Deaf Radio: «Στη χώρα των Planet & Mods, τo ράδιο επιμένει στους Aerosmith»

Οι Deaf Radio κυκλοφόρησαν φέτος τον τρίτο δίσκο της καριέρας τους. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που επηρεάστηκε βαθύτατα από την εποχή-COVID, η οποία μεσολάβησε από το 2019, όταν και βγήκε το "Modern Panic". Το αποτέλεσμα που προέκυψε αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι ετούτοι οι Αθηναίοι alt rockers απέχουν πολύ από τη μέση εγχώρια μπάντα, τόσο σε ποιότητα όσο και σε εκφορά. Έγιναν πολύ πιο χορευτικοί, πολύ πιο post-punk, μα ακόμα rock-άρουν και είναι πιασάρικοι όσο ποτέ. Με αυτήν την αφορμή, συνομιλήσαμε με τον Δημήτρη Σακελλαρίου (κιθάρα, φωνή). Περισσότερα παρακάτω...

Τρίτος δίσκος αισίως - και με μια σταθερά ανοδική πορεία στα αυτιά μου. Σε τι βαθμό θα έλεγες ότι έχετε πιάσει τα όνειρα που είχατε όταν ξεκινήσατε ως μια εναλλακτική rock μπάντα στο κάτω άκρο της Ευρώπης; Ποιοι είναι οι πιο ρεαλιστικοί σας στόχοι που θα προσπαθήσετε να πιάσετε από εδώ και στο εξής;

Οι στόχοι αλλάζουν συνεχώς φυσικά. Όταν ξεκινήσαμε μόνο και μόνο το ενδεχόμενο του να ηχογραφήσουμε έναν full-length δίσκο με ενιαία αισθητική ήταν μεγάλος στόχος. Τώρα ίσως είναι το να περιοδεύουμε στην Ευρώπη και να παίζουμε μεγάλα δικά μας shows. Το πρώτο το κάναμε ξανά την προηγούμενη εβδομάδα, κλείνοντας την 3η ευρωπαϊκή μας περιοδεία, ενώ το δεύτερο πλησιάζει, καθώς στις 22 Δεκέμβρη εμφανιζόμαστε στη σκηνή του Gagarin 205 στην Αθήνα. Γενικά, σε κάθε στάδιο της ζωής της μπάντας δημιουργούνται νέοι στόχοι και όνειρα, τα οποία συνήθως είναι σχετικά ρεαλιστικά και επιτεύξιμα, και μετά περνάμε στα επόμενα.

Ο ήχος σας εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο με αρκετές εκπλήξεις για τους ακροατές σας. Από την αγάπη σας για το rock συγκροτημάτων όπως οι Queens Of The Stone Age στο ποιοτικότατο "Modern Panic", τώρα πια έρχεστε με ξεκάθαρη post-punk χορευτικότητα στο "Arsenal Of Hope". Ποιοί είναι οι λόγοι πίσω από κάθε μουσική στυλιστική σας απόφαση; Δώστε μας το παρασκήνιο και τις λεπτομέρειες!

Πράγματι, υπάρχει μία στροφή από την καθαρά κιθαριστική rock σε ευρύτερα μονοπάτια τόσο σε ύφος, που πολύ σωστά σημειώνεις, όσο και σε όργανα που χρησιμοποιούμε, αφού προστέθηκαν synths, πνευστά και άλλα. Ή εξέλιξη αυτή ήρθε φυσικά και αφενός σαν αποτέλεσμα της καραντίνας, στην οποία δεν μπορούσαμε να παίξουμε παρέα στο studio, και αφετέρου των επιρροών μας εκείνη την περίοδο, που κινούνταν από την ηλεκτρονική μουσική και την ambient ως το new wave και indie/alt rock μπάντες.

Είναι οξύμωρο πως υπήρχαν κομμάτια που ξέραμε ακριβώς το τί θέλαμε να κάνουμε, τα είχαμε δημιουργήσει από απόσταση στην φάση της προ-παραγωγής και ειλικρινά δεν τα είχαμε παίξει ποτέ μέχρι τη στιγμή που μπήκαμε στο studio της ηχογράφησης. Είναι ένα δείγμα του πόσο περίεργες συνθήκες βιώσαμε και οι μουσικοί τα προηγούμενα χρόνια.

Πείτε μας μερικά συγκροτήματα δίχως τα οποία δεν θα υπήρχαν οι Deaf Radio - ή που τέλος πάντων θα ακούγονταν αγνώριστοι σήμερα.

Έχεις ήδη αναφέρει σωστά τους Queens Of The Stone Age. Σίγουρα αν ο κόσμος δεν είχε τους Cure και τους Joy Division, πολλά θα ήταν διαφορετικά - μεταξύ των οποίων και οι Deaf Radio. Επίσης, πιο κοντά στη γενιά μας, οι Radiohead και οι Arctic Monkeys επηρέασαν σημαντικά τις εφηβείες μας και όχι μόνο.

