερνά πολύ το ζήτημα των μουσικών σκηνών, και δεν είναι το να καταπολεμήσουμε τον φασισμό στο metal, ο λόγος που γράφουμε μουσική. Από την άλλη πλευρά, ζούμε για να πολεμήσουμε τον φασισμό και τα είδωλά του παντού. Η νίκη μας κατά του φασισμού δεν θα είναι ποτέ πολιτισμική. Ο πολιτισμικός αντιφασισμός είναι μια πανούκλα, μια λαογραφία παραδομένη στον εαυτό της, η οποία δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει στον εαυτό της τα μέσα για την επίτευξη των φιλοδοξιών της, εάν αποφεύγει την ανάλυση των εγγενώς αυταρχικών και αντιφασιστικών καθεστώτων όπως οι δημοκρατίες. Επιπλέον, όλες οι αντιφατικές προτάσεις δημιουργούν, στο μέτρο τους, μερικές φορές, ελάχιστες αναταραχές, οι οποίες μπορούν να είναι ωφέλιμες μόνο για να δώσουν λίγη ζωή σε αυτό που θα μπορούσε να ομαλοποιηθεί γρήγορα και να γίνει σκληρωτικό.

Ο δίσκος περιλαμβάνει μια διασκευή σε παραδοσιακό ιταλικό folk αναρχικό κομμάτι. Πώς και το επιλέξατε;

Το "Inno Individualista" είναι ένα αναρχικό τραγούδι που χρονολογείται το 1901 και είναι μέρος της ιστορίας μας. Πέρα από το γεγονός ότι είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι για εμάς, αποφασίσαμε να το διασκευάσουμε γιατί δίνει μια ματιά στο πώς χτυπούσαν οι καρδιές των συντρόφων μας στις μέρες της παρανομίας και είναι ανεκτίμητο. Μας αρέσουν οι διασκευές και θα έρθουν αρκετές ακόμα.

Τον περασμένο Ιούνιο, κυκλοφορήσατε το κομμάτι "A Few Notes On This World", στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης με τον Marius Mason και σε όλους τους μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς. Θα θέλατε να μοιραστείτε την ιστορία πίσω από την έμπνευση και το κομμάτι καθεαυτό;

Ο Marius Mason είναι Αμερικανός αναρχικός που καταδικάστηκε το 2009 σε 22 χρόνια φυλάκισης για πυρκαγιές και υλικές ζημιές ύψους αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Η δικαστική του υπόθεση λαμβάνει χώρα στο αμερικανικό πλαίσιο του πράσινου τρόμου και της μαζικής καταστολής κυρίως φλεγμονωδών ή εκρηκτικών επιθέσεων που διεκδικεί το ELF στο έδαφος της Βόρειας Αμερικής. Προφανώς, είμαστε στο πλευρό εκείνων που βάζου φωτιές, που φυτεύουν βόμβες, που εφαρμόζουν συγκεκριμένα μέσα για να τινάξουν αυτόν τον σκατένιο κόσμο στον αέρα.

Με αυτό το κομμάτι, θέλαμε να συμμετέχουμε, τόσο ταπεινά όσο ένα μουσικό συγκρότημα μπορεί να κάνει σε περιόδους Covid, σε μια εκστρατεία αλληλεγγύης για τους αιχμάλωτους πολέμου μας. Εκτός αυτού, θα θέλαμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την ευκαιρία για να χαιρετήσουμε όλους τους συντρόφους μας που φυλακίστηκαν στον Κορυδαλλό, τον Δομοκό και στις φυλακές τύπου Γ’, σας σκεφτόμαστε στους αγώνες μας, στα τραγούδια μας, στις κοιλιές μας, με μια ιδιαίτερη σκέψη για τον Γιάννη Δημητράκη πρόσφατα - συνελήφθη ξανά. Η καρδιά χτυπά ακόμα!

Οι ζωές μας δεν περίμεναν τον Covid για να τυλιχθούν από συρματοπλέγματα!

Βλέπετε ομοιότητες ανάμεσα στον τρόπο που επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις τα lockdown και τις φυλακές;

Θα μπορούσε κανείς να δει παραλληλισμούς μεταξύ της διαχείρισης των φυλακών και όλων των άλλων μορφών πολιτικής διαχείρισης σε αυτόν τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού. Οι ζωές μας δεν περίμεναν τον Covid για να τυλιχθούν από συρματοπλέγματα! Η φυλακή και η απειλή της είναι, εν πάση περιπτώσει, η ασφάλεια αυτού του κόσμου, που συνεχίζει παρά τον ορθολογικοποιημένο παραλογισμό του. Ο εκβιασμός είναι δουλειά ή πείνα, συνεπώς ζήτω οι ληστείες και θάνατος στην εργασία! Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να αναλυθούν και να προβληματιστούμε με αυτά, τόσο νέα όσο και παλιά όπως ο κόσμος, στη φυλακή της διαχείρισης της υγείας των πληθυσμών από τα κράτη, αλλά σε πολλά μέρη του πλανήτη, αυτή η διαχείριση περιλαμβάνει κάτι διαφορετικό από τους γενικευμένους περιορισμούς, μάλλον από πιο συγκεκριμένες και σκληρότερες μορφές περιορισμού, ή από τη δημιουργία παραφυλακών (σ.σ. "para-custodial places"), ιδίως από στρατόπεδα κράτησης για μετανάστες (όπως στο νησί της Λέσβου), αλλά και από χώρους περιορισμού των ηλικιωμένων (τα γηροκομεία στη Γαλλία).

Ευτυχώς, σε αυτήν τη σάπια περίοδο, οι εξεγέρσεις εντείνονται επίσης, και ιδίως σε χώρους περιορισμού. Από αυτήν την άποψη, μπορούμε να καλωσορίσουμε την πρωτοβουλία ενός ιστολογίου όπως το "Aux Enfermés Du Confinement" (mitarduconfinement.blog), το οποίο δυστυχώς μόνο στα γαλλικά (αλλά θα ήταν υπέροχο αν Έλληνες σύντροφοι ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί τους για να μιλήσουν για μετάφραση ή παρέχουν πρόσθετες πληροφορίες), προσπαθεί να αναφέρει τόσο τις εξελίξεις αυτών των μορφών φυλάκισης που εξελίσσονται σε όλο τον κόσμο από την πανδημία, αλλά επίσης και πάνω απ 'όλα τις πολλαπλές μορφές εξεγέρσεων που αντιτίθενται σε αυτές.

Το 2021 αναμένεται να είναι πολύ σημαντικό για τους Non Serviam. Θα κυκλοφορήσετε δύο επιπλέον δίσκους τον Μάιο. Θα θέλατε να εξηγήσετε περί τίνος πρόκεινται;

Όντως, αμέσως μετά την κυκλοφορία του "Le Cœur Bat" στις 23 Απριλίου από την Code666, θα κυκλοφορήσουν δύο άλλες μάλλον περίεργες οντότητες. Η πρώτη ονομάζεται "Work", το θεωρούμε EP, αν και διαρκεί λίγο περισσότερο από 40 λεπτά με δώδεκα κομμάτια. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, είναι ένα concept-EP ενάντια στην εργασία, και υπέρ της καταστροφή της. Μουσικά, τα πάντα είναι πολύ διαφορετικά από το άλμπουμ "Le Cœur Bat", υπάρχουν μερικά τραγούδια που θα μπορούσαν να ήταν σε αυτό, αλλά τα υπόλοιπα αποτελούνται από πολύ ηλεκτρονικά τραγούδια με ποικίλα φωνητικά και μερικές φορές πολύ διαφορετικά όργανα (με ειδικά αυξημένη παρουσία ακουστικών κιθάρων).

Το δεύτερο ονομάζεται "Live Improvisations Vol.1" και περιέχει δύο αυτοσχεδιασμούς που έχουν εγγραφεί ζωντανά σε μία λήψη (με διάρκεια ακριβώς 40 λεπτών), ένας instrumental και ο άλλος με φωνές που απαγγέλλουν ένα συμβολικό ποίημα της Sully Prudhomme. Είναι η εξαιρετική αγγλική δισκογραφική Trepanation Recordings που μας πρότεινε, για πρακτικούς λόγους, να συγκεντρώσουμε αυτούς τους δύο δίσκους και να τους κυκλοφορήσουμε με τη μορφή 2xCD σε περιορισμένη έκδοση. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει για μια συμβολική ημερομηνία: την 1η Μαΐου. Επειδή θέλαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους εξεγερμένους του Haymarket που όλοι προσπαθούσαν να τους απορρίψουν για τόσο καιρό ως φτωχούς, αθώους μάρτυρες.

Δεν πρέπει να αρκούμαστε στο άψογο έργο ιστορικών και ακαδημαϊκών, εξαρτάται από εμάς να μελετήσουμε την ιστορία μας

Αυτός ο Μάιος σηματοδοτεί 150 χρόνια από την πτώση της Παρισινής Κομμούνας. Προγραμματίζετε τίποτα σχετικό μουσικά; Θεωρείτε πως υπάρχουν ακόμη διδάγματα από το εν λόγω εγχείρημα (τόσο από τις επιτυχίες όσο και από την αποτυχία του);

Φυσικά, έχουμε πράγματα να μάθουμε από τα λάθη και τις επιτυχίες της Κομμούνας του Παρισιού (και επίσης από άλλες, λιγότερο γνωστές, σύγχρονες της, όπως εκείνη της Μασσαλίας), καθώς και από όλες τις εξεγέρσεις και τις επαναστατικές προσπάθειες στην ιστορία μας. Γι 'αυτό δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με το άψογο έργο των επαγγελματιών ιστορικών και ακαδημαϊκών, εξαρτάται από εμάς να μελετήσουμε την ιστορία μας, τις πηγές μας, γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι (εκτός από τους εχθρούς μας) που μπορούν να τα αφομοιώσουν πραγματικά. Δεν έχουμε προγραμματίσει τίποτα ιδιαίτερα για την 150η επέτειο της Κομμούνας, αλλά γιατί όχι;

Παίζετε ζωντανά γενικά; Πέραν της παρούσας κατάστασης, έχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο ή αντιβαίνει το ζήτημα της ανωνυμίας σας;

Οι ζωντανές εμφανίσεις σίγουρα δεν αποκλείονται. Αντί για το ζήτημα της ανωνυμίας για την οποία είναι δυνατές πολλές λύσεις, συμπεριλαμβανομένων δημιουργικών και πονηρών, είναι το ζήτημα της μουσικής και της ορχηστρικής προσαρμογής που αποτελεί πρόβλημα, γιατί θα χρειαζόμασταν μερικές δεκάδες χέρια, στόματα και επιπλέον πόδια για να παίξουμε τα κομμάτια μας χωρίς απομακρύνονται πολύ από το πώς είναι μιξαρισμένα. Επομένως, οι περιορισμοί μας χαρακτηρίζονται μάλλον από τη θεμελιώδη και χρόνια έλλειψη προϋπολογισμού και τις συνθετικές μας μεθόδους μας, οι οποίες προς το παρόν δεν προσεγγίζονται.

Ωστόσο, ελαφρύτερες εκδοχές των Non Serviam, περισσότερο επικεντρωμένες στον αυτοσχεδιασμό παρά στη επί σκηνής απόδοση κομματιών, έχουν ήδη εμφανιστεί δημόσια, λίγο πολύ ιδιωτικά, και προτιμάμε αρκετά αυτό το είδος περιπέτειας, αν και γνωρίζουμε ότι μπορεί να είναι παραπλανητικό για ένα κοινό παλαιομοδίτικων μεταλλάδων που έρχονται στη σκηνή για να αναζητήσουν την πιστότατη επανεκτέλεση των αγαπημένων τους δίσκων. Μπορεί κανείς ήδη να πάρει μια ιδέα για αυτήν την πιο αυτοσχεδιαστική (και πιο ψυχεδελική) πτυχή των Non Serviam, ακούγοντας το "Live Improvisations Vol. 1" ή ρίχνοντας μια ματιά στον κινηματογραφικό αυτοσχεδιασμό που κυκλοφόρησε το CVLT Nation.

Υπάρχουν καλλιτέχνες της σημερινής σκηνής που εκτιμάτε και θα προτείνατε στους αναγνώστες;

Υπάρχουν πολλοί ναι, πολύ δύσκολο να αναφέρουμε μόνο κάποιους. Το τελευταίο άλμπουμ του Oranssi Pazuzu είναι εκπληκτικό, για παράδειγμα, και αυτό των Ulcerate (σ.σ. αμφότερα στα 30 καλύτερα άλμπουμ του site για το 2020). Το τελευταίο Portrayal Οf Guilt επιβεβαίωσε για μένα τη σημασία του ήχου αυτής της μπάντας που κατάφερε να συνθέσει την ενέργεια αρκετών από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα (όπως Orchid και Majority Rule) σε κάτι εντελώς νέο. Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω τους Cloud Rat, τους Full Οf Hell, τους The Body και πολλούς άλλους...

Τελευταία ερώτηση, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ξανά για τον χρόνο σας και να σας συγχαρώ εκ νέου για το φανταστικό αυτό άλμπουμ. Εάν διαλέγατε πέντε δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, ποιοι θα ήταν; Ο επίλογος δικός σας!

Καταρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για τη συνεπή (σ.σ. "consistent") ακρόαση της μουσικής μας και για αυτές τις πολύ σχετικές ερωτήσεις. Για να επανέλθουμε στην ερώτησή σου σχετικά με τις προσδοκίες μιας ακρόασης, μπορούμε να πούμε ότι έκανες πολλά περισσότερα από το να τις εκπληρώσεις!

Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις πέντε δίσκους και δεν είναι πραγματικά η αγαπημένη μας δεκαετία... Αλλά αυτά που μου έρχεται αμέσως (σίγουρα ξεχνάω πολλά) είναι:

Dead in the Dirt - "Fear"

Thou - "Summit" 

IC3PEAK ‎- "Сказка"

Subrosa - "No Help For The Mighty Ones"

Lüüp - "Canticles Of The Holy Scythe"