Backstage Pass #17: Η χρονιά των μεγάλων στοιχημάτων

Παρακολουθώντας τις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις στην τηλεόραση, δε μπορεί κάποιος παρά να συνειδητοποιήσει ότι εκτός από τον ήλιο που φωτίζει ακόμα τον αθηναϊκό ουρανό, όλοι οι υπόλοιποι συναινούν στο ξεπροβόδισμα του 2008 σε κάποιες λίγες μέρες από τη στιγμή που θα δημοσιευτούν αυτές οι γραμμές. Το 2008 μας αφήνει λοιπόν, γεμάτο πολλά και καλά album (ήταν καλή η σοδειά αν και δεν έβρεξε - σχόλιο φόρος τιμής στους απανταχού λάτρεις του κρασιού), έχοντας σημαδευτεί από την επιστροφή τεσσάρων σχημάτων-μεγαθηρίων για τη μουσική που ακούμε, σχημάτων που επέστρεψαν συνωμοτικά όλα την ίδια χρονιά, ώστε να μονοπωλήσουν τις συζητήσεις και τους μουσικούς μας διαξιφισμούς. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι λοιπόν επέστρεψαν φέτος, για να αποδείξουν πολλά. Το κατάφεραν; Θα δούμε παρακάτω, σε μια χρονιά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως «η χρονιά των μεγάλων στοιχημάτων»...

Στοίχημα πρώτο: "We die hard" - Metallica - "Death Magnetic"

Όταν έβλεπα και ξανάβλεπα τον drummer/mastermind/manager των Metallica να τρέχει μέχρι τη ρίζα της σκηνής για να κοιτάξει έναν-έναν τους οπαδούς στα μάτια και να βεβαιωθεί πως το franchise των Metallica θα σκοτώσει τα πάντα στο διάβα του, κατά τη διάρκεια του τρίτου παγκοσμίου πολέμου που βιώσαμε πέρυσι το καλοκαίρι, ήμουν σίγουρος πως η μπάντα είχε επιστρέψει για τα καλά, κα&λωμένη και έτοιμη για απαντήσεις... Φυσικά τις μεγαλοστομίες για «το καλύτερο album της καριέρας μας» τις είχαμε ακούσει πάμπολλες φορές και από πολλούς, σίγουρα ακόμα και από τους ίδιους τους Metallica, όταν από τη μια πήγαιναν να διαλυθούν και από την άλλη ηχογραφούσαν το «εγχειρίδιο της κακής παραγωγής», με το όνομα "St. Anger". Στον καιρό που ακολούθησε από εκείνη την αλησμόνητη συναυλία, οι τέσσερις (μετά από πολύ καιρό, αν λάβουμε υπόψη και το μουσικό παραγκωνισμό του "Newkid"), κάθισαν κάτω για να ηχογραφήσουν ένα δίσκο που θα έκανε και τον πιο κολλημένο οπαδό να τους παραδεχτεί. Και σχεδόν... τα κατάφεραν! Το "Death Magnetic" είναι ένας δίσκος πολλές κλάσεις ανώτερος του προκατόχου του, που λοξοκοιτά το παρελθόν, χωρίς όμως να ξεχνά να αναπνέει αέρα 2008 και να δείχνει το δρόμο και στους μουσικούς του σήμερα.



Οι Metallica κατάφεραν να επ-επανιδρυθούν και να φτιάξουν ένα δίσκο που είναι βαθύς, χωρίς να κουράζει και είναι άμεσος, χωρίς να είναι εμπορικός. "We die hard" τραγουδάει ο Hetfield και το "Death Magnetic" είναι ακριβώς αυτό: η λυσσασμένη κραυγή του σχήματος, στην αντεπίθεση κατά όλων αυτών που τους σταύρωσαν και ποδοπάτησαν τα cds και την υπόληψή τους, όλο αυτόν τον καιρό της παρακμής. Φυσικά για τον καινούργιο δίσκο υπήρξαν και γκρίνιες, πολλές γκρίνιες, αναφορικά με την παραγωγή του Rick Rubin, αλλά όπως είπε και ο Ulrich «και παλιά υπήρχαν γκρίνιες, αλλά δεν υπήρχε το internet για να ακούγονται», άποψη που συμμερίζομαι απολύτως. Σίγουρα το "Death Magnetic" μπορεί για κάποιους να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως για τους περισσότερους το "Death Magnetic" είναι σίγουρα μια κυκλοφορία που ακόμα και ο Mustaine να είσαι, δε μπορείς να μην παραδεχτείς ότι κομμάτια σαν τα "All Nightmare Long" και "Judas Kiss" συγκαταλέγονται στα καλύτερα που έχει γράψει το σχήμα τα τελευταία 17 χρόνια. Bow down λοιπόν and this monster lives...

