Earth

Τα είχα πει και παλιότερα για τις δύο φάσεις των Earth. Οπότε για να μην αναλύω πάλι τον ήχο και τις περιόδους τους, απλά θα μπω άμεσα στο ψητό και θα εξηγήσω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια επιστροφή σε drone μονοπάτια που τόσο μας έλειψαν. Ταυτόχρονα επανέρχονται μετά από χρόνια και φωνητικά σε κομμάτια των Earth. Και τι φωνητικά ε! Mark Lanegan και Rabia Shaheen Qazi. Όλα αυτά μαζί, μας φέρνουν έναν άκρως ενδιαφέρον δίσκο και συνθέσεις οι οποίες είναι όσο Earth τις χρειαζόμουν. Τι άλλο να πω. Προσωπικά και νομίζω στον περισσότερο κόσμο, αυτός ο ήχος μ' αρέσει. Για μένα έτσι είναι οι Earth. Εντάξει διασκέδασα σχεδόν όλες τις φάσεις τους και δίσκους τους, αλλά είναι μάγκες, μας έκαναν κι εμάς μάγκες με αυτή την άρρωστη και ψυχεδελική σκληράδα που είχαν μόνο αυτοί. Θόρυβος αλά Earth. Απόλαυση.

Οι βασιλιάδες του ήχου που ουσιαστικά οι ίδιοι έχτισαν είναι πίσω! Το γράφω και ανατριχιάζω. Ακούω τις πρώτες νότες του "Torn By The Fox Of The Crescent Moon" και ζαλίζομαι. Ορχηστρικό, βαρύ με μονολιθικές νότες που χτυπάνε το μυαλό σου. Είναι πυκνό, είναι βαρύ, είναι σαν διπλός τοίχος από τσιμεντόλιθους. Το riff που επαναλαμβάνεται, μεταλλάσσεται και ξανασκαρώνεται σε διάφορες φάσεις στην πρώτη αυτή σύνθεση, σε στοιχειώνει. Είναι επεκτατικό και αρμονικό συνάμα. Μεγάλες συνθέσεις, αργές, σχετικά παράλογες και ιδιαίτερα στοχαστικές. Σαν να ηχογράφησαν πριν το 2005 μου φαίνεται. Στο "There Is A Serpent Coming" που ακολουθεί ο Lanegan ακούγεται δυσοίωνος. Η σύνθεση συνεχίζει τον υπνωτισμό που ήδη έχεις υποκύψει νωρίτερα. Η μοντέρνα αίσθηση και η παρανοϊκή ηχώ εξυψώνει το κομμάτι και το φέρνει κοντά σε πολύ προοδευτικές ιδέες, παρότι κατά βάθος είναι ένα εξαιρετικά αργό blues.

Στο μέσο του δίσκου, έχουμε την μεγαλύτερη σύνθεσή του (όχι βεβαία ότι κάποια από τις υπόλοιπες είναι μικρή) η οποία σερβίρεται επίσης με φωνητικά. Η Rabia Shabeen Qazi ταιριάζει στον ήχο όσο τίποτα. Βγάζει μια stoner αίσθηση από το παρελθόν και μια τρομακτικά ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Φωνητικά και κιθάρες ακούγονται διπλά (και μάλλον είναι) και καταλήγουν σε μια πρωτόγονη και θανατηφόρα αφοπλιστική σφαλιάρα στα μούτρα μας. Και οι δυο τραγουδιστές δίνουν μια άψογη παράσταση και προσδίνουν στον δίσκο το κάτι παραπάνω. Στο "Even Hell Has Its Heroes" στην συνέχεια, έχουμε πολλούς ενδιαφέροντες και διαφορετικούς ήχους που έρχονται σε δόσεις και κάνουν πολλές στρώσεις σε μια τούρτα γεμάτη jam-άρισμα και κακοτράχαλο rock 'n' roll. Νωχελικό και πένθιμο. Αργό όπως τα άλλα και κιθαριστικό όσο κανένα. Για το κλείσιμο σερνόμαστε προς το "Rooks Across The Gates". Όταν λέω σερνόμαστε, το εννοώ... Τούτο το θηρίο, αν και βαρύ κι ασήκωτο καταφέρνει να δημιουργήσει υπό παραδοσιακό και folk πρίσμα, μια σάπια ατμόσφαιρα. Τα μελαγχολικά φωνητικά του Mark, ειλικρινή και στεγνά σε βάζουν σε σκέψεις και σε βοηθάνε να ταξιδέψεις, μ' αυτή την μοναδική μουσική που ο καριόλης ο Dylan Carlson σκαλίζει άρρωστα αλλά καλά, πολύ καλά.

Νέοι ή παλιοί Earth (;). Δεν με νοιάζει. Δεν γεννήθηκαν τώρα, ούτε μεταμορφώθηκαν ξαφνικά σε κάτι καινούργιο. Είναι όμως καλύτεροι μουσικοί και ακούγονται πιο δεμένη μπάντα. Αλλά ούτε αυτό με νοιάζει, προσωπικά μου αρκεί που άκουσα έναν δίσκο βαρύ όσο λίγοι doom του παρόντος. Έναν ήχο μαστουρωμένο και άρρωστο. Μια ψυχεδέλεια που ναι μεν είναι της μόδας τελευταία, αλλά εδώ είναι πιο σκοτεινή και πιο μαύρη από τις πολλές γλυκανάλατες και μεταμοντέρνες. Μια μουσική που με ταξίδεψε πανεύκολα. Μια μουσική που μ' έκανε να νιώσω, να σκεφτώ, να αφήσω τα συναισθήματα μου να παίξουν μαζί μου. Άκουσα το drone τους.

Αυτά είναι για μένα και η ουσία της καλής μουσικής. Να σε καταφέρνει. Και οι Earth με κατάφεραν για τα καλά!