Saxon, Spitfire @ Fuzz Club, 07/04/11

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 08/04/2011 @ 13:13
Άνοιξη του 1986. Ένα νέο τότε ελληνικό heavy metal συγκρότημα, οι Spitfire, «ανοίγει» την επεισοδιακή συναυλία των Saxon στην Ριζούπολη, όντας το support group. 26 χρόνια μετά η μοίρα τους έφερε πάλι στο ίδιο σανίδι. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα βεβαίως, αλλά με κάτι κοινό: και οι δυο αγαπάνε όσο τίποτα άλλο τις λέξεις «heavy metal», μια έννοια που έχει μεγαλώσει και γαλουχήσει γενιές. Οι μεν Άγγλοι έκαναν τρελή καριέρα, οι δε Έλληνες δυστυχώς, λόγω κακών συγκυριών, έμειναν για πολλά χρόνια στην αφάνεια. Όπως όμως και αν το δει ο καθένας και ό,τι γνώμη και αν έχει, σημασία έχει το αποτέλεσμα, κάτι που και από τους δυο πήραν απλόχερα στο μέγιστο βαθμό όσοι ήταν παρόντες στην εν λόγω συναυλία.

Ελάχιστα λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, και ενώ ο πολυπληθής κόσμος που ήταν έξω έμπαινε ακόμα μέσα, η εισαγωγή του "Street Fighter", από το πολυαγαπημένο και κλασικό πλέον "First Attack", δόνησε την ατμόσφαιρα, βάζοντας τον κόσμο άμεσα και γρήγορα στο κλίμα. Δυστυχώς δεν είχαν πολύ ώρα στη διάθεση τους. Έτσι, στα λιγότερο από 40 λεπτά που ήταν επί σκηνής απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι επάξια φέρουν τον τίτλο μιας από τις κορυφαίες μπάντες που έχει βγάλει η χώρα μας.

Με ήχο που ήταν κάπως κακός στα πρώτα δύο κομμάτια, αλλά έφτιαξε μετά, κατάφεραν να «ζεστάνουν» τον κόσμο, που συνεχώς εισερχόταν στο συναυλιακό χώρο. Έπαιξαν υλικό από τις δυο κυριότερες δουλειές τους, "First Attack" και "Die Fighting". Στην αρχή του ολιγόλεπτου "Whispers", που αποδόθηκε μόνο από τους κιθαρίστες, η αφιέρωση στον πρώτο τραγουδιστή, Ντίνο Κωστάκη, του οποίου εκείνο το live, 26 χρόνια πριν, ήταν η μόνη ζωντανή εμφάνιση που πραγματοποίησε, «βάρυνε» λίγο την ατμόσφαιρα. Ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς με αυτόν. Ο κόσμος όμως πάει αναγκαστικά μπροστά, έτσι και οι Spitfire, που πραγματοποίησαν μια παραπάνω από πολύ καλή εμφάνιση, ικανοποιώντας στο έπακρο το κοινό. Το ζεστό χειροκρότημα των οπαδών ήταν η τρανή απόδειξη του ποιόντος για αυτό που μας χάρισαν. Ένα μπράβο είναι λίγο. Εύγε κύριοι...

Spitfire setlist:

Street Fighter / Underground / Evil Thoughts Around / Macedonia / Gates Of Fire / Taste The Fire / Whispers - Lady Of The Night / Lead Me On

Ευτυχώς δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή. 54 ημέρες μετά τους Accept, το τεράστιο εκκρεμές εμφανίστηκε και πάλι πάνω από τα κεφάλια μας, υπνωτίζοντας όλους όσους ήταν παρόντες. Αυτή τη φορά ο ύπνος ήρθε πιο γρήγορα και πιο γλυκά. Ο Μορφέας τώρα πια μας είχε μάθει να ερχόμαστε πιο γρήγορα στον κόσμο του. Έτσι, το όνειρο που έζησαν όσοι ήταν από κάτω απλά ήταν μοναδικό. Μοναδικό, γιατί επί σκηνής ήταν μια μπάντα που έχει τσακωθεί με τη λέξη γηρατειά. Ένα συγκρότημα που ξέρει να σε διασκεδάζει, έτσι απλά. Χωρίς εφέ, χωρίς πολλά λόγια και φανφαρονισμούς, αλλά με πράξεις. Σε αυτούς οι πράξεις είναι η μουσική τους. Ο καθηγητής / μαέστρος / τραγουδιστής κύριος Peter "Biff" Byford και η αρμάδα του μας διδάσκουν από το 1979 απλά μαθήματα heavy metal και μέσα από τους δίσκους τους αλλά και από τις ζωντανές εμφανίσεις τους.



Το βράδυ της 7ης Απριλίου δεν είχε καμία διαφορά από τις άλλες εμφανίσεις τους, τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους. Δεν ξέρω αν αυτό χαρακτηρίζεται κάπως, αλλά προσωπικά θεωρώ μεγάλο προσόν να έχεις μια σταθερή απόδοση επί σκηνής, η οποία είναι η ίδια, όσα χρόνια και αν περάσουν, να μη μεταλλάσσεται από μέτρια σε πολύ καλή και αντίθετα. Οι Saxon είναι από τα groups που θέλεις να βλέπεις 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα. Είναι απίστευτο και σίγουρα δείγμα τεράστιου ταλέντου να μπορείς να μεταδίδεις μια νεότητα και μια φρεσκάδα σε αυτόν που έρχεται να σε δει ζωντανά. Οι Saxon είναι ακριβώς αυτό.



