Black Foxxes

Επιχειρώντας μία όσο το δυνατόν ψύχραιμη ανάγνωση στο αχανές μουσικό στερέωμα του σήμερα, δεν θα ήταν πολύ τραβηγμένο να ειπωθεί ότι ο αριθμός των υποτιμημένων σχημάτων και καλλιτεχνών τείνει στο άπειρο. Έχοντας απόλυτη επίγνωση των όσων συνεπάγεται η ταμπέλα, και όσο αυστηρός ορισμός κι αν δοθεί. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Έτσι παίζει η βιομηχανία. Ο τελευταίος ρομαντικός που ελπίζει ότι η δικαιοσύνη κάποτε θα κυριαρχήσει, παρακαλείται να κλείσει την πόρτα. Οι Black Foxxes, δείχνουν να το έχουν πάρει απόφαση από καιρό, αλλά σε σωστό καλλιτεχνικό πνεύμα αρνούνται να το βάλουν κάτω.

Πίσω στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, για κάποιο διάστημα το όνομά τους φιγούραρε στις καθιερωμένες λίστες με τα πιο υποσχόμενα και «συμβαίνει τώρα» πραγματάκια του ευρύτερου alternative χώρου. Προς έκπληξη κανενός, οι αγάπες από μέσα και παρατρεχάμενους, μαζί με τον όποιο ντόρο είχε δημιουργηθεί γύρω από το "I'm Not Well", ξέφτισαν με συνοπτικές τη στιγμή που η μπάντα δεν βάρεσε προσοχή στις απαιτήσεις της μεγάλης μηχανής. Γνωστό το έργο, αναμενόμενα τα αποτελέσματα. Κοντά δέκα χρόνια μετά, η τέταρτη κυκλοφορία έρχεται να προσθέσει έναν ακόμα αστερίσκο στο καλτ στάτους των Εγγλέζων.

Ο ηλεκτρισμός και τα ξεσπάσματα βρίσκονται ακόμα εδώ. Οι λοξές ματιές στο grunge συνεχίζονται, έστω κι από το πίσω κάθισμα. Σε πλήρη αρμονία με τη μέχρι τώρα πορεία, το βάρος πέφτει στις μεσαίες ταχύτητες και τα προσεγμένα παιχνίδια στις εντάσεις. Ο τρόπος που η μελαγχολία, το πιάνο και τα έγχορδα του εισαγωγικού "I Can't Be Left Alone With It" αλλάζουν στο νεύρο, τη μπασαδούρα και τις παραμορφώσεις του "Ha Ha Ha", θέτουν τον τόνο με το καλησπέρα. Το "Where Have You Been" επαναφέρει για λίγες στροφές μια παγωμένη ηρεμία, μόνο και μόνο για να τη στείλει στον αγύριστο το ανέβασμα στο μέσο.

Οι ιδιότροποι στίχοι και οι φορτισμένες ερμηνείες του Mark Holley συνεχίζουν να λειτουργούν ως αιχμή του δόρατος. Ο ήχος πατάει γερά στη γη. Η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή και το layering είναι άξια θαυμασμού. Οι ραδιοφωνικές αναφορές λάμπουν δια της απουσίας τους, ακριβώς όπως στο ομότιτλο άλμπουμ του μακρινού πια 2020. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, τραγούδια σαν τα "Carsaig" και "Turn Out The Lights" θα έβρισκαν δρόμο προς το ευρύ κοινό, εκείνο που μια φορά κι ένα καιρό ζούσε σε ουράνια τόξα και ονειρευόταν βιομηχανικές σιωπές. Στο εδώ και το τώρα, οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο μοιάζουν καταδικασμένες.

Μετρώντας τρία τόσο γενναία όσο και διαφορετικά μεταξύ τους δισκογραφικά βήματα, στο "The Haar" οι Foxxes ολοκληρώνουν το καρέ. Οι επιταγές της αγοράς μένουν με κάθε επισημότητα πίσω. Τα πρέπει που θα σημείωνε οποιοσδήποτε με στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης στη μουσική μπίζνα, δεν εμφανίζονται στον ορίζοντα. Η ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως φαντάζει πιο εύθραυστη από ποτέ. Το σπαραχτικό "In The Image Of Perfection" ρίχνει την αυλαία μεγαλοπρεπώς και συνοψίζει την ουσία των δημιουργών του· απόλυτα εναλλακτικό, έξω από ανούσια κουτάκια, κομμένο με ατόφιο συναίσθημα και ραμμένο για τη νύχτα.