Backstage Pass #11: Emoφυλόφιλοι VS Emoφοβικών

Ένα παραμύθι για το πως το underground έγινε mainstream... Πάλι...

Συνηθίζω να σκέφτομαι πως όταν οι άνθρωποι δεν έχουν εχθρούς τους δημιουργούν. Και όταν δε μπορούν να τους δημιουργήσουν, απλά βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα για να πετάνε τις πέτρες που μαζεύουν όλη την χρονιά. Πέτρες που διαφορετικά σου μένουν στην τσέπη και δεν έχεις τι να τις κάνεις - δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πρόσθετο βάρος.

Τελευταία τα άτομα που κυκλοφορούν με κόκκινη μύτη, ομόκεντρους πράσινους κύκλους και αριθμούς τοποθετημένους περιμετρικά είναι τα emo-kids. Latest trend για πολλούς, πανδημία και γραφικότητα για άλλους, τα emo-kids ψάχνουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που δεν τους δέχεται όπως είναι... Ή μήπως όχι;



Για αρχή τους έχετε δει όλοι: έφηβοι ως επί το πλείστον, μαυροντυμένοι, με φράντζες ή/και ξασμένα μαλλιά, φούστες, κάλτσες μέχρι το γόνατο, μαύρα νύχια, σκιές και σκοτεινά χρώματα στα μάτια (ναι, και τα αγόρια) και συνηθέστατα λευκές γραβάτες, μοιάζουν σχεδόν άφυλοι μετά την τόση προσπάθεια τυποποίησης / μαζοποίησης. Μάλλον όχι άφυλοι. Emoφυλοι. Και καθώς κάνουν παρέα με αλλήλους, μπορείς να πεις ότι διακρίνονται από emoφυλοφιλία... Τα emo-kids είναι παντού: στο metro, στο cinema, στην πλατεία Συντάγματος, στα fast-foodάδικα, στις συναυλίες και τις διαδηλώσεις (λέμε τώρα), στα bar... Όπου δηλαδή κάποιος μπορεί να συναντήσει παιδιά αυτής της ηλικίας και νοοτροπίας.

Υποτίθεται ότι η έννοια του emo (που πηγάζει από το emotional) είναι η κάτωθι: όλα τα emo-kids με το ντύσιμο και τη στάση τους θέλουν να δείξουν πως είναι πολύ ευαίσθητοι / θλιμμένοι για αυτήν την κοινωνία και ως εκ τούτου το διατυμπανίζουν με όποιο τρόπο βρουν. Αν είσαι emo νιώθεις μόνιμα πως κανείς δε σε καταλαβαίνει, ακούς σκοτεινή ή έστω γκρίζα μουσική και έχεις μια στάση ζωής πεσιμιστική, αλλά συνάμα απαθή και ευγενική. Τουτέστιν, δεν περιμένεις να σε απορρίψει η κοινωνία, αλλά θέτεις εαυτόν εκτός από μόνος σου, καθώς είσαι σίγουρος πως δε μπορείς να ανήκεις στο στενό (sic) κύκλο της. Είναι σα να παίζεις βασικός και να ζητάς αλλαγή για προσωπικούς λόγους: όσο γραφικό και να σε θεωρεί ο προπονητής, θα σε βγάλει, δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Απόκληροι της κοινωνίας λοιπόν... Ευαίσθητοι και αγνοί. Άτομα που δε βρίσκουν κατανόηση πουθενά, παρά μόνο στους όμοιούς τους και ακούν τραγούδια που δοξάζουν τη μοναξιά, την αυτονομία, μέχρι και τη ματαιότητα της ζωής, ήδη από τα 15. Πάντως, και για να τα λέμε όλα, η πεσιμιστική νοοτροπία των emo είναι ό,τι πρέπει για τη συνήθως μιζερολάγνα νοοτροπία του σύγχρονου Έλληνα: δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι θλιμμένοι Σουηδοφινλανδοί κάνουν δεύτερη (κάποιοι και πρώτη) καριέρα στην Ελλάδα...

Δε σας κρύβω ότι, παρ' όλα τα παραπάνω, τους συμπαθώ. "All the world is a stage and we are merely the actors" έλεγε ο William Shakespeare και άδικο δεν είχε... Παράδειγμα: παρατηρείς μια κοπέλα στο metro, συνηθισμένη, απλή και ντυμένη emo. Γελάει, μιλάει με τις φίλες της στο κινητό, προσέχει τα μαλλιά της κτλ., ότι δηλαδή κάνουν τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία (και κατά πολλούς και στις υπόλοιπες). Μόλις σε παρατηρεί όμως, αρχίζει το θέατρο: αρχίζει να κοιτά αδιάφορα και με κενό βλέμμα έξω από το παράθυρο του metro (που σιγά, τι έχει να κοιτάξεις - πιο ενδιαφέρον είναι να κοιτάς το μπετόν να στεγνώνει) ωσάν καμιά θλιμμένη πριγκίπισσα που είναι κλειδωμένη σε ένα ψηλό πύργο και ξέρει ότι οι πιθανότητες να έρθει κάποιος και να τη σώσει είναι λιγότερες από το να επιτευχθεί συμφωνία για την ποιότητα των Tool στο forum μας. Με την άκρη του ματιού της ελέγχει αν συνεχίζεις να κοιτάς και αν το κάνεις, εκείνη θα συνεχίσει να στοχάζεται πάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, μέχρι να φτάσει στο σταθμό του προορισμού της, όπου θα βγει με τις φίλες της, σα να ακολουθούν τον επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή ή σα να σκέφτονται τι εξώφυλλο να βάλουν στον «Πρωταθλητή», μετά από ευρωπαϊκή βραδιά του θρύλου εκτός έδρας. Όταν όμως βγουν από το metro, το μαγικό ραβδί της νεράιδας τις ξανακουμπά και από τεθλιμμένες femme-fatale μετατρέπονται και πάλι στα μαυροφορεμένα παιδιά της ηλικίας τους - σε αυτό δηλαδή που είναι στην πραγματικότητα.

