Άσε με να κλάψω ήσυχος

Το τραγικό νέο του θανάτου του Chris Cornell ακολούθησε ένας καταιγισμός αναφορών στο όνομά του και παραπομπών σε τραγούδια από ολόκληρη την καριέρα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη. Βασικά, ως εδώ όλα καλά.

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος με σώας τας φρένας του που να μην περίμενε τέτοιες αντιδράσεις.

Τα ίδια έγιναν και με τον θάνατο του Lemmy και με του Bowie. Η τριβή του καθένα που πόσταρε κάτι σχετικό με το έργο του καλλιτέχνη είναι κάτι που προφανώς ελέγχεται και η σχέση είναι όντως επιφανειακή σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ίσως ακριβώς αυτό αποδεικνύει το μέγεθος της καλλιτεχνικής εμβέλειας του εκλιπόντα.

(Δυστυχώς) υπήρξαν μερικοί που σκόρπισαν το ανάθεμα, αφού ήταν αδύνατον να καταλάβουν την συμβολή του Cornell στην rock, αλλά και κάποιοι που ξέθαψαν το τσεκούρι του πολέμου και θυμήθηκαν «το μισητό grunge» και τα χτυπήματα που κατάφερε στο αγαπημένη τους heavy metal στις αρχές των '90s.

Κάπου εδώ, ας θυμηθούμε μαζί κάποια πράγματα που όλοι διαβάσαμε στους τοίχους των πολέμιων «του δήθεν» και «των trend της μουσικής βιομηχανίας»:

«Σκατά στον τάφο του!»

Μια δήλωση που καταργεί την λογική και δείχνει το ήθος των εν λόγω ατόμων. Ακόμα και οι δικαιολογίες περί «χαβαλεδιάρικης διάθεσης» δεν αρκούν για να μην καταδικάσεις τέτοιου είδους αναφορές με υποτιμητικούς - ή, σωστότερα- χυδαίους χαρακτηρισμούς, για κάποιον που είναι πλέον νεκρός. Δεν σου άρεσαν τα τραγούδια του; Δεν καταλαβαίνεις τον ρόλο του στην εξέλιξη της μουσικής; Το κατανοώ, αλλά πιο σώφρον θα ήταν να μην μιλάς για πράγματα με τα οποία έχεις από καθόλου έως επιδερμική σχέση, απλά για να προκαλέσεις.

«Οι μεταλλάδες που το παίζουν ανοιχτόμυαλοι...»

Περίτρανη απόδειξη του ελιτισμού που διακατέχει μεγάλη μερίδα «μουσικόφιλων» και γνωστός-άγνωστος μανδύας της στάσης «αφού δεν μου αρέσει, είναι μαλακία». Ε, λοιπόν φίλοι μου, όχι! Όσοι από εμάς τους μεταλλάδες ακούμε Soundgarden (και οτιδήποτε άλλο έξω από το metal), δεν τους ακούμε επειδή είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Ακούμε (γενικά, μουσική) επειδή μας αρέσει. Αν εξακολουθείς να μην το καταλαβαίνεις αυτό, αναγκάζομαι και πάλι να σου πω πως είναι καλύτερα να σωπαίνεις και να μην προσπαθείς να αφορίσεις το γούστο μου έχοντας μαύρα μεσάνυχτα για πολλά.

«Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάποιον που γάμησε (μαζί με την υπόλοιπη σκηνή) το metal στα '90s»

Το metal δεν το γάμησε κανένας Cornell. Οι μουσικοί δεν μπορούν να είναι υπόλογοι για τις μόδες που δημιουργούν οι εταιρείες και τα διάφορα μέσα (τότε, τα περιοδικά και η τηλεόραση). Το metal βρισκόταν ήδη σε μια φάση παρακμής και απλά βρέθηκε ένα είδος με μεγάλη πέραση στη νεολαία λόγω της επαναστατικής φύσης του να το περιθωριοποιήσει. Φυσικά, αυτό το εκμεταλλεύτηκαν αυτοί που πάντα κερδίζουν τα περισσότερα, οι επιχειρηματίες δηλαδή της φάσης, οι οποίοι έβγαλαν εκατομμύρια στις πλάτες των συγκροτημάτων. Και του Cornell! 

