«10»: Τα άλμπουμ που καθόρισαν τον ήχο των Algiers

Λίγο πριν την επιστροφή τους στην Ελλάδα, τα μέλη των Algiers επιλέγουν τις αγαπημένες τους κυκλοφορίες

Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 29/01/2019 @ 11:31

Οι Algiers είναι σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν την τρέχουσα δεκαετία. Στον ήχο τους συναντά κανείς πληθώρα μουσικών επιρροών καθώς καταφέρνουν και συνδυάζουν με επιτυχία το πειραματικό rock, το post-punk και το industrial, με τη gospel και την ψυχεδελική soul. Ο πρώτος τους ομώνυμος δίσκος το 2015 συγκέντρωσε τα βλέμματα της μουσικής κοινότητας ενώ το "The Underside Of Power", δικαίως, κατέληξε στη λίστα μας με τα καλύτερα άλμπουμ του 2017. Έναν χρόνο μετά την παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Algiers επιστρέφουν με δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Με αφορμή, λοιπόν, τις προσεχείς συναυλίες τους, τα μέλη των Algiers μας μιλούν για τους δίσκους που είχαν την μεγαλύτερη επίδραση πάνω τους ως καλλιτέχνες αλλά και ως ακροατές.

1
Radiohead
"Kid A"
Radiohead - Kid A
Το τι θεωρώ «αγαπημένο» είναι αρκετά ευμετάβλητο. Αυτός είναι ένας δίσκος που παρέμεινε αγαπημένος όλα αυτά τα χρόνια παρόλο που οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό αλλάζουν διαρκώς. Θα μπορούσα να σου δώσω δέκα διαφορετικούς λόγους σε δέκα διαφορετικά χρονικά σημεία της ζωής μου αλλά με βάση το που βρίσκομαι σήμερα, το "Kid A" έχει να κάνει με το ότι το άκουσα στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Ήμουν 18 χρονών, στο πανεπιστήμιο και τόσο ενθουσιασμένος όσο και τρομοκρατημένος με τον κόσμο. Το άλμπουμ κατάφερε να αιχμαλωτίσει όλη αυτή την ενέργεια και να την εκφράσει καλλιτεχνικά με έναν τρόπο που δεν είχα δει ως τότε και δεν ξαναείδα από τότε. Είναι σημαντικό να διατηρείς ζωντανό αυτό το κομμάτι σου, απ’ όταν η μουσική ήταν συναρπαστική κι είχε πάνω σου τον ισχυρότερο αντίκτυπο, καθώς αυτή η ενέργεια βρίσκεται στην καρδιά της δημιουργικής ώθησης. Αυτό είναι το συναίσθημα που ελπίζεις να μεταδώσεις σε άλλους ανθρώπους.
2
Bob Dylan
"Highway 61 Revisited"
Bob Dylan - Highway 61 Revisited
Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ του Bob Dylan που αγόρασα. Ήμουν 17. Πήρε όλο το χάος και τους αντιφατικούς παραλογισμούς της δεκαετίας του 1960 (εστιάζοντας στην καταναλωτική, ρατσιστική, διχασμένη κι εμμονική με τον πόλεμο Αμερική της εποχής) και παρουσίασε την αντανάκλασή τους χρησιμοποιώντας καινοτόμους αφηγηματικούς τρόπους κι ένα λυρισμό που ήταν όμορφος και συγχρόνως ενοχλητικός. Άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο που έβλεπα και κατανοούσα τον λυρισμό σε ένα ποπ τραγούδι. Και σαφώς, δεν έχουν αλλάξει πολλά στις Η.Π.Α. από τότε.
3
Caroline K
"Now Wait for Last Year"
Caroline K - Now Wait for Last Year
Αυτό το άλμπουμ είναι τα πάντα. Η καλύτερη μορφή τέχνης, στα μάτια μου, ανοίγει ολόκληρους κόσμους, και αυτός ο δίσκος δημιουργεί τελείως νέες διαστάσεις, γεμάτες με αυτό που ο Mark Fisher αποκαλεί «το παράξενο και το μυστηριώδες». Υπάρχει ένα διαχρονικό μέλλον και μια ριζοσπαστική εναλλαγή σε αυτό το άλμπουμ που δημιουργεί συγχρόνως μια αίσθηση ελπίδας, φρίκης και μελαγχολίας στον ακροατή, που περιγράφει το «τι θα μπορούσε να γίνει" ή το "τι θα μπορούσε να είχε συμβεί». Είναι ένας από τους λίγους δίσκους που ξεπερνούν τον χρόνο και τον χώρο και που ο συνδυασμός minimal techno, ambient, drone, soundtrack ταινιών τρόμου και τυχαίων ήχων δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε κανένα μουσικό χρονολόγιο.
4
Goodie Mob
"Soul Food"
Goodie Mob - Soul Food
Το hip hop άλλαξε τη ζωή μου. Η αδελφή μου είχε μια μεγάλη συλλογή από κασέτες και βυθιζόμουνα στη συλλογή της από άλμπουμ των Fugazi, Sonic Youth, Gang of Four, The Cure, My Life with The Thrill Kill Cult και Siouxsie and the Banshees γεμίζοντας τα κενά μόνο με τη φαντασία μου, σαν ένα αγόρι κλεισμένο σε μια σπηλιά. Μέσα σε αυτή τη συλλογή punk και post-punk υπήρχε ωστόσο και το μοναδικό hip-hop άλμπουμ της, το "Bizarre Ride II the Pharcyde". Αυτό άλλαξε τη ζωή μου καθώς ήταν η πρώτη φορά που φαντάστηκα τη ραπ και το πανκ να συνυπάρχουν χωρίς αντιφάσεις. Μετά από αυτό, πήγαινα στο κατάστημα μεταχειρισμένων δίσκων στην Ατλάντα και «κατάπινα» όσους δίσκους αληθινού hip-hop από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και την αρχή της δεκαετίας του '90 μπορούσα να βρω: Ultramagnetic MCs, Eric B and Rakim, EPMD, Main Source, KMD, Tribe, De La, Jungle Brothers, Mobb Deep, M.O.P, Nas, Wu-Tang, Biggie και πάει λέγοντας, ακούγοντας μουσική κι από τις δύο ακτές, αφού εκείνη την εποχή η βιομηχανία ήταν χωρισμένη σε ανατολική και δυτική ακτή. Και τότε ήρθε ο “Βρόμικος Νότος”. Πρώτα χτύπησαν οι Outkast συνδυάζοντας στοιχεία underground και συνειδητοποιημένου rap που διατηρούσε όμως την επαφή με την καθημερινότητα δίνοντας ζωντανές περιγραφές της Ατλάντα και των γύρω περιοχών. Το “Soul Food” των Goodie Mob ωστόσο, ήταν η κασέτα στην οποία επέστρεφα συχνότερα. Η πολιτική, το γκόσπελ, τα beats (από τους Organized Noize) και οι μεμονωμένες προσωπικότητες του καθένα συγχωνεύτηκαν για να δημιουργήσουν ένα τέλειο ντοκουμέντο της Ατλάντα εκείνης της εποχής. Πάντα λέω ότι η συνεισφορά μου στους Algiers είναι το να προσπαθώ να φτιάξω το "Soul Food".
5
Harmonia
"Musik Von Harmonia"
Harmonia - Musik Von Harmonia
Είναι δύσκολο να περιγράψω αυτόν τον δίσκο χωρίς να ακουστώ πομπώδης, αλλά μπορώ μόνο να πω ότι κάθε φορά που τον ακούω είναι σαν να μαθαίνω για τη μουσική για πρώτη φορά. Αυτή η μουσική σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται συστηματικά απαλλαγμένη από τη γλώσσα και πάντα με αναγκάζει να βρω λόγια για να την περιγράψω στον εαυτό μου, ακόμα και όταν παίζει στο βάθος.
6
Julia Holter
"Have You In My Wilderness"
Julia Holter - Have You In My Wilderness
Τον ακούω πολύ τον τελευταίο καιρό. Αρχικά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλοι μιλούσαν για αυτό, όμως ο τρόπος που γράφει η Holter φαίνεται συμβατικός για τον απλό λόγο ότι είναι μια καταπληκτική τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια που αβίαστα τοποθετεί πολύ πολύπλοκες ιδέες στη μουσική της. Ολόκληρος ο δίσκος αποτελεί ένα αριστοτεχνικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο.
7
Gas
"Narkopop"
Gas - Narkopop
Κανονικά έπρεπε να ζητηθεί από τον Wolfgang Voigt να κάνει το τελευταίο Blade Runner. Όπως και να έχει, αντ' αυτού έχουμε αυτό το άλμπουμ. Το βάζω να το ακούσω όταν είμαι αγχωμένος, δηλαδή σχεδόν πάντα. Τουλάχιστον, αν ο κόσμος τελικά καταστραφεί βίαια, εγώ θα έχω ακούσει αυτή τη μουσική που υπονοεί ένα απραγματοποίητο αφηρημένο και λασπώδες μέλλον για όλους μας.
8
Brian Eno
"Another Green World"
Brian Eno - Another Green World
Όποτε θέλω να ακούσω κάτι, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το τι έχω διάθεση να ακούσω, μπορώ πάντα να βάλω αυτόν τον δίσκο. Κατά το ήμισυ ορχηστρικός, κατά το ήμισυ με φωνητικά, αυτός είναι ο δίσκος που δημιούργησε ο Eno με τη μέθοδο "Oblique Strategies". Τα "Somber Reptiles" και "The Big Ship" είναι δύο κομμάτια που κάθε φορά που τα ακούω, είναι σαν να είναι η πρώτη φορά, και αλλάζουν τη διάθεσή μου και με μεταφέρουν σε ένα άλλο μέρος. Ένας δίσκος πραγματικά απαραίτητος.
9
Alice Coltrane
"The Ecstatic Music Of Alice Coltrane Turiyasangitananda"
Alice Coltrane - The Ecstatic Music Of Alice Coltrane Turiyasangitananda
Η παραγωγή της Alice Coltrane στα '80s και τα '90s ήταν κυρίως κασέτες που κυκλοφορούσαν στο κατάστημα δώρων του Ashram ναού της. Καταπιάστηκα με αυτές τις κυκλοφορίες όταν ο φίλος μου ο Ale μου έβαλε μια κασέτα πριν από χρόνια. Ήταν από κάθε άποψη πνευματική μουσική, αλλά με ζεστά, μονότονα συνθεσάιζερ που παραμορφωνόντουσαν και βουτούσαν μέσα κι έξω από τις ψαλμωδίες και τα κρουστά. Το βρίσκω πολύ μοναδικό και εξαιρετικά υπερβατικό. Αυτή είναι η μουσική της μετά θάνατον ζωής μου. Αυτή η πρόσφατη συλλογή που επιτέλους κυκλοφόρησε είναι αρκετά καλή και αποτελείται από μερικές από τις καλύτερες στιγμές αυτών των κασετών.
10
Fugazi
"In On The Killtaker"
Fugazi - In On The Killtaker
Έχω πολύ καιρό να ακούσω αυτό το άλμπουμ, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω τη σημασία του όσον αφορά το μονοπάτι που ακολούθησα ως μουσικός αλλά και ως μουσικόφιλος. Αυτό δεν είναι για κανένα λόγο το αγαπημένο μου άλμπουμ των Fugazi, ίσως είναι μέσα στα τέσσερα αγαπημένα μου από αυτούς. Τους είχα δει σε ένα μουσικό περιοδικό για εναλλακτικά συγκροτήματα και είχα πάρει από έναν φίλο μου ένα αντίγραφο στην πίσω πλευρά μιας κασέτας μ' ένα live των Nirvana. Στην πρώτη ακρόαση, στα 14 μου, μου πήρε περίπου ένα λεπτό πριν αποφασίσω ότι δεν το καταλάβαινα και ότι ίσως να μην ήταν για μένα. Περίπου έξι μήνες αργότερα πήγαινα να επισκεφθώ τους παππούδες μου για τα Χριστούγεννα και αποφάσισα να δώσω στη δεύτερη πλευρά της κασέτας μια ακόμη ευκαιρία κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού με το αυτοκίνητο. Ήταν καλό, δεν είχα ακούσει τίποτα παρόμοιο στη ζωή μου μέχρι τότε. Ήταν τόσο καλό που δεν μπορούσα να καταλάβω πώς το είχα αρχικά απορρίψει. Ήταν τόσο καλό που έγινε αμέσως το αγαπημένο μου άλμπουμ και μου χρησίμευσε ως εισαγωγή στα υπόλοιπα άλμπουμ τους, στους Minor Threat και τους Rites Of Spring, στην Dischord Records και, γενικότερα, στο underground punk rock.
  • SHARE
  • TWEET