Virgin Steele, Dexter Ward @ Κύτταρο, 06/11/11

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 08/11/2011 @ 15:19
Έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι κάποια συγκροτήματα είναι θεσμός, όχι μόνο για τους Έλληνες οπαδούς αλλά και για αυτούς του εξωτερικού. Η άφιξη των Virgin Steele στη χώρα μας μόνο πόλος έλξης θα μπορούσε να είναι, αφού, βάσει τελικής εικόνας του συναυλιακού χώρου, φάνηκε περίτρανα η αγάπη του ελληνικού κοινού για τη μπάντα που τίμησε ό,τι την περιβάλλει.



Όταν πρωτομπήκα στο χώρο το θέαμα ήταν απογοητευτικό, καθώς δεν υπήρχαν πάνω από 40 άτομα. Ευτυχώς η κατάσταση άλλαζε σιγά-σιγά προς το καλύτερο. Έτσι, με μια μικρή καθυστέρηση, οι Dexter Ward ήταν για άλλη μια συναυλία το support group. Λόγω ενός προσωπικού του θέματος, ο τραγουδιστής Mark Dexter ήταν αδύνατο να είναι παρών. Το group επεφύλασσε, όμως, μια έκπληξη στον κόσμο, αφού οι Νίκος Παπακώστας (Convixion), Κώστας Κουναδίνης (Ανώριμoι), Βαγγέλης Κρούσκας (Valor) και Στρατής Steel (Elisadeath) ανέλαβαν το χρέος να αντικαταστήσουν τον Dexter. Για δυο τραγούδια ο καθένας, εκτός του τελευταίου που τραγούδησε σε τέσσερα, λάμβαναν το μικρόφωνο ανά χείρας, με μεγάλη επιτυχία και αίσθηση του χιούμορ. Όλοι κατέθεσαν την ψυχή τους, δημιουργώντας ένα κλίμα πάρτυ και παρεΐστικης ατμόσφαιρας, παρά τυπικής εμφάνισης, δείχνοντας ότι όταν είσαι απελευθερωμένος επί σκηνής το αποτέλεσμα είναι πολύ αξιόλογο.



Το όλο feeling μεταδιδόταν και στο κοινό, που συμμετείχε κάθε λεπτό στο εγχείρημα, δείχνοντας ότι οι Dexter Ward είναι αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, όπως και αν εμφανίζονται (σε λογικά πλαίσια βεβαίως). Το setlist που παρουσίασαν εννοείται ότι στήθηκε και στις δύο μέχρι στιγμής δουλειές τους, κάτι το αναμενόμενο. Αυτό που προκάλεσε ευχάριστη νότα ήταν η διασκευή που έγινε στο "Powerslave" των Iron Maiden, η οποία αποδόθηκε όσο το δυνατόν καλύτερα από όλους. Η όλη τους παρουσία «ζέστανε» το κοινό πολύ εύκολα και γρήγορα και έτσι όσοι δεν ήταν παρόντες στην πρόσφατη εμφάνιση τους είδαν μια μπάντα που απλά συνθέτει και τραγουδάει την αγάπη που έχει για το κλασικό heavy αλλά και το αμερικανικό power metal. Ένα συγκρότημα που λογικά θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Εγκατέλειψαν τη σκηνή εν μέσω πολλών χειροκροτημάτων, κάτι που άξιζαν.

Setlist:
Metal Rites / Ghostrider / Artantic Dreams / Young Blood / Evil Nightmares / Blackout In L.A. / Double Dragon / Powerslave (Iron Maiden cover) / Return Of The Long Ships / Back To Saigon

Μερικά λεπτά μετά τις 22:00 και αφού τα αυτιά μας είχαν «βομβαρδίσει» τα επικά soundtracks γνωστών ταινιών του είδους, οι Virgin Steele, ακόμα ένας ζωντανός μύθος του αμερικανικού epic/power, ήταν μπροστά μας. Ο κόσμος είχε σχεδόν κατακλύσει πια το χώρο, εικόνα πολύ ευχάριστη και λίγο αναμενομένη, αφού είναι γνωστή η αγάπη του ελληνικού κοινού για τη μπάντα. Να ομολογήσω ότι ήμουν πολύ περίεργος για το τι θα έβλεπα, καθώς τέτοιου είδους συναυλίες τείνουν να κινούνται στα δυο άκρα: ή μια χαρά και όπως θέλουν όλοι, ή χάλια. Ευτυχώς, η εν λόγω εμφάνιση ανήκε στην πρώτη κατηγορία.



Για όση ώρα έπαιξαν, οι Virgin Steele απέδειξαν γιατί όλα αυτά τα έτη διατηρούν ένα τόσο καλό όνομα στους οπαδούς του είδους. Ναι, τα χρόνια έχουν περάσει για τους δυο ιδρυτικούς κρίκους, David DeFeis και Edward Pursino, σε φωνή και κιθάρα αντίστοιχα, αλλά μόνο εμφανισιακά, αφού και οι δύο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διασκεδάσουν τον κόσμο. Από τη μια ο DeFeis, ο οποίος απ' έξω έδειχνε μεγάλος, από μέσα όμως έφηβος. Σίγουρα η απόδοση του στα φωνητικά δεν ήταν όπως στο παρελθόν, αλλά και πάλι ήταν σε πολύ καλά επίπεδα. Προσπάθησε, όσο γινόταν, να αποδώσει τα κομμάτια όπως στους δίσκους, κάτι που κατάφερε σε πάρα πολύ μεγάλο μέρος. Από το λαρύγγι του έβγαινε όλη αυτή η λυρικότητα που έχουν γνωρίσει οι οπαδοί από τα κομμάτια τους. Συνθέσεις που ήταν ένα άτυπο best of μέρους όλων των επιτυχιών που έχουν προκύψει από τα άλμπουμ τους όλα τα χρόνια. Εκτός της πρώτης δουλειάς τους, από την οποία δεν παίχτηκε τίποτα, και της δεύτερης, από την οποία ακούστηκε μόνο ένα τραγούδι, οι υπόλοιπες προσπάθησαν να εκπροσωπηθούν από τουλάχιστον ένα κομμάτι, θέλοντας να καλύψουν όλη την καριέρα τους, χωρίς να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάποιο συγκεκριμένο δίσκο, δείγμα του ότι και αυτοί σέβονται την κάθε γενιά οπαδών που θέλει να απολαύσει ζωντανά κάποιο κομμάτι τους.



