Περί μουσικής μπίζνας και άλλων δαιμονίων

Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τη στιγμή που βγήκε στην επιφάνεια το θέμα με τα meet & greet των Twisted Sister και τα υπέρογκα ποσά τα οποία ζητούσαν, ουσιαστικά για να σφίξεις το χέρι τους και να βγάλεις δυο - τρεις φωτογραφίες.

Σκεφτόμουνα αστειευόμενος να κυκλοφορούσαν και τιμοκατάλογο σε στυλ:

Αυτόγραφο $500
Σφίξιμο χεριού $1000 
Φωτογραφία $1500 
Ποτό με την μπάντα $2000 
Έρωτα στη γυναίκα σου $5
Έρωτα στη γυναίκα σου και εσύ να παρακολουθείς $4000

Αλλά να το πιάσουμε λίγο πιο σοβαρά το όλο θέμα που προέκυψε και το οποίο φυσικά δεν είναι καινούργιο.

Για τους Twisted Sister δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Είναι μια μπάντα ζόμπι που απλά δίνει κάποιες συναυλίες τον χρόνο και αρνείται πεισματικά να κυκλοφορήσει καινούργιο υλικό γιατί «δεν θα ενδιαφερθεί κανένας». Κάπως έπρεπε να καμουφλάρουν το γεγονός πως δεν τους απασχολεί να βγάλουν δίσκο, γιατί πιθανόν δεν έχουν ιδέες και διάθεση. Η αλήθεια, όμως, είναι πως ακόμα και να το έκαναν τι θα πετύχαιναν; 

Για να βγάλουν χρήματα από καινούργια δουλειά, μάλλον θα έπρεπε να πουλήσουν τρελά νούμερα -κάτι το οποίο δεν θα γινόταν- και να βγουν σε κανονική περιοδεία να τον υποστηρίξουν. Πράγματα που είναι αδιανόητα, καθώς ήδη έχουν ανακοινώσει πως τα show που δίνουν θα είναι και τα τελευταία τους. Οπότε τι μέλλει γενέσθαι;

Επειδή, λοιπόν, κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτοί, προτιμούν να λανσάρουν μια σειρά από προϊόντα που στοχεύουν στο μέγιστο κέρδος με μηδενικό κόπο και ρίσκο και να φάνε το όποιο κράξιμο, παρά να κάτσουν να ασχοληθούν πιο σοβαρά με το όλο θέμα «συγκρότημα».

Η πρακτική αυτή συναντάται, όμως, εδώ και καιρό. Το βλέπουμε να συμβαίνει κατά κόρον με πολλά συγκροτήματα. Από το «αθώο» VIP εισιτήριο, την brand name μπύρα και το κρασί, μέχρι τα ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας από τον Mustaine ή τις βόλτες στο Δουβλίνο με τον Warwick.

Είναι ολοφάνερο πού θα πάει το όλο πράγμα στη συνέχεια. Άπαντες συνεντευξιαζόμενοι καλλιτέχνες μιλάνε για τα ελάχιστα κέρδη από πωλήσεις δίσκων και την ανάγκη περισσότερων περιοδειών και πωλήσεις merchandise. Πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε και το crowd funding, όπου ο εκάστοτε καλλιτέχνης πρέπει να δώσει έξτρα κίνητρα σε κάποιον για να συνδράμει με τον οβολό του στη δημιουργία του δίσκου. Άρα, η παροχή προϊόντων περισσότερο εστιασμένα στην τρέλα του οπαδού είναι μονόδρομος για τις μπάντες.

Στο δια ταύτα τώρα. Είναι αυτό μεμπτό; Είναι κοροϊδία προς τον οπαδό; Είναι ξεπούλημα της τέχνης στον βωμό του κέρδους;

Η απάντηση είναι όχι. Η μουσική βιομηχανία λέγεται έτσι γιατί παράγει κέρδος και γιατί τα χρήματα που παίζουν είναι πολλά, ακόμα και στις μέρες των ισχνών αγελάδων που διανύουμε. Τα συγκροτήματα είναι η βιτρίνα αυτής της βιομηχανίας και όσο και αγνά αν θες να το προσεγγίσεις το θέμα, το 99% ζει (ή θέλει να ζει) από αυτό που κάνει, άρα επιδιώκει το μέγιστο κέρδος. Η τέχνη από μόνη της δεν είναι ικανή να σε θρέψει.

Από την ανερχόμενη μπάντα, που παίζει μπροστά σε εκατό άτομα, μέχρι τα συγκροτήματα μεγαθήρια, οι βασικοί κανόνες που διέπουν το παιχνίδι είναι πάνω κάτω οι ίδιοι. Τώρα, αν εμείς θέλουμε να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις και να το βλέπουμε πιο ρομαντικά το όλο πράγμα είναι δικαίωμα μας. Όμως, δικαίωμα του καθενός είναι να πουλάει ό,τι θέλει. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης είναι απλός. Αν υπάρχει αγοραστικό κοινό για κάποιο προϊόν, αυτό θα διατεθεί. Έστω και αν αυτό το προϊόν αφορά το να συναντήσεις και να πεις ένα γεια στην αγαπημένη σου μπάντα επί πληρωμή.

Μπορείς να κατηγορήσεις κάποιους, που φαινομενικά να μην είχαν ανάγκη για να κάνουν κάτι τέτοιο, ως άπληστους, αλλά το θέμα είναι πως όσο και αν δεν επικροτώ αυτήν την τακτική, την καταλαβαίνω.