«10»: Συναντήσεις των Boy Harsher με την έβδομη τέχνη

Οι Boy Harsher, αποτελούν μία περίπτωση σχήματος που η μουσική τους υπόσταση βρίσκεται πλήρως συνυφασμένη με την οπτική της μεταφορά σε ένα ιδιαίτερα μελετημένο, κινηματογραφικό υπόβαθρο. Καμία εντύπωση δεν προκαλεί η συγκεκριμένη παρατήρηση, σε όσους γνωρίζουν πως η Jae Mathews και ο Augustus Muller γνωρίστηκαν στην σχολή κινηματογράφου της Savannah όπου φοιτούσαν αμφότεροι, γνωριμία που οδήγησε εν τέλει στη δημιουργία των Boy Harsher, με το αρχικό όνομα Teen Dreamz. Η αγάπη των Boy Harsher για το σινεμά είναι με αυτά τα δεδομένα αυταπόδεικτη, αλλά συνοδεύεται και από πολλές άλλες ενδείξεις και κινήσεις στη δισκογραφική τους πορεία.

Αρχικά πολύ συχνά η μουσική τους συνδέεται συνειρμικά με το σουρεαλιστικό κινηματογράφο για πολλούς από τους οπαδούς τους. Όχι άδικα, μιας που η αίσθηση του ιδιαίτερα σκοτεινού ΕΒΜ - post punk τους είναι αρκετά παραπλήσια της αισθητικής του συγκεκριμένου χώρου. Ο Muller έχει κυκλοφορήσει έναν προσωπικό soundtrack δίσκο με τίτλο "Machine Learning Experiments" που συνόδευε τις πειραματικές ταινίες ενήλικου περιεχομένου "Orgone Theory" και "Hydra". Αργότερα όμως και τα δύο μέρη των Boy Harsher σκηνοθέτησαν την ταινία μικρού μήκους "The Runner" για την οποία κυκλοφόρησαν και ως ξεχωριστή δισκογραφική δουλειά το αντίστοιχο soundtrack. Κερασάκι στην τούρτα, το υπερτεράστιο hit τους, "Pain", έκανε την εμφάνισή του στο δημοφιλές horror franchise "Terrifier", στη δεύτερη ταινία.

Εστιάζοντας λίγο περισσότερο στην κινηματογραφική τους ευαισθησία, θα παρατηρήσουμε πως οι Boy Harsher έχουν κυκλοφορήσει μερικά πολύ ενδιαφέροντα video clips σε συνεργασία με ανερχόμενους σκηνοθέτες. Με αφορμή την εμφάνιση τους στη χώρα μας στα πλαίσια του Release Festival θα εξετάσουμε τη δουλειά αυτή και πως η μουσική τη συνοδεύει, με σκοπό να φέρνουμε στο μυαλό μας όλες αυτές τις εικόνες κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους.

1

Deep Well (2016)

Μέσα από το "Yr Body Is Nothing", το κομμάτι "Deep Well" προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση με τον έντονα χορευτικό, μπιτάτο ρυθμό του. Το σκοτάδι του φυσικά παραμένει διάχυτο, χρησιμοποιώντας το σήμα κατατεθέν του ήχου των Boy Harsher. Για να συνοδεύσει το συγκεκριμένο κομμάτι, το σχήμα επιλέγει μια σκηνοθεσία με τον ανερχόμενο ηθοποιό και σκηνοθέτη Zach Hart. Το αποτέλεσμα είναι ένας φρενήρης, μελαγχολικός και μοναχικός χορός σε κάτι γκρέμια, συνοδευμένος με σουρεαλιστικά οπτικά τεχνάσματα που βασίζονται κατά κύριο λόγο σε neon φώτα. Αν πιάναμε αναφορές από την ποπ κουλτούρα, θα μπορούσαμε να πούμε πως η αισθητική του video clip του "Deep Well" θυμίζει ένα σταυροδρόμι του αξέχαστου αντίστοιχου video clip των Prodigy, "No Good", με τον αξέχαστο μονόλογο του Robert De Niro στο "Taxi Driver".