Στοίχημα δεύτερο: "Tie your past down" - Queen - "The Cosmos Rocks"

Στο rocking.gr poll Οκτώβρη το κοινό μας απεφάνθη πως η σύμπραξη των Queen με τον Paul Rodgers είναι ντροπή για την μνήμη του Freddie Mercury και η αλήθεια είναι πως αμφιβάλλω αν ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου που έχει αυτή την άποψη, άκουσε πραγματικά το album. Καλώς ή κακώς οι Queen ποτέ δεν είχαν στην Ελλάδα το ρεύμα που έχουν σε άλλες χώρες και ως εκ τούτου η φετινή τους πρώτη απόπειρα για studio album πέρασε λίγο στα... αζήτητα (πάντα για το μέγεθος του ονόματος). Το στοίχημα λοιπόν που έβαλαν φέτος οι Queen είναι ένα στοίχημα με το μακρινό και λαμπρό τους παρελθόν: κακά τα ψέματα, οι νεκροί και οι εν γένει «χαμένοι» άνθρωποι της ζωής μας είναι πάντα τοποθετημένοι σε ένα βάθρο τόσο ψηλό, που πάντοτε δε μπορείς παρά να ζεις μέσα στον ομόρρου του. Ο αέρας που φυσά, περνά, τους γλύφει, και παίρνοντας κάτι από τη γόμωσή τους, έρχεται και την αποθέτει στο στόμα σου. Και έτσι δε μπορείς να ξεχάσεις. Ειδικά από τη στιγμή που λόγω της υψομετρικής διαφοράς, όποτε κοιτάζεις τον «χαμένο» στα μάτια, έρχεται η λάμψη του παρελθόντος και σε τυφλώνει. Έτσι λοιπόν έπαθαν και οι Queen σε ένα album που κατά τους ειδικούς (και εδώ έρχομαι να συμφωνήσω), είναι περισσότερο Paul Rodgers παρά Queen, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την αξία του.



Το "The Cosmos Rocks" περιέχει κάποια πολύ καλά riff, όμορφη ατμόσφαιρα, πιασάρικες μελωδικές γραμμές, αλλά κάπου εκεί στην όλη του extravaganza, χάνει σε συνοχή και υποπέφτει στην ευκολία των fillers, κάνοντάς μας να κρατάμε τις καλές του στιγμές και να το χτυπάμε φιλικά στην πλάτη για την «καλή του προσπάθεια» στις πιο μέτριες. Το στοίχημά τους οι Queen δεν το κέρδισαν, αλλά ούτε το έχασαν. Το... κορόιδεψαν, όπως θα έκανε ο μπερμπάντης θείος στο χωριό που σου χρωστάει ακόμα τα λεφτά από την τελευταία παρτίδα τάβλι. Το σχήμα προτίμησε να δώσει περισσότερο χώρο στην τωρινή φωνή του, ώστε να την απελευθερώσει και να αποφύγει τις κακές συγκρίσεις με το παρελθόν: μην ξεχνάτε, ο νεκρός πάντα δικαιώνεται. Έτσι έκανε ένα album λιγότερο Queen απ' όσο θα περίμενε κανείς, αλλά σίγουρα τίμιο, ειλικρινές προς τις προθέσεις του και πάνω από όλα συμπαθητικό. Θα μπει στην λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς; Δύσκολα. Το "The Cosmos Rocks" είναι η γλυκιά κοπέλα με την οποία θα ήσουν, αν η τωρινή σου δεν ήταν τόσο καλύτερή της. Από μόνο του αξίζει τη συμπάθειά μας, αλλά όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις, η κατάταξή του θα πέσει, ανάλογα με τα ακούσματα του καθενός...

