Nickelback

Here And Now

Roadrunner (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 28/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν το αρνιέμαι, όλο το παγκόσμιο μίσος που έχει στοχευθεί προς τους Nickelback δε μπορώ να πω πως δεν έχει θολώσει την κρίση μου. Από εκεί που μαζί με τους 3 Doors Down ήταν απλές, generic hit-ομηχανές που έβγαζαν κομμάτια κομμένα και ραμμένα για ραδιόφωνα με κρίση ταυτότητας και ευχαριστιόμουν την ύπαρξή τους, χωρίς να τους θεωρώ ποτέ όμως αγαπημένη μπάντα, ξαφνικά μου βγάζουν μια Χ αντιπάθεια που καθόλου δε με τιμάει. Πέρα από τη φάτσα του Kroeger, που τη βρίσκω αρκετά ενοχλητική, θεωρητικά δε θα έπρεπε τίποτε άλλο να με απωθεί από τη μπάντα, ιδίως αφού δε συνηθίζω να κατηγορώ συγκροτήματα για το πόσο εμπορεύονται τη μουσική τους, ειδικά όταν οι μουσικές τους ιδεολογίες δεν υποστήριζαν ποτέ το αντίθετο. Ακόμα περισσότερο δεν πρόκειται να κατηγορήσω τους Nickelback όταν είναι καταπληκτικοί σ' αυτό.

Τα points όμως των haters είναι όντως σωστά. Πολλά κομμάτια είναι όντως ίδια. Ο Kroeger ακολουθεί όντως μονάχα τρεις φωνητικές γραμμές. Κάθε δεύτερο κομμάτι πράγματι θα μιλάει για στριπτιτζάδικο. Δεν είναι όμως κάτι που με νοιάζει, και αυτό ισχύει για πολλούς άλλους. Για παράδειγμα, το lead single του δίσκου, "When We Stand Together", όπως βλέπεις, δεν έχει ούτε βδομάδα στο YouTube και την ώρα που τα γράφω αυτά έχει πάνω απο 28.5 εκατομμύρια views. Όχι και άσχημα για ένα κομμάτι του οποίου το κουπλέ έχουν ήδη τραγουδήσει 4-5 φορές με ελαχίστως παραλλαγμένα tempo. Δε νιώθω την ανάγκη να υποστηρίξω τους Nickelback, και ούτε το κάνω, απλά παραδέχομαι πως είναι φανταστικοί στη δουλειά τους. Ο δίσκος η αλήθεια είναι πως δε μου λέει κάτι. Είναι εκεί, υπάρχει, ας παίζει στο background, δε με νοιάζει, αλλά και να μην ήταν εκεί, πάλι δε θα μ' ένοιαζε.

Όποτε πρωτοακούω δίσκους για τους οποίους ξέρω πως θα πρέπει να πω το κατιτίς αργότερα, κρατάω σημειώσεις για να μπορώ να γράψω κανένα κείμενο της προκοπής. Ο εν λόγω δίσκος όμως δε με ενέπνευσε καθόλου. Οι περισσότερες σημειώσεις μου κινούνται γύρω από τα «γραφικός στίχος», «κρίμα το riff», «ωραίο μπάσο» και «κάτι μου θυμίζει (this is how you remind me)» (XAXA). Δε μπορώ να διακρίνω κάποια διαφορά από τα προηγούμενα τους άλμπουμ, tailor made για το συγκεκριμένο τους κοινό του οποίου θα 'πρεπε να ήμουν μέλος, άλλα όλο κάτι δε μ' αφήνει.

Είναι όντως μηχανή παραγωγής hooks και ρεφραίν, αλλά, όπως όλες οι μηχανές, τους λείπει η ψυχή. Υπάρχουν κομμάτια που προσπαθούν να προσομοιώσουν την αίσθηση πως πίσω από τέσσερά τους ακόρντα κρύβονται όντως συναισθήματα, όπως στο αγαπημένο μου "Trying Not To Love You" ή το "Lullaby", αλλά όλο βλέπω στο μυαλό μου τον Kroeger και το γελοίο του τραγόμουσο και ξέρω πως όλα αυτά για τα οποία τραγουδάει είναι παραμύθια. Ακόμα και τα κομμάτια τα οποία έχουν έναν πιο sleazy τόνο -"Midnight Queen", "Gotta Get Me Some"- δε μου λένε τίποτα, καθώς δε με πείθουν. Υπάρχουν μπάντες που παίζουν μπάλα στις ίδιες μουσικές αλάνες, αλλά τα κομμάτια τους βγάζουν μία αυθεντικότητα την όποια δε θα δουν ούτε ζωφραφιστή οι Nickelback. Ο fan θα το αγαπήσει, οι υπόλοιποι θα τους κράξουν και η ζωή συνεχίζεται.
  • SHARE
  • TWEET