Iron Maiden

Στην κορυφή του δεύτερου ψηλότερου λόφου της πόλης, ένα άλλο επιβλητικό κυβικό κτίσμα ενοχλεί τη θέα του πλουσιότερου παπιού. Στο ιλιγγιώδες εσωτερικό του, ένας ξεπουπουλιασμένος maidenόπληκτος κολυμπάει στην ειδικά διαμορφωμένη δεξαμενή, ανάμεσα σε τόνους – σπάνιων και μη – δίσκων, single, DVD, βιβλίων, μπλουζακίων και λοιπών φετίχ. Με το τυχερό του "Soundhouse Tapes" στο χέρι, υποδέχεται το νέο του απόκτημα. Και τί απόκτημα!

Το διπλό DVD "Flight 666: The Film" συνέλαβε μια σπάνια στιγμή, τόσο για τους οπαδούς, όσο και για τους καταγράφοντες τα διάφορα θεαματικά ρεκόρ. To νοσταλγοθηρικό 2008 ξεκίνησε μια φαραωνική περιοδεία των θρυλικών Iron Maiden, η οποία συγκεντρώθηκε στο υλικό που κυκλοφόρησε μέχρι το 1988, με έμφαση στα πιο πρόσφατα άλμπουμ της περιόδου και με την αθεράπευτη εξαίρεση του "Fear Of The Dark" του 1993. Η εντυπωσιακή ιδιαιτερότητα της περιοδείας οφείλεται σε ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροπλάνο Boeing 747, βαφτισμένο «Ed Force One», το οποίο επέτρεψε στη μπάντα να «οργώσει» τα στάδια τεσσάρων ηπείρων, σε μόλις ένα χρόνο και τρεις μήνες, και να δώσει καμιά ενενηνταριά υπερθεαματικές συναυλίες, εξ ων μόνο μια δεκαπενταριά δεν έφεραν την ηρωική στάμπα του «sold out». Στο δε κάθισμα του πιλότου – άκουσον, άκουσον – ο τραγουδιστής Bruce Dickinson. Εκείνος που ούρλιαζε «Run, live to fly, fly to live, do or die».

Το κύριο μέρος της περί ης ο λόγος κυκλοφορίας αποτελείται από ένα ντοκιμαντέρ, που καταγράφει τα παρασκήνια και τη ζωή πέριξ της επονομαζόμενης «Somewhere Back In Time World Tour», το πρώτο σκέλος της οποίας – προφανώς δεν ξεχάσατε ότι –πέρασε μετέπειτα και από τα μέρη μας. Οι σταθμοί που επελέγησαν για το περιεχόμενο του DVD ανήκουν κυρίως στην αμερικανική ήπειρο, αλλά και στην Αυστραλία, στην Ινδία και στην Ιαπωνία.  

Ήδη γνωστοί χάρη στα αξιαγάπητα ντοκιμαντέρ "Metal: A Headbanger’s Journey" (2005) και "Global Metal" (2008), τη συμπεριφορά της κάμερας ορίζουν ο Scot McFadyen και ο ανθρωπολόγος και αρρωστημένος οπαδός Sam Dunn. Είναι σαφές ότι, στο "Flight 666", οι δύο Καναδοί αναλαμβάνουν έναν λιγότερο «επιστημονικό» ρόλο, καθώς αποφεύγουν την ανάλυση και παρασύρονται από την οπαδική τους μανία, αλλά δεν παύουν να επιβάλλουν την ιδιαίτερη «ματιά» τους, που παρατηρεί και αντιπαραβάλει τις εκάστοτε πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των απανταχού «πειραγμένων» metalάδων. Έτσι δημιουργείται ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό με ακαταμάχητες ψηφίδες. Εκτός των αναμενόμενων υπερδιεγερμένων οπαδών, που φωνάζουν, τρέχουν, χτυπιούνται και μπεκροπίνουν, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος και με κάποιες μοναδικές εικόνες. Συγκινημένοι οπαδοί που δεν πίστευαν ότι μια μέρα οι «μεσσίες» Iron Maiden θα τιμούσαν τις παραμελημένες «ασήμαντες» πατρίδες τους και κλαίνε με λυγμούς επειδή τελείωσε η συναυλία, καταπιεσμένοι οπαδοί με γυαλάδα στο μάτι καταδυναστεύονται από την τυραννική κυβέρνησή τους επειδή αποφάσισαν να πάνε στη συναυλία, καθώς και ένας μουρλός ιερέας που άλλο να στα λέω άλλο να τον βλέπεις.

Από κοινωνιολογική άποψη (άκου τώρα τί κάθομαι και γράφω!), η εμφανής ανισορροπία μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, ως προς τις αντιδράσεις και το γενικότερο κλίμα, αρκεί για να βάλει τον μουσικόφιλο σε σκέψεις. Προφανώς η ένταση του ταμπεραμέντου ποικίλει ανά λαό και οι οπαδοί των Iron Maiden δεν διακρίνονται από μαλθακότητα, αλλά το περιβάλλον μιας πιο βολικής ζωής διαμορφώνει αλλιώτικα την εν συναυλία έκρηξη της παλαβομάρας, ενώ είναι πασιφανές τί σημασία δίνει και τί ζητά από μια τόσο έντονη μορφή τέχνης ο Ινδός ή ο νοτιοαμερικανός. Μέσα σε όλα αυτά, αλλά και ασχέτως αυτών, το γεγονός ότι οι Iron Maiden είναι ελαφρώς λιγότερο δημοφιλείς στις Ηνωμένες Πολιτείες, από ότι στην υπόλοιπη υδρόγειο, δεν είναι μυστικό και αρκεί για να επηρεάσει τη φιλοσοφία αυτής της κυκλοφορίας.

Η ίδια η μπάντα εμφανίζεται να ισορροπεί ανάμεσα στην κούραση και το πάθος, το άγχος και την απολαυστική ρουτίνα, κρυμμένη πίσω από το διάσημο βρετανικό χιούμορ και χωρίς να επιτρέπει στον θεατή να κοιτάξει πραγματικά μέσα από τη κλειδαρότρυπα, καθώς δεν ξεχνά σχεδόν ποτέ την παρουσία της κάμερας. Οι συνεντεύξεις των μελών πνίγονται στη δομή του ντοκιμαντέρ, που ακολουθεί την καθημερινότητα της περιοδείας και επαναλαμβάνει συνεχώς την εναλλαγή σκηνών από την εκάστοτε συναυλία με σκηνές όσων προηγούνται και έπονται, πράγμα που φυσικά κάποια στιγμή θα κουράσει και τον πιο ένθερμο.

Το δεύτερο δισκίο του πακέτου είναι το soundtrack της ταινίας, δηλαδή στην ουσία ένα «live DVD» με ένα ή δύο τραγούδια από κάθε σταθμό της περιοδείας – από αυτούς με τους οποίους ασχολείται το ντοκιμαντέρ. Αυτό βέβαια κυκλοφόρησε και μοναχό του, ως "Flight 666 – The Original Soundtrack", για να προστεθεί στη στοίβα των καταπληκτικών «live album» της μπάντας, χωρίς να διεκδικεί πρωτοκαθεδρία ανάμεσά τους. Αποτελεί ίσως το συμπλήρωμα των "A Real Live One" και "A Real Dead One", του 1993, που ακολουθούσαν την ίδια μέθοδο του «ένα-τραγούδι-από-κάθε-συναυλία», αλλά περιορίζονταν σε ευρωπαϊκούς προορισμούς.

Παρά το πληθωρικό και ποιοτικά εντυπωσιακό περιεχόμενο, η γκρίνια του οπαδού – όπως πάντα – βρίσκει χώρο για να εκφραστεί, με οποιαδήποτε αφορμή. Και αφού συγχωρούνται όλοι, ας μου επιτραπεί και εμένα. Εγώ, λοιπόν, θα γκρινιάξω πρώτον γιατί χάσαμε άλλη μια ευκαιρία να μάθουμε κατιτί παραπάνω για τον Michael Kenney, τον εδώ και είκοσι χρόνια επί σκηνής κιμπορντίστα των Iron Maiden, και δεύτερον για το άκρως «βαρετό» εξώφυλλο της κυκλοφορίας, πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη ότι το εσώφυλλο φιλοτέχνησε θαυμαστά ο μέγας και πολύς Derek Riggs.