Από την άλλοι είναι κάποιοι που φοβούνται τα emo-kids. Είναι οι γνωστοί emoφοβικοί: δε μπορούν αυτά τα παιδιά, δεν τα καταλαβαίνουν. Kαι εγώ σκέφτομαι: τι μπορεί να σου κάνει ένας emoφυλόφιλος; Το πολύ πολύ να σε πληγώσει πέφτοντας πάνω στο πόδι σου, αφού έχει αυτοκτονήσει. Τίποτα άλλο.

Κάποιοι θεωρούν την παραπάνω συμπεριφορά «γραφική» και «γελοία». Εγώ τη θεωρώ χαριτωμένη. Μεγαλώνοντας το να μη θυμάσαι δε σε κάνει αθώο. Σε κάνει αχάριστο. Τα poserιλίκια τέτοιου είδους είναι κατ' αρχάς ίδιον της ηλικίας: στα '80s φορούσες ραφτά και Μartenes για να «πίνεις αίμα και να είσαι πιο κακός από τους άλλους», στα '90s all-star και δέρματα στα χέρια και στα '00s είσαι emo. H ιστορία επαναλαμβάνεται και, ναι, πλέον επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Η μοναδική ειδοποιός διαφορά των άλλων περιόδων / ηλικιών από τη σημερινή emoφυλοφιλία είναι αυτή της απάθειας: ο emo είναι πιο μαζεμένος από αποξηραμένη σταφίδα, πιο ντροπαλός από τον αντίστοιχο νάνο και πιο ανένταχτος από τους κόκκινους Χμερ στο Βιετνάμ (καλά, λέμε τώρα, Νο.2). Αυτή η παθητική / αμυντική στάση είναι ακριβώς το σημείο που η νοοτροπία του emo διαχωρίζεται από αυτήν της goth ή της metal μουσικής, καθώς ενώ τα δύο αυτά είδη φλερτάρουν έντονα με τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων, εισάγουν παράλληλα την έννοια της αντίδρασης, μια έννοια που δεν υπάρχει στο καταστατικό των emo ούτε ως υποσημείωση.

Δε θέλω να επεκταθώ στο γιατί πρέπει να τους δεχτούμε ως έχουν - τα έχω ξαναγράψει (γουάου, πάντα ήθελα να πω κάτι τέτοιο) και θα σας κουράσω. Από τη θέση που βρίσκομαι όμως (δεξί χαφ) μπορώ και να κατανοήσω και να δικαιολογήσω τη στάση τους.

Η emoσύνη λοιπόν είναι μια φυσική απόρροια της κοινωνικής κατάστασης. Όταν εκτρέφεις απαθή και άνευρα παιδιά, το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να γίνουν emo και το χειρότερο αρθρογράφοι. Τόσο η αίσθηση / παραίσθηση της διαφορετικότητας όσο και η ανάγκη του ανήκειν υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες και πολύ περισσότερο στις μικρότερες. Σε μια κοινωνία που όλα ρέπουν προς τον ατομισμό, την ευκολία και την απάθεια, το να κάνεις την βραδύτητα δεύτερη φύση σου δεν είναι και τόσο μεγάλο κατόρθωμα. Μια φράντζα χρειάζεται, λίγο glitter / σκια, λίγος παραπάνω πόνος απ' το κανονικό και emoποιήθηκες εντελώς. Τα emo-kids είναι ένα σημείο των καιρών: σε μια πραγματικότητα που αγκάλιασε και δέχτηκε όλες τις μουσικές (ναι, ακόμα και το «αντιδραστικό metal», μην κρυβόμαστε), ο μοναδικός τρόπος να εκφράσεις τη διαφορετικότητά σου από το κατεστημένο είναι να υπογραμμίζεις παντού και πάντα ότι έχασες τη διάθεσή σου για ζωή. Ότι δηλαδή είσαι τόσο ψαγμένος που έχεις κατασταλάξει πως η ζωή είναι ένα άχαρο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε δύο ανυπαρξίες. Σεβαστή ως τοποθέτηση, ρηχή ως πραγματικότητα, αλλά περί ορέξεως...

Τελικά πιστεύω πως η emoφυλοφιλία είναι άλλο ένα trend των καιρών. Trend από αυτά που χρειάζονται οι πιτσιρικάδες για να αυτοπροσδιορίζονται και να ξεχωρίζουν από «αυτόν τον κόσμο, τον κακό». Με την απάθεια να έχει γίνει κατεστημένο, το emo είναι η μόνη (;) και εύκολη επιλογή. Προσωπικά δεν αγχώνομαι: κάθε γενιά έχει τους emo της και κάθε γενιά άφησε το προσωπικό της στίγμα, μέχρι τουλάχιστον να έλθει η επόμενη. Όσο οι κοπέλες στο metro συνεχίζουν να χαμογελούν όταν βγαίνουν από το βαγόνι, εγώ θα είμαι ήσυχος και οι emoφοβικοί ταραγμένοι. Όταν όμως θα αρχίσουν να συνεχίζουν τη νεκρόσημη ακολουθία και μετά από αυτό, τότε είναι που θα αρχίσω να φοβάμαι...