Στοίχημα τρίτο: "I copied myself all night long" - AC/DC - "Black Ice"

Αν υπήρχε δημοκρατία του rock, σίγουρα οι AC/DC θα ήταν ο πρόεδρος κοινής αποδοχής της. Όλοι τους αγαπούν, όλοι τους σέβονται, όλοι τους έχουν ακούσει (λιγότερο ή περισσότερο). Αν σε αυτά προσθέσετε και το απωθημένο της μη-έλευσής τους στην Ελλάδα, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως το σχήμα μάλλον έχει αγιοποιηθεί de facto - και πώς να μη συνέβαινε αυτό όταν ο συμπαθέστατος Angus στις τελευταίες φωτογραφίες του σχήματος, ασπρουλιάρης, λιπόσαρκος και με πόδια οδοντογλυφίδες, μοιάζει τόσο μα τόσο με το σκήνωμα του Αγίου Φανουρίου (κάτι που συνηθίζω να αποκαλώ "σύνδρομο Uli John Roth"). Επιπρόσθετα, οι AC/DC ίσως είναι ένα από τα λίγα σχήματα που οι οπαδοί του δεν απαιτούν από αυτούς νέες ηχογραφήσεις: παντού μέχρι να σκάσει η φήμη του νέου album άκουγες περισσότερο «φέρτε τους στην Ελλάδα» και λιγότερο «βγάλτε νέο album». Μια και δυο λοιπόν και χωρίς πολλές επικοινωνιακές φαμφάρες, οι Αυστραλοί μπήκαν στο studio και βγήκαν με το "Black Ice" ανά χείρας για να αποδείξουν... πραγματικά δεν ξέρω και εγώ τι!



Ίσως το σχήμα βαρέθηκε από τα τόσα χρόνια αδράνειας, ίσως ήθελε να διασκεδάσει τις φήμες για προβλήματα υγείας των μελών του, ίσως και πάλι να ήθελε να δώσει στο κοινό του καινούργια μουσική. Όπως και να έχει, το "Black Ice" είναι σαν το συζυγικό sex: πιάνει ένα συγκεκριμένο standard χωρίς τις εξάψεις του παρελθόντος. Και επαναλαμβάνεται. Πολύ. Δε σε κάνει να παραμιλάς, αλλά ούτε και να μιλάς για «πεταμένα λεφτά» ή «κακή κυκλοφορία». Χαρακτηριστικό είναι δε πως τον πρώτο καιρό της κυκλοφορίας του, το άκουγα και το ξανάκουγα για να διαπιστώσω αν έχει κάποια... κρυμμένη χάρη, αλλά φευ! Αυτό που ακούς είναι καθαρό, ατόφιο rock 'n' roll, αλλά περιορισμένων πια καρατίων, που ναι μεν θα τέρψει όλους αυτούς που το περίμεναν πως και πως, αλλά σίγουρα δε θα προσθέσει τίποτα άλλο στην ήδη τεράστια μυθολογία του σχήματος. Μιλώντας για τους AC/DC, ένα από τα σχήματα δηλαδή που έχουν κάνει τη μανιέρα από επάγγελμα, λειτούργημα, το "Black Ice" είναι ένας δίσκος φτιαγμένος με αγνές προθέσεις και με όλα τα σωστά υλικά που χαρακτηρίζουν το σχήμα τόσα χρόνια. Εκτιμώ ότι θα μπει στις φετινές λίστες, τόσο επειδή είναι συμπαγές και τίμιο, όσο και επειδή η μυθολογία του σχήματος ξεπερνάει ακόμα και το ίδιο το album.

Στοίχημα τέταρτο: "You could be better" - Guns N' Roses - "Chinese Democracy"