2

Motion (2017)

Βγαίνοντας από τους τέσσερις τοίχους και έξω στα στενά και τις λεωφόρους της Νέας Υόρκης, οι Boy Harsher οραματίζονται ένα οδοιπορικό που θα συνοδεύσει το κομμάτι "Motion" από το πρόσφατο τότε EP τους, "Country Girl". Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, επιστρατεύουν την σκηνοθέτη και παραγωγό MJ Bernier πίσω από την κάμερα αλλά και την εντυπωσιακή Kristina Esfandiari των King Woman μπροστά από το φακό. Η Miller, εμπνέεται από την αγαπημένη cult classic ταινία "Koyaanisquatsi" (της οποίας το soundtrack μάλιστα απολαύσαμε προσφάτως σε μια μαγευτική βραδιά στο Ηρώδειο), και ακολουθεί την πορεία της Esfandiari με θερμικές κάμερες σε χαρακτηριστικά σημεία και δρόμους της πόλης της Νέας Υόρκης. Ο αστικός χαρακτήρας σε όλο το καλλιτεχνικό του μεγαλείο.

3

Country Girl (2017)

Οι θεματικές των δύο προηγούμενων video clips των Boy Harsher έρχονται να συνδυαστούν στην τρίτη τους δουλειά τέτοιου τύπου. Η γυναικεία φιγούρα και ο μοναχικός χορός, έρχονται να πρωταγωνιστήσουν στην οπτική μεταφορά του "Country Girl" από το ομώνυμο EP, όπου η Tara-Jo Tashna μονοπωλεί το φακό σε προσωπικές της στιγμές. Από τη νυχτερινή προσωπική φροντίδα και τις σαφικές φαντασιώσεις, μέχρι την επιστροφή από την έξοδο και τη μπουγάδα, το "Country Girl" ακολουθεί την ανάγκη να χορέψεις μόνος, μια ανάγκη που ίσως και να αποτελεί τη φυγόκεντρο δύναμη όλης της ουσίας των Boy Harsher. Παράλληλα όμως σηματοδοτεί και μια σειρά από δουλειές που σκηνοθετικά είναι βιολογικά παιδιά των ίδιων των Boy Harsher, αφού τη σκηνοθεσία εδώ αναλαμβάνει η Jae Mathews.

4

Last Days (2018)

Φυσικά δεν θα έπαιρνε και πολύ μεγάλο διάστημα για τον εξίσου απόφοιτο κινηματογραφικής σχολής Augustus Muller να αναλάβει τη σκηνοθεσία σε ένα από τα video clips των Boy Harsher, πράγμα που συμβαίνει με το κομμάτι "Last Days", όταν πια το "Yr Body Is Nothing" επανεκδίδεται. Η προσέγγιση του Muller παρουσιάζεται σουρεαλιστική, πειραματική, σε μια ανθολογία από πέντε διαφορετικές ιστορίες οι οποίες παρουσιάζονται άχρονα και παράλληλα. Οι ηθοποιοί Kai Cherot, Mac Milsark, Taylor Gillespsie, Chris Veader και Owen Askew αποτελούν τα βασικά πρόσωπα αυτών των μικρών ιστοριών, δοσμένων μέσα από θολές εικόνες από παλιές κάμερες, μέσα από θολά φίλτρα και πολλά pixels. Εικόνες που παραπέμπουν άλλοτε στην τεχνική found footage κι άλλοτε στον παρανοϊκό κόσμο του "Enter The Void", δημιουργώντας ένα κλειστοφοβικό αίσθημα ακόμη και στα εξωτερικά γυρίσματα, ταιριαστό πλήρως στην γενικότερη αισθητική των Boy Harsher.

