U2

Songs Of Innocence

Universal (2014)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 12/09/2014
Η ομάδα παραγωγής «κλέβει την παράσταση» από τους ίδιους τους U2
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ανέκαθεν η αλλαγή των δεκαετιών σήμαινε πολλά για τους U2, καθώς αποτελούσε το εφαλτήριό τους για ανανέωση. Τις δύο προηγούμενες φορές που την βίωσαν στην καριέρα τους συνοδέυτηκε από την αλλαγή των καλλιτεχνικών τους απόψεων, των μουσικών τους κατευθύνσεων και του γενικότερου στυλ τους. Σαφέστατα, η μετάβαση από τα late '80s στα early '90s με αιχμή του δόρατος το "Achtung Baby" είναι πιο χαρακτηριστική αλλά και μία από τις πιο πετυχημένες μεταλλάξεις μεγάλου συγκροτήματος, όμως κι αυτή από το «πολύχρωμο» "Pop" στο καθαρό εμπορικό mainstream ήχο του "All That You Can't Leave Behind" αν και λιγότερο πομπώδης, σήμανε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο στην ιστορία των U2.

Το 2010 βρήκε τους Ιρλανδούς να περιοδεύουν στα πλαίσια της κολοσσιαίας «360° Tour» και χρειάστηκαν άλλα τέσσερα χρόνια για να μας παρουσιάσουν μια νέα ολοκληρωμένη δουλειά που θα σηματοδοτούσε την δισκογραφική είσοδο των U2 σε τέταρτη δεκαετία. Η προηγούμενή τους δουλειά, "No Line On The Horizon", είχε εκείνα τα στοιχεία που το διαφοροποίησαν ελαφρώς από μια στεγνή επανάληψη του ήχου που είχαν τα "All That You Can't Leave Behind" και "How To Dismantle An Atomic Bomb", αλλά είχε και «σηκωμένο χειρόφρενο» στις επιπλέον αρετές που θα μπορούσε να είχε αναδείξει. Η νέα δεκαετία όμως δύσκολα θα σήκωνε καλλιτεχνικώς ένα ακόμα ομόηχο άλμπουμ σαν αυτά που κυκλοφόρησε οι U2 στα zeros.

Το συγκρότημα έδειξε να το κατανοεί αυτό, καθώς από νωρίς έκανε γνωστό πως στο νέο του άλμπουμ θα δούλευε με παραγωγό τον Danger Mouse και όχι πλέον με τον Brian Eno που συμμετείχε στα περισσότερα και καλύτερα άλμπουμ της μπάντας. Εξέλιξη, που αν την κρίνουμε από τη ζημιά που έκανε ο Eno στο "Mylo Xyloto" των Coldplay κι από την καταπληκτική δουλειά του Danger Mouse στους Black Keys, μόνο ως θετική μπορεί να εκληφθεί. Στο team των παραγωγών στη συνέχεια προστέθηκε ο frontman των OneRepublic, Ryan Tedder, ο Paul Epworth του "Rolling In The Deep" της Adele (μεταξύ άλλων) και ο Flood. Το προαναφερθέν team είναι τελικώς κι αυτό που κλέβει την παράσταση στο "Songs Of Innocence", καθώς οι «πινελιές» τους παίζουν ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στις όποιες καλές εντυπώσεις αφήνει και η νέα δουλειά των U2.

Το "Songs Of Innocence" έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Κι αν ως προς τη θεματολογία κυριαρχούν ξεκάθαρα σε αρκετές στιγμές βιώματα από τα εφηβικά χρόνια του Bono (το "Iris (Hold Me Close)" το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), στο μουσικό κομμάτι διακρίνεται μια προσπάθεια του συγκροτήματος να ακουστεί πιο πολύπλευρο και διαφορετικό σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει easy-listening χαρακτήρα, το "Songs Of Innocence" είναι πιο απαιτητικό άκουσμα από την τριάδα της προηγούμενης δεκαετίας και με διαφορετικές τάσεις κατά την διάρκειά του. Ενώ ανοίγει με ένα anthem-ικό stadium rock κομμάτι ("The Miracle (Of Joey Ramone)") και συνεχίζει με μια πανέμορφη κλασική U2 στιγμή σαν το "Every Breaking Wave", στη συνέχεια κάνει μια στροφή στο παρελθόν με συνθέσεις βγαλμένες από την εποχή των "Boy" / "October" / "War" ("Volcano", "Raised By Wolves") καταλήγοντας τελικά σε μια συνεργασία - έκπληξη με την Lykke Li ("Troubles").

Κάπου εδώ έρχεται το team της παραγωγής να κάνει τα μαγικά του. Το "Songs Of Innocence" είναι ένα εν τέλει ένα αξιόλογο σύνολο, όχι γιατί οι U2 έπιασαν κάποια τρομερά επίπεδα στο songwriting τους (θεωρώ πως και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ έχουν κάποιες αρκετά καλύτερες συνθέσεις), αλλά γιατί οι εκάστοτε παραγωγοί που δούλεψαν με το συγκρότημα τα κομμάτια κατόρθωσαν να αναδείξουν τις όποιες ομορφιές τους, ντύνοντάς τα με έναν ήχο πληθωρικό μεν, μετρημένο δε, που αφήνει χώρο και στα όργανα να «αναπνεύσουν», αλλά κυρίως που είναι μοντέρνος και πατάει στα μουσικά δεδομένα του 2014. Είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα το ότι μια μπάντα με 34 χρόνια γιγαντιαίας καριέρας ξέρει πώς και με ποιούς πρέπει να δουλέψει για να μη φανεί «σκουριασμένη», χωρίς ωστόσο να χάσει χαρακτηριστικά στοιχεία της ταυτότητάς της.

Υπό αυτά τα πλαίσια, παρατηρείται και μια σχετική υποχώρηση του κλασικού στυλ του The Edge σε πιο συμβατικές κιθαριστικές εκφράσεις, με λιγότερα εμφατικά, χαρακτηριστικά στοιχεία που τραβάνε από το προσκήνιο τον χαρισματικό κιθαρίστα. Αντιθέτως, έχει δοθεί αρκετή σημασία στο γέμισμα του background, χωρίς όμως να φορτώνεται από την παραγωγή. Παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο εντάσσεται στο "Sleep Like A Baby Tonight" ένα «υπόστρωμα» Kraftwerk-ικής υφής. Οι U2 δεν εντάσσουν κάτι εντελώς νέο συνθετικά στο "Songs Of Innocence", απλώς με τη βοήθεια που προαναφέραμε φιλτράρουν τις συνθέσεις τους μέσα από την απαραίτητη αύρα που χρειάζονται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ίσως το "Troubles" όντως να δείχνει κάτι το καινούργιο / διαφορετικό, αλλά εδώ εντοπίζεται και το μόνο φάουλ της παραγωγής που δεν καταφέρνει να το εντάξει τόσο ταιριαστά στο σύνολο, με το αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο με προσωπική συνεργασία της Lykke Li με τον Bono παρά του group με την Σουηδή μουσικό...

Μπορεί η αλλαγή ύφους / στυλ να μην ήρθε σε ριζικό βαθμό όπως τις προηγούμενες δεκαετίες, μπορεί συνθετικά το "Songs Of Innocence" να μην είναι top U2 επιπέδου, αλλά είναι μια δουλειά που έχει εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία, έστω σε μικρότερες δόσεις, που μπορούν να εξασφαλίσουν την άφθαρτη συνέχεια του legacy των U2.

Υ.Γ.: Κρίμα που δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ το φετινό single, "Invisible".
  • SHARE
  • TWEET