Paradise Lost

Ένας μικρός χαμός έχει επικρατήσει στον μικρόκοσμο των διαδικτυακών forum σχετικά με το νέο δίσκο των Paradise Lost. Είθισται με κάθε κυκλοφορία τους να προκαλείται ένα μικρό εγκεφαλικό σε φίλους και «εχθρούς» της μπάντας, αφού η διαρκής εξέλιξη τους άλλοτε αγκαλιάζεται και άλλοτε λοιδορείται. Δεν μπορεί, ωστόσο, κανείς να τους κατηγορήσει ότι ακολουθούν μόδες ή τα προστάγματα των οπαδών τους. Έτσι, με το τελευταίο άλμπουμ τους, το "Medusa", έδειξαν μια από τις πιο σκληρές στιγμές της δισκογραφίας τους, αποποιούμενοι την έντονη μελωδία που τους χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, ρισκάροντας να χάσουν αρκετούς ακροατές, κερδίζοντας, ωστόσο, νέους με πιο ακραία ακούσματα. Για μένα θεωρείται επιτυχημένος, σίγουρα σε σχέση με τον προκάτοχό του, έχοντας σαφώς πιο συγκεκριμένο στυλ. Επιστροφή στο παρόν, όμως, για να δούμε για ποιο λόγο έχει δημιουργηθεί καπνός στις συζητήσεις γύρω από το "Obsidian" και κατά πόσο αυτός δικαιολογείται.

Προτού καταλήξω στην προσωπική μου άποψη, παραθέτω αρχικά ένα σύντομο σχόλιο για κάθε ένα κομμάτι για τους πολλούς που ακόμα δεν έχουν ακούσει κάτι πέρα από τα "Fall From Grace" και "Ghosts". Κάνοντας ένα μικρό spoiler θα μαρτυρήσω πως ενώ το "Ghosts" είναι η καλύτερη σύνθεση του "Obsidian", οι υπόλοιπες επτά κινούνται κάπου ανάμεσα στις δυο, με σαφείς τάσεις προς τα αγαπημένα "Symbol Of Life" και το ομώνυμο, χωρίς ωστόσο να αποκόπτονται εντελώς και βίαια από το πρόσφατο παρελθόν τους.

Η έναρξη με το "Darker Thoughts" δηλώνει ευθαρσώς ότι η απόφαση για μια ακόμα αλλαγή πλεύσης στην τριακονταετή και βάλε μουσική πορεία των Paradise Lost είναι ειλημμένη. Ακουστικές κιθάρες, καθαρά φωνητικά και κλασικά έγχορδα δίνουν το βήμα. Και αν στην πορεία ο Nick μεταμορφώνεται σε Old Nick, η ουσία παραμένει στη μελωδική πλευρά των πραγμάτων.

Για να μην είναι εντελώς άκομψη η μετάβαση από το ξεκάθαρο doom / death, έρχεται το "Fall From Grace" να κάνει το transition πιο ομαλό, όντας το πρώτο κομμάτι που έγραψαν οι Lost για το "Obsidian" - και το τελευταίο για το "Medusa", ενδεχομένως. Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, αν και ο Mackintosh μας παραχωρεί ένα εξαιρετικό trademark σόλο λίγο πριν το τέλος.

Η πρώτη μεγάλη έκπληξη του δίσκου, ακούει στο όνομα "Ghosts". «Έχετε λίγα λεπτά να σας μιλήσω για τον Ιησού Χριστό;» ρωτάει ο Nick Holmes σε ένα κομμάτι που εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται στο "Symbol Of Life". Πατώντας σε όμορφα hooks και μελωδίες από το παρελθόν, αποδεικνύει γιατί θεωρούνται δίκαια μια από τις μπάντες που ο gothic χαρακτήρας της πάντα υπάρχει εκεί στο βάθος, και ενίοτε, κυριαρχεί με φανταστικά αποτελέσματα, όπως εδώ.

Το "The Devil Embraced" νομίζω πάει προς το "Faith Divides Us / Death Unites Us" περισσότερο ενδεχομένως από όσο θα ήθελα. Και εδώ, ξεχωρίζει η εμβληματική παρουσία του Mackintosh.

Με το "Forsaken" πάμε πίσω στο 2005 και το ομώνυμο άλμπουμ των Paradise Lost. Αρκετές lead μελωδίες και διαδοχές ήρεμων στιγμών και gothic ξεσπασμάτων με τον Holmes να διατηρεί τα φωνητικά του, ως επί το πλείστον, καθαρά, δίνοντας αρκετούς πόντους στο κομμάτι.