Τι κάνατε διαφορετικά στο "Arsenal Of Hope" σε σύγκριση με την μέχρι τώρα πορεία σας; Ποιές είναι οι συνθήκες δημιουργίας του που του έδωσαν την ταυτότητά του; Πιστεύω και όχι άδικα πως θα το θεωρείτε τον καλύτερό σας δίσκο...

Τον θεωρούμε τον πιο "δικό μας" δίσκο. Έναν δίσκο που είναι δύσκολο να τον ταυτίσεις με μία συγκεκριμένη άλλη μπάντα, που πολύ διαφορετικές επιρροές συναντιούνται και που, ελπίζουμε, μπορείς να ξεχωρίσεις την ταυτότητα της μπαντας. Ακούς τα refrain, τη φωνή του Πάνου, τα outros, και ξέρεις ότι είναι Deaf Radio.

Αναφέραμε και νωρίτερα τις ιδιαίτερες συνθήκες, στις οποίες υλοποιήθηκε ο δίσκος λόγω καραντίνας. Προσθέστε και το γεγονός πως ορισμένα μέλη μας ζούσαν στο Λονδίνο, και έχετε μια εικόνα των συνθηκών δημιουργίας. Βέβαια, το να μη ζούμε στην ίδια πόλη συνεισέφερε στην έκθεσή μας σε πολύ διαφορετικές εικόνες και επιρροές - και το έχουμε συνηθίσει ήδη από το "Modern Panic", παρά τις δυσκολίες του.

Από πού αντλεί στιχουργικά την έμπνευσή του το "Arsenal Of Hope"; Τι μήνυμα θέλει να περάσει στον ακροατή;

Το κεντρικό μήνυμα του δίσκου είναι η διαπίστωση πως με τις τόσες ασχήμιες και δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, χρειαζόμαστε μία ελπίδα. Και αν δεν την βρίσκουμε πρέπει να τη φτιάξουμε. Αποτελεί μια απόπειρα για κίνηση προς τα μπρος, αν θες, σε σχέση με την οργή που εκφράζαμε στο "Alarm" και το πιο κλειστοφοβικό "Modern Panic".

Στον δίσκο συναντά κανείς καθαρά κοινωνικά κομμάτια, όπως το "Quicksand", που αντλεί από το Black Lives Matter και μιλά για τον ρατσισμό και τις κοινωνικές αντιθέσεις, το "Model Society:, το οποίο χρησιμοποιεί αναφορές στη Δίκη του Κάφκα, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τη σύγχρονη σχέση τεχνολογίας και ανθρώπου, αλλά και το "Arsenal of Hope" που είναι μία μετάφραση ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη με πολύ συγκεκριμένη πολιτική χροιά.

Ταυτόχρονα υπάρχουν πιο προσωπικά κομμάτια, όπως το "Supersonic", στο οποίο τιμούμε την πόλη μας, την Αθήνα, ή τα "In This War" και "Bermondsey".

Το εξώφυλλο έχει κάποια σύνδεση με τη θεματολογία του άλμπουμ;

Το εξώφυλλο είναι μία πολύ όμορφη σύλληψη του Δημήτρη Σακκά! Νομίζουμε πως η ηρεμία που εκφράζει η σιλουέτα που παρατηρεί την σουρεαλιστική εικόνα ενός δέντρου να καίγεται μέσα στο νερό, σηματοδοτεί τη δημιουργία κάτι νέου, το οποίο συνεπάγεται με την ελπίδα. Γενικά είναι ένα εξώφυλλο γεμάτο αντιθέσεις, κάτι που μας αρέσει πολύ.

Στην κριτική μου (δεν την διαβάσατε ακόμα), λέω πως το δυνατότερο στοιχείο του δίσκου είναι οι φωνητικές του γραμμές/μελωδίες. Δίνετε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτόν τον τομέα; Και εν τέλει, είναι δυσκολότερο να είσαι πιασάρικος απ' ό,τι δαιδαλώδης;

Πράγματι, ανέκαθεν δίναμε κομβική θέση στις φωνητικές γραμμές. Και μάλλον είναι ένα συνδετικό στοιχείο μεταξύ αυτού και των προηγούμενων δίσκων. Είναι σημαντικότατο κομμάτι για εμάς και, αν θες, ένα πεδίο που παρά τις διαφορετικές μας μουσικές επιρροές σε προσωπικό επίπεδο, όλοι συγκλίνουμε. Σίγουρα είναι αρκετά δύσκολο στην εποχή μας η μελωδία να είναι ενδιαφέρουσα και όχι κοινότυπη. Το παλεύουμε πάντως.

