Backstage Pass #16: Απενοχοποιώντας τη διασκέδαση

Το καλοκαίρι πλησιάζει με βήμα ταχύ. Η Hotbeez συνεχίζει την επιτυχημένη φόρμουλα της περσινής χρονιάς, φέρνοντας «εναλλακτικά» και fun-oriented σχήματα (τύπου Gogol Bordello) και η Didi κάνει ρελάνς με το πιο αμεταλλοποιημένο Rockwave ever. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η διένεξη των εταιριών μόνο σε καλύτερα festivals μπορεί να οδηγήσει. Δυστυχώς όμως ανήκω στην μειοψηφία. Η γάγγραινα της σύγχρονης ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, η γκρίνια, έκανε και πάλι την εμφάνισή της και αρχίζοντας από τις παρυφές του rock κοινού (τους μεγαλύτερους και τους μικρότερους σε ηλικία οπαδούς), τείνει να χτυπήσει/μολύνει και τον hardcore πυρήνα των ηλικιών 20-25, που στηρίζουν ουσιαστικά και τα festival στην Ελλάδα. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί φέτος απουσιάζει (;) το metal...

Κρατήστε στο μυαλό σας για λίγο την παραπάνω «κατηγορία» και ας προχωρήσουμε. Ο Έλληνας (που τα ξέρει όλα φυσικά), τι festival πραγματικά θέλει; Όπως ακούω δεξιά και αριστερά, θέλει festival τύπου Download, με 100 συγκροτήματα σε τρεις μέρες, καλές τιμές και εξαιρετική διοργάνωση. Σεβαστό; Αναμφισβήτητα. Έχει κοιτάξει κανείς σας όμως τα billing αυτών των festival; Στα μεγάλα fest του εξωτερικού σχήματα όπως οι Offspring και οι Linkin Park παίζουν headliners, την ίδια ώρα που εδώ λοιδορούνται, θεωρώντας πως δεν είναι «αρκετά true» και πως θα πάνε τα «παιδάκια να χορέψουν». Και φτάσαμε στο σημερινό μας θέμα. Στο κόμπλεξ της διασκέδασης.

Αληθινό σκηνικό: φοιτητικό party στο εξωτερικό, όπου έχει μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο άπειρος dj ψάχνει να βρει κάτι να παίξει, από ένα υπολογιστή που έχει πεταμένα μέσα mp3s, χωρίς κατηγοριοποίηση και κάποια λογική. Γερμανίδα πλησιάζει και του ζητά να βάλει ένα κομμάτι «για να χορέψουμε». «Σαν τι δηλαδή;». «Ε, βάλε φερ' ειπείν το "Holy Mountains" από System Of A Down». Το κομμάτι ανασύρεται από τα βάθη του υπολογιστή, παίζει και ξαφνικά όλοι χορεύουν. Stop εδώ. Σκεφτείτε το «χορεύουν metal κομμάτι» και τι σημαίνει αυτό για το ελληνικό κοινό. Αφαιρέστε τα μπουνίδια, σπρωξίδια, moshing και τις λοιπές συναυλιακές (και εύλογες) γραφικότητες. Φανταστείτε ανθρώπους να χορεύουν κανονικά. Ναι, αυτό συνέβη. Φοιτητές (μη-Έλληνες, τυχαίο;) χόρεψαν όλοι μαζί υπό τους ήχους ενός metal κομματιού. Φανταστείτε τώρα πόσο πιθανό θα ήταν ένα αντίστοιχο σκηνικό σε ελληνικό πάρτυ. Όσο πιθανό να παίξουν οι Pink Floyd στο Κουκάκι; Σωστά...