Βοηθοί του DeFeis στην όλη προσπάθεια ήταν ο αειθαλής Pursino αλλά και οι «νέοι» Joshua Block στο μπάσο και Frank Gilchriest (ex-Riot, Gothic Knights και Holy Mother) στα drums, οι οποίοι ήταν η «πατερίτσα» που ίσως ήθελε ο DeFeis για να κάνει ένα σύνολο δυνατό σα μπουνιά που κατευθυνόταν προς τον κόσμο. Ήταν άξιο λόγου το πόση επικοινωνία υπήρχε μεταξύ κοινού και μπάντας, δημιουργώντας μια πανέμορφη θέα και ωραία συναισθήματα. Το κοινό συμμετείχε συνεχώς, κυρίως τραγουδώντας τους στίχους ή κάνοντας headbanging. Σε αντίθεση με την πρόσφατη συναυλία των Crimson Glory, ο κόσμος ήταν κάπως λιγότερος και έτσι υπήρχε μεγαλύτερη ευχέρεια να ευχαριστηθεί τα κομμάτια ο καθένας με το δικό του τρόπο.



Η αγάπη του κοινού για το συγκρότημα ήταν και θα είναι μεγάλη και αυτό το έδειχνε κάθε στιγμή - ειδικά στο τέλος του κανονικού setlist, όταν, ζητώντας και άλλο τραγούδι από το group, σχεδόν δεν το άφηναν να κατέβει από τη σκηνή. Από την άλλη, αυτό που έβγαζαν τα μέλη ήταν πιο πολύ οπαδική, παρά επαγγελματική εμφάνιση. Αυτό που φαινόταν ήταν ότι το διασκέδαζαν και αυτοί από τη σκηνή. Πηγαινοέρχονταν συνεχώς στο σανίδι, αλλάζοντας θέση και παροτρύνοντας το κοινό να είναι ενεργό και συνεχώς ξεσηκωμένο. Ανά στιγμές, δυστυχώς, ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν άσχημος, μειώνοντας την εκάστοτε σύνθεση. Σε γενικές γραμμές, όμως, ο ήχος που είχαν ήταν πολύ ικανοποιητικός, δίνοντας τους την ώθηση που ήθελαν για να περάσει καλά ο κόσμος. Στο guitar solo του Pursino ο κύριος Defeis εμφανίστηκε με ένα φλεγόμενο σπαθί, σκορπώντας άπλετο ενθουσιασμό στους κάτω, οι οποίοι ζητούσαν τέτοιες σκηνές, ελέω μουσικού ύφους.



Αν και δεν έπαιξαν πολύ υλικό από την πρώτη τους περίοδο, δε νομίζω αυτό να ενόχλησε κανέναν, αφού όλο το setlist ήταν άκρως χορταστικό. Άλλωστε, είμαι σίγουρος ότι ο καθένας θα βίωσε τη δική του συγκίνηση στην ακρόαση κάποιου τραγουδιού, μιας και όλοι έχουν συνδέσει κάτι με κάθε ένα κομμάτι από αυτά που ακούστηκαν. Το σημαντικότερο είναι ότι η μπάντα «το 'χει ακόμα». Ίσως γι' αυτό δε δόθηκε -μάλλον- μεγάλη σημασία σε κάποια απειροελάχιστα φάλτσα του DeFeis ή τα άσκοπα και άνευρα drum και guitar solo, απαραίτητα βεβαίως για τις απαιτούμενες ανάσες.



Μετά από σχεδόν δύο ώρες τελείωσαν. Ως σωστοί metal καλλιτέχνες που θέλουν να γίνουν ένα με αυτούς που τους έχουν αναδείξει, υπέγραψαν υπομονετικά αυτόγραφα σε όποιον το επιθυμούσε. Με αυτή την εικόνα έπεσε και άτυπα η αυλαία της ζωντανής εμφάνισης των Virgin Steele στη χώρα μας, μια εμφάνιση που μακάρι να μιμηθούν και άλλοι, ειδικά στο τελείωμα της, και να περνάνε ώρα με τον κόσμο, όπως επιβάλλει ο άγραφος νομός ενός αληθινού καλλιτέχνη. Γιατί για όλους τους, ο κόσμος είναι αυτός που τους μετατρέπει από κλητήρα σε δήμαρχο και ανάποδα, άρα ο σεβασμός πρέπει να κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο.   

Set list (με μια μικρή επιφύλαξη):

Dust From The Burning
Immortal I Stand
The Wine Of Violence
In Triumph Or Tragedy/Return Of  The King
Noble Savage
Don't Say Goodbye
Dominion Day
Victory Is Mine
Drum solo
Guitar solo
Defiance
Symphony Of Steele
From Chaos To Creation  
Twilight Of The Gods
By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor)
The Burning Of Rome
----------------------------------
Veni Vidi Vici
Kingdom Of The Fearless (The Destruction Of Troy)
----------------------------------
Crown Of Glory
We Rule The Night
Invictus

Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET