Backstage Pass #13: End of an era

20/11/2007 @ 09:08

Δύο θεωρήσεις πάνω στην πορεία της ιστορίας.

Αναμφίβολα το μαχαίρι της κοπής της πίτας της χρονιάς που μας πέρασε (ή της χρονιάς που έρχεται αν προτιμάτε) είναι ο κ. Tuomas Holopainen, ο μουσικός που θαρρείς πως έπαιξε ολόκληρη την καριέρα του στο πράσινο 0 της ρουλέτας. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη συναυλία του σχήματος για την περιοδεία του "Once". Ήταν μια από τις τελευταίες του σχήματος με την τραγουδίστρια Tarja Turunen και συνάμα μια από τις τελευταίες της περιόδου αθωότητας του σχήματος.

Θυμάμαι πως τότε είχα γράψει πως «η απόσταση ανάμεσα στην diva και τους πληβείους έχει αυξηθεί» και οι αντιδράσεις / ενστάσεις ήταν αναμενόμενες: από τότε είχα προβλέψει μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Tarja από το σχήμα και όσα mail ήρθαν για το θέμα και δεν έβριζαν (δείτε στο λήμμα φανμποϊσμός σε παλαιότερο τεύχος) με ρωτούσαν αν έχω πληροφορίες «από μέσα». Όχι, οι μυστικές υπηρεσίες του rocking δεν είχαν δουλέψει τότε. Αυτό που είχε απλά δουλέψει ήταν η οξυδέρκεια ενός απλού οπαδού, ο οποίος βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα ζευγάρι ημιδιαλυμένο, μια παράσταση δηλαδή για δύο ρόλους. Εκείνη τη βραδιά ένιωσα πως οι Νightwish μας είχαν καλέσει σε τραπέζι και ποτήρι στο ποτήρι, τα σάπια, νεκρωμένα από τις φιλονικίες άκρα της σχέσης τους έβγαιναν στο σανίδι. Σαν παράφραση των "σκηνών από ένα γάμο" του Μπέργκμαν.

Και μιας και αναφέραμε τον μεγάλο Σουηδό (ναι, υπάρχουν και μεγάλοι Σουηδοί που δεν παίζουν στους P.O.S. παιδιά), δε μπορώ παρά να μεταφέρω μια φράση από την ίδια ταινία : «δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από δύο ανθρώπους που μισιούνται». Έτσι είναι λοιπόν. Tuomas και Tarja έφτασαν στα έσχατα για να καταλάβουν πως η προσωπική γαλήνη και ευρυθμία είναι πάνω από κάθε brand name - ακόμα και από αυτό των Νightwish, που εκείνη την περίοδο γνώριζε τις λαμπρότερες ενδεχομένως στιγμές του.

Την ιστορία φαντάζομαι τη θυμάστε και την ξέρετε όλοι καλά: ένθεν και κείθεν δηλώσεις πικρίας, διαφορετικά σενάρια πάνω στο ίδιο θέμα, θυμός, θυμός και άλλος θυμός. Εικόνα εξαθλίωσης, εικόνα χωρισμού. Είναι σα να χωρίζουν δύο κολλητοί σου: τους αγαπάς και τους στηρίζεις και τους δύο, απλά βαθιά μέσα σου ξέρεις πως κάποιος είναι περισσότερο ριγμένος, κάποιος έχει περισσότερο δίκιο να είναι ταπεινός. Όσο ταπεινός όμως και να είναι κάποιος στη στιγμή ενός χωρισμού, οφείλει να είναι και θαρραλέος.

Έτσι και ο μαχαιροφόρος μουσικός της εισαγωγής επέλεξε τη δεσποινίδα Anette Olzon ως νέα του συνοδό. Αλλάζοντας τραγουδίστρια, δεν κινδυνεύεις μόνο να αλλάξεις ύφος. Κινδυνεύεις να καταστρέψεις και όλο το όνομα του συγκροτήματος, καθώς η αλλαγή είναι ζωτικής σημασίας. Ο κόσμος περίμενε ανυπόμονα, κοπέλες και κοπέλες έστειλαν βιογραφικά, επελέγη η συγκεκριμένη και στις πρώτες νότες της φωνής της πολλοί γκρίνιαξαν. Με την έξοδο του φετινού "Dark Passion Play" περισσότεροι δυσαρεστήθηκαν και με την άνοδο στο youtube των παλιών κλασικών επιτυχιών του σχήματος με τη νέα τραγουδίστρια του Tuomas, ακόμα περισσότεροι εξεγέρθηκαν. «Μα τι έκανε; Τι σκεφτόταν; Δε βλέπει πως η κοπέλα δε μπορεί να τραγουδήσει τα παλιά κομμάτια;» μονολογούν όλοι οι παραπάνω, όντας καθήμενοι και αποσβολωμένοι μπροστά στο θέαμα μιας κοτσιδοφέρουσας, "pop" τραγουδίστριας. «Καλή είναι», λένε, αλλά όχι για τους Nightwish. Γιατί το θέμα τελικά δεν είναι πάντα το τι αξίζεις, αλλά αν αξίζεις τόσο για να σηκώσεις μια βαριά φανέλα. Και κακά τα ψέματα, η φανέλα της απελθούσης ντίβας, ναι, είναι πολύ βαριά.