Θυμάμαι μεγαλώνοντας πόσα και πόσα editorial διάβασα για το πόσο «το metal διώκεται και πως πρέπει να αντισταθούμε και να παραμείνουμε αγνοί στην καρδιά». Metal or death και άλλα τέτοια όμορφα που και τότε (αλλά και τώρα) με διασκεδάζουν όταν αισθάνομαι κάπως. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε την ατυχία να ζούμε σε μια χώρα που η rock μουσική δεν είναι η πρώτιστη. Δεν είναι καν σεβαστή. Δεκτό. Το κακό της υπόθεσης είναι πως αν και η δίωξη της μουσικής έχει σταματήσει να υφίσταται, η εμμονή της κατασκευής στεγανών και χαρακωμάτων για «εμάς» και τους «άλλους» παραμένει. Και έχοντας στην Ελλάδα αποκλειστικά συνδυάσει τη διασκέδαση με τη μπουζουκοποπ μουσική, θεωρούμε πως για να διαφέρουμε και να δείξουμε πως είμαστε γνήσιοι και ανένταχτοι, πρέπει να την απορρίπτουμε συλλήβδην. Παραφράζοντας τον Oscar Wilde θα γράψω πως αν «δεν ήταν οι άλλοι trendy θα έπρεπε να είμαστε εμείς». Και αυτό είμαι έτοιμος να το δεχτώ. Κάπου όμως εκεί, ανάμεσα στη μάχη με το σκυλοποπ κατεστημένο, στη συνεχιζόμενη ηλίθια προπαγάνδα ότι «μόνο οι rockάδες σκέφτονται και οι υπόλοιποι είναι πρόβατα» και στην αντεπίθεση για να προασπίσουμε τα rock ιδεώδη και τον rock τρόπο ζωής, ξεχάσαμε να διασκεδάζουμε. Ή μάλλον δεν ξεχάσαμε, ακόμα χειρότερα. Ενοχοποιήσαμε την ίδια τη διασκέδαση...

Φυσικά όλα τα παραπάνω στεγανά βοηθάνε. Οι άνθρωποι εν γένει γκρουπάρονται σε ομάδες, αφενός μεν για να νιώσουν την ασφάλεια του συνόλου αλλά και αφετέρου για να διαφοροποιηθούν από τη μάζα. Με τρελαίνει το γεγονός πως γίνεται ακόμα και σήμερα νέα παιδιά να θεωρούν τη rock μουσική «μια ιερή μυσταγωγία για τους εκλεκτούς και τους μυημένους». Λάθος. Να τη θεωρούν αποκλειστικά αυτό. Αλλά στην πραγματικότητα δε γίνεται διαφορετικά: όταν θες να νιώθεις διαφορετικός, πρέπει να δρας διαφορετικά. Αλλά εκχωρώντας τη διασκέδαση στους «άλλους» και θλιμμένος, καταλήγεις και αυτοπεριορίζεσαι. Και τελικά, περιορίζεις και τα festival.



Ας γυρίσουμε στην αρχική συζήτηση λοιπόν. Τι κακό έχουν τα "fun oriented" festivals; Καλοκαίρι έρχεται. Χάθηκε ο κόσμος να γουστάρουμε, να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε; Γιατί πραγματικά πρέπει οι συναυλίες να ανήκουν μόνο σε δύο κατηγορίες, δηλαδή στη θέωση, τύπου Roger Waters, και στον δeath όλεθρο, τύπου Morbid Angel; Το ελληνικό κοινό μόνο αυτά έχει ανάγκη; Δε θέλει να χαλαρώσει, να γουστάρει, να ξεδώσει; Θέλει. Αλλά δε θέλει να το παραδεχτεί.

Το ξαναγράφω (κυρίως για τους μικρότερους): ο σημαντικότερος λόγος που ποτέ δε θα δούμε στην Ελλάδα ένα festival τύπου Download είναι γιατί η Ελλάδα δεν έχει κοινό να το στηρίξει. Αμφιβάλλετε; Στο επόμενο Rockwave ρίξτε μια ματιά τριγύρω σας. Σίγουρα θα έχετε περισσότερους γνωστούς από το σχολείο ή τη σχολή σας. Γιατί; Γιατί πάμε στις συναυλίες οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι λόγοι; Δύο ειδών. Ενδογενείς και εξωγενείς. Οι εξωγενείς είναι προφανώς η Ελλάδα και η σχέση της με τη σκυλοποπ μουσική, η οποία όντας προφανής, μειώνει αισθητά τον αριθμό του rock κοινού. Η άλλη (που αναλύω σήμερα), η ενδογενής, όμως είναι σαφέστατα χειρότερη: ενοχοποιώντας τη διασκέδαση, κλείνουμε οριστικά την πόρτα σε αυτούς που στέκονται ανάμεσα στα είδη, σε αυτούς που δεν έχουν ορισμένα ακούσματα, ναι για τους «άσχετους» μιλάω. Ξέρω ότι πολλοί ούτε τους συμπαθείτε, ούτε τους θέλετε στη «rock κοινότητα». Τόσα χρόνια μας έμαθαν να μισούμε και τώρα το αναπαράγουμε με θαυμαστή ακρίβεια. Αχ, όχι ξέχασα... Πρόβατα είναι πάντα, μα πάντα, οι άλλοι...