Έχοντας στις αποσκευές τους τη νέα τους δουλειά, με τίτλο "Call To Arms", πόνημα που οι Έλληνες οπαδοί ακούνε πρώτοι παγκοσμίως, αφού η περιοδεία ξεκίνησε από τη χώρα μας, ήρθαν να μας ανεβάσουν τη λίμπιντο και την αδρεναλίνη, κάτι που κατάφεραν σε ελάχιστα λεπτά. Με setlist που περιείχε κομμάτια από τον τελευταίο, ακόμα ακυκλοφόρητο, δίσκο τους, τις καλύτερες μουσικές στιγμές του "Denim And Leather", που εορτάζει φέτος τα 30 χρόνια ύπαρξης του και είχε την τιμητική του, αλλά και ένα μικρό best of με μερικές από τις πάρα πολλές επιτυχίες τους, σίγουρα ικανοποίησαν κάθε οπαδό. Αν δεν τους είχες ξαναδεί θα σου φαίνονταν κάτι μαγικό, αν πάλι τους έχεις ξαναδεί, δε χορταίνεις να ακούς ξανά και ξανά τα "Solid Ball Of Rock", "Broken Heroes", "20000 Feet", "The Eagle Has Landed", "Crusader", "747 (Strangers In The Night)", "Power And The Glory" κλπ., τραγούδια που έχουν μεγαλώσει πολλούς, όντας το μουσικό γάλα τους. Ο καθένας βεβαίως έχει το δικό του playlist στο μυαλό του και αυτό θα ήθελε να ακούσει, αλλά δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι. Έτσι, το group, όντας σε μοναδική φόρμα, απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο τραγούδια που έχουν μείνει ανεξίτηλα στο χρόνο.



Με συνοδοιπόρο τον -όσο χρειαζόταν- τέλειο ήχο απέδειξαν ότι η ηλικία δεν αποτελεί εμπόδιο σε κάποιους να παίζουν, αντιθέτως τους ωριμάζει, με αποτέλεσμα να είναι το ίδιο καλοί όπως κάποτε. Άξιο λόγου είναι το πόσο καλά κρατιούνται τα μέλη της μπάντας. Οι λέξεις «αεικίνητος» και «αειθαλής» χαρακτηρίζουν έναν-έναν, αλλά και όλους μαζί. Η ενέργεια που εκπέμπεται στο κοινό είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα αν δεν το έχεις ζήσει. Ευτυχώς οι Έλληνες οπαδοί το εισέπραξαν για ακόμη μια φορά σύντομα και για αυτό η ατμόσφαιρα στο χώρο ήταν εξαίσια. Ο μαέστρος Biff επί σκηνής έδινε το έναυσμα και ο κόσμος, υπάκουος, ακολουθούσε κατά γράμμα, «κοιτάζοντας τον σχεδόν στα μάτια», ό,τι έλεγε. Η αμεσότητα έφερε ένα κλίμα σχεδόν ρομαντικό, ένα κλίμα που κυρίως παλιές μπάντες δημιουργούν. Το κοινό παλλόταν συνεχώς στους ρυθμούς που έδινε το συγκρότημα, δείγμα του πόσο στενή σχέση υπάρχει μεταξύ των πάνω και των κάτω. Ε, δεν είναι και λίγο, όταν βλέπεις μπροστά σου ένα συγκρότημα - αξία έτσι αντιδράς.



Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Ό,τι και να γράψεις περιττό. Το μόνο που καταριέσαι είναι ότι περνάει η ώρα και πρέπει να τελειώσουν. Τουλάχιστον αυτοί τιμάνε τον κόσμο τους, παίζοντας minimum δύο ώρες κάθε φορά. Η αποθέωση στο τέλος ήρθε πολύ φυσικά. Το κοινό ήθελε και άλλο. Εκείνοι ίσως δε μπορούσαν. Είχαν κάνει όμως για άλλο ένα βράδυ τα πάντα. Χάρισαν πάρα πολλά λεπτά μουσικής ξεγνοιασιάς στον κόσμο. Έπρεπε να φύγουν. Κανείς δε μούτρωσε. Γιατί άλλωστε; Μας πήραν τα μυαλά για άλλη μια φορά, τι άλλο θέλουμε; Σίγουρα μια σύντομη επίσκεψη. Θα γίνει; Ίδωμεν... Μέχρι τότε θα μας κάνει, από ό,τι φαίνεται, παρέα το "Call To Arms", που θα έρθει σύντομα στα δισκοπωλεία, άλμπουμ που θα λέμε «play it loud»! Saxon σας ευχαριστούμε...

Saxon setlist:

Hammer Of The Gods
Back In '79
Never Surrender
I've Got To Rock (To Stay Alive)
Call To Arms
Solid Ball Of Rock
Demon Sweeny Todd
Play It Loud
To Hell And Back Again
When Doomsday Comes
Atila The Hun
Broken Heroes
20,000 Feet
The Eagle Has Landed
And The Bands Played On
Denim And Leather
Princess Of The Night
-------------------------
Crusader
747 (Strangers In The Night)
-------------------------
Power And The Glory
Ride Like The Wind
-------------------------
Strong Arm Of The Law
Wheels Of Steel

Θοδωρής Μηνιάτης
  • SHARE
  • TWEET