«10+1»: Κορυφαίες συνθέσεις των Nick Cave & The Bad Seeds, μετά το 2000

Συνήθως, η σκέψη μας όταν ακούμε για τον Nick Cave και τους Bad Seeds πάει σε καταραμένα στέκια βγαλμένα από ταινίες του Wim Wenders και σε κομμάτια που γράφτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90. Προφανώς, τραγούδια όπως τα "The Mercy Seat", "Red Right Hand", "Weeping Song", "From Her To Eternity", "Tupelo" και πάρα πολλά ακόμη, αποτελούν κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του συγκροτήματος και αναπόσπαστα κομμάτια κάθε ζωντανής τους εμφάνισης.

Όμως, ο Nick Cave και οι Bad Seeds δεν παρέμειναν ποτέ στάσιμοι, δεν σταμάτησαν να εξελίσσονται και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να γράφουν τραγουδάρες. Βέβαια, όπως συμβαίνει και με την πρώιμη - πιο θορυβώδη -δισκογραφία τους, οι τελευταίες κυκλοφορίες τους, μάλλον απέχουν από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε εμπορικές και, σίγουρα, δεν μπορούν να ταιριάξουν στα γούστα όλων. Όμως, ακόμη και οι πιο επίμονοι επικριτές τους οφείλουν να ομολογήσουν πως, όταν είσαι σε τόσο mainstream επίπεδο, θέλει μπόλικα κότσια για να κυκλοφορείς δίσκους σαν το "Ghosteen".

Όπως και να έχει, εν όψει της συναυλίας τους στις 15/06 στο Release Athens Festival, εμείς ανατρέξαμε στους επτά studio δίσκους αλλά και σε οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε το συγκρότημα μετά το 2000, κι επιλέξαμε δέκα τραγούδια που θεωρούμε κορυφαία και, παράλληλα, απολύτως αντιπροσωπευτικά της σύγχρονης καριέρας τους. Παράλληλα, φτιάξαμε και μια λίστα που συμπεριλαμβάνει μερικές ακόμη συνθέσεις που έμειναν απ’ έξω. "Get ready for love"!!!

Spotify

1

"Fifteen Feet Of Pure White Snow"

(2001, "No More Shall We Part")

Το χάδι στα τύμπανα. Τα πλήκτρα και η καθαρότητα με την οποία αντηχούν οι νότες που παράγουν. Το σιγοντάρισμα των εγχόρδων. Το εμβληματικό video clip. Οι αξιότιμοι Jarvis Cocker, Mick Harvey, Blixa Bargeld, οι Bad Seeds γενικότερα καθώς και ο κόσμος που συμμετέχει στον χορό, ατομικά αλλά και συλλογικά. Ο τρόπος που το σώμα του Cave εκφράζει με όλο του το είναι τη φωνητική του ερμηνεία. Έξαψη, κάθαρση, λύτρωση και απαλλαγή από τα «δεσμά», όλα στροβιλίζονται σε ένα κρεσέντο δημιουργίας. Η μισή μαγεία του χιονιού είναι τα όσα αφήνει στη φαντασία. Ε, παίξτε το και μια φορά ντε. [A.Z.]

2

"Bring It On"

(2003, "Nocturama")

Δεν θα έλεγα πως το "Nocturama" είναι ένας παρεξηγημένος δίσκος. 19 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, συνεχίζω να πιστεύω πως πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες δισκογραφικές στιγμές του Nick Cave και των Bad Seeds. Και αυτό γιατί εδώ γίνεται σαφές πως πρόκειται για ένα συγκρότημα σε μετάβαση. Ο Blixa μάλλον ήταν ήδη με το ένα πόδι έξω ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το "Bring It On" ξεχωρίζει ως μια σύνθεση που συνδυάζει αλήτικες μελωδίες με έναν εκπληκτικό λυρισμό, ενώ το ρεφρέν αποτελεί ένα από τα πιο κολλητικά πράγματα που έχει τραγουδήσει ποτέ ο Nick Cave. [Α.Α.]

3

"Babe, I'm On Fire"

(2003, "Nocturama")

Τα 15 λεπτά επαναλαμβανόμενης ψυχεδέλειας που κλείνουν τη δωδέκατη κυκλοφορία του συγκροτήματος αποτελούν την κορυφαία στιγμή του "Nocturama" και μια από τις τελευταίες "μεγάλες" συνθέσεις των Bad Seeds, όπως τουλάχιστον τους είχαμε στο μυαλό μας μέχρι τότε. Δηλαδή ως ένα απολύτως χαοτικό σχήμα που τρέφεται από επαναλαμβανόμενες γκρούβες, ζευγαρώνοντας τον ενορχηστρωμένο θόρυβο με την αρμονία ενώ, παράλληλα, ο Nick Cave, χωρίς ανάσα, φτύνει στο μικρόφωνο ασεβείς στίχους γεμάτους μαύρο χιούμορ και ποιητικό φλέγμα. Ζητάμε πολλά αλλά σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτό το κομμάτι δεν θα έλειπε ποτέ από κανένα setlist τους. [Α.Α.]