Μάλιστα, αυτός ο μίζερος κύκλος εσωστρέφειας στον οποίο μπήκε το metal εκείνη την εποχή είχε ως συνέπεια να μηδενίσει το κοντέρ και να δημιουργηθεί στη συνέχεια σπουδαία μουσική, μακριά από τα κλισέ και την σαπίλα στην οποία είχε πέσει στα τέλη των 80s, αρχές των 90s. Νομοτελειακά οι μόδες πάνε και έρχονται, δεν είναι κρυφό. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να κατανοήσεις τον ρόλο του «μισητού grunge» στον επαναπροσδιορισμό του αγαπημένου metal. Αν δεν διαλύονταν οι Sanctuary δεν θα είχαμε τους Nevermore.

«Ποιος; Αυτός που έκανε ντουέτο με την Άννα Βίσση;»

Είχε αναλύσει πολύ καλά - και ανατριχιαστικά προφητικά - ο Χρήστος Καραδημήτρης   στο άρθρο του «Να μας λείπει το βίσσηνο...» γιατί μια τέτοια σύμπραξη δεν αλλάζει στο παραμικρό την καλλιτεχνική υστεροφημία και το μουσικό εκτόπισμα του Cornell. Αυτό που θα προσθέσω εγώ είναι κάτι εύστοχο που διάβασα στον εικονικό τοίχο κάποιου ιντερνετικού φίλου.:

«Οι κουμπαριές και τα ντουέτα με την Άννα Βίσση στα 52 δεν μετράνε. Ότι σε έχει διασκευάσει ο Johnny Cash στα 25 μετράει.»

Βέβαια, «Ποιος Johnny Cash;» τώρα θα μας πουν.  Έλα ντε; Σιγά τον καλλιτέχνη! Βίσση και πάλι Βίσση...

«Μπορώ να κλάψω ήσυχος; Μπορώ;;;»

Καταλαβαίνω για ποιο λόγο μπορεί να υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις. Το Facebook και τα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν απλόχερα τροφή στον εγωισμό του καθένα μας. Και προσοχή! Δεν απαγορεύω σε κανέναν να γράφει ό,τι θέλει στον τοίχο του, αλλά τον εγκαλώ να το κάνει για τους σωστούς λόγους. Το «πέθανε ένας άσχετος καλλιτέχνης με το heavy metal και μας έχουν σκοτίσει να ανεβάζουν όλη μέρα τραγούδια του» να με συγχωρείτε αλλά δεν είναι λογική για να σκορπίζει κάποιος χολή. Ας σκεφτούν κάποιοι πώς θα αντιδρούσαν σε τέτοιου είδους σχόλια αν σε μελλοντικό περιστατικό, πρωταγωνιστής της τραγωδίας θα είναι κάποιος δικός τους αγαπημένος καλλιτέχνης. Πώς θα ένιωθαν και πώς θα αντιδρούσαν;

Κι εγώ σου λέω στην τελική πως ο Cornell είναι ο κανένας μπροστά σε μεγαθήρια όπως ο Dio, ο Lemmy, ο... Και ναι, σε αφήνω να μην ξέρεις τα τραγούδια του και να λες ό,τι θέλεις για τις κουμπαριές της γυναίκας του και τους συμμαθητές των παιδιών του. Το μόνο που ζητάω αυτές τις μέρες είναι να με αφήσεις να κλάψω ήσυχος στον τοίχο ΜΟΥ έναν φίλο που χρόνια μου έχει κρατήσει παρέα με τις μουσικές του και τον έχασα τόσο αναπάντεχα. Μπορώ; Μπορώ;;;