Trans-Siberian Orchestra - "Christmas Eve And Other Stories" Live Streaming Event

Παρακολουθώ το debate που γίνεται όλο αυτό το διάστημα για τα (live) streaming events που προέκυψαν ως μια κάποιου είδους σανίδα σωτηρίας για τους καλλιτέχνες, εν μέσω της καταστροφής που επέφερε η πανδημία. Δυστυχώς, οι περισσότερες απόψεις είναι «θόρυβος» οχλαγωγίας, ηθικολογίας κ.ο.κ., και στην πραγματικότητα ο περισσότερος κόσμος κρίνει χωρίς να αξιολογήσει επί της ουσίας το νέο αυτό προσφερόμενο προϊόν, που πιθανότατα αποτελεί προσωρινή κατάσταση.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταφέρει για άλλους λόγους να δω κάποια εκ των streaming συναυλιών και η πρώτη μου επαφή ήρθε με το χριστουγεννιάτικο event των Trans-Siberian Orchestra, όπου απέδωσαν ζωντανά το πρώτο και θεματικά ταιριαστό άλμπουμ τους, "Christmas Even And Other Stories". Ήταν η συνέντευξή μου με τον Chris Caffery που μου κίνησε το ενδιαφέρον και όποιος ενδιαφέρεται να μάθει το πως οι TSO έφτασαν στην απόφαση να πραγματοποιήσουν αυτό το event, καθώς και πληροφορίες επί της δημιουργίας του, δεν έχει παρά να διαβάσει τα όσα μας είπε ο πάντα συμπαθής κιθαρίστας των Savatage.

Για όσους δεν έχουν εικόνα, οι Trans-Siberian Orchestra ξεκίνησαν ως μια μεγαλεπήβολη ιδέα που είχε ο Paul O' Neill από τα '80s και υλοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας των '90s, ως μια μετεξέλιξη της πορείας που είχαν αρχίσει να χαράζουν οι Savatage στην μετά-Criss εποχή, με πολύ πιο στοχευμένο marketing. Ήταν ο Paul κι ο Jon Oliva (παρέα με τον Robert Kinkel) που υπέγραφαν τη μουσική και τις ιστορίες, οι οποίες κατέστησαν τα show των TSO ένα από τα πιο επιτυχημένα ζωντανά θεάματα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.

Μην έχοντας φέτος τη δυνατότητα να κάνουν την καθιερωμένη τους περιοδεία, αποφάσισαν να ετοιμάσουν ένα show και να δώσουν την ευκαιρία στους οπαδούς τους (έναντι αλμυρού αντιτίμου η αλήθεια είναι) να το απολαύσουν στις οθόνες των έξυπνων τηλεοράσεων ή των υπολογιστών τους. Στα πρότυπα της «φούσκας» που ακολούθησε το NBA για τη διεξαγωγή των playoff, ο βασικός πυρήνας των μουσικών, τραγουδιστών και γενικών συντελεστών του show των TSO κλείστηκε σε έναν πολύ οριοθετημένο χώρο για ένα χρονικό διάστημα και βιντεοσκόπησαν ένα show το οποίο περιλαμβάνει όλο το ντεμπούτο άλμπουμ του σχήματος. Η θέαση του show ήταν διαθέσιμη στις 18/12/2020 και για δυο ημέρες ως pay per view.

Ως προς το αποτέλεσμα, μπορεί ο Paul να μην είναι πια μαζί μας, αλλά οι Al Pitrelli και Jon Oliva είναι άξιοι θεματοφύλακες του οικοδομήματος που έχτισε κι ως εκ τούτου η παραγωγή δεν θα μπορούσε να μην είναι πολύ προσεγμένη, ακριβή, εντυπωσιακή και εν τέλει εξαιρετική. Πανέμορφα σκηνικά, ωραίος ήχος, καταπληκτικοί μουσικοί, άρτια σκηνοθεσία, απόλυτος επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα χαρακτηρίζουν τη δουλειά των Trans-Siberian Orchestra. Όπως αναμενόταν.

