Από την παγωμένη γη στην καμένη γη

Μια μόνιμη στήλη που δεν είναι μόνιμη, καλά-καλά ούτε στήλη, αλλά φαντάζει περισσότερο μια γρήγορη καταγραφή μερικών σκέψεων και απόψεων του γράφοντα για τα τρέχοντα (ίσως και παρελθοντικά) μουσικά δρώμενα. Άλλοτε με αρκετή δόση χιούμορ, άλλοτε περίπου «σοβαρά», η ουσία του άρθρου βρίσκεται στην ιδέα των όσων λέγονται τις «μεγάλες ώρες» μεταξύ μπύρας και φίλων, αποτελώντας περισσότερο τροφή για σκέψη και πεδίο ανταλλαγής απόψεων, παρά κάτι περισσότερο. Με ονομασία δανεισμένη από το ομώνυμο άσμα των Diamond Head, το In The Heat Of The Night είναι ακριβώς αυτό˙ όσα λέγονται στη ζέση μιας βραδιάς.

Αποφυλακίστηκε, λέει, ο Jon Schaffer, με τον mainman (και πλέον μοναδικό μέλος, εδώ που τα λέμε) των Iced Earth να γλιτώνει μερικά χρονάκια παραπάνω στο κελί 33, δίνοντας πληροφορίες για όποιον ομοϊδεάτη του μπορούσε. Κάτι που δεν πήρε και πολύ καλά ο Dee Snider, ο οποίος χαφιέ και καρφί τον ανέβαζε, τρομοκράτη κι εγκληματία τον κατέβαζε σε μια σειρά από tweets του. Ποιος να το περίμενε (sic), πάντως, ότι ο Αμερικάνος μουσικός θα κατέληγε τόσο εύκολα σε συμβιβασμό με τις δικαστικές αρχές, μετά τη σειρά εξτρεμιστικών δηλώσεων που είχε κάνει και την μπούκα στο Καπιτώλιο (με ό,τι εκείνη συμπεριελάμβανε). Γενικά, το 2021 δεν έχει μπει πολύ καλά στον Jon, αλλά τί να πεις: αυτό είναι το μονοπάτι που διάλεξε…

Στο ίδιο μήκος κύματος, είναι εντυπωσιακό πόσο διαφορετικά αντιδρά το φιλοθεάμον κοινό στα γεγονότα που αφορούν τις αγαπημένες του μπάντες και τους μουσικούς που τις απαρτίζουν. Η φάση με τους (μέχρι πριν λίγους μήνες «αγαπημένους του ελληνικού κοινού») Iced Earth έχει προκαλέσει ένα σαφή διχασμό στους σχετικούς κύκλους των οπαδών και των πολέμιων τους, αντιστρέφοντας ενίοτε τους ρόλους ανάμεσα τους, αλλά δεν είναι πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη των (ακόμη «αγαπημένων του ελληνικού κοινού») Manowar.

Εκτός από τους κατά τα άλλα αξιολάτρευτους λόγους του DeMaio και τη larger than life φωνάρα του Adams που ουσιαστικά τους κρατά ακόμη «ζωντανούς», οι υπέρμαχοι του αληθινού metal είχαν στις τάξεις τους για σχεδόν 25 χρόνια τον κιθαρίστα Karl Logan, ο οποίος θα μείνει για άλλα τόσα πίσω από της φυλακής τα σίδερα λόγω κατοχής υλικού παιδικής πορνογραφίας. Γαργάρα όμως οι οπαδοί, αφού οι κατηγορίες αφορούσαν τον μισητό κιθαρίστα που «κατέστρεψε» την μπάντα και όχι κάποιον από το αδιάσπαστο δίπολο των Metal Warriors της.

Προφανώς, όντας ακροατής της μπάντας δεν εξαιρώ εαυτόν από το σύνολο των παραδοχών που μπορεί να κάνει κάποιος για σχήματα, οι μουσικές των οποίων τον έχουν γαλουχήσει συναισθηματικά, αλλά δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Επειδή κάποιος μπορεί να γράφει ωραία μουσική, δεν τον κάνει απαραίτητα να έχει και το παπικό αλάθητο σε πράξεις και απόψεις που κατά καιρούς πραγματοποιεί ή εκφράζει.

Κλείνοντας, πάντως, αυτόν τον κύκλο που αφορά τους «Αη Σντερθ», αξίζει να θυμηθούμε κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει ο Jeff Waters προ τετραετίας, στις οποίες ανέφερε πως θα συνεχίσει να τραγουδάει εκείνος στους Annihilator, εκτός κι αν βρίσκονταν διαθέσιμοι ο Stu Block ή ο Rob Halford. Με τον πρώτο να είναι πλέον free agent, τον συμπαθέστατο Jeff να τα πάει καλά στο επί σκηνής stand-up comedy αλλά όχι-και-τόσο-καλά στο τραγούδι και τα σχέδια για επετειακή περιοδεία με τον Coburn Pharr (τον τραγουδιστή του “Never, Neverland”) να πάνε περίπατο λόγω των συνθηκών, τα σχετικά σενάρια έχουν φουντώσει. Βρε, λες; Μακάρι, μπας και ξανακούσουμε σοβαρό δίσκο από την μπάντα...