Στην ελληνική μυθολογία, ο Ίκαρος θέλησε να φτάσει στον ήλιο και κάηκε. Στη rock μυθολογία ο Axl Rose θέλησε να φτιάξει ένα album που να είναι μεγαλύτερο απ' ότι είχαν καταφέρει όλοι οι παλαιοί Guns N' Roses μαζί. Και αν και είναι νωρίς να το κρίνουμε (παρότι έχω ακούσει το album όσες φορές πρόλαβα μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο), μάλλον κάηκε και αυτός. Ο... θυμόσοφος λαός μάλλον θα έλεγε για τον Axl «παρακαλετό album, ξινό αποτέλεσμα» και άδικο δε θα είχε. Φέτος κυκλοφόρησε ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα albums του ...2000κάτι, καθώς μετά από τα τόσα χρόνια αναμονής και την τεράστια γραφικότητα της περσινής χρονιάς, όπου οι μουτζαχεντίν του σχήματος μαζί με τον Sebastian Bach ως άλλοι Σουνίτες προσπαθούσαν να αποκρυπτογραφήσουν το κοράνι του άφαντου Axl, αναμασώντας εκδοχές της φράσης «το 2007 θα ακούσουμε μουσική», κάπου ακόμα και αυτή η επικοινωνιακή μαεστρία του πονηρού Αμερικανού ξεφούσκωσε, αφήνοντας τον Παναγιώτη Λουκά και κάποιους άλλους (λιγότερους σίγουρα απ' ότι αν είχε βγει ο δίσκος, το 2003 φερ' ειπείν) να αναζητούν τη χαμένη τους εφηβεία σε μελιστάλαχτα mid-tempo κομμάτια, εμπλουτισμένα με πολλή αγάπη και πολλές κακίες προς όλους. Επειδή όμως «ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα», έτσι και το "Axl Rose 14year project" ("AR14YP") χτύπησε σε ύφαλο, καθώς ούτε το όνομα του Axl μόνο του, ούτε καν το όνομα των Guns N' Roses στο εξώφυλλο, δε μπορούν να βελτιώσουν αυτό που ακούμε. Αν φυσικά συγκρίνει κάποιος το "Chinese Democracy" με τους δίσκους των Velvet Revolver, ίσως θα ευχόταν οι δεύτεροι να μη βρουν τραγουδιστή και να επανενωθούν με τον γκρινιάρη μεγαλομανή, γιατί ο Axl κυκλοφόρησε ένα σαφώς καλύτερο album, αλλά αν πάλι το συγκρίνεις με την ιστορία του σχήματος, η πλάστιγγα γέρνει τόσο πολύ στα τέλη των '80s, που σπάει.



Με το "Chinese Democracy" o Axl θέλησε να αποδείξει πως είναι καλύτερος από όλους. Και κατάφερε να αποδείξει τελικά πως είναι καλύτερος από όλους τους... υπόλοιπους, γιατί σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να υπερκεράσει την αρχική σύνθεση των Guns N' Roses... Σε ένα δίσκο που είναι ευχάριστα «σημερινός», αλλά δυσάρεστα αργός, ο Axl απέδειξε πως είναι μεγαλύτερος από τους άλλους, αλλά μικρότερος από τον Axl που έχει στο μυαλό του. Ο δίσκος είναι φανταστικός αν υπολογιστεί ως "AR14YP", αλλά ανυπόφορα μέτριος και άσχετος με ό,τι είχε μέχρι στιγμής δώσει το σύνολο των Guns N' Roses. Και κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να μην είναι αναμενόμενο, καθώς όπως ξέρουμε και από το ποδόσφαιρο, οι μισθοφόροι κάνουν ίδια τη δουλειά, χωρίς να την αγαπούν το ίδιο και αυτή η έλλειψη αγάπης είναι δυστυχώς έκδηλη στο "AR14YP", το οποίο πιθανότατα θα μπει στις φετινές λίστες, αν οι φανμπόηδες του σχήματος πολωθούν μπροστά στη διαφαινόμενη αποκαθήλωση του τοτέμ τους.

Δεν ξέρω που ποντάρατε εσείς τα λεφτά σας, αλλά η φετινή χρονιά υπήρξε εξόχως τζογαδόρικη και το ταμείο όπως πάντα γίνεται στο τέλος. Οι λίστες της χρονιάς, που θα ξεκινήσουν άμεσα και θα μας συνοδεύσουν μέχρι την αρχή του 2009, θα αποδείξουν τι ακούσαμε, τι αγαπήσαμε και τι απορρίψαμε. Όπως και να έχει, το 2008 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας ως μια χρονιά που τα θηρία ξύπνησαν και έβαλαν στοιχήματα. Το αν κέρδισαν ή όχι μένει στην κρίση του καθενός...