Obituary

Τους αγαπάμε και τους εμπιστευόμαστε. Ανταποδίδουν και δε μας αφήνουν να περιμένουμε πολύ. Ο λόγος για τους Obituary (το λέει και ο τίτλος άλλωστε) που πριν περάσει πολύς καιρός κυκλοφορούν τον τρίτο μετά το reunion δίσκο, με τίτλο "Darkest Day". Ο τίτλος, για όσους δεν έκαναν ήδη το συνειρμό, φέρνει πολύ στο "Darker Days Ahead" των Terrorizer του εκλιπόντος Jesse Pintado, αλλά μην πάτε τη σκέψη σας μακριά. Απλά το αναφέρω. Οι Obituary ούτε στο deathgrind το ρίξανε ξαφνικά, ούτε τόσο μέτριο δίσκο κυκλοφόρησαν και, δόξα το μεγαλοδύναμο, απ' όσο ξέρω είναι όλοι ακόμα ζωντανοί.

Βέβαια το γεγονός ότι το "Darkest Day" δεν είναι μέτριο δεν το κάνει αυτομάτως και κάτι το αξιοπρόσεκτο. Βασικά αυτό που διαπιστώνω είναι ότι όσο τα χρόνια βαραίνουν στις πλάτες κάποιων κλασσικών, death metal συγκροτημάτων, αυτά αναδεικνύονται σιγά σιγά σε AC/DC του ήχου. Οι Obituary είναι μία από αυτές της μπάντες, αλλά δε νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν αυτή η παραδοχή. Όσο τα αποτελέσματα των νέων ηχογραφήσεων κυμαίνονται σε αξιοπρεπή επίπεδα και δίνουν αφορμές για νέες περιοδείες, τότε είναι σίγουρα ευπρόσδεκτα.

Το "Darkest Day" πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις. Είναι καλύτερο από τον προκάτοχο του; Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία, μόνο το εξώφυλλο μπορώ να πω ότι είναι εξίσου τραγικό με αυτό του "Xecutioner's Return". Κατά τ' άλλα μιλάμε για ένα δίσκο με ατελείωτο groove, όπως οφείλει να είναι κάθε album της μπάντας, σάπιο ήχο και έναν John Tardy που, παρά τα σαράντα και βάλε χρόνια του, ξερνά για άλλη μια φορά τα σωθικά του, κάνοντας πολλά τσουτσέκια εκεί έξω να ντραπούν και να κρυφτούν στις τρύπες τους.

Θα κλείσω «κιτρινίζοντας» ελαφρώς την κριτική, σημειώνοντας ότι το πάλαι ποτέ θηρίο της κιθάρας, Allen West, αν και πρέπει να έχει πλέον αποφυλακιστεί (χωρίς να κόβω και το χέρι μου για αυτό), δε συμμετείχε ούτε στο φετινό δίσκο των Αμερικανών. Το ρεσιτάλ στα σολίδια που ακούγονται το δίνει για άλλη μια φορά ο Ralph Santolla, ο οποίος φαίνεται να βρίσκει τη θέση του στη μπάντα. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει άλλωστε.