Γράφω ένα κλισέ και όποιος θέλει το πιστεύει: δεν υπάρχει σοβαρή και ασόβαρη μουσική. Υπάρχει μόνο καλή και κακή και κάθε μια έχει το δικό της timing. Τα μεγάλα festival του εξωτερικού έχουν μεγάλα και βαρβάτα billing γιατί στοχεύουν σε πολύ κόσμο. Όχι μόνο στους «μυημένους», αλλά και στους άλλους. Έτσι και Depeche Mode θα βάλουν, και Offspring, και Manu Chao, και Motorhead, και Iron Maiden, και Dillinger Escape Plan και ό,τι θέλει η ψυχή του καθενός. Δε φτιάχνουν συναυλίες για μια στενή κλίκα, για μια «αρεία φυλή», αλλά festival με ωραίες μουσικές για πολύ μα πολύ κόσμο. Και έτσι ο κόσμος που πάει έξω είναι και πολυποίκιλος και πολυπληθής. Έτσι μαζεύονται πολλά άτομα, κόβονται πολλά εισιτήρια, πληρώνονται τα μεγαθήρια και τα festival έχουν billings που τα βλέπουμε και τα ζηλεύουμε... Φτιάχνονται χωνευτήρια νοοτροπιών και μουσικών, όπου όλοι ακούνε τα πάντα, ή αν δεν τα ακούν, τουλάχιστον τα σέβονται. Όταν ανοίξεις το festival, ανοίγεις και το κοινό, ανοίγεις και την αγορά. Φτιάχνεις κάτι μεγάλο και ωραίο, που αρχίζει στους μουσικούς και τελειώνει στον κόσμο. O Έλληνας οπαδός θέλει ένα festival για αυτόν και τους όμοιούς του, μην και τον ακουμπήσει κανένας φλώρος όση ώρα χτυπιέται και κολλήσει φλωρίαση. Από την άλλη, ο διοργανωτής τους θέλει όλους, για να κάνει ένα festival με 30.000 κόσμο τη μέρα. Αυτό όμως απαιτεί αλληλοσεβασμό και ανοικτό μυαλό. Πράγμα που λείπει τόσο μα τόσο από το ελληνικό κοινό.



Σας εκλιπαρώ, μη γκρινιάζετε άλλο. Πηγαίνετε εκεί που θέλετε, χορέψτε, διασκεδάστε, χτυπηθείτε, αλλά μη γκρινιάζετε άλλο. Έχω κουραστεί σε συζητήσεις να ακούω ακόμα και τους ίδιους τους rockάδες να τα χώνουν σε παιδία που στηρίζουν συναυλίες τύπου Evanescence, Him ή ακόμα και Avril Lavigne ή trip hop. Δε σας υποχρεώνει κανείς να τους ακολουθήσετε εκεί, γιατί κάνετε έτσι; Και παραδεχτείτε επιτέλους ότι όλοι μας πρέπει κάποια στιγμή να χαλαρώσουμε και να γουστάρουμε την κάθε μουσική για αυτό που μας δίνει. Ανεξαρτήτως του ποιοι την ακούνε και πόσα κοινά έχουν με εμάς. Για να φτιάξουμε ένα μεγάλο festival στην Ελλάδα, πρέπει να μεγαλώσουμε την αγορά. Όσο κρατάμε αφελώς τα στεγανά, τόσο οι ίδιοι και οι ίδιοι θα πληρώνουμε τα festival των εννέα ονομάτων.

Η μουσική σε χαρακτηρίζει, δεν τη χαρακτηρίζεις εσύ. Μην κομπλάρετε τόσο αν στο επόμενο festival κάποιος «άλλος» διασκεδάζει με το ίδιο πράγμα που διασκεδάζετε εσείς. Αυτό δε μειώνει κανένα. Ίσα-ίσα που εξυψώνει και τους δύο.