5

Face The Fire (2018)

Ήταν θέμα χρόνου μέχρι οι Jae και Augustus να ενώσουν τις δυνάμεις τους πέρα από τα μουσικά, και στα σκηνοθετικά τους κατορθώματα που πλαισιώνουν τα πρώτα, πράγμα που θα συμβεί στη δημιουργία του video clip για το "Face The Fire" που κυκλοφόρησε αυτόνομα το 2018. Μια ταυτότητα πλέον μοιάζει να διαγράφει σε ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό πλαίσιο. Το "Face The Fire" ακολουθεί για άλλη μια φορά ένα μοναχικό άτομο που ενσαρκώνεται στον ανώνυμο χαρακτήρα που υποδύεται η Sara Cummings παλεύοντας με τους προσωπικούς της δαίμονες σε σπίτι, αυτοκίνητο και μια μουντή παραλία, κατά κύριο λόγο. Η μοναχική πάλη με τον εαυτό και τα ξεσπάσματα λαμβάνουν πάλι πρωταρχικό ρόλο, ενώ τα εφέ που κάνουν την κινηματογράφιση να θυμίζει παλαιότερο εξοπλισμό ντύνουν την όλη προσπάθεια με μια γλυκιά, περίσσια μελαγχολία, ως φυσική προέκταση της μουσικής των Boy Harsher.

6

Fate (2018)

Θα σκεφτόταν ίσως κανείς πως η συνολική καλλιτεχνική προσέγγιση των Boy Harsher ταιριάζει αρκετά με την πλειοψηφία των κινηματογραφικών αναφορών στο θρύλο του βρυκόλακα τοποθετημένο σε σύγχρονο αστικό τοπίο. Ποιος καλύτερος τρόπος να το αποτυπώσουν αυτό από τη συνεργασία τους με τον ήδη καταξιωμένο σκηνοθέτη video clips, Bryan M. Ferguson, που έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως οι Garbage, Alice Glass, Ladytron και Arab Strap. Σε ένα από τα κομμάτια που έμελλε να γίνουν από τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες, το "Fate" από τον δίσκο "Careful" η πιο άρτια ολοκληρωμένη αφήγηση σε video clip των Boy Harsher παίρνει μορφή. Εκεί που τα "Lost Boys" συναντούν την πάλη με τη θηρίο όπως στο μνημειώδες παιχνίδι "Vampire: The Masquerade" μια θηλυπρεπής φιγούρα ξυπνά κάτω από μια γέφυρα στη Γλασκώβη, μαχόμενη με το ένοχο μυστικό της, μέχρι που αποφασίζει να παραδοθεί στη ματαιότητα.

7

LA (2019)

Η δυναμική των μεταφορών σε εικόνα κάθε κομματιού των Boy Harsher που αποφασίζουν να μετατρέψουν σε video clip, μοιάζει κάθε φορά να γιγαντώνεται. Σε καταστάσεις που πλέον παραπέμπουν περισσότερο σε ταινίες μικρού μήκους παρά σε μία απλή οπτική συνοδεία, αυτή τη φορά το "LA", προερχόμενο επίσης από το "Careful", μας συστήνει στην ιστορία των Angel και Hunter. Η σκηνοθεσία πέφτει στα χέρια της ομάδας Kathleen Dycaico και Jill Ferraro, όπου βάζουν όλη τους την τέχνη για να μας παρουσιάσουν ένα οριακό, προκλητικό ζευγάρι σε μία δυστοπική χρονική στιγμή, όπου αγοράζει όπλα, γυρνά ταινίες ερωτικού περιεχομένου με το ίδιο να πρωταγωνιστεί, χορεύει ξέφρενα, τσακώνεται και γενικώς, σπέρνει πανικό. Συνδυάζοντας τις θεματικές των "Thelma And Louise", "Natural Born Killers" και "Spring Breakers", το video clip του "LA" επιτυγχάνει σε τέσσερα μόλις λεπτά να στήσει έναν ολόκληρο, παράλληλο και απόλυτα πειστικό χωροχρόνο με ολοζώντανους χαρακτήρες.

