Arrayan Path

Ira Imperium

Pitch Black (2011)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 21/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάθεσαι στον καναπέ σου. Ασχολείσαι ενεργά με τον Τύπο, έντυπο ή ηλεκτρονικό. Σου δίνουν για κριτική τη νέα δουλειά των Κυπρίων Arrayan Path. Δεν έχεις ξανακούσει ποτέ κάτι από αυτούς, παρά μόνο το όνομα τους σε συζητήσεις. Τοποθετείς το CD και πατάς το play. Η εισαγωγή του πρώτου κομματιού, "Dies Irae", είναι σα να ακούς το soundtrack επικής ταινίας. Στα 58 πρώτα δευτερόλεπτα κάθεσαι όχι ηθελημένα στο πίσω μέρος του καναπέ, λες και σου ήρθε ωστικό κύμα. Αυτό είναι. Έχεις ήδη μπει στη δίνη του ηχητικού κόσμου των Arrayan Path.

Ό,τι ακολουθήσει μόνο στα τρελά σου όνειρα θα συνέβαινε, αφού στα αυτιά σου έρχονται μελωδίες που σου στροβιλίζουν το μυαλό και ελέω πλύσης εγκεφάλου θα ριζωθούν μέσα σου. Αυτό συμβαίνει αν δεν έχεις γνωρίσει δισκογραφικά τους Arrayan Path. Αν έχεις ακούσει μια από τις δυο προηγούμενες δουλειές τους δε θα σου κάνει τίποτα εντύπωση. Βλέπετε, και οι παλιότερες προσπάθειες έχουν κοινά. Καταρχήν, οι πομπώδεις συνθέσεις δε θα σε αφήσουν ασυγκίνητο. Το group κινείται στο χώρο του μελωδικού epic power metal. Δώστε βάση στο «μελωδικό». Όλα τα τραγούδια τους είναι λες και ακούς ραψωδία ενός λυρικού ποιητή. Στο ρόλο του αφηγητή είναι ο Νικόλας Λεπτός, ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές αυτή τη στιγμή στη γη. Ναι, δεν είναι καθόλου υπερβολή. Έχει την ικανότητα να εναλλάσσει την φωνή του έτσι ώστε να νομίζεις ότι ακούς από τη μια μία σειρήνα που σε τραβάει με το λυρισμό της κοντά της, αλλά και από την άλλη έναν άνθρωπο που αλλάζει φωνητικές ταυτότητες πολύ εύκολα. Το εύρος αλλά και το μπρίο της φωνής του είναι το κάτι άλλο, σίγουρα αξιοπρόσεκτα. Σε παίρνει χωρίς πολλά-πολλά από το χέρι και με μαγευτικές, σύντομες κινήσεις σε κατευθύνει όπου θέλει. Είναι τέτοιος ο τρόπος που τραγουδάει, που δε μπορείς να αντισταθείς. Λένε ότι σε μια σχέση το sex είναι το 50% αυτής. Στους Arrayan Path το μισό είναι ο τραγουδιστής. Χωρίς αυτόν τα κομμάτια θα ήταν διαφορετικά. Βέβαια, αν δεν είχε πίσω του μουσικούς που θα τον στήριζαν αλλά και τον υποστήριζαν ίσως ήταν τα  πράγματα αλλιώς. Όλο όμως αυτό το στιβαρό rhythm section έχει φτιάξει αυτό το πολύ γερό οικοδόμημα.   

Οι Arrayan Path είναι από τις λίγες πια μπάντες που αποτελούν ευχάριστη έκπληξη στο χώρο του ευρύτερου ευρωπαικού power metal και κάνουν τους οπαδούς να χαμογελούν από χαρά, αφού βλέπουν ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που, αγαπώντας αυτό που κάνουν, μάς χαρίζουν αξιόλογες και αξιοπρόσεκτες δουλειές. Έχοντας ήδη εμπειρία από τα χρόνια που πέρασαν, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα δίσκο που έχει ταυτότητα και δεν παπαγαλίζει τους μεγάλους του είδους και αξίζει μόνο δυνατών ακροάσεων. Φανταστείτε ότι έχετε το λυρισμό των Rhapsody, τον «τσαμπουκά» των πρώιμων Brainstorm, Gamma Ray, Capricorn, Blind Guardian κλπ. και το ηχητικό mucho των τελευταίων κυκλοφοριών των Manowar. Συνδέοντας όλα αυτά θα πάρετε μια πρώτη γεύση για το τι εστί Arrayan Path πριν τους ακούσετε. Στις συνθέσεις εναλλάσσονται αρμονικά τα γρήγορα και τα αργά σημεία με τρόπο τόσο μοναδικό, σχεδόν καθηλωτικό. Ακούγοντας τα κομμάτια σκεφτείτε ότι είστε στη φύση. Ξαφνικά έρχεται κατά πάνω σας μια καταιγίδα, περνάει γρήγορα, μετά έρχεται η ηρεμία και πάλι τα ίδια. Τα τραγούδια δε μπορούν να σε αφήσουν σε ησυχία, αφού η πολύπλευρη διάσταση τους κάνει τα πάντα να έρχονται και να φεύγουν σα να ακούς μια παράσταση. Υπάρχει μια υποβόσκουσα ατμόσφαιρα στο background κάθε κομματιού που δεν περιγράφεται. Θέλετε λόγω φωνητικών, λόγω διαφορετικότητας της κάθε σύνθεσης, δώστε εσείς ό,τι ορισμό επιθυμείτε. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι κάθε κομμάτι έχει πολλά να δώσει στον ακροατή, μιας και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από άξιο χειροκροτήματος. Παρόλο που το άλμπουμ είναι μεγάλο σε διάρκεια, δεν κουράζει.

Στη νέα δουλειά υπάρχουν και σημαντικές guest συμμετοχές. Η πρώτη και μεγαλύτερη είναι αυτή του Tony Martin, γνωστού από τη θητεία του στους Black Sabbath. Η άλλη είναι του τραγουδιστή Βαγγέλη Μαράνη (ex Sanvoisen), που εκτός των φωνητικών παίζει και μπάσο στο δίσκο. Τέλος, οι Ναταλία Κυπριανού, Κίκης Αποστόλου (ex-Armaggeddon) και Ilhan Erbill (The Unreal) συμπληρώνουν το παζλ των τόσων καλών συμμετοχών.          

Οι Arrayan Path είναι από αυτά τα συγκροτήματα που μετά την ακρόαση των άλμπουμ τους σε αφήνουν άφωνο και θέλεις πολλά λεπτά της ώρας για να συνέλθεις από το σοκ που έχεις υποστεί. Ίσως σε κάνουν να δακρύσεις μετά το πέρας κάθε σύνθεσης, κάτι που αν μη άλλο αποτελεί δείγμα «θέλω να ξεχωρίσω και μπορώ» μπάντας. Μακάρι να ακούμε τέτοιες δουλειές πιο συχνά και δη από μπάντες αδερφικής προς την Ελλάδα καταγωγής. Ακούστε το δίσκο όσες πιο πολλές φορές μπορείτε μέχρι να ματώσουν τα αυτιά σας. Δε θα σας συμβεί συχνά αυτό τώρα πια, ειδικά με δίσκους που τείνουν να γίνουν κλασικοί στο είδος τους.
  • SHARE
  • TWEET