Backstage Pass #15: KISSοφρένεια!

Κάποιο καιρό πριν (αρκετό είναι η αλήθεια) ενημερωθήκαμε πως ο άγιος Βαλεντίνος μπορεί να μην έφερε αγάπη σε όλους αυτούς που τη ζητούν και τη χρειάζονται, αλλά ευτυχώς (κατά τη διοργανώτρια αρχή, Didi Music), μας φέρνει στις 18 Μαίου, την "hottest band in the world", τους Αμερικανούς Kiss. Ασυνήθιστοι, λοιπόν, καθώς είμαστε στο να σκάνε τέτοιες βόμβες μεγατόνων μέσα στο καταχείμωνο, αρχίσαμε από νωρίς τόσο την παραφιλολογία όσο και τη... γκρίνια, aspects τα οποία καλούμαι να αναλύσω στο σημερινό μας Backstage Pass.

Για αρχή να σημειωθεί πως οι Kiss θα παίξουν στον γνωστό συναυλιακό χώρο του Terravibe, με τις τιμές των εισιτηρίων να είναι από 45 μέχρι 75 ευρώ. Επιπρόσθετα το συγκρότημα (που είναι γνωστό για την αγάπη του στο δολάριο) προσφέρει στους πιο υψηλόμισθους από τους οπαδούς του (και τα παρακάτω τα μεταφέρω με μια επιφύλαξη) soundcheck passes στα 350 ευρώ, meet and greet passes στα 875 ευρώ και τον συνδυασμό των δύο στα 1.050 ευρώ (δηλαδή σου κόβουν και κάτι ψιλά αν δεχτείς να πληρώσεις και τα δύο).



Μετά τα γεγονότα, ας προχωρήσουμε λοιπόν στην ανάλυση. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και πριν μερικά χρόνια ακόμη και η υπόνοια ενός τέτοιου γεγονότος για τα συναυλιακά δρώμενα της Ελλάδας θα προκαλούσε γέλια, καθώς η εμπειρία και η συνήθεια μας ενημερώνει πως αν κάποιος δεν είναι χαμηλομισθωτός μουσικός με ειδικό κοινό στην Ελλάδα, ή ετοιμοθάνατος / ξεχασμένος από το σύμπαν μουσικός στο εξωτερικό, τα τίμια χώματα του Ελευθέριος Βενιζέλος δε θα τα πατούσε. Το γεγονός όμως και μόνο της διοργάνωσης μιας τόσο μεγάλης συναυλίας στη χώρα μας αποδεικνύει πως τα πράγματα, όσο και να θέλουμε να το παραβλέψουμε, βελτιώνονται. Guns N' Roses, Roger Waters, Muse, Metallica, Iron Maiden και τώρα Kiss είναι μόνο μερικά από τα πολύ καυτά ονόματα που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από τη χώρα μας, φέρνοντάς την πολύ πιο κοντά στα ευρωπαϊκά standards. Η επιτυχία, δε, τέτοιων συναυλιών συνεισφέρει σαφέστατα στην αλλαγή νοοτροπίας τόσο των διοργανωτών όσο και του κοινού, καθώς σιγά-σιγά οι νεότερες γενιές θεωρούν τέτοιου είδους θεάματα σημαντικά για τη διασκέδαση και την κουλτούρα τους και συντελούν στην αύξηση του αγοραστικού κοινού και ως εκ τούτου στην αύξηση του ενδιαφέροντος για τα rock live. Οι Kiss είναι σαφέστατα καλοδεχούμενοι και σίγουρα θα γεμίσουν με μουσικές και χαρά τους χιλιάδες φίλους τους που θα εκδράμουν για άλλη μια φορά στα γνωστά μέρη της Μαλακάσας...

Κάπου εδώ όμως τελειώνει και η πραγματικότητα και εισαγόμεθα βίαια στην ζώνη του Λυκόφωτος, εκεί που οι ελληνικές υπερβολές δίνουν και παίρνουν. Αυτοί όμως είμαστε, αυτή την πραγματικότητα διαμορφώνουμε. Ας πάμε να εξετάσουμε και να σχολιάσουμε κάποιες από αυτές...

