Thy Art Is Murder

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες τα όρια του σκληρού ήχου διαρκώς επεκτείνονται. Όταν η όλη κατάσταση ξεκίνησε, η μουσική βιομηχανία ήταν σε διαφορετικό σύμπαν απ' ότι σήμερα, το metal ήταν τελείως στο περιθώριο και οτιδήποτε ακραίο κινούταν αυστηρά σε υπόγεια, μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά. Με το πέρασμα του χρόνου η heavy μουσική μπήκε (σχετικά) στα μεγάλα εμπορικά σαλόνια, κάποια ονόματα του extreme χώρου κατάφεραν να καθιερωθούν και ολοένα περισσότερα παρακλάδια άρχισαν να εμφανίζονται. Ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα ακραία σχήματα είναι οι Thy Art Is Murder.

Αρκετός κόσμος τους κατηγοριοποιεί κάτω από την ταμπέλα του deathcore και, παρά τις όποιες ενστάσεις έχω, δε μπορώ να διαφωνήσω πλήρως. Στο "The Adversary" τα δύο συνθετικά του όρου βρέθηκαν σε πλήρη ισορροπία και το αποτέλεσμα ήταν ένας δίσκος-ορόσημο για το ύφος. Το "Hate" συνέχισε σε αντίστοιχα βίαιο κλίμα, ενώ το προ τριετίας "Holy War" βρήκε τη μπάντα να τραβάει τον ήχο της και να ακολουθεί μια περισσότερο άμεση/λιγότερο "-core" προσέγγιση. Με αυτό το αψεγάδιαστο σερί, τις γεμάτες ενέργεια εμφανίσεις τους και τη σταδιακή απομάκρυνση συγκροτημάτων όπως οι Bring Me The Horizon, οι Αυστραλοί έχουν κερδίσει επάξια μια από τις κορυφαίες θέσεις στη μοντέρνα ακραία σκηνή.

Στην τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά της, η πεντάδα συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε αφήσει· τα blast beats, τα breakdowns, τα τεχνικά riff και τα γρυλίσματα του CJ McMahon, όλα όσα περιμένουν να ακούσουν οι οπαδοί του σχήματος και του χώρου είναι παρόντα. Και κυμαίνονται σε δυσθεώρητα υψηλό επίπεδο. Το εισαγωγικό "Slaves Beyond Death" είναι αρκετό για να ξεκαθαριστεί αυτό από νωρίς. Σε αντίστοιχη λογική, το "The Son Of Misery", το "Puppet Master" και το ομότιτλο διατηρούν το moshing vibe, με τους στίχους του δεύτερου να ξεχωρίζουν ακόμα και χωρίς booklet. Όχι πλήρως αναπάντεχη, αλλά σίγουρα θετική είναι η μαύρη ατμόσφαιρα του συνόλου και κάποια σχεδόν ατμοσφαιρικά περάσματα (βλ. "Death Dealer", "Fire In The Sky"), που δίνουν το κάτι παραπάνω.

Σε γενικές γραμμές το "Dear Desolation" είναι ένα μικρό βήμα μπροστά παραμένοντας πιστό στον πυρήνα του ήχου των Thy Art Is Murder και, χωρίς να είναι απαραίτητα αρνητικό, ακούγεται ως ξεκάθαρη συνέχεια του προκατόχου του. Μην περιμένετε, λοιπόν, άνοιγμα στο mainstream ή οτιδήποτε αντίστοιχο, δεν είναι στα πλάνα της μπάντας. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί κανείς να προσάψει στο άλμπουμ, αυτό θα ήταν ότι το δεύτερο μισό του είναι λιγότερο εντυπωσιακό σε σύγκριση με το πρώτο. Πέρα από αυτή τη λεπτομέρεια, όμως, δεν κυκλοφορούν πολλοί δίσκοι που να σε κάνουν τόσο αβίαστα να θέλεις να ακούσεις τα κομμάτια τους ζωντανά, από τη μέση ενός τεράστιου pit.