Stephen Pearcy

Οι Ratt αποτελούν ένα τεράστιο κεφάλαιο του σκληρού ήχου των '80s, ιδιαίτερα των πιο glam παρυφών αυτού. Έχοντας στο ενεργητικό τους εντυπωσιακές (τόσο οπτικά, όσο και μουσικά) κυκλοφορίες, στην ακμή τους συναγωνίζονταν σε δημοφιλία μπάντες όπως οι Motley Crue και οι Def Leppard, με αιχμή του δόρατος τις κιθαριστικές ομοβροντίες των DeMartini και Crosby και, φυσικά, τα αλήτικα φωνητικά του Stephen Pearcy.

Ο τελευταίος, αποδείχτηκε αρκετά πολυπράγμων, επιδεικνύοντας τις τελευταίες δεκαετίες διάφορες δραστηριότητες, καλλιτεχνικής κυρίως φύσεως, οι οποίες δεν περιορίζονταν μονάχα στον μουσικό τομέα, αλλά και σε εκείνους της ηθοποιίας και των τηλεοπτικών παραγωγών. Μέσα σ’ όλα, και συνεχίζοντας να κυκλοφορεί δίσκους με τους Ratt (αλλά και με άλλα του project), μας χάρισε και τρεις σχετικά ενδιαφέροντες solo δίσκους, με το φετινό "Smash" να αποτελεί την πιο πρόσφατη προσωπική του προσπάθεια.

Σε αυτόν τον τέταρτο δίσκο που φέρει μονάχα το όνομα του, ο Pearcy δεν απομακρύνεται από την ουσία του υλικού της κύριας μπάντας του, επιδιδόμενος σε ένα wannabe-catchy hard & heavy, το οποίο αν και πληροί τις περισσότερες τεχνικές προδιαγραφές για κάτι καλό, τελικά προσφέρει πολύ λιγότερα του αναμενομένου.

Πραγματικά, αν πιάσεις ξεχωριστά τον κάθε τομέα του δίσκου, από τις δεξιότητες του (ελληνικής καταγωγής) κιθαρίστα Erik Ferentinos, την ανταγωνιστική παραγωγή (που πραγματοποιήθηκε από τον Beau Hill, με την βοήθεια του Pearcy και του άλλοτε μπασίστα των Ratt, Matt Thorne), το στιβαρό rhythm section μέχρι και, προφανώς, τις αξιοπρεπέστατες ερμηνείες του Pearcy, μοιάζει παράδοξο πως το άλμπουμ παραείναι αδιάφορο συνθετικά, σε σημείο να κουράζει μετά από μερικές ακροάσεις.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, μέσα στη ροή των τραγουδιών υπάρχουν ορισμένες στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το αρκετά ραδιοφωνικό "Rain" ή το κολλητικό "Jamie", όντας διόλου παράξενο που επιλέχθηκαν ως singles προώθησης του νέου δίσκου. Ωστόσο, ακόμη κι αυτά φαντάζουν ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της μετριότητας που επικρατεί, μην μπορώντας να σώσουν τα προσχήματα.

Τολμώ να δηλώσω απογοητευμένος από το "Smash", μιας και δεν περίμενα πως οι ακροάσεις του θα περνούσαν τόσο αδιάφορα όσο τελικά κύλησαν. Έτσι, με ένα τέτοιο ανιαρό αποτέλεσμα, το τέταρτο προσωπικό πόνημα του, κατά τα άλλα σπουδαίου, τραγουδιστή των Ratt, αναμένεται να χαθεί εύκολα στη λήθη του χρόνου, μην αξίζοντας παραπάνω από ένα τσεκάρισμα των ελαχίστων ενδιαφέρουσων στιγμών του.