Συχνότατα ακούω από φίλους rockάδες (κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας είναι η αλήθεια) πως το κοινό «οφείλει» να τιμήσει τους Kiss με την παρουσία του, καθώς το σχήμα μας τιμάει με τη δικιά του και ως εκ τούτου πρέπει να φανούμε κατάλληλοι οικοδεσπότες. Αν και τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά, ίδια επιχειρήματα ακούγονται συχνά και για κάποια πολύ μικρά live που λαμβάνουν χώρα σε χώρους όπως το AN ή το Underworld, για (λιγότερο ή περισσότερο) ξεχασμένους μουσικούς που παίζουν εκεί. Υπάρχουν φίλοι που αναφωνούν πως το ελληνικό κοινό είναι άσχετο μουσικά και πως προτιμά τους ίδιους και τους ίδιους και πως τώρα που έρχονται οι Kiss πρέπει όλοι να συστρατευθούμε για να στηρίξουμε το εγχείρημα. Και η απορία έρχεται αβίαστα: όταν ένας καλλιτέχνης προσφέρει ένα show επί πληρωμή, ποιος μπορεί να προδικάσει τις υποχρεώσεις της τσέπης μου; Ναι μεν έρχεται ένα σχήμα για πρώτη, και ίσως και τελευταία, φορά στην Ελλάδα, καταλαβαίνω επίσης πως για κάποιους αυτή η συναυλία θα είναι εμπειρία ζωής, αλλά από πότε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα ήδη ακριβό εμπορικό προϊόν, «υποχρέωση»;

Προσωπικά πιστεύω πως υποχρέωση έχω μόνο απέναντι στον εαυτό μου, την οικογένεια μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Δε θεωρώ πως έχω «υποχρέωση» να πληρώσω ένα εκατομμυριούχο για ένα show. Να το πληρώσω για να το απολαύσω ναι. Να πιστέψω πως έχω ένα «ιερό χρέος» απέναντι στην ιστορία του σχήματος και του rock εν γένει να παρευρεθώ σε μια ακριβή συναυλία, ε όχι, νομίζω πως αγγίζει τα όρια της υπερβολής. Αν οι Kiss (και οι κάθε Kiss) μας καλούσαν σε μια φιλανθρωπική συναυλία με ένα Α αντίτιμο για ένα σοβαρό σκοπό, θα μπορούσα να μιλήσω για υποχρέωση και πάλι η έκτασή της επαφίεται στην ηθική πυξίδα του καθενός. But when we talk business, we talk business. Ο ένας δίνει show, ο άλλος λεφτά. Fair and square. Γι' αυτό ας αφήσουμε τις υποχρεώσεις κατά μέρος παρακαλώ...

«Μα πάλι μιλάτε για τις τιμές. Δε βαρεθήκατε; Rock n' Roll ρεεε» λένε άλλοι. Κατ' αρχάς προσωπικά θεωρώ πως οι τιμές είναι στα γνωστά (υψηλά) «λογικά» επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει και οι λόγοι είναι οι γνωστοί και πολυσυζητημένοι. Λίγο το μέγεθος του ονόματος, λίγο το μικρό του κοινού, λίγο η έλλειψη ανταγωνισμού μεταξύ συναυλιών και διοργανωτών, λίγο το διψασμένο κοινό για να δει κάτι διαφορετικό, δυστυχώς τείνω να πιστέψω πως οι τιμές δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές. Και όποιος περίμενε κάτι λιγότερο, είναι τουλάχιστον αφελής. Από την άλλη, όσο τα εισοδήματα του Έλληνα παραμένουν στα ίδια επίπεδα και ο κύριος όγκος του κοινού των συναυλιών παραμένουν οι μαθητές-φοιτητές-χαμηλομισθωτοί, η γκρίνια τόσο στο rocking.gr όσο και στον χώρο γενικότερα θα υπάρχει. Αν ξαφνικά του χρόνου γίνουμε Σουηδία (από άποψη μισθών) και ξαναέρθουν οι Kiss με τα ίδια χρήματα, τότε ναι, δε νομίζω να γκρινιάξει κανένας. Επίσης αν το Μάιο η βενζίνη είναι φτηνότερη, η Μαλακάσα πιο κοντά στην Αθήνα και το γεγονός πιο οργανωμένο (το τελευταίο γίνεται και η διοργανώτρια αρχή έχει κάνει σοβαρά βήματα προς τα εκεί τα τελευταία χρόνια), ναι, ίσως και τότε να μην υπάρξουν γκρίνιες. Όσο όμως τα πράγματα είναι ίδια, ο κόσμος θα γκρινιάζει και εμείς ως εκφραστές του θα τα γράφουμε...