Στα σοβαρά θέματα της επικαιρότητας τώρα, ένας μικρός ντόρος «κίτρινων» αποχρώσεων έχει συμβεί με τις εμφανίσεις γνωστού Έλληνα μπουζουκοσυνθέτη σε ένα από τα μυριάδες show «ταλέντων» που κατακλύζουν την τηλεόραση. Ο λόγος; Το outfit του εν λόγω δημιουργού, το οποίο βασίζεται σε μπλουζάκια rock και metal σχημάτων, είτε μιλάμε για τους Maiden, είτε για τους... Ratt. Όσο μένουμε συντονισμένοι με κομμένη την ανάσα (not) για το πότε θα εμφανιστούν τα t-shirts των Vicious Rumors και των Shok Paris στο τηλεοπτικό του dress code, ας συνειδητοποιήσουμε ότι κανέναν από τους μέσους τηλεθεατές της εν λόγω εκπομπής δεν ενδιαφέρει τί φόρεσε ο συγκεκριμένος κριτής και γιατί - όπως και κανέναν από τους μέσους metal ακροατές δεν (θα έπρεπε να) ενδιαφέρει. Αν, πάλι, νοιαζόμαστε για το χαβαλετζίδικο κουτσομπολιό, ας θυμηθούμε πόσο πετυχημένα διασκεύασε ο Σάκηc (όχι, φίλοι των Rotting Christ, δεν είναι αυτό που νομίζετε) αυτό το τραγούδι από τα US metal '80s, μεταξύ άλλων.

Λέγοντας για US metal, τα τελευταία νέα μιλούν για υπογραφή των Attacker (στους οποίους επέστρεψε ο Bobby Lucas) στην Cruz Del Sur και, κρίνοντας από τον πρότερο βίο και των δύο πλευρών, μάλλον πρέπει να αναμένουμε δισκάρα μέσα στην επόμενη χρονιά. Όσο, όμως, περιμένουμε αυτή τη δισκάρα, η ακρόαση του καινούργιου άλμπουμ των Agent Steel αποτελεί από μόνη της μια διαδικασία-πρόκληση. Κάποια στιγμή θα τα πούμε πιο αναλυτικά, μέχρι τότε θα περιοριστώ στο ότι αυτό που κάνει φωνητικά ο Cyriis στο δίσκο είναι ό,τι κοντινότερο στους ήχους που θα είχε μια - αιματηρή - εισβολή εξωγηίνων στα μέρη μας, αφήνοντας πίσω του καμένη γη παρά τις καλές μουσικές προθέσεις. Από την άλλη, ίσως τελικά δεν τραγουδάει ο ίδιος, μα ο ετεροθαλής ή ο δίδυμος αδερφός του, αφού οι εξωγηίνοι απαγωγείς του πιθανόν δεν τον επέστρεψαν ποτέ πίσω. Τί να πεις...

Ολοκληρώνοντας και τη σημερινή παράκρουση, δεν μπορώ να μην κάνω ένα σχόλιο για το Roadburn Redux, την κοντινότερη εμπειρία συναυλίας/festival που προσωπικά είχα τον τελευταίο καιρό. Σίγουρα, οι Roadburn twins και ο πανταχού παρόντας Αποστόλης μάς τα είπαν πολύ καλύτερα και αναλυτικότερα σε ένα+ένα μέρη, φυσικά και δεν πρόλαβα να δω καθεμία από τις εμφανίσεις των σχημάτων που απάρτιζαν αυτήν την ιδιαίτερη ενσάρκωση του festival, αλλά τα δυο-τρία ονόματα που συγκράτησα φαντάζουν υπέρ-αρκετά. Ο λόγος για τους πολύ συναισθηματικούς Gold της εξαιρετικής φωνής της Milena Eva, τους φοβερούς και τρομερούς Mizmor (τα έλεγε ο Ζαμπάρας αλλά δεν τον ακούγατε) και τους συγκλονιστικούς Neptunian Maximalism. Ειδικά για τους τελευταίους ομολογώ πως δεν είχα ιδέα, αλλά λίγο τα σχόλια του αξιότιμου κύριου Μαρίνη, λίγο ο ενθουσιασμός του έτερου Αντώνη από το προαναφερθέν «δίδυμο», τσέκαρα κι έμεινα να ψάχνω τα λογικά μου. Φανταστικοί οι Βέλγοι, το δίχως άλλο.

ΥΓ: Bonus, η ανανεωμένη Spotify Playlist με μερικά τραγούδια που έκαναν καλή συντροφιά τη βδομάδα που πέρασε.