Τον παραδέχομαι τον Tuomas, είναι μάγκας. Είδε πως η Tarja τον άφηνε σύξυλο και ήθελε και την «επιμέλεια των παιδιών» και αντί να επιλέξει την εύκολη οδό, αυτή της αντικατάστασής της με ένα κακέκτυπο, επέλεξε την δύσκολη, αυτή της νέας σελίδας στην ιστορία των Nightwish. Της νέας εποχής. Καθώς με το που άφησε η Tarja το μικρόφωνο στη σκηνή του τελευταίου live του συγκροτήματος, φεύγοντας δεν πήρε μόνο την θεσπέσια φωνής της και τα βεντετιλίκια της, αλλά πήρε θαρρείς και την παρθενία του νέου κύκλου του σχήματος. Γιατί το θέμα στη ζωή δεν είναι πότε προχωράς. Το θέμα είναι αν είσαι αρκετά ώριμος ώστε να καταλάβεις πως ένας κύκλος έκλεισε.

Πολλές φορές σκέφτομαι πως οι οπαδοί είμαστε ακόρεστοι και ασεβείς. Όταν σκέφτομαι αυτά θυμάμαι πάντα τα λόγια κάποιου χρήστη του forum «προτιμώ τους Metallica live, πηγμένους στα ναρκωτικά να παίζουν όλο το "Kill 'Em All", παρά τους τωρινούς πλούσιους που περιοδεύουν χωρίς να ζουν πραγματικά αυτό που κάνουν». Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Σε πιο ακριβώς χρονικό σημείο ο μουσικός πουλάει τα πιστεύω και τον εαυτό του στον διάβολο; Η εύκολη απάντηση πάντοτε είναι «όταν έρχονται τα λεφτά». Ναι αλλά η ιστορία μας έχει δείξει ότι υπάρχουν και άλλοι (δε γράφω όνομα για να γλιτώσω τα βρισίδια, αλλά do the math, όλοι τους ξέρετε) που για τα «λεφτά» συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο που έκαναν όταν ήταν είκοσι, αναπαράγοντας τον εαυτό τους.

Πιστεύω πως μετά την ανακάλυψη της ηλεκτρικής κιθάρας, η μεγαλύτερη ανακάλυψη στον χώρο θα είναι η κρυογονική. Θα παγώνουμε δηλαδή τους μουσικούς στην ηλικία που τους προτιμάμε και θα τους καταδικάζουμε να ζουν και να ξαναζούν τα χρόνια της μεγάλης τους έξαψης. Οι Metallica θα βγάζουν 10 "Master Of Puppets", οι Maiden άλλα 12 "Powerslave" (πάντα αυτοί τα είχαν πιο εύκολα) και ο οπαδός θα είναι ευτυχής: ποσοτικά η μουσική θα αυξάνεται και καθώς θα προέρχεται από τις εποχές των ναρκωτικών και όχι των λεφτών, θα είναι ειλικρινής και ακατέργαστη. Θα είναι όπως τη θέλουμε. Καταδικάζοντας τους καλλιτέχνες σε μια «μέρα της μαρμότας», σταματώντας δηλαδή τον χρόνο, θα βάζαμε όλους αυτούς που αγαπάμε σε ένα μεγάλο κλουβί με ροδέλα για τρέξιμο. Σαν τα χάμστερ. Θα μπορούσαν να επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες ιδέες, να πίνουν από την ίδια λίμνη της έμπνευσης, να αποδίδουν το ίδιο. Προσοχή: όχι καλύτερα, όχι χειρότερα. Το ίδιο. Ασάλευτη ζωή, κακούργοι οπαδοί...

Τελικά νομίζω πως ο καθένας θέλει τον μουσικό απαράλλαχτο, καθώς όλοι μας τείνουμε στο να συνδέουμε φάσεις της ζωής μας με μουσικές και δίσκους. Ίσως στην πραγματικότητα να μη θέλεις να μεγαλώσει ο μουσικός, να αλλάξει, να ωριμάσει, γιατί ίσως αυτό να σου γνωστοποιεί πως μεγάλωσες και εσύ. Φοβάσαι τον πειραματισμό του καλλιτέχνη, δεν τον αφήνεις να αναπνεύσει, γιατί το τέλος μιας εποχής, σηματοδοτεί την αρχή μιας άλλης και μόνο οι γενναίοι το αντιλαμβάνονται. Παγωμένος μουσικός, παγωμένη μουσική, παγωμένος χρόνος. Παγωμένη ζωή.

Οι άνθρωποι δε χωρίζουν όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δε χωρίζουν όταν χάσουν την εμπιστοσύνη τους, δε χωρίζουν όταν ξενερώσουν, δε χωρίζουν καν όταν ο ένας σιχαθεί τον άλλο. Γιατί πάνω από όλα αυτά τα συναισθήματα, έρχεται η αχίλλειος ανασφάλεια του καθενός που τον αροτριώνει και τον κρατά στα ίδια, σε Σισσυφική επανάληψη, σε μια παγωμένη ζωή.

Οι άνθρωποι χωρίζουν όταν έχουν τα κότσια. Έχουν τα κότσια να καταλάβουν πως μια εποχή έκλεισε και μια νέα ξεκινά, άγνωστη και φοβερή.

Ο κύριος Holopainen απέδειξε ότι αν μη τι άλλο έχει κότσια. Όποια και να είναι η εξέλιξη του, χαιρετίζω αυτή του την προσπάθεια και τον σέβομαι απεριόριστα. Νέα τραγουδίστρια, νέο ύφος, νέα εποχή. Ίσως και νέα ζωή. "A rolling stone gathers no moss" λένε οι αγγλόφωνοι και κάπου εδώ το κείμενο σταματά.