Προχωράμε τώρα και στο θέμα που δίχασε περισσότερο τον κόσμο. Πόσο κοστίζει άραγε ο φανμποϊσμός; Μέχρι πόσα χρήματα μπορείς να δώσεις για να γνωρίσεις (;) κάποιον καλλιτέχνη που αγαπάς; Είναι τα χρήματα αυτά πεταμένα; Σε ποιο ακριβώς σημείο το «αγνό rock 'n' roll» γίνεται εμπόρευμα χοντρικής και για λίγους; Ερωτήματα σαν το παραπάνω αναπηδούν αυθάδικα εφόσον κάποιος αλληθωρίσει προς τις τιμές του meet n greet και του soundcheck pass της συναυλίας. Οι κυνικοί λένε πως οι εκατομμυριούχοι Kiss «εκπορνεύονται» για κάποια ψωροδολλάρια παραπάνω. Οι ρομαντικοί πως είναι εμπειρία ζωής να σφίξεις το χέρι κάποιου που στιγμάτισε την ζωή σου. Και όλοι οι άλλοι ότι απλά «είναι πολλά τα λεφτα».

Δεν κακίζω τους Kiss. Το σχήμα μπορεί να εμπορεύεται ό,τι θέλει και σε όποια τιμή θέλει, αν και εφόσον υπάρχουν άτομα που διατίθενται να πληρώσουν τόσα λεφτά για μια χειραψία και μια φωτογραφία. Επιπρόσθετα δεν κακίζω τους οπαδούς: το έχω ξαναγράψει. Το πάθος όλων μας με ένα σχήμα σχετίζεται άμεσα με την εφηβική μας ηλικία, την ηλικία που είχαμε δηλαδή όταν το πρωτογνωρίσαμε και όταν το είχαμε περισσότερο ανάγκη. Δε νομίζω ότι κανένας 30άρης οπαδός των Kiss θα έδινε έστω και 100 ευρώ για κάτι παρόμοιο για ένα σχήμα που γνώρισε και αγάπησε τα τελευταία 2 χρόνια, καθώς όσο μεγάλη και να είναι η αγάπη αυτή, δε θα του προσέφερε την ευκαιρία για μια κατάδυση στο παρελθόν του. Γιατί τελικά εκεί ανάγεται το όλο θέμα. Το meet n greet είναι απλά μια πρόφαση για ανάσυρση από τη μνήμη μας στιγμών και περιόδων που μας στιγμάτισαν και που ο ασβέστης των χρόνων που έχουν παρέλθει έχει κρύψει τις όποιες ατέλειες και τα έχει ρετουσάρει σε ένα βαθμό υπερβολικό και ρομαντικό. Αυτό θα πληρώσεις αύριο 1000 ευρώ φίλε αναγνώστη. Πολλά; Αναμφίβολα. Αρκετά; Ίσως όχι, αν αναλογιστεί κάποιος το τι ακριβώς θα σου προσφέρουν. «Κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα. Για τα υπόλοιπα υπάρχει η mastercard» που έλεγε και η γνωστή διαφήμιση. Αυτό το ανεκτίμητο λοιπόν οι Kiss το χρεώνουν τόσο και καλώς πράττουν όσοι το έχουν και δύνανται να το καταβάλουν, να απολαύσουν κάποιες παραπάνω στιγμές με την εφηβεία τους, μασκαρεμένη στα σώματα κάποιων εκατομμυριούχων μεσηλίκων.

Ο Μάιος πλησιάζει, οι συναυλίες ανακοινώνονται η μια πίσω από την άλλη και φέτος διαφαίνεται πως ενδεχομένως θα απολαύσουμε το πιο πολυποίκιλο καλοκαίρι των τελευταίων ετών, καθώς τα festivals μάχονται για τον οβολό μας. Όποιος μας πείσει ότι τον αξίζει, εύχομαι να τον κερδίσει και να περάσουμε για άλλη μια χρονιά (με τις μουρμούρες και τα ελληνικά μας απρόοπτα) καταπληκτικά.

Και για όλους εκεί έξω: το καλοκαίρι δεν είναι τόσο μακριά όσο φαντάζει. Ξέρω ότι ανυπομονείτε (όπως και εγώ), αλλά θυμηθείτε πως ο καιρός περνάει γρηγορότερα απ' ότι πολλές φορές φανταζόμαστε. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε ένα τόσο μαγευτικό καλοκαίρι όσο το φανταστικό περσινό και (γιατί όχι) καλύτερο! Γι' αυτό... Υπομονή!

Υ.Γ.: Τώρα που έρχονται οι Gogol Bordello, ετοιμαστείτε για ένα διονυσιακό πανηγύρι χωρίς προηγούμενο!