Hell

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν το 2011. Σεισμοί, τσουνάμι και πυρηνικά ατυχήματα στην Ιαπωνία, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν νεκρός στο Πακιστάν και οι Hell, σχεδόν 30 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. True story!
 
Από το 1982 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Αρκετά demos, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, μια παρολίγον κυκλοφορία δίσκου το 1987, η αυτοκτονία του Dave Halliday -κιθαρίστα/τραγουδιστή των Hell- και φυσικά η διάλυση του group που ακολούθησε. Κάπου στο 2008 ο Andy Sneap, ο οποίος είχε διατελέσει μαθητής του Halliday και αναφέρει τους Hell ως επιρροή του, αποφασίζει να τους δώσει τη χαμένη ευκαιρία να κυκλοφορήσουν έναν full length δίσκο, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τα χρέη παραγωγού και δεύτερου κιθαρίστα. Το αρχικό πλάνο περιείχε τον Martin Walkyier (ex-Sabbat/ex-Skyclad) πίσω από το μικρόφωνο, με τον David Bower να αναλαμβάνει τελικά αυτό το ρόλο.

Ωραία αυτά για αρχή, αλλά η ιστορία πίσω από το συγκρότημα και το όνομα του Andy Sneap χρησιμεύουν μόνο ως ορεκτικό για να κεντρίσουν την περιέργεια του κοινού, καθώς το κυρίως πιάτο που μας σερβίρουν, και στο οποίο πρέπει να περάσουμε, δεν είναι άλλο από τη μουσική. Αυτό που ακούμε στο cd είναι αγνό, παρθένο heavy metal. Δεν ποντάρανε στην καινοτομία, αλλά στη δημιουργία απλών κατανοητών riff, ντυμένα με μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και στιχουργική θεματολογία. Ο Andy Sneap είναι παλιά καραβάνα στο χώρο και σίγουρα η πολύ καλή παραγωγή βοηθάει το όλο μουσικό εγχείρημα να αναδειχθεί. Στα 66 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ θα ακούσουμε mid tempo συνθέσεις με γρήγορα ξεσπάσματα, με τη θεατρικότητα του τραγουδιστή να κάνει αίσθηση, θυμίζοντας τον τρόπο ερμηνείας του King Diamond. Τραγούδια όπως το "Τhe Quest", το "Plague And Fire" και το "Save Us From Those Who Would Save Us" είναι ικανά να προκαλέσουν το γνωστό πόνο στο σβέρκο που συνεπάγεται το έντονο headbanging, ενώ τα μακροσκελή "The Devils Deadly Weapon" και "No Martyrs Cage" μάς μεταφέρουν με την ατμόσφαιρα τους στις πιο σκοτεινές πλευρές αυτού του κόσμου, παραμένοντας άπλες ως συνθέσεις.

Η μοναδική μου ένσταση έγκειται στο γεγονός ότι ενώ οι ιδέες τους είναι πολύ αξιόλογες και έχουν αποδοθεί άψογα, σε κάποια τραγούδια δίνουν την εντύπωση πως έχουν τραβηχτεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα ορισμένα μέρη να γίνονται κάπως βαρετά. Κάπου εκεί περιορίζονται και τα μειονεκτήματα, καθώς ως σύνολο ο δίσκος δε θα απογοητεύσει κανέναν οπάδο του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος.

Τελικά άξιζε η αναμονή και η φασαρία γύρω από το όνομα των Hell; Έχω την εντύπωση πως ναι και αν η μπάντα έχει συνέχεια θα εξαρτηθεί από το πώς θα υποδεχτεί το κοινό το δίσκο. Από εκεί και μετά απομένει να δούμε πώς θα ανταποκριθούν στις συναυλιακές τους εμφανίσεις, εκεί δηλαδή που μια μπάντα φτιάχνει το όνομα της, και τι θα συμβεί όταν θα χρειαστεί να γραφτεί καινούριο υλικό, καθώς σύμφωνα με το δελτίο τύπου τα 10 τραγούδια που ακούμε αποτελούν την «προίκα» τους από τα πρώτα χρόνια. Μέχρι τότε μπορείτε να ακούτε το "Human Remains", ένα άλμπουμ που άργησε, αλλά τελικά κυκλοφόρησε προς τέρψη ημών.