Ο Bryan Hicks σε ρόλο αφηγητή της ιστορίας ήταν συμπαθέστατος και βοήθησε πολύ στη ροή με την εκφραστικότητά του, αλλά κακά τα ψέματα όταν βλέπεις στο ίδιο πλατό τη ραχοκοκαλιά της τελευταίας σπουδαίας περιόδου των Savatage είναι που επέρχεται ένα ρίγος συγκίνησης. Ο Al Pitrelli σε ρόλο μαέστρου και lead κιθαρίστα, λίγο πιο δίπλα ο Chris Caffery πιο χαμογελαστός από όλους, λίγο πιο πίσω ο Johnny Lee Middleton, αγέρωχος όπως πάντα με το μπάσο του και στα drums o Jeff Plate, επιβλητικός όπως πάντα συνθέτουν μια τετράδα που μαγνητίζει. Να με συγχωρούν οι υπόλοιποι μουσικοί και ειδικά ο καταπληκτικός Derek Weiland στα πλήκτρα, αλλά για κάποιον που του έχουν λείψει τόσο πολύ οι Savatage και θεωρεί αριστουργήματα χωρίς κανένα αστερίσκο τα "Dead Winter Dead" και "The Wake Of Magellan", νομίζω πως υπάρχει δικαιολογία.

Βέβαια, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στον νου είναι ότι ο αδυσώπητος χρόνος δείχνει τα σημάδια του στα πρόσωπα των μουσικών μου ηρώων, συνειδητοποιώντας ότι έχουν πετάξει περίπου 20 χρόνια από όταν οι Savatage ήταν ακόμα ενεργοί. Πόσο κρίμα είναι να έχει πάει τόσος χρόνος χαμένος...

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το show διάρκειας λίγο πάνω από μια ώρα κύλησε νεράκι, και δεν θα αρνηθώ ότι χάρηκα με την ψυχή μου τα lead του Pitrelli (πρωτίστως), αλλά και του Caffery, ο οποίος δεν άφησε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να πάνε χαμένες. Το δε φιλί που έστειλε προς τον ουρανό ο Pitrelli στο ξεκίνημα του show με έκανε να σκεφτώ πως ίσως ο Paul με τον Criss έβλεπαν το show παρέα. Και με τον Dave Z.

Φυσικά και ευχαριστήθηκα το "Christmas Eve/Sarajevo 12/24", όπως απήλαυσα τόσο τον Russell Allen στο "Good King Joy", όσο και τον Jeff Scott Soto στο "Ornament", αισθανόμενος χαρούμενος για την αναγνώριση που απολαμβάνουν αυτοί οι δυο σπουδαίοι τραγουδιστές αλλά και άνθρωποι. Πάντως, την ωραιότερη ερμηνεία την έδωσε ο (άγνωστος σε μένα) Nate Amor, στο ωραιότερο τραγούδι του άλμπουμ, στο "Old City Bar", έχοντας για συνοδεία μόνο με την ακουστική κιθάρα του Pitrelli. Τι υπέροχο τραγούδι και τι υπέροχη ερμηνεία.

Για πολλούς και διάφορους λόγους, η τρομακτική επιτυχία που έχουν οι Trans-Siberian Orchestra δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού και στη χώρα μας ειδικότερα, καθώς μάλλον τους έχουμε συνδέσει με την απουσία των Savatage, ούτε εκτιμάμε την τόσο εμπορικότητα. Θεωρώ πως τους έχουμε αδικήσει λίγο και ελπίζω κάποια στιγμή να μας δοθεί η ευκαιρία να απολαύσουμε ένα show τους...

... έστω μόνο για να νιώσουμε το πνεύμα του Paul, ίσως εμμέσως και του Criss, κι εν τέλει των Savatage να περιπλανιέται κάπου στον χώρο. Ακόμα καλύτερα, αν κάπου εκεί κρυμμένος είναι ο Mountain King και χασκογελάει, όπως φαντάζομαι ότι έκανε στα παρασκήνια αυτής της εξαιρετική παραγωγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στους τίτλους τέλους ακουγόταν το "Believe"...

Εγώ πάντως, πέραν του ότι πέρασα μια χαρά παρακολουθώντας το show, πέρασα δυο εβδομάδες μετά ακούγοντας σχεδόν μόνο Savatage και παράπονο δεν έχω.

Φωτογραφίες: Jason McEachern