U.D.O.

Rev-Raptor

AFM (2011)
Από τον Κώστα Πολύζο, 16/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Εντάξει, θα ξεκινήσω με την εξής παραδοχή: Ο Udo Dirkschneider αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου φωνές στο heavy metal. Από τη μια είναι αυτή η απίστευτη «βρώμα» που βγάζει το λαρύγγι του και από την άλλη η παρακαταθήκη που μας έχει αφήσεις με τα αριστουργήματα του παρελθόντος που κυκλοφόρησε με τους Accept. Δίσκοι ορόσημα στην αγαπημένη μας μουσική, που κανένας οπαδός της δε μπορεί παρά να παραδεχτεί την ποιότητα τους αλλά και την επιδραστικότητα τους στις μετέπειτα γενιές μουσικών.

Όμως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο των λαοφιλέστατων Accept, αλλά με τη νέα δουλειά των U.D.O., υπό τον τίτλο "Rev-Raptor", και όσοι έχουν παρακολουθήσει τη σόλο πορεία του συμπαθέστατου Γερμαναρά ξέρουν τι να περιμένουν. Καλοπαιγμένο heavy metal, που ναι μεν ερωτοτροπεί με το μοντέρνο ήχο, αλλά παράλληλα δεν ξεχνάει να λησμονεί τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Όταν λέμε μοντέρνο ήχο μην τρομάζετε και πάει ο νους σας σε νεοτερισμούς, καθώς περισσότερο έχει να κάνει με την παραγωγή του δίσκου από τον Kaufmann, όπως και με κάποιες σκόρπιες ιδέες μέσα στα τραγούδια. Συνθετικά ο δίσκος στέκεται σε αξιοπρεπή επίπεδα, ενώ δε θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό στο εκτελεστικό κομμάτι, αφού τα μέλη που πλαισιώνουν τον κοντό μόνο ως παλιοσειρές μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο δίσκος περιέχει 13 συνθέσεις μέσης ταχύτητας -ως επί το πλείστον- με δυναμικά, κοφτά riff, ωραία refrain και αρκετά καλή δουλειά στα solos από τον Gianola. Φυσικά, δε λείπουν και οι πιο χαλαρές στιγμές, με τα "I Gave As Good As I Get" και "Days Of Hope And Glory", τα οποία και με κέρδισαν με το συναίσθημα που βγάζουν.

Οπότε, μιλάμε για έναν καλό δίσκο που δε θα απογοητεύσει κανέναν, καθώς το πάθος και η ποιότητα περισσεύει; Ένα δίσκο «must have» για κάθε οπαδό της σκληρής μουσικής; Κάπου έδω θα έρθει και το «αλλά» για να αποκαταστήσει την τάξη. Όπως προείπα, ο δίσκος είναι καλός, όμως το πραγματικό ερώτημα αφορά στη θέση του ανάμεσα σε παρόμοιες κυκλοφορίες. Όσο και αν μου άρεσαν τα τραγούδια του δίσκου, δε μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως πρόκειται για «μια από τα ίδια» και δεν το βλέπω να παραμένει για πολύ καιρό στο στερεοφωνικό μου.

Οι U.D.O. δε μπορούν και δε θέλουν να διαφοροποιηθούν από αυτόν τον «Accept-ικό» ήχο, χωρίς όμως να φτάνουν σε ποιότητα αυτή των πονημάτων των πρώην συντρόφων του τραγουδιστή τους. Ο νέος τους δίσκος έρχεται να συμπέσει χρονικά με την κυκλοφορία του φοβερού "Blood Of The Nations" και δυστυχώς οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Όπως και να το κάνουμε, οι Gianola/Kaufmann δεν πλησιάζουν καν το δίδυμο Hofmann/Frank, με τους Accept να έχουν βρει έναν τραγουδιστή ο οποίος φαίνεται πως έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και δεν πρόκειται απλά για έναν αντικαταστάτη.

Εν κατακλείδι, το "Rev-Raptor" απευθύνεται αυστηρά σε σκληροπυρηνικούς οπαδούς της μπάντας, οι οποίοι δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθούν τη φωνή του Udo. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ και για συναισθηματικούς λόγους θα το αποκτήσω, αλλά κάθε φορά που θα το ακούω θα σκέφτομαι... «γιατί ρε κοντέ δεν τα βρίσκεις με τους άλλους»;
  • SHARE
  • TWEET