4

"Get Ready For Love"

(2004, "Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus")

H κομματάρα, όπως όλα δείχνουν, επέστρεψε έπειτα από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια στο setlist, και τα δάκτυλα σταυρώνονται για να ηλεκτριστούμε και εμείς με τη σειρά μας στην Πλατεία Νερού. Το εναρκτήριο άσμα της εποποιίας του διπλού άλμπουμ των Nick Cave και Bad Seeds, διακατέχεται από μια θρησκευτικότητα ταυτόχρονα με μια γείωση. Ο εκρηκτικός ρυθμός αυξάνει την ένταση στην post-punk αιχμηρότητα των στίχων, τα δεύτερα χορωδιακά φωνητικά στήνουν ονειρική αντίθεση με τύμπανα και τσιτωμένα έγχορδα, εκτροχιασμός και διονυσιακές απολαύσεις. Τραγούδι για να γίνεις μονομιάς οπαδός. [A.Z.]

5

"O Children"

(2004, "Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus")

Το "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus" αποτέλεσε την ιδανική απάντηση στο ερώτημα «Που μπορεί να πάει το συγκρότημα από εδώ και πέρα;». Κυκλοφορώντας έναν εκπληκτικό διπλό δίσκο, ο Nick Cave και οι Bad Seeds έδεσαν τις δύο πλευρές τους κάνοντας σαφές πως μπορούν να διατηρήσουν αυτούσια και τα τσιτωμένα τους χαρακτηριστικά και τα λυρικά τους στοιχεία χωρίς να υποπέσουν σε καμία απολύτως έκπτωση. Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, το κλείσιμο του "The Lyre of Orpheus" με το "O Children" αποτελεί μια απολύτως ανατριχιαστική κατάθεση και, για τον υπογράφοντα, μια από τις σπουδαιότερες στιγμές της σύγχρονης δισκογραφίας των Bad Seeds. [Α.Α.]

6

"Vortex"

(2021, "B-Sides & Rarities Part II")

Γραμμένο το 2006 από τους Cave, Ellis, Casey και Sclavunos, το "Vortex" τελικά έφτασε στα αυτιά μας πρόσφατα μέσα από το "B-Sides & Rarities Part II". Βλέπετε, όταν ηχογραφήθηκε, το συγκρότημα δεν μπορούσε να αποφασίσει αν έπρεπε να ενταχθεί στη δισκογραφία των Bad Seeds ή των Grinderman με αποτέλεσμα να μην κυκλοφορήσει ποτέ. Και ακούγοντάς το, είναι αδύνατο να μην σκεφτείς "Τι στο διάολο είχατε στο μυαλό σας ρε παιδιά;". Ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα σε όλες τις εκδοχές των Bad Seeds, το "Vortex" αποτελεί μια υπέροχη σύνθεση από μια περίοδο που το συγκρότημα περνούσε τη δεύτερη (ή πιθανά και τρίτη) νιότη του. Οι φήμες λένε πως θα το ακούσουμε και ζωντανά στην Πλατεία Νερού. Ανυπομονούμε! [Α.Α.]

7

"We Call Upon The Author"

(2008, "Dig Lazarus, Dig!!!")

Ή αλλιώς, όταν ο Cave την είδε Waits. Πέρα από την πλάκα, κατά το στήσιμο του άρθρου υπήρξε μερική αμφιταλάντευση ανάμεσα στο εν λόγω κομμάτι και το ομότιτλο. Βγαλμένο από την καρδιά μιας εποχής όπου το σχήμα επέστρεφε στις πιο ωμές και κιθαριστικές του ρίζες, το "We Call Upon The Author" αντηχεί αυτή ακριβώς την προσέγγιση. Καυστικοί στίχοι που εξαπολύονται με πυρετώδη ρυθμό, επιφανειακά ασύνδετες έννοιες και καταστάσεις που δένουν μεταξύ τους χάρη στο βασικό riff και ρυθμικό μοτίβο, και κυρίως η αποδόμηση του «δήθεν» παράλληλα με μια διαπεραστική κριτική στον «κυνισμό» και την αναζήτηση μεταφυσικών εξηγήσεων για το κάθε τι. Η ζωντανή ακρόασή του υπό τη συνοδεία αλκοόλ παραμένει σταθερά ένα όνειρο θερινής νυκτός για τον γράφοντα. [Α.Ζ.]

8

"Jubilee Street"

(2013, "Push The Sky Away")

"All those good people down on Jubilee Street, they ought to practice what they preach", φέρεται να δήλωσε η πρωταγωνίστρια αυτής της καθαρτικής ιστορίας. Σε μια συγκλονιστική αφηγηματική του στιγμή, την κορυφαία ίσως ενός σπουδαίου δίσκου βαθιά μέσα στη δισκογραφία των Bad Seeds, ο Cave παίζει με τα blues και ξεδιπλώνει μια οδό κάθαρσης και αναγέννησης. Αυτό ακριβώς είναι αυτό το έργο τέχνης. Είναι το ξέσπασμα, η κάμερα σε πρώτο πρόσωπο, η ευαισθησία και η τρυφερότητα, οι κίνδυνοι και οι ιστορίες του δρόμου, είναι τα έγχορδα που δίνουν πυγμή και υγραίνουν τα μάτια. "I am transforming, I’m vibrating, I’m glowing, I’m flying. Look at me now". Ένα αινιγματικό μάθημα ζωής χωρίς κήρυκα αλλά με χιλιάδες παραλήπτες. [Α.Ζ]

9

"Girl In Amber"

(2016, "Skeleton Key")

Παρόλο που δεν συμφωνώ, κατανοώ αυτούς που θεωρούν το "Skeleton Tree" ως μια από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του συγκροτήματος. Ακόμη όμως κι εγώ πρέπει να ομολογήσω πως το "Girl In Amber" με το σπαραχτικό πιάνο και τις απειλητικές ambient λούπες που το συνοδεύουν, σε συνδυασμό με τη «βαριά» ερμηνεία του Cave, αποτελεί μια σύνθεση που, όχι μόνο δεν μπορείς να αγνοήσεις, αλλά οφείλεις να της αναγνωρίσεις πως ξεχωρίζει ως μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης δισκογραφίας τους. [Α.Α.]

10

"Hollywood"

(2019, "Ghosteen")

Αν προσπεράσουμε τις φαντασιακές συνδέσεις έργου και νοήματος και μπούμε, όσο γίνεται, στα παπούτσια του δημιουργού, τότε το "Ghosteen" αποκτά ένα υπαρξιακό φορτίο που υπερβαίνει τη μουσική του. Υπάρχει όμως εντός του, μια στιγμή, διάρκειας δεκατεσσάρων λεπτών, η οποία εναρμονίζει σκοπό και μέσο. Το "Hollywood" δεν είναι η καλύτερη σύνθεση των Bad Seeds, η πιο δραματική, ή η πιο επική. Είναι όμως ένα αφήγημα γραμμένο από μόλυβδο πάνω σε πάπυρο από κατράμι, το οποίο με κάθε λέξη που εκφέρει η τρεμάμενη, θηρίου φωνή, τρεκλίζει ανάμεσα στα στάδια του θρήνου. Το πραγματικό σκοτάδι είναι η πολλαπλότητα του θανάτου, η ακροβασία ανάμεσα στην αποδοχή και την παραίτηση, οι αντιφάσεις και τα αναπάντητα (μα ίσως μάταια) ερωτήματα. Δραματουργία από αυτές που κρύβονται στα περιθώρια των υποσημειώσεων. Η ζωντανή μεταφορά δε, ένα υποψήφιο ψυχόδραμα για τολμηρά ακροατήρια. "It's a long way to find peace of mind". [Α.Ζ]

+1

Grinderman - "No Pussy Blues"

Κλέβουμε λίγο, αλλά οφείλουμε να κάνουμε μια αναφορά στους Grinderman που, για όσο διήρκησαν, αποτέλεσαν το ιδανικό όχημα προκειμένου τα συμμετέχοντα μέλη των Bad Seeds να ξεδώσουν ελεύθερα, να αφεθούν στις πιο νευρώδεις πλευρές του εαυτού τους και να πειραματιστούν ανελέητα. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε δύο ασυναγώνιστα απολαυστικούς δίσκους με το "No Pussy Blues", ένα τραγούδι το οποίο ο Cave έχει δηλώσει πως έγραψε όταν άφησε μουστάκι και δεν μπορούσε να βρει γκόμενα, με τις χαοτικές κιθάρες του, την αδιανόητη γκρούβα του και την - τόσο μανιασμένη που θα τη ζήλευε 18χρονος πάνκης - ερμηνεία του Cave, να παραμένει σήμερα μια κορυφαία στιγμή της - περίπου - δισκογραφίας τους. [Α.Α.]

Spotify