Ακολούθως, το "Serenity" αποτελεί μια από τις δυνατές στιγμές με αρκετά riff και έναν καλπάζων ρυθμό που θα δουλέψει εξαιρετικά live. Περιέχει μια από τις πιο πιασάρικες «φράσεις» που θα ακούσουμε στο "Obsidian".

Για μένα το "Ending Days" είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "Obsidian". Σαν βγαλμένο και αυτό από την '00s εποχή τους, δίνει βήμα στις δισολίες, κάτι που είχε λείψει τα τελευταία χρόνια από τους Paradise Lost. Για ακόμα μια φορά ο Mackintosh κλείνει με μαγικό τρόπο τη σύνθεση.

Ανάμεσα στις δυο κορυφές του άλμπουμ, εύκολα συγκαταλέγεται το "Hope Dies Young", που βγάζει κάτι από Sisters Of Mercy, ειδικά στο σημείο που μπαίνουν τα γυναικεία φωνητικά. Σε αυτό το κομμάτι μας βάζει τα γυαλιά και ο Holmes με την εκπληκτική ερμηνεία του στα καθαρά, αν και θα ήθελα να κάνει μια κορύφωση. Μακάρι στον επόμενο δίσκο να το πάνε περισσότερο προς την κατεύθυνση αυτή, η οποία τους ταιριάζει γάντι θεωρώ.

Ο πιο ενδιαφέρων τίτλος ανήκει σίγουρα στο "Ravenghast", το οποίο και ρίχνει την αυλαία. Death / doom επίλογος με έντονα πένθιμη χροιά και αργό ρυθμό. Αποκτά σίγουρα χαρακτήρα στα 2/3 του όταν ο Mackintosh επιταχύνει τα πράγματα. Εδώ ο Holmes δίνει ρεσιτάλ στα brutal του, σε μια σύνθεση που θα μπορούσε εύκολα να ανήκει στον διάδοχο του "The Plague Within".

Η συνολική εικόνα που μου αφήνει στο τέλος το είναι αδιαπραγμάτευτα θετική και ευχάριστη. Είναι πραγματικά δείγμα υγείας ότι, για ακόμα μια φορά, οι Paradise Lost αλλάζουν ρότα, αφού από όσο φάνηκε και από την κουβέντα που είχαμε με τον Holmes, ούτε οι ίδιοι δεν ήθελαν να κάνουν κάτι παρόμοιο ξανά, ενώ το "Medusa" είχε πολύ αυστηρό doom / death ύφος. Βλέπουμε μια τάση προς πιο μελωδικά πράγματα, πιο ορθολογική χρήση της φωνής του Holmes, αφού όσο και αν λατρεύω τα ιδιαίτερα brutal του στους Bloodbath, η παρούσα φάση απαιτεί καθαρά. Η δουλειά του Mackintosh στις κιθάρες είναι πραγματικά απολαυστική, προσφέροντάς μας αρκετές συγκινητικές στιγμές, οι οποίες ξυπνούν όμορφες αναμνήσεις. Στα ατού του δίσκου είναι και η εξαιρετική παραγωγή που αναδεικνύει τα πολλά lead και τις μελωδίες.

Ωστόσο, θεωρώ πως το νέο άλμπουμ των Paradise Lost ενδεχομένως να αξιολογηθεί με μεγαλύτερη επιείκεια από όσο του αρμόζει, αφού πολλοί «καταπιεσμένοι» οπαδοί βρήκαν σε αυτόν τη λύτρωση από την back-to-the-roots προσέγγισή των τελευταίων ετών. Όπως, λοιπόν, προσωπικά, εκτίμησα το "Medusa" για αυτό που ήταν, έτσι, μπορώ να πω με ασφάλεια πως το "Obsidian" είναι πιο κοντά στους Lost που αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια από ότι οι τελευταίες δυο κυκλοφορίες τους, αλλά δεν είναι άτρωτο. Στο στυλ αυτό έχουν να επιδείξουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα, ενώ όπως ανέφερα και νωρίτερα, τα brutal του Holmes λειτουργούν ως τροχοπέδη στις μελωδικές συνθέσεις, όπως έδρασαν αντίστοιχα καταλυτικά σε αυτές του "Medusa".

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι είναι αρκετά ενθαρρυντικό στην τριακονταετή πορεία τους, οι Βρετανοί να συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν με συνθέσεις όπως τα "Ghosts" και "Hope Dies Young", αφήνοντας ακόμα και υποσχέσεις για το μέλλον. Σε αυτές θα καθίσω εγώ, και θα συνεχίσω να απολαμβάνω το "Obsidian", χωρίς να αποκλείω στο τέλος της χρονιάς να αποτελέσει μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες.