Corrosion Of Conformity

Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια από το "In The Arms Of God", τον τελευταίο δίσκο δηλαδή των C.O.C με τον Pepper Keenan στην σύνθεση τους. Στο ενδιάμεσο βέβαια μας απασχόλησαν με δύο άλλα μετρίως ψημένα άλμπουμ έχοντας τον Mike Dean πίσω από το μικρόφωνο και μοιραία πήραν μια ελαφρά κλίση προς τις πρώιμες πιο punk και hardcore μέρες τους και κάπως έτσι τα promo κατέληξαν να απωθούν περιστέρια στο μπαλκόνι του γείτονα.

Αλλά η -εδώ και καιρό- αναμενόμενη επιστροφή του Pepper Keenan στις κιθάρες και την φωνή βάζει την πυξίδα των C.O.C. να δείχνει πάντα προς τον Νότο. Από την πρώτη στιγμή το άκουσμα είναι οικείο και δύσκολα θα απογοητεύσει τους λάτρεις του βλαχοαμερικάνικου ήχου, αφού το "No Cross No Crown" φέρει σφραγίδα προέλευσης και εγγύησης μέσα από την NOLA.

Αναπόφευκτες έχουν γίνει βέβαια και οι ομοιότητες με τους Down (βλ. "Wolf Named Crow" ή "Nothing Left To Say", θα μας πάνε μέσα ρε Pepper)αλλά σε αντίθεση με την παρέα του Anselmo, οι C.O.C. βαδίζοντας πάντα στα ίδια μονοπάτια, μας παραδίδουν ένα πιο ψύχραιμο και αποκλειστικά mid-tempo, όπως και ελαφρώς λιγότερο τσαμπουκαλεμένο δίσκο από όσο θα περιμέναμε. Με εξαίρεση ίσως το "Forgive Me". Άντε και το "Cast The First Stone", αλλά μέχρι εκεί.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι χωλαίνει σε «βαρύτητα» με ξεκάθαρο παράδειγμα όλα τα riff του Little Man, τα οποία αναμφισβήτητα προαπαιτούν κάποιου είδους φαλλικό γιγαντισμό για να γραφτούν τόσο ασήκωτα.

Ο δίσκος ακούγεται ως μία φυσική συνέχεια του In The Arms of God και αυτό μόνο ως θέλγητρο μπορεί να εκληφθεί, αλλά δυστυχώς δεν διαθέτει κάποιο αδιαφιλονίκητο «κράχτη» και το αίσθημα ότι απλά το έχεις κάπου ξανά-ακούσει είναι εξαιρετικά έντονο. Βέβαια, αυτό (και το τονίζω) δεν καθιστά σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα απογοητευτικό και κανείς (φαντάζομαι) δεν αναμένει κάποιου είδους καινοτομία.

Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος κυλάει ευχάριστα σαν κερασμένο bourbon από τα χεράκια του Keenan στα λαρύγγι του ακροατή και το πρόσημο μόνο θετικό μπορεί να είναι για τον δέκατο δίσκο των C.O.C. Αλλά αν αντισταθούμε έστω και για λίγο στα μάγια της γκρούβας του "No Cross No Crown", ερχόμαστε με αντιμέτωποι με την διαπίστωση ότι οι Dean, Mullin, Weatherman μαζί με Keenan μπορούν σίγουρα και καλύτερα. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω τι, αλλά μας το έχουν αποδείξει.