8

Come Closer (2019)

Το πιο επιθετικά χορευτικό κομμάτι μέσα από το "Careful", είναι μάλλον με ευκολία το "Come Closer", κι αυτό αντικατοπτρίζεται πλήρως στις επιλογές της ομάδας Muted Widows που ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Θεματικές σεξουαλικότητας, σαδομαζοχισμού, club culture και αναζήτησης ταυτότητας, αναδεικνύονται μέσα από πλάνα που δεν προβάλλουν παρά ελάχιστα τετραγωνικά εκατοστά δέρματος. Πολλές εικόνες των 90s, είτε από την πρωτοπόρα αισθητική της Madonna είτε τόσο από την ταινία όσο και την πραγματική ιστορία πίσω από το "Party Monster", παρουσιάζονται με δεξιοτεχνία σε έναν συνδυασμό πλάνων που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά άρρωστα όμορφος. Το στοιχείο της industrial αισθητικής κορυφώνεται σε εικόνα και ήχο, παρουσιάζοντας τον απόλυτο συνδυασμό.

9

Send Me A Vision (2019)

Μεσολάβησαν αρκετές συνεργασίες με άλλους σκηνοθέτες, μέχρι οι Boy Harsher να αποφασίσουν να αναλάβουν και πάλι εντός του σπιτιού τους τις σκηνοθετικές αρμοδιότητες. Στην περίπτωση του "Send Me A Vision" από την κυκλοφορία του "Country Girl Uncut", o Augustus Muller επανατοποθετεί τον εαυτό του σε ρόλο σκηνοθέτη με την Jae στο ρόλο της παραγωγού, και με πολύ δυσδιάκριτο τρόπο, επαναλαμβάνει το μοτίβο του "Last Days" - ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων μέσα στην πόλη συναντιούνται μέσω μιας κοινής θεματικής κι ενός μεταφυσικού χαρακτήρα. Τόπος διεξαγωγής της ιστορίας αυτή τη φορά το εναλλακτικό σε κάθε του πτυχή Βερολίνο, που σε απόλυτη αντίφαση με το vintage, ασπρόμαυρο φίλτρο της κινηματογράφησης ακολουθεί τους αυτοκαταστροφικούς χαρακτήρες που το συναποτελούν ενώ μέσα τους κραυγάζουν για βοήθεια. Δεν είναι τυχαίο πως το «όραμα», ο «φύλακας άγγελος», μοιάζει με ευθεία αναφορά στην ταινία "Wings of Desire".

10

Electric (2020)

Ξανά μέσα από την κυκλοφορία του "Country Girl Uncut", οι Boy Harsher αποφασίζουν να παρουσιάσουν άλλη μια μικρού μήκους κινηματογραφική δημιουργία. Αυτή τη φορά, αφήνουν το κομμάτι "Electric" στα χέρια του φωτογράφου και σκηνοθέτη Idan Barazani, που συχνά επιλέγει άτομα ασιατικής καταγωγής για την απεικόνιση του οράματός του. Έτσι και αυτή τη φορά, τους ήχους του "Electric" ντύνει μια σχεδόν body horror μεταμόρφωση της Kimi που πρωταγωνιστεί. Με αναπόφευκτη αναφορά λόγω εικονογραφίας αλλά και την καταγωγή της κεντρικού χαρακτήρα στην πλούσια ιστορία του ιαπωνικού κινηματογραφικού τρόμου, βλέπουμε την Kimi να αφαιρεί τα ρούχα της, να αλλάζει το δέρμα της και τέλος να «ξεβάφει» κυριολεκτικά ολόκληρη η ύπαρξή της, μόλις γυρνά στον ασφαλή, προσωπικό της χώρο. Αλήθεια, δεν νιώθει ο καθένας μας έτσι κάθε φορά που κλείνει την πόρτα πίσω του σε άλλη μια μέρα αβάσταχτης καθημερινότητας;