Ποιά είναι τα καλά και ποιές οι παθογένειες αυτής της εγχώριας σκηνής;

Όπως πολλά πεδία της ζωής στην Ελλάδα, η εγχώρια "underground" σκηνή αποτελείται από ατομικότητες με καταπληκτικές ιδέες που παλεύουν χωρίς δομή και υποστήριξη. Καλλιτέχνες δημιουργούν φοβερή μουσική, αλλά δεν έχουν τη στήριξη ενός οργανισμού που θα τους κλείσει κάποια shows, θα βοηθήσει να ακουστεί η μουσική τους στο εξωτερικό, θα χειριστεί τα οργανωτικά, θα τους πληρώσει αξιοπρεπώς κλπ. Ό,τι καταφέρνουν, το κάνουν μόνοι τους, ενώ δεν μπορούν συνήθως να διαβιώσουν από τη μουσική τους, άρα αφιερώνουν τον χρόνο τους αλλού. Μεταξύ των μουσικών, τεχνικών ήχου κλπ υπάρχει τεράστια αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη, αλλά αυτός είναι ένας μικρός κύκλος και δεν αρκεί.

Ως μουσικοί, αισθάνεστε ότι ο ελληνικός ηλεκτρονικός τύπος και το ελληνικό κοινό σας στηρίζουν ώστε να αναδειχθείτε; Υπάρχει μια αλληλεγγύη κάπου εκεί;

Δεν θεωρούμε πως το κοινό οφείλει να στηρίξει για να αναδειχθούμε. Το κοινό θα στηρίξει, γιατί κάτι του αρέσει, όπως πχ έκανε πρόσφατα στις 2 συναυλίες των Παιδί Τραύμα και Pan Pan. Νομίζουμε πως ο ηλεκτρονικός τύπος βοηθάει πολύ και ειλικρινά, με τα όσα μέσα διαθέτει. Ταυτόχρονα, άλλες πτυχες όπως τα περισσότερα rock/alternative ραδιόφωνα επιλέγουν συνειδητά να μην στηρίζουν και να παίζουν απίστευτα κλειστές playlists, με το πρόσχημα ότι «το κοινό αυτά θέλει». Και δεν μιλάμε για εμάς, αλλά όταν στη χώρα σου βγήκαν οι Planet και οι Mods, ε δεν μπορείς να μην τους έχεις παίξει μία φορα την τελευταία δεκαπενταετία, και να επιμένεις στους Aerosmith...

Είστε της άποψης πως τα πάντα στη μουσική μας έχουν παιχτεί; Ή υπάρχουν ακόμα χώροι για καλλιτέχνες να πάνε τον ήχο αυτό μπροστά; Αν υπάρχουν, ποιοί είναι;

Ασυζητητί υπάρχουν και σε καμία περίπτωση δεν νιώθουμε πως όλα έχουν παιχτεί. Είναι πράγματι δυσκολότερο να εκφραστεί κάτι απίστευτα καινοτόμο, αλλά συνεχώς συναντάς έργα που οι καλλιτέχνες πάνε μπροστά το είδος τους.

Θα θέλατε ποτέ να περάσετε ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα ως Έλληνες καλλιτέχνες; Αν ναι, ποιό θα ήταν τη δεδομένη στιγμή, τον Δεκέμβριο του 2022...

Νομίζουμε πως με τον τρόπο μας το περνάμε. Αναφέραμε και παραπάνω ορισμένα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο. Στο hard copy του βινυλίου μάλιστα υπάρχει τυπωμένη μία συγκεκριμένη φράση, για το σε ποιους αφιερώνουμε το album. Απλώς δεν νιώθουμε ότι κατέχουμε κάποια μεγαλύτερη αλήθεια ή γνώση από τον καθένα, συνεπώς τείνουμε να μην το κάνουμε ευθέως. Έχουμε πολύ συγκεκριμένες απόψεις, όμως. Για παράδειγμα, θεωρούμε πως στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρότατο κενό δικαιοσύνης και δεν πλησιάζουμε καν τα Ευρωπαϊκά ιδεώδη, τα οποίο θα ήταν τουλάχιστον ένα βήμα.

Στις 22 Δεκεμβρίου θα παρουσιάσετε το νέο σας άλμπουμ στο Gagarin. Θα είναι το καλύτερο gig σας ever; Τι ετοιμάζετε;

Πράγματι, πρόκειται για το σημαντικότερο headline show μας και έχουμε επενδύσει πολύ σε αυτό. Κατ’ αρχάς θα παίξουμε το μεγαλύτερο μέρος του νέου δίσκου. Πολλά κομμάτια που δεν έχετε ακούσει ποτέ live. Επίσης ετοιμάζουμε εκπλήξεις, τόσο οπτικά όσο και ηχητικά. Τέλος, οι δύο μπάντες που θα μας συνοδεύσουν στη βραδιά, Lungs και Commuter είναι εξαιρετικά δυνατές και αξίζει ο κόσμος να έρθει από νωρίς!

Για το τέλος, μιας και πολύ πρόσφατα δημοσιεύσαμε την 30αδα μας με τους καλύτερους δίσκους του 2022, θέλω να μου πείτε ένα σημείο που συμφωνήσατε και ένα που διαφωνήσατε μαζί της.

Συμφωνούμε σίγουρα για τους Fontaines DC, που τοποθετείτε πολύ ψηλά στη λίστα σας. Προσωπικά ακούσαμε αρκετά και τον δίσκο των Wet Leg, οπότε ίσως ήταν ψηλότερα για εμάς